Η σεξουαλική επανάσταση του ελληνικού σινεμά: Από τη Στέλλα στη Στρέλλα

Αιμομειξία, ομοφυλοφιλία, τρανσέξουαλ, αντρικό γυμνό, ερωτικό τρίο. Ποτέ μέχρι σήμερα, το ελληνικό σινεμά δεν στράφηκε τόσο ανοιχτά και απενοχοποιημένα στην εξερεύνηση της σεξουαλικότητας. Είναι ενδεικτικό πως στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τρεις ταινίες είχαν ως ηρωα έναν ομοφυλόφιλο.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι βέβαια η «Στρέλλα» του Π. Κούτρα: ο άρτι αποφυλακισμένος ήρωας «πέφτει» πάνω σε μια τρανσέξουαλ και όταν την ερωτεύεται μαθαίνει πως πρόκειται για τον γιο του. Θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας γκέι σαπουνόπερας. Ομως ο Κούτρας κατάφερε με χιούμορ, ευρηματικότητα και αφοπλιστική ανθρωπιά να μας πείσει. Και έφτασε μέχρι το Βερολίνο, βγάζοντας τη γλώσσα στον πρότερο «έντιμο βίο» τού καθωσπρέπει ελληνικού σινεμά.

«Μιλάμε πλέον μια νέα γλώσσα», επισημαίνει ο ίδιος. «Γιατί βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Φεύγουμε σιγά σιγά ως κοινωνία από τη μικροαστική ελληνορθόδοξη δικτατορία, ενώ ταυτόχρονα διανύουμε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα τρομερά πουριτανική και άκρως υποκριτική. Εχετε δει ποτέ κανέναν να βγαίνει στην τηλεόραση και να δηλώνει άθεος; Είναι τρελό, αλλά μάλλον έχουμε το μόνο Κομμουνιστικό Κόμμα που προσεύχεται!».

Αυτή η εμμονή των νέων ελλήνων κινηματογραφιστών στις ακραίες ερωτικές συμπεριφορές δεν κρύβει κάποια ηδονοβλεπτική διάθεση. Στην πλειονότητά τους κάνουν το δικό τους σχόλιο για την ελληνική οικογένεια. Εδώ η απογύμνωση ταυτίζεται με την απομυθοποίηση…

Στη «Χώρα προέλευσης» του Σ. Τζουμέρκα, που διατρέχει τρεις γενιές, η ηρωίδα έχει σχέση με τον θετό αδερφό της, που στην πραγματικότητα είναι ο ξάδερφός της. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται ερωτευμένος μαζί της και ο άλλος ξάδερφός της, ένα «αγρίμι» μεγαλωμένο με μια ψυχωτική μάνα. Και βέβαια, στον βραβευμένο στις Κάνες «Κυνόδοντα» του Γ. Λάνθιμου, ο έγκλειστος ήρωας συνευρίσκεται τακτικά με -αμειβόμενη από τον πατέρα του- επισκέπτρια από τον «έξω κόσμο». Γρήγορα την αντικαθιστά η αδερφή του…

Με το θέμα της αιμομειξίας στην επαρχία είχε καταπιαστεί νωρίτερα ο Κ. Ζάππας στις «Μικρές Ελευθερίες» (μια συμπαραγωγή του Λαρς Φον Τρίερ): ο πατέρας-αφέντης έχει σεξουαλικές σχέσεις με την κόρη του δημιουργώντας ένα τόσο νοσηρό κλίμα στα παιδιά του, ώστε, μοιραία, αυτά στρέφονται το ένα στο άλλο: τα βλέπουμε ολόγυμνα στο μπάνιο, αλλά η σκηνή είναι περισσότερο σπαρακτική παρά σοκαριστική. Στη νέα ταινία του Ζάππα, την «Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας», ήρωας είναι ένας πρώην τρομοκράτης που εκπορνεύεται και ντύνεται γυναίκα…

Σύμφωνα με τη Μαρία Κομνηνού, που διδάσκει ζητήματα φύλου στο σινεμά (Πανεπιστήμιο Αθηνών-Τμήμα Επικοινωνίας), «την τελευταία τριετία παρατηρήσαμε στο σινεμά μια στροφή στις πιο ακραίες εκφράσεις της κρίσης της δυσλειτουργικής οικογένειας που λειτουργεί ως μεταφορά για την ευρύτερη κρίση των θεσμών της ελληνικής κοινωνίας. Με τον ίδιο τρόπο που ο Σοφοκλής χρησιμοποιούσε τον μύθο του Οιδίποδα για να καταγγείλει την κρίση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας…».

Στο τέλος της «Στρέλλας», ο Κούτρας παρουσιάζει μια αντισυμβατική, «οικογενειακή» σύναξη με την τρανσέξουαλ ηρωίδα του, τον πατέρα-εραστή της, έναν πρώην συγκρατούμενό του, έναν μετανάστη κι ένα μωρό! «Σίγουρα ό,τι περιγράφω δεν είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Ομως μια οικογένεια δεν είναι πλέον αναγκαστικά το τυπικό μοντέλο».

Ενα άλλο στοιχείο που κυριαρχεί σε πολλές νέες ταινίες είναι η εσκεμμένη έλλειψη αισθησιασμού. Στον «Κυνόδοντα», το σεξ εμφανίζεται σαν μια εντελώς μηχανική διαδικασία σωματικής εκτόνωσης, που όμως μετατρέπεται σε βασανιστήριο όταν γίνεται αιμομεικτική. Αλλά και στο «Attenberg» της Α. Τσαγγάρη, που βραβεύτηκε στη Βενετία, ο τρόπος που η ηρωίδα μυείται από τη φίλη της στο σεξ θυμίζει τα ντοκιμαντέρ με ζώα που παρακολουθεί μανιωδώς η κοπέλα. Το «εκπαιδευτικό» φιλί μεταξύ των δύο ηρωίδων, η μετέπειτα κουβέντα τους με θέμα τις «πουτσιές» και οι πρώτες αδέξιες ερωτικές εμπειρίες του κοριτσιού αντιμετωπίζουν το σεξ με τρόπο εντελώς «κλινικό». Κι εδώ παρουσιάζεται ένα εντελώς αντισυμβατικό μοντέλο μονογονεϊκής οικογένειας: το κορίτσι μιλά ανοιχτά με τον ετοιμοθάνατο μπαμπά του για το σεξ.

Στο εικαστικά πανέμορφο παραμύθι εποχής «Μαύρο Λιβάδι» του Β. Μαρινάκη, η μοναχή προκύπτει μοναχός, αλλ’ αυτό δεν πτοεί τον γενίτσαρο που την ερωτεύεται. Γιατί όμως τέτοιες σεναριακές ακρότητες; «Για να επικοινωνήσεις πλέον με το κοινό», εξηγεί ο Β. Μαρινάκης, «χρειάζεται να το κάνεις με μια γροθιά. Είναι πια τέτοια η ροή πληροφοριών, συγκινήσεων και ιδεών που ο θεατής αναισθητοποιείται λίγο. Επιλέγουμε λοιπόν ακραία θέματα για να σπάσουμε το μπετόν. Πρόσφατα είδα την ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασεθακούλ: μια γυναίκα κάνει έρωτα με ένα ψάρι. Κι όμως είναι μια πολύ συγκινητική ταινία».

Παλιότερα γυρίζονταν περισσότερο κοινωνικές ή πολιτικές ταινίες. «Ναι, αλλά σήμερα οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει. Η μόνη θέση της γενιάς μας είναι η αντίδραση στα πάντα. Κι όταν ως νέος δεν ξέρεις πού να πατήσεις, φυσικό είναι να στραφείς στις βασικές αρχετυπικές επιθυμίες, στα ζωώδη ένστικτα. Σήμερα, επιδιώκουμε καριέρα, πάμε για καφέ αλλά έχουμε ξεχάσει να μυρίζουμε τον αέρα, να ορμάμε…»

«Γιατί επιτρέπεται να δείχνει η τηλεόραση να σφαγιάζεται κόσμος με πολυβόλο αλλά είναι ανάρμοστο να δείξεις ένα πέος;» αναρωτιέται. «Πόσω μάλλον που σήμερα τα πρότυπα του άνδρα και της γυναίκας έχουν κλονιστεί. Υπάρχει ένα ανακάτεμα».

Το «Μέσα στο δάσος» του Α. Φραντζή είναι άλλο ένα πανσεξουαλικό παραμύθι μέσα στη φύση, αλλά αυτό καταλήγει σε τρίο. Υπάρχει μάλιστα μια σκηνή όπου ένας γυμνός άνδρας αυτοϊκανοποιείται παρέα με έναν άλλο, μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο εκκλησάκι. Οπως μας είπε ο Φραντζής, δεν είχε στόχο να προκαλέσει την Εκκλησία, αλλά «να αντιπαραβάλει τη θρησκευτική έκσταση με την ερωτική έκσταση».

Η σχέση θρησκείας-σεξουαλικότητας θίγεται και αλλού. Το «Μαύρο Λιβάδι» διαδραματίζεται σε ένα μοναστήρι όπου ένα αγόρι εξαναγκάζεται με το ζόρι να μεγαλώσει σαν κορίτσι. Στην δε ταινία «Από θαύμα» του Κύπριου Μαρίνου Καρτίκκη που είδαμε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, πίστη και ομοφυλοφιλία πάνε μαζί: ο ήρωας είναι ένας νεαρός θεολόγος που διδάσκει σε σχολείο και προβληματίζεται για μια θαυματουργή εικόνα που υποτίθεται πως δακρύζει. Αλλά στον ελεύθερο χρόνο του «ψωνίζεται» στο πάρκο με άγνωστους…

Το μοτίβο αναζήτησης συντρόφων στο πάρκο από ομοφυλόφιλους άνδρες επανέρχεται σε δύο ακόμα ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ: στον «Ξεναγό»  (φωτο) του Ζαχαρία Μαυροειδή και στο «Canal d’amour» του Κώστα Νταντινάκη. Ο ήρωας του τελευταίου απορρίπτει μια σχετική πρόταση («Τι; Σαν τα ζώα;») και βρίσκει έναν μέντορα στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου αμερικάνου γκέι -λάτρη του Καβάφη.

Οσο για τον ξεναγό ήρωα του Μαυροειδή, βγαίνει από μια μακροχρόνια σχέση με μια κοπέλα και δυσκολεύεται να παραδεχτεί τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Κι όταν καταλήγει με έναν άγνωστο σε ένα αυτοκίνητο, αδυνατεί να ανταποκριθεί. Αναζητά κάτι πιο ουσιαστικό. Μόνο που δεν ξέρει πού θα το βρει.

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής δηλώνει γκέι ακτιβιστής -γράφει μάλιστα στο γκέι διαδικτυακό περιοδικό 10percent.gr. «Η γενιά πριν το Ιντερνετ συνήθιζε να απωθεί τις ομοφυλοφιλικές της τάσεις», λέει. «Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν: οι έφηβοι έχουν πρόσβαση σε έναν τεράστιο όγκο πληροφόρησης. Βλέπουν ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτούς. Το κράτος μας είναι πολύ ομοφοβικό», υποστηρίζει. «Πάρτε τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΣΡ για τη συνέντευξη με την τρανς της “Στρέλλας” η το φιλί του Παπακαλιάτη. Πιστεύετε πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα ασχολιόταν με την ταινία του Κούτρα, αν δεν είχε πάει στο Βερολίνο; Δεν υπάρχει σεξουαλική εκπαίδευση και οι παπάδες συνεχίζουν τα κηρύγματα μίσους χωρίς την επέμβαση του κράτους. Ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης που θεσμοθετήθηκε επί Ν.Δ. αναφέρει ρητά πως δεν συμπεριλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια».

Γιατί όμως, ειδικά σήμερα γίνονται τόσο πολλές τέτοιες ταινίες; «Κατ’ αρχήν είναι πιο εύκολο πια να κάνεις ταινίες με την ψηφιακή κάμερα. Οι νέοι σκηνοθέτες έχουν ταξιδέψει πιο πολύ, είναι πιο ανοιχτοί. Αλλά είναι πιά και πιο ανεκτική η κοινωνία: φεμινισμός, gender studies, queer studies. Εχει υπάρξει μια μεγάλη προβληματική γύρω από τα στερεότυπα του φύλου».

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΗ ΣΤΡΕΛΛΑ

ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στο παρελθόν, ο Πάνος Κούτρας ξεχωρίζει μόνο τη «Στέλλα» «ως ένα πρότυπο γυναικείας χειραφέτησης που απολαμβάνει την ελευθερία στο σεξ και θέλει να παραμείνει ελεύθερη. Φυσικά, στο τέλος τη σκοτώνουν…» Οσο για τον Δαλιανίδη, «ενώ ήταν γκέι δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτό. Οι ταινίες του είχαν μια τετριμμένη ηθική: η γυναίκα έπρεπε να φάει χαστούκι για να συνέλθει».

Σύμφωνα με τον ιστορικό κινηματογράφου Γιάννη Σολδάτο, «ανιχνεύοντας τη σχέση του ελληνικού σινεμά με τη σεξουαλικότητα, θα συναντήσουμε αρκετές τέτοιες ταινίες, μόνο που δεν αποτελούν το κύριο σώμα του κινηματογράφου μας, όπως πάει να γίνει τώρα λόγω των νέων συνθηκών. Στο “Δάφνις και Χλόη”, ο Ορέστης Λάσκος, στις αρχές του ’30, εμφάνισε ολόγυμνους ηθοποιούς, όταν, λίγο πριν, ο Πάγκαλος απαγόρευε τις φούστες που απήχαν περισσότερο από 30 εκατοστά από το έδαφος».

Ακολούθησαν αρκετά ακόμα παραδείγματα κόντρα στον συντηρητισμό της εποχής: «Από την “Στέλλα” του Κακογιάννη και τα ερωτικά τρίγωνα στις ταινίες του Κανελλόπουλου, μέχρι τον “Φόβο” του Κώστα Μανουσάκη το ’60, με τη συγκάλυψη της διαστροφής. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος στο “Προσοχή κίνδυνος”, παρουσιάζει ένα κρεσέντο αιμομειξίας πατέρα-κόρης. Οι ταινίες με ομοφυλόφιλους κάνουν έντονα την εμφάνισή τους το ’80: από τον “Αγγελο” του Κατακουζηνού, ώς τις ταινίες των Κόρρα και Βούπουρα, του Γιάνναρη και του Μακρή. Για να επέλθει τελικά μια πλήρης και άνευ όρων ενσωμάτωση του θέματος στο σώμα του ελληνικού κινηματογράφου…»

Με το θέμα «Διαφορετικότητα και ερωτισμός» έχει ασχοληθεί στο ομώνυμο βιβλίο του («Αιγόκερως») και ο Κωνσταντίνος Κυριακός, επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο των Πατρών, που μας θύμισε αρκετές ακόμα σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις: από το ζοφερό, γκέι «Οξυγόνο» μέχρι τις λεσβίες στις ταινίες «Deep end» και «Hardcore», και από «το τρυφερό γκέι ζευγάρι μεσήλικων διεφθαρμένων αστυνομικών» στο «Bank Bang», μέχρι τον «Καβάφη». Αλλά και τις τρανσέξουαλ και τους τραβεστί στις ταινίες «Ο γιος του Τσάρλι», «Γαλάζιο φόρεμα», «Οταν χορέψουμε μαζί». Υπήρξαν όμως και σημαντικές μικρού μήκους που καταπιάστηκαν με την ομοφυλοφιλία: από τον «Αμερικάνο» (1999) του Χρήστου Δήμα, μέχρι το προπέρσινο, σπαρταριστό «Ι am gay» του Νικόλα Κολοβού.

πηγή

Η Μίνα Ορφανού για τον πρώτο της ρόλο στο θέατρο: “Η ηρωίδα είναι η προηγούμενη ζωή μου”.

Η Μίνα Ορφανού σκαρφαλώνει στη σκηνή, τολμώντας να «τσαλακώσει» την εικόνα της. Την παρακολουθώ ενώ μεταμορφώνεται στο καμαρίνι της σε ένα εξωτικό βαμπίρ, με δρακουλιάρικους φακούς επαφής και καφετιές μουντζούρες στο πρόσωπο.

«Δεν φοβάμαι να τσαλακώσω την εμφάνισή μου», δηλώνει χαρούμενη που δεν της ανατέθηκε ρόλος τρανσέξουαλ, αλλά γυναίκας. Δεν παραβλέπει, ωστόσο, ότι ο χαρακτήρας τής Μιτάρο, που εξελίσσεται και σε μητέρα του Φάντο, είναι ένα κρας τεστ: πρέπει να πείσει, και τον τελευταίο κακόπιστο, ότι μπορεί να σταθεί και στη σκηνή.

«Η ηρωίδα όμως αυτή είναι η προηγούμενη ζωή μου», σχολιάζει. «Ανακτορική, ευγενική, αυταρχική, επιβλητική. Είναι μια ξεπεσμένη βασίλισσα με φθαρμένα ρούχα. Από μια μεγάλη καταστροφή τα ματάκια της πληγώθηκαν. Ενα αερικό. Οπου φυσά ο άνεμος. Τα έχει όλα. Δεν της λείπει τίποτα. Οπότε ο ρόλος έρχεται γάντι πάνω μου».

Δεν δυσκολεύτηκε να μπει στο χαρακτήρα; «Οχι. Ηταν πανεύκολο, παρ’ όλο που δεν παίζω τη Μίνα», απαντά. «Φυσικά διαβάζα και ξαναδιαβάζα το κείμενο του Αραμπάλ».

Θυσίες για το θέατρο θα έκανε; «Εχω ήδη κάνει τα πάντα στη “Στρέλλα”. Φανερώθηκα γυμνή. Μόνο πορνό δεν θα έκανα», εξομολογείται. «Είμαι κλασικός τύπος. Με τα φορέματα τύπου Channel και τα μαργαριτάρια. Λατρεύω την Ειρήνη Παπά. Θα ήθελα να παίξω κλασικές ηρωίδες, τραγικούς ρόλους. Θα μπορούσα να κάνω μόνο τραγωδία. Και στην Επίδαυρο θα μπορούσα να πάω, γιατί έχω πίστη στον εαυτό μου. Μπορεί να φάω τα μούτρα μου στις πρόβες, να φτύσω αίμα, αλλά στο τέλος, ξέρω, θα τα καταφέρω».

Δεν έχει σκεφτεί να πάει σε δραματική σχολή, για να εξοικειωθεί με την τεχνική του ηθοποιού που δεν κατέχει; «Δεν θα έλεγα “όχι” στις σπουδές υποκριτικής. Αλλά η προτεραιότητά μου στην παρούσα φάση είναι να βγάλω ασπροπρόσωπο τον σκηνοθέτη που με εμπιστεύτηκε. Να βγάλω ασπροπρόσωπο το όνομά μου, ώστε να μη βγουν να πουν “η Μίνα ήταν καλή μόνο στη Στρέλλα”. Θέλω να συνεχίσω να έχω ένα καλό όνομα. Και να είμαι συμβατή πια σ’ αυτή τη ρατσίστρια κοινωνία».

Το θέατρο δεν θεωρεί ότι είναι χώρος ιερός. «Δεν θεωρώ τίποτα ιερό», ξεκαθαρίζει. «Εδώ οι παπάδες δεν σέβονται τις εκκλησίες! Το θέατρο το σέβομαι ως χώρο δουλειάς, μου δίνει ψωμί. Αυτό τον καιρό από το θέατρο και τους πίνακές μου βιοπορίζομαι». Τελευταία πραγματοποίησε έκθεση στο Μικρό Πολυτεχνείο. «Πήγε αρκετά καλά. Με στενοχωρεί όμως που ενώ ο κόσμος δεν θα έχει σε λίγο να φάει, το πρόβλημά του είναι αν περνά από δίπλα του μια τρανς. Στην αρχαιότητα οι τρανς ήταν ιέρειες, τους ερμαφρόδιτους τους λάτρευαν και τους προσκύναγαν. Δεν θέλω να με προσκυνάνε, αλλά τις τρανς εδώ τις φτύνουνε». Ευτυχώς, η ίδια, διαθέτει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και αντοχής. «Αν με το παραμικρό τα παρατούσα δεν θα ήμουνα εδώ που είμαι», λέει. «Είμαι ένας άνθρωπος που έχω περάσει πάρα πολλά. Κι αν έχω αποκτήσει ρυτίδες στο πρόσωπο από τα 28 μου είναι από το πολύ γέλιο. Γελάω, γελάω, γελάω. Πότε θα έρθει αυτή η μέρα που θα βάλω τα κλάματα και θα είναι ατελείωτα;».

«Εγώ την τύχη μου διαρκώς την κλότσαγα. Αλλά φαίνεται πως αυτή με κυνηγούσε τελικά».

πηγή

Πρεμιέρα σήμερα για το “Φάντο και Λις” και θεατρική πρώτη για τη Μίνα Ορφανού

Μίνα Ορφανού: “Επιτέλους, ήρθε η ώρα μέσα από κάθε μορφή τέχνης να υμνήσουμε και να καταλάβουμε το διαφορετικό”.

Πρεμιέρα σήμερα για τη θεατρική παράσταση “Φάντο και Λις” στο Θέατρο ΡΟΕΣ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Χριστοφιλάκη.

Όπως είχε δημοσιεύσει το Στοπ Ομοφοβία από τον Αύγουστο, στο θίασο συμμετέχει και η Μίνα Ορφανού, η βραβευμένη τρανσέξουαλ πρωταγωνίστρια της κινηματογραφικής “Στρέλλας” του Πάνου Χ. Κούτρα. Η Μίνα φέτος περνάει στο στίβο του θεάτρου, συμμετέχοντας στην παράσταση του “Φάντο και Λις”, ενός θεατρικού έργου μεταφυσικής διάστασης, συγγραφέας του οποίου είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή σουρεαλιστής, ο Ισπανός Φερνάντο Αραμπάλ.

Η Μίνα Ορφανού, η οποία τον περασμένο Μάιο βραβεύτηκε με το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου από την Ακαδημία Κινηματογράφου, δήλωσε με αφορμή τη συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση: “επιτέλους, ήρθε η ώρα μέσα από κάθε μορφή τέχνης να υμνήσουμε και να καταλάβουμε το διαφορετικό”.

 

Η μετάφραση είναι της Έφης Γιαννοπούλου, τα σκηνικά του Παντελή Ξηροχειμώνα, τα κουστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού και οι φωτισμοί του Βασίλη Χριστοφιλάκη. Στους συντελεστές της παράστασης συγκαταλέγονται η Βάσω Γιαννακοπούλου, η Τζίνα Πούλου, ο Μιχάλης Κοκιάδης και η Γεωργία Παλιούρα.

Εκτός από τη Μίνα Ορφανού, στην παράσταση παίζουν ο Κώστας Καζανάς στο ρόλο του Φάντο  και η Αντωνία Καμπάκου ως Λις, ο Πάνος Πανάγου και η Νίκη Σερέτη.

Το Θέατρο «ΡΟΕΣ» βρίσκεται στο Γκάζι, Ιάκχου 16 και οι παραστάσεις θα δίνονται Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη.

Λίγα λόγια για το έργο

Η Ταρ, ο μυθικός τόπος του Αραμπάλ στο «Φάντο και Λις»

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε μια μεγάλη και θαυμαστή πόλη που την έλεγαν Ταρ. Την εποχή εκείνη όλες οι πόλεις ήταν ισχυρές και σε άνθιση, γιατί ο μεγάλος Πόλεμος δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Όταν ήρθε η μεγάλη καταστροφή , όλες οι πόλεις έπεσαν. Όλες εκτός από την Ταρ. Η Ταρ υπάρχει ακόμα. Αν ξέρεις που να ψάξεις, θα τη βρεις. Και όταν φτάσεις εκεί θα σου προσφέρουν κρασί και νερό και θα ακούσεις μουσική από γραμμόφωνο. Όταν φτάσεις εκεί, όλη μέρα θα μαζεύεις σταφύλια και σκορπιούς κρυμμένους κάτω από άσπρους βράχους. Όταν φτάσεις εκεί… θα γνωρίσεις την αιωνιότητα. Εκεί θα δεις το πουλί που πίνει μια σταγόνα από τον ωκεανό κάθε εκατό χρόνια. Θα φορέσεις ένα χρυσό στέμμα στο κεφάλι και θα κρατήσεις στο χέρι το κλειδί όλων των λαβυρίνθων. Όταν φτάσεις εκεί θα καταλάβεις τη ζωή και θα γίνεις ότι θελήσεις. Θα είσαι μόνος και με συντροφιά. Θ’ αγαπάς και θ’ αγαπιέσαι. Καθώς θα βαδίζεις προς το μέλλον θα βρεις την Έκσταση. Θα σε κυριεύσει και δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ.

 

Η Μίνα Ορφανού παρουσιάζει την 9η προσωπική της έκθεση ζωγραφικής “Τα σώματά μου”

Από σήμερα και μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου, η Μίνα Ορφανού – η κινηματογραφική Στρέλλα του Πάνου Κούτρα – παρουσιάζει την 9η προσωπική της έκθεση ζωγραφικής στο Μικρό Πολυτεχνείο.

Η έκθεση τιτλοφορείται «Τα σώματά μου» και θα απαρτίζεται «από μια σειρά πολύχρωμων ζωγραφικών έργων που απεικονίζουν σώματα στα οποία δεν αποκαλύπτεται ποτέ το φύλο», όπως δήλωσε η ίδια η καλλιτέχνις.

Η Μίνα Ορφανού σε γυναικείο ρόλο στο θέατρο

Ακόμα κι όταν η τρανσέξουαλ Μίνα Ορφανού δεχόταν, λίγους μήνες πριν εν μέσω χειροκροτημάτων στο Μέγαρο Μουσικής, το Α’Κρατικό Βραβείο γυναικείας ερμηνείας για τον ρόλο της στην ταινία «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα, κάποιοι την αντιμετώπιζαν με δυσπιστία.

Το βραβείο που έλαβε από τη νεοσύστατη Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου ήταν, καθώς φαίνεται, μόνο η αρχή στον δύσκολο δρόμο της υποκριτικής.

Τον Δεκέμβριο θα δοκιμαστεί πρώτη φορά και στο θέατρο. Δεν θα υποδυθεί μια τρανσέξουαλ, αλλά μια γυναίκα. «Την πιο μεγάλη δύναμη για να τα καταφέρω μου τη δίνει το γεγονός ότι μου εμπιστεύτηκαν έναν γυναικείο ρόλο» λέει η ίδια. «Δεν θέλω να ταυτιστώ με τον ρόλο της τρανς, μπορεί να είμαι τρανς στη ζωή μου, αλλά το να παρουσιάζω μόνο αυτή την πτυχή του εαυτού μου στο θέατρο ή στο σινεμά δεν έχει νόημα. Εξάλλου τρανς είμαι για τους άλλους, αυτούς που μου έβαλαν την ταμπέλα. Αισθάνομαι γυναίκα και για αυτό θέλω να παίζω γυναικείους ρόλους».

Το έργο, στο οποίο η Μίνα Ορφανού πρωταγωνιστεί μαζί με τον Κώστα Καζανά σε σκηνοθεσία Βασίλη Χριστοφιλάκη, είναι το «Φαντό και Λιζ» του Ισπανού θεατρικού συγγραφέα, μυθιστοριογράφου και ποιητή Φερνάντο Αραμπάλ. Είναι ένα έργο σκληρό και συνάμα ποιητικό που διαδραματίζεται σε μια έρημη χώρα ύστερα από μια μεγάλη καταστροφή. Ενας άντρας (Κώστας Καζανάς) και η παραπληγική γυναίκα του (το όνομα της ηθοποιού δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί) ταξιδεύουν με προορισμό τη μυθική πόλη Ταρ, μια Γη της σωτηρίας. Το ζευγάρι θα ενώσει κάποια στιγμή τα βήματά του με κάποιους ακόμα επιζήσαντες, ανάμεσά τους και η Μίνα Ορφανού, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την πόλη που υπόσχεται τη μεταμόρφωση της ανθρώπινης ύπαρξης και την αιώνια ευτυχία.

Τρελή και καλλιτέχνις

«Το θεατρικό του Αραμπάλ είναι άγριο, με πραγματικά και φανταστικά στοιχεία και αρκετά σύγχρονο» συμπληρώνει η Μίνα Ορφανού. Θα υποδυθεί μια γυναίκα, «τρελή και καλλιτέχνιδα όπως εγώ» λέει. Γνωρίζει αρκετά καλά τη δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά είναι αποφασισμένη. «Τώρα θα δείξω αν μπορώ να παίξω γυναικείο ρόλο. Θα προσπαθήσω πάρα πολύ με τη βοήθεια του σκηνοθέτη και των υπόλοιπων ηθοποιών. Μέχρι να ανεβεί το έργο είμαι σίγουρη ότι θα το παίζω στα δάκτυλα. Στη “Στρέλλα” δεν είχα μάθει μόνο τα λόγια του ρόλου μου, σε χρόνο μηδέν μάλιστα, αλλά και τα λόγια όλων των ηθοποιών, για να μπορώ ανά πάσα στιγμή να τους βοηθήσω».

Παρ’ όλο που θα κάνει τα πάντα για να αποτρέψει μια αποτυχία, δεν την αποκλείει. «Εδώ απέτυχαν οι πολιτικοί και μας έφεραν στην καταστροφή, σε αυτή τη μεγάλη οικονομική κρίση, κι εγώ θα φοβάμαι μήπως αποτύχω σ’ έναν ρόλο;» λέει. Δύναμη αντλεί από τη ζωή της. Η έκθεση στα μάτια του κοινού, μεγαλύτερη στο θέατρο απ’ ό,τι στον κινηματογράφο, δεν την τρομάζει. «Εκτεθειμένη είμαι και τώρα όταν περπατάω στο δρόμο. Ρόλος για μένα είναι ότι υποδύομαι τη γυναίκα στη ζωή επί δώδεκα χρόνια και κάνω σχέσεις αληθινές. Δεν είναι απλό, ούτε φοράω μια περούκα ή ένα κραγιόν για να κάνω το κέφι μου».

Ο Κώστας Καζανάς, ο πρωταγωνιστής της παράστασης με την παραπληγική σύζυγο, μιλά επίσης με ενθουσιασμό για τον ρόλο του: «Υπάρχει μια σχέση εξάρτησης μεταξύ του ζευγαριού. Κάποιες φορές ο ήρωας χρειάζεται να κουβαλήσει τη γυναίκα στα χέρια. Επειδή το έργο διαδραματίζεται σε μια απροσδιόριστη χώρα, ύστερα από μια μεγάλη καταστροφή, νομίζω ότι έχει πολλά κοινά στοιχεία με την κρίση που περνάμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Το ταξίδι των ηρώων προς την πόλη Ταρ μοιάζει ακόμη και με όσα συμβαίνουν στον “Γκοντό” του Μπέκετ, που όλοι τον περιμένουν και ποτέ δεν έρχεται. Γενικότερα θα χαρακτήριζα την παράσταση σκληρή. Στόχο έχει να καυτηριάσει με διαφορετικούς τρόπους την πολιτική, κοινωνική, οικογενειακή πραγματικότητα, την ανθρώπινη κατάσταση».

Ο κόσμος φοβάται το διαφορετικό

Ο Κώστας Καζανάς αντιμετωπίζει με απόλυτη φυσικότητα την παρουσία της Μίνας Ορφανού στην παράσταση. «Ξέρω ότι τη διαφορετική σεξουαλικότητα, όπως και κάθε τι το διαφορετικό, ο κόσμος την αντιμετωπίζει συχνά με φόβο. Γνωρίζω αρκετά καλά αυτή τη συμπεριφορά. Ετσι αντιμετωπίζουν και μένα, για άλλους λόγους, επειδή είμαι καλλιτέχνης».

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Χριστοφιλάκης αναζητούσε εδώ και καιρό μια ευκαιρία για να ανεβάσει ένα έργο του Φερνάντο Αραμπάλ. Τον γοητεύει αυτό το είδος της παιδικής αθωότητας και σκληρότητας που χαρακτηρίζει το έργο του Ισπανού δραματουργού. «Μέσα από αυτή μπορείς να κατανοήσεις το πώς κινείται ο κόσμος, πέρα από τα καλούπια των επιταγών του δυτικού νου» λέει. Τη Μίνα Ορφανού δεν την επέλεξε τυχαία. «Προκειμένου να μιλήσω για τη διαφορά, τον κόσμο του περιθωρίου και των μειονοτήτων, θέλησα να επιλέξω ένα πρόσωπο που κουβαλάει μια τέτοιου είδους γνήσια ιστορία και όχι κάποιον που θα την κατασκευάσει». Εχει εντυπωσιαστεί από τη λαχτάρα και τη θέληση της Μίνας Ορφανού να υποδυθεί έναν γυναικείο ρόλο. «Και από την εξαιρετική αυτοπεποίθησή της, που σε κάνει να νιώθεις αισιόδοξος απέναντι σε κάθε δυσκολία» καταλήγει.

πηγή

Μίνα Ορφανού: “Την αφάνεια τη φτιάχνουμε και μόνοι μας”

“Τελικά είμαστε πολύ προχώ”

του Γιώργου Καρουζάκη – από την Ελευθεροτυπία

Η Μίνα Ορφανού, η τρανσέξουαλ πρωταγωνίστρια της ταινίας «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα, ανήκει σίγουρα στα πρόσωπα της χρονιάς. Οταν πριν από δώδεκα χρόνια έφευγε, σχεδόν κυνηγημένη, από τη Ρόδο για να περιπλανηθεί στην Ελλάδα, δεν φανταζόταν ότι θα έπαιζε στον κινηματογράφο. Ούτε και ότι με την πρώτη της εμφάνιση σε ταινία θα έβλεπε τον εαυτό της στην οθόνη του κορυφαίου κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου και τη φωτογραφία της να δημοσιεύεται στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εφημερίδες.

Η ρεαλιστική, ανεπιτήδευτη ερμηνεία της στην «Στρέλλα» τιμήθηκε στις 3 Μαΐου και με το σημαντικό βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου της νεοσύστατης Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Για τη ζωή της και το πάθος της για τη ζωγραφική μάς μίλησε σε μία από τις καφετέριες της γειτονιάς της, στην Πλατεία Κύπρου της Καλλιθέας.

Τη βραδιά της απονομής των βραβείων της «Ακαδημίας» στο Μέγαρο Μουσικής ήσασταν η μόνη που ανέβηκε να παραλάβει το βραβείο με αέρα χολιγουντιανής σταρ.

«Από τη στιγμή που επέλεξα να είμαι γυναίκα θέλω να είμαι λαμπερή, μέχρι εκεί βέβαια που το επιτρέπει η ηλικία μου. Οταν μεγαλώσω, ελπίζω να είμαι μια λαμπερή κυρία. Τον αέρα τον έχεις από τότε που γεννιέσαι…».

Περιμένατε να πάρετε το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου;

«Οχι. Αλλά το ήθελα, όπως το θέλανε σίγουρα όσοι ήταν υποψήφιοι, επειδή κουράστηκαν, όπως κουράστηκα κι εγώ. Μέχρι να ανακοινωθεί το όνομα της νικήτριας η καρδιά μου κόντευε να βγει από το θώρακα. Ηταν πάρα πολύ μεγάλη τιμή να βραβευτώ και μάλιστα στις 3 Μαΐου, την ημέρα των γενεθλίων μου. Δεν περίμενα να με βραβεύσουν επειδή ζούμε και στην Ελλάδα, αλλά τελικά η Ελλάδα είναι πολύ “προχώ”. Η μεγαλύτερη δικαίωση θα ήταν βέβαια να πάρει βραβείο ο Πάνος Κούτρας και όχι εγώ. Γιατί στο κάτω κάτω, εγώ πληρώθηκα για τον κόπο μου».

Αφιερώσατε το βραβείο και στους «διαφορετικούς» που βρίσκονται στην αφάνεια.

«Ναι, γιατί υπάρχουν πολλά ταλέντα που βρίσκονται στην αφάνεια. Την αφάνεια, βέβαια, τη φτιάχνουμε και μόνοι μας. Δεν θεώρησα ποτέ ότι ήμουν στην αφάνεια, γιατί τα εικαστικά μου έργα έχουν μπει σε αρκετά σπίτια. Οπως με τίμησε το βραβείο για την ταινία έτσι με τιμά και κάθε σπίτι που έχει έναν πίνακά μου. Με βράβευσαν μορφωμένοι, καλλιεργημένοι άνθρωποι με επίπεδο διαμάντι. Αν ήταν στη θέση τους μια απλή νοικοκυρά μπορεί, αντί για βραβείο, να μου πέταγε έναν κουβά αγιασμό. Δεν είναι όλη η κοινωνία το ίδιο».

Ηταν δύσκολο να γίνετε γυναίκα;

«Δεν ήταν δύσκολο, δεν έκανα πολλές επεμβάσεις και ξεγελάω πολύ κόσμο. Μου κάνει εντύπωση ότι ακόμα και άτομα που με είδαν στην ταινία γυμνή αμφιβάλλουν και δεν πιστεύουν ότι είμαι τρανσέξουαλ».

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στη Ρόδο;

«Ηταν συμμαζεμένα. Κατάγομαι από μια οικογένεια αξιοπρεπέσταστη, σοβαρή, συντηρητική, με την έννοια ότι όταν οι δυο γονείς είναι συντηρητικοί βγάζουν καλά παιδιά. Εχω άλλα τρία αδέλφια. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Οταν πέθανε, αναγκάστηκα να πάω ξανά στο σπίτι των γονιών μου. Ηταν δύσκολη η προσαρμογή, ένιωθα ξένη στο νέο περιβάλλον και άβολα στο ίδιο δωμάτιο με τον αδελφό μου αλλά προσαρμόστηκα».

Από παιδί αισθανόσασταν διαφορετική;

«Ναι, και ξένη. Ακόμα και σήμερα που κατεβαίνω στη Ρόδο ξένη θεωρούμαι. Ξένη ένιωθα από παιδί αλλά δεν είμαι και Ροδίτισσα, η καταγωγή του πατέρα μου είναι από τη Θήβα. Στο σχολείο οι συμμαθητές μου δεν με παίζανε, δεν με κάνανε παρέα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η διαφορετικότητά μου. Αν και σ’ αυτές τις ηλικίες τα παιδιά είναι αδιαμόρφωτα, ούτε τα άλλα αγόρια στο Δημοτικό είχαν τρίχες ούτε και σώμα άντρα. Επειδή ένιωθα ότι διαφέρω από τα υπόλοιπα παιδιά ίσως να μην ήθελα κι εγώ να κάνω παρέα μαζί τους. Η καθημερινότητά μου δεν ήταν συνηθισμένη. Μόλις έφευγα από το σχολείο πήγαινα αγγλικά και μετά κατευθείαν στο Μοναστήρι, που η αδελφή της μαμάς μου είναι καλόγρια. Περνούσα όλη την ημέρα στο Μοναστήρι».

Η Μίνα Ορφανού παραλαμβάνει το βραβείο και μιλά για τους ανθρώπους με διαφορετικότητα

Το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στη Μίνα Ορφανού για τη “Στρέλλα”

Η Μίνα Ορφανού κέρδισε απόψε το Βραβείο Α’  Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στη “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα, στην απονομή των Βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Η τελετή απονομής των Βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2010 πραγματοποιήθηκε απόψε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: πρόκειται για την πρώτη απονομή που διοργάνωσε η Ακαδημία, στα πρότυπα αντίστοιχων διοργανώσεων στο εξωτερικό.

Η “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα συγκέντρωσε συνολικά 4 βραβεία:

Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου: Μίνα Ορφανού

Βραβείο Σκηνογραφίας: Πηνελόπη Βαλτή

Βραβείο Ενδυματολογίας: Βασίλης Μπαρμπαρίγος

Βραβείο Μακιγιάζ: Apollonia B, Μαίρη Σταυρακάκη