Μυρτώ Κοντονή: “Όλα πάνω μου ήταν λάθος”

Η Μυρτώ Κοντονή ήταν ένα αγόρι που, όταν ενηλικιώθηκε, έγινε γυναίκα. Τώρα πρωταγωνιστεί στον «Καρυοθραύστη», τη νέα παράσταση του Κων. Ρήγου

«Φοβερή χορεύτρια αυτή που ερμηνεύει την Κλάρα! Ποια είναι;» ρώτησα τον Κωνσταντίνο Ρήγο παρακολουθώντας τις πρόβες της ομάδας στο θέατρο «Θησείον». Ψηλή, εκφραστική, επιτηδευμένα αδέξια, σαν μια μεγάλη μπέμπα που δεν μπορεί ακόμα να ελέγξει καλά το σώμα της. Συγχρόνως όμως πολύ σέξι και εξαιρετικά εξοικειωμένη με τη σκηνή.

«Την έχω ξαναδεί να χορεύει;» τον ρωτάω. «Θα σ’ τα πει η ίδια» χαμογελά όλο υπαινιγμούς. Και όντως, λίγο μετά, η Μυρτώ, που κάποτε λεγόταν Παναγιώτης, δεν δίστασε να μιλήσει ανοιχτά για τη ζωή της. Ξεκίνησε, δε, από την καλύτερη στιγμή της: όταν αποφάσισε να κάνει αλλαγή φύλου. Πριν από ενάμιση χρόνο αποφάσισε να βγάλει προς τα έξω την πλευρά που καταπίεζε. Για πολλά χρόνια ζούσε σαν αγόρι και εργαζόταν ως χορευτής και σήμερα είναι μια άνετη, χαμογελαστή και απολύτως συνειδητοποιημένη γυναίκα, που σύντομα θα ανέβει στη σκηνή να χορέψει τον πρώτο της γυναικείο ρόλο: η Μυρτώ Κοντονή θα είναι η Κλάρα στον «Καρυοθραύστη« που θα ανεβάσει ο Κ. Ρήγος στο «Θησείον» από 15 Νοεμβρίου.

«Η αλλαγή ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρξα ποτέ άντρας. Ημουν ένα αγόρι που όταν ενηλικιώθηκε έγινε γυναίκα» λέει καθώς παραγγέλνουμε τσάι.

-Νιώθεις ότι είσαι το «μυστικό» της παράστασης;

«Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο είπα την επιθυμία μου να αλλάξω φύλο ήταν η μητέρα μου. Εκτοτε αποφάσισα ότι δεν θέλω να έχω μυστικά».

«Δεν είχα να διαλέξω»

-Πιστεύεις ότι όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω σου;

«Και πριν από την αλλαγή έτσι ήταν. Εννοώ πως, όταν αποφασίζεις να ανέβεις στη σκηνή, ξέρεις ότι ο κόσμος θα σε περάσει από κόσκινο. Οπότε τη φάση του ξεγυμνώματος την έχω ξεπεράσει προ πολλού. Εχω αγωνία για το αν θα αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του Κωνσταντίνου. Δεν κρίνομαι εκ νέου, ούτε για τη ζωή μου. Για την ερμηνεία μου κρίνομαι».

-Πώς πήρες αυτήν την απόφαση;

«Δεν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο αγόρι και το κορίτσι. Ηταν για μένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ενιωθα πάντα ότι όλα πάνω μου ήταν λάθος κι έπρεπε πάση θυσία να το διορθώσω. Η εικόνα μου δεν παντρευόταν με τον ψυχισμό μου. Με πλήγωναν όλα: δεν άντεχα να βγαίνω, δεν τολμούσα να φλερτάρω, δεν είχα διάθεση να ζήσω».

-Οι δικοί σου πώς αντέδρασαν;

«Η μητέρα μου δεν είναι καμιά θεατρόφιλη, ούτε καμιά σούπερ καλλιεργημένη. Ομως η επιθυμία μου και η αγάπη της ήταν πιο δυνατές από όλα. Αλλωστε, από τότε που με θυμάμαι μωρό, οι μνήμες μου είναι κοριτσίστικες. Ηθελα να κάνω μπαλέτο, να παίζω λάστιχο, να αποκτώ κούκλες. Οταν άρχισα να τα εκφράζω όλ’ αυτά δυνατά, περάσαμε τη φάση της τιμωρίας και του ξύλου. Ετσι κι εγώ άρχισα μια κρυφή ζωή: περίμενα να βγουν οι γονείς μου για να ντύνομαι με γυναικεία ρούχα. Σκέψου πως, από τα πρώτα κάλαντα, πήρα μια Μπάρμπι. Ασε τον εφιάλτη του σχολείου. Πόσες και πόσες φορές δεν άλλαξα δρόμο για να μην περάσω από μέρη που σύχναζαν αγόρια που θα με πλήγωναν…»

-Μετά την αλλαγή υπήρξαν δυσκολίες;

«Επειδή η ταυτότητα και τα στοιχεία μου δεν έχουν ακόμα αλλάξει, ζω συνεχώς απίστευτες καταστάσεις: Εχω πάει σε τράπεζα για ανάληψη κι επειδή δεν με πίστευαν, με πήγαν στη διευθύντρια ως παραβάτη. Πήγα στην εφορία να πάρω την επιστροφή και μου είπαν “πρέπει να έρθει ο ίδιος”. Με κάλεσαν στον στρατό και μόλις με είδαν με πέρασαν για συνοδό φαντάρου».

Όλο και περισσότεροι νεαροί Βρετανοί παραδέχονται ότι έχουν φιλήσει άτομα του ιδίου φύλου

Όλο και περισσότεροι νεαροί Βρετανοί παραδέχονται ότι έχουν φιλήσει άτομα του ιδίου φύλου, αν και είναι στρέιτ.

Μια νέα τάση ανιχνεύει κοινωνιολογική έρευνα του πανεπιστημίου του Bath, καθώς το 89% των αγοριών, μαθητών και φοιτητών, στη Βρετανία που αυτοπροσδιορίζονται ως στρέιτ, δηλώνουν ότι έχουν φιλήσει άτομα του ιδίου φύλου, είτε ερωτικά είτε για άλλο λόγο.

Η τάση να ανταλλάσσουν οι μικροί Βρετανοί φιλιά έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια και όπως διαπιστώνει η έρευνα, η συνήθεια των ποδοσφαιριστών να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται μετά την επίτευξη ενός γκολ, είναι κάτι που σαφώς έχει επηρεάσει τους νέους.

Εδώ και αρκετά χρόνια και παρά τα στερεότυπα για την ομοφυλοφιλία, οι αθλητές ήταν πολύ πιο πιθανό να φιλήσουν κάποιον άνδρα σε σχέση με όσους δεν ασχολούνταν με κάποιο άθλημα.

Περίπου το 80% όσων δεν είναι αθλητές, έχουν φιλήσει κάποιον άνδρα (για οποιονδήποτε λόγο, όχι απαραίτητα ερωτικό), ενώ το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 95% στους αθλητές.

Αξιοσημείωτο είναι ότι από όσους νεαρούς συμμετείχαν στην έρευνα και δεν είχαν φιλήσει άτομο του ίδιου φύλου, δεν βρήκαν κάτι άσχημο για όσους το έχουν κάνει.

πηγή

Η Ειρήνη Πετροπούλου μιλάει για τα αιτήματα της LGBT κοινότητας

Η Ειρήνη Πετροπούλου,υποψήφια δημοτικής σύμβουλος της Ανοιχτής πόλης, μιλάει για τα LGBT δικαιώματα και διεκδικήσεις

“Πριν βγάλουμε ακτιβιστή Δήμαρχο, ας ψηφίσουμε ακτιβιστή δημοτικό σύμβουλο!”

αναδημοσίευση της συνέντευξης του Δημήτρη Τσαμπρούνη στη Μαρίνα Γαλανού για το transs.gr

Μαρίνα Γαλανού: Αγαπητέ Δημήτρη χαίρομαι ιδιαίτερα και σ’ ευχαριστώ για την συνέντευξη που παραχωρείς στο transs.gr, και εύχομαι ολόκαρδα κάθε επιτυχία για την υποψηφιότητά σου. Πέρα από κάθε αμφιβολία έχουμε ανάγκη από ανοικτά λοαδ υποψηφιότητες που θα στηρίξουν τα θέματα που αφορούν την κοινότητα στην πολιτική σκηνή, αυτοδιοικητική και κεντρική.

Δημήτρης Τσαμπρούνης: Εγώ σε ευχαριστώ που μου δίνεις βήμα. Εκτός από χαρά, είναι και υποχρέωσή μου να μιλάω στα δικά μας ΜΜΕ.

Μ.Γ.: Έχεις αναφερθεί μέχρι τώρα αρκετά στο γιατί και το πώς προέκυψε η υποψηφιότητά σου, ως δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, με αφορμή την επιστολή του Athens Pride προς τον υποψήφιο δήμαρχο. Κατ’ αρχήν αισθάνεσαι ικανοποιημένος από τις απαντήσεις του;

Δ.Τ.: O Καμίνης μου είπε αυθόρμητα, στην κατ ιδίαν συνάντησή μας, όταν συζητούσαμε τα του pride: «Επιτέλους, πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να βγούνε από τις ντουλάπες τους, να πάψει να υπάρχει αυτή η υποκρισία σε κάθε οικογένεια, είναι ντροπή και για αυτούς και για την κοινωνία να κρύβονται!». Αυτή την κουβέντα δεν την έχει εκστομίσει κανένας πολιτικός μέχρι τώρα. Τονίζω, κανένας! Αυτή η κουβέντα ήταν που με έσπρωξε σε ετούτη την συνεργασία. Αυτός ο άνθρωπος καταλαβαίνει το «Α» της ύπαρξής μας: Να βγούμε προς τα έξω (coming out). Σε αυτή τη βάση μπορώ να δουλέψω ειλικρινά μαζί του. Γιατί αν ΔΕΝ ΒΓΟΥΜΕ από τα καβούκια μας, δεν υπάρχουν ούτε δικαιώματα, ούτε διεκδικήσεις. Και για τον καλύτερο πολιτικό θα είμαστε πάντα ανύπαρκτοι κι ανύπαρκτες.

Μ.Γ.: Έχεις πει σε προηγούμενη συνέντευξή σου ότι: «Ο ίδιος ο Καμίνης δεν είναι κομματική υποψηφιότητα και δεν είναι ο κλασσικός πολιτικός. Προέρχεται όμως από το Συνήγορο του Πολίτη. Είναι ο Δήμαρχος των ονείρων κάθε ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Όλο αυτό είναι πολύ ελκυστικό». Πράγματι, ακούγεται ελκυστικό, εν πρώτοις. Ας εξετάσουμε όμως, αν θέλεις, την θητεία του ως Συνήγορος του Πολίτη. Αισθάνεσαι ότι, θεσμικά, έπραξε ότι ήταν μέσα στις δυνατότητές του για την προάσπιση της ισονομίας, της ισότητας όσον αφορά τα λοαδ θέματα; Πριν απαντήσεις, να θέσω υπ’ όψη σου την υπόθεση μίας κοπέλας από την Θεσσαλονίκη, που απευθύνθηκε στον Συνήγορο του Πολίτη, για την κάλυψη, απ’ το ασφαλιστικό της ταμείο της διαδικασίας επαναπροσδιορισμού φύλου της. Εξ όσων γνωρίζω, δεν πήρε καμιά απάντηση. Επιπλέον, αν πάρουμε για παράδειγμα την αντίστοιχο Συνήγορο της Κύπρου, βλέπουμε ότι είχε πάρει από μόνη της κάποιες πρωτοβουλίες στα θέματα που αφορούν την λοαδ κοινότητα. Στα θέτω αυτά, διότι υπάρχει κριτική στο πρόσωπο του κου Καμίνη, για την θητεία του ως Συνήγορος, που πιστεύω ότι καλόπιστα έχει νόημα και αξία να απαντηθεί.

Δ.Τ.: Όπως γνωρίζεις, ο Καμίνης ήταν ο επικεφαλής ενός οργανισμού εκατοντάδων ανθρώπων. Δεν γνωρίζω ποιος ή ποια έλαβε το αίτημα αυτό. Κακώς δεν απάντησε και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Παλαιότερα είχαμε απευθυνθεί ως ΟΛΚΕ για κάποιο δημόσιο φορέα (Υπουργείο Υγείας συγκεκριμένα) που δεν μας έδινε σημασία κι ο Συνήγορος επενέβη με επίσημη απάντηση, θυμίζοντας στο Υπουργείο την υποχρέωσή του να απαντήσει και να προβεί σε ενέργειες υπέρ μας. Για αυτό και μου κάνει εντύπωση αυτό που μου λες. Με ξέρεις, θα ήθελα να είχαν γίνει από το συνήγορο κι από άλλους φορείς 1000 πράγματα. Αυτό που του αναγνωρίζω είναι ότι πήρε το θεσμό αυτόν από το «5» και τον πήγε στο «7» ή στο «8» κι όχι προς τα πίσω, που έχει πάει όλη η Ελλάδα!. Πρέπει να σεβόμαστε, ειδικά αυτή τη στιγμή, ανθρώπους με θετικό απολογισμό έργου.

Μ.Γ.: Θα ήθελα να σου παραθέσω ένα σενάριο, ίσως πραγματικό. Ας υποθέσουμε ότι μία τρανς γυναίκα που δεν έχει κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου της είναι δημοτική υπάλληλος. Έχει προσληφθεί ως άρρεν, τα στοιχεία της αντρικά, το κοινωνικό της φύλο όμως είναι γυναικείο . Ο κύριος Καμίνης, από θέσεως, απαντά (αναφερόμενος σε άλλο θέμα – αυτό του πολιτικού γάμου ομοφύλων) ότι: «σε όλη μου τη διαδρομή υπερασπίζομαι την αρχή του κράτους δικαίου, τον σεβασμό στις αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης, ανεξάρτητα αν προσωπικά συμφωνώ ή όχι». Θα ήθελα να μου σχολιάσεις το σενάριο, και την πιθανή εξέλιξή του, καθώς και ποιά θα ήταν η παρέμβασή σου ως δημοτικός σύμβουλος.

Δ.Τ.: Πρώτον, ΔΥΣΤΥΧΩΣ κανένας Δήμαρχος πριν και μετά τον Αλιφέρη (ΠΑΣΟΚ) δεν τόλμησε να προβεί σε γάμο. Δεύτερον, μετά την κοινοποίηση της απόφασης μπορεί ο κάθε δήμαρχος όντως να επικαλεστεί την απόφαση αυτή. Το θέμα ήταν να βρεθούν κι άλλοι δήμαρχοι πριν την απόφαση. Για το λόγο αυτόν δεν καταλαβαίνω γιατί η κριτική να εστιαστεί στον Καμίνη. Ο Τσίπρας στο Athens Pride 2006 μας έλεγε ότι «εγώ θα παντρέψω». Όταν έγινε αρχηγός κόμματος κι οι δικοί του δήμαρχοι (όλοι!!!) αρνήθηκαν, εκείνος έκανε την πάπια… Στα όνειρά μου θα ήθελα έναν ακτιβιστή Δήμαρχο, ο οποίος θα έλεγε «τη γράφω τη δικαιοσύνη», αλλά στο ξύπνιο μου προτιμάω έναν που μου λέει «ξέρεις τι, γουστάρω όταν εσείς βγαίνετε προς τα έξω, και θα υπερασπιστώ 1,2,3, θέματά σας, αλλά φίλε μου στο 4,5,6 διαφωνώ.» Γιατί έχω βάση να πάω παραπέρα. Ας καταφέρουμε επιτέλους το «Α» σε αυτή τη χώρα και μετά κάνουμε κριτική γιατί δεν έγινε το «Β». Και πριν βγάλουμε ακτιβιστή Δήμαρχο, ας ψηφίσουμε ακτιβιστή δημοτικό σύμβουλο!!! Για το άλλο, η θέση μου είναι ότι πρέπει ένα άτομο βάσει της επιθυμίας του και χωρίς γραφειοκρατίες και γιατρούς να καταγράφεται με το φύλο που επιθυμεί, κάτι που ισχύει σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία πχ). Αν ο όποιος Δήμαρχος έλεγε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε γιατί αυτή είναι η νομιμότητα, ασφαλώς θα με έχει απέναντί του. Αν είμαι στο Δήμο η φωνή μου, η φωνή μας θα ακουστεί.

Πάνος Κούτρας: “Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για τους γκέι δημιουργούς”

από τη σημερινή Ελευθεροτυπία:

Ο Πάνος Κούτρας («Στρέλλα»), που στο παρελθόν δημιούργησε το ανατρεπτικό νεο-μιούζικαλ «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά», επισημαίνει μια πιο απρόοπτη πτυχή του έργου του Δαλιανίδη:

«Δεν ξέρω πόσο συνειδητά το έκανε, αλλά πιστεύω ότι με τις ταινίες του υπηρέτησε τον queer κινηματογράφο. Ολ’ αυτά τα πολύχρωμα μιούζικαλ με τα φτερά και τα πούπουλα βγάζουν ένα υπόγειο γκέι χιούμορ, μια ειρωνεία, ένα είδος κώδικα μεταξύ των γκέι: αυτό που σήμερα στο εξωτερικό ονομάζουν “camp χιούμορ”. Λαμβάνοντας υπόψη και την εποχή του, νιώθω πως συνεισέφερε στην γκέι κουλτούρα και εγώ προσωπικά απολαμβάνω πολύ το χιούμορ του. Δημιούργησε άλλωστε γκέι είδωλα όπως η Μαίρη Χρονοπούλου, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με τον ίδιο τρόπο που στο εξωτερικό αγαπήθηκαν ηθοποιοί όπως η Ντίτριχ και η Μινέλι».

«Κάποτε», υποστηρίζει, «πρέπει στην Ελλάδα να αναγνωρίσουμε την συνεισφορά ομοφυλόφιλων δημιουργών, όπως ο Τσαρούχης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, ο Δαλιανίδης, μιλώντας ανοιχτά για την ταυτότητά τους».

Δημήτρης Τσαμπρούνης: “Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα μέλος της LGBT κοινότητας στο δήμο της Αθήνας”

Ο Δημήτρης Τσαμπρούνης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος για το δήμο Αθηναίων μιλάει για τον γκέι ακτιβισμό, τη συμμετοχή του στην ΟΛΚΕ, το Athens Pride και τους γάμους στην Τήλο. Ακόμα, αναφέρεται στο συνδυασμό του Γ. Καμίνη “Δικαίωμα στην Πόλη” και στους λόγους που τον οδήγησαν να πάρει την απόφαση να είναι υποψήφιος.. αλλά και για τη διαφωνία του με τον πρώην Συνήγορο του Πολίτη στο θέμα των γκέι γάμων!

Αυστραλία: “Ασφαλή σχολεία” για τους γκέι και τις λεσβίες μαθητές και μαθήτριες

Σε μια συγκυρία όπου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στην Αυστραλία, η ομοφοβία και τα LGBT δικαιώματα βρέθηκαν στο επίκεντρο, μαζί με θέματα όπως η οικονομία, η εκπαίδευση και το περιβάλλον, στην πολιτεία της Βικτορίας, δημιουργείται ένας συνασπισμός από 11 σχολεία “ασπίδα” για τους γκέι και τις λεσβίες μαθητές/τριες.

Είναι η πρώτη φορά που το εκπαιδευτικό σύστημα προβαίνει σε παρόμοια κίνηση, γεγονός που έχει προκαλέσει αντικρουόμενες αντιδράσεις. Τα 11 σχολεία σχηματίζουν ένα μέτωπο με το όνομα “Συνασπισμός Ασφαλών Σχολείων” (Safe Schools Coalition). Στόχος του προγράμματος είναι να ενθαρρυνθεί η καλλιέργεια πολιτισμένων σχέσεων μεταξύ γκέι και στρέιτ μαθητών και να εκπαιδευτούν οι δάσκαλοι ώστε να μπορούν να εντοπίσουν και να αντιμετωπίσουν την ομοφοβία στην τάξη. Μαθητές και εκπαιδευτικοί θα έχουν όλη τη στήριξη που χρειάζονται από το εκπαιδευτικό σύστημα και ενισχύονται στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν αφίσες, πληροφοριακό υλικό και σχετικά forums.

Η υπουργός Παιδείας Bronwyn Pike (φωτο), ο γιος της οποίας είναι ανοιχτά γκέι, δήλωσε: “Ελπίζω να υπάρξουν και άλλα σχολεία που θα στηρίξουν αυτή την κίνηση και να τοποθετηθούν ευνοϊκά απέναντι στην ομοφυλοφιλία, συμβάλλοντας έτσι στην ευαισθητοποίηση και της ευρύτερης κοινωνίας.. αν τα παιδιά νιώθουν απομονωμένα εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους, αυτό επηρεάζει τη σχολική τους απόδοση αλλά και την ψυχολογική τους ανάπτυξη”. Το υπουργείο έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το 60% των γκέι και των λεσβιών μαθητών και μαθητριών αντιμετωπίζουν λεκτικές επιθέσεις και σωματική κακοποίηση, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των περιστατικών συμβαίνουν στο σχολικό περιβάλλον.

πηγή Rainbow Network Victoria

Η αποκάλυψη ότι ήταν γκέι λύγισε τον πρίγκιπα δολοφόνο

Ανέκφραστος και με τα χέρια σταυρωμένα άκουσε την καταδίκη του σε ισόβια ο σαουδάραβας πρίγκιπας Σαούντ μπιν Αμπντουλαζίζ μπιν Νασίρ αλ Σαούντβο, 34 ετών, χθες σε δικαστήριο του Λονδίνου. Καταδικάστηκε γιατί τον περασμένο Φεβρουάριο δολοφόνησε τον υπηρέτη και εραστή του σε δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου της βρετανικής πρωτεύουσας. Δεν απέφυγε όμως αυτό που φοβόταν: όχι να αναλάβει την ευθύνη για το έγκλημα (την ανέλαβε, αν και υποστήριξε ότι σκότωσε εξ αμελείας) αλλά να αποκαλυφθεί η ομοφυλοφιλία του.

Και αυτό διότι στη Σαουδική Αραβία η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο διά αποκεφαλισμού. Και ο ίδιος ήλπιζε μια μέρα να γυρίσει. Συνεπώς, ή δεν θα επιστρέψει ποτέ στην πατρίδα του ή, αν αναγκαστεί, θα κινδυνέψει η ζωή του. Δεν τα κατά φερε όμως. Στην ακροαματική διαδικασία εμφανίστηκαν ακλόνητα στοιχεία: ο καταδικασθείς είχε πληρώσει για τη συντροφιά εκπορνευόμενων γκέι, αναζητούσε συστηματικά στο Διαδίκτυο κέντρα μασάζ για ομοφυλοφίλους και υπηρεσίες ενοικίασης γκέι συνοδών.

Ο πρίγκιπας και εγγονός του βασιλιά Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας χτύπησε και στη συνέχεια στραγγάλισε τον Μπαντάρ Αμπντουλάχ Αμπντουλαζίζ, 32 ετών, τον οποίο επί εβδομάδες κακοποιούσε σεξουαλικά και βασάνιζε συστηματικά στο ξενοδοχείο «Landmark». Η ποινή των ισοβίων στη Βρετανία σημαίνει ότι ο πρίγκιπας θα παραμείνει στη φυλακή για τουλάχιστον 20 χρόνια.

Οι εκπρόσωποι της πολιτικής αγωγής περιέγραψαν πώς ο υπηρέτης του πρίγκιπα δέχθηκε χτυπήματα στο κεφάλι στη διάρκεια της μοιραίας γι΄ αυτόν επίθεσης. Στη διάρκεια προηγουμένων επιθέσεων ο υπηρέτης και εραστής υπέστη φρικτά τραύματα σε ένα αφτί του, εσωτερική αιμορραγία του εγκεφάλου αλλά και σοβαρά χτυπήματα στον λαιμό. Ο Σαούντ προσπάθησε να κρύψει την αληθινή φύση της σχέσης του με τον υπηρέτη υποστηρίζοντας στο δικαστήριο πως ήταν φίλοι και μάλιστα ισότιμοι. Ο θυρωρός όμως του ξενοδοχείου στο οποίο συνέβη το φονικό είπε ότι του φερόταν «όπως σε σκλάβο».

Ο πρίγκιπας υποστήριξε ακόμη ότι είναι ετεροφυλόφιλος και έχει φιλενάδα στην πατρίδα του. Η πολιτική αγωγή απέδειξε ωστόσο ότι είχε κλείσει ραντεβού με δύο άνδρες συνοδούς και έναν ομοφυλόφιλο μασέρ, ενώ αναζητούσε εικόνες ομοφυλοφιλικού περιεχομένου σε ιστοσελίδες του Διαδικτύου. Αρχικώς, όταν συνελήφθη, ο Σαούντ είχε ισχυριστεί ότι καλύπτεται από διπλωματική ασυλία, κάτι που στη συνέχεια αποδείχθηκε ανακριβές.

πηγή Το Βήμα

O Barack Obama συμμετέχει στην εκστρατεία “It Gets Better”

Ο Αμερικανός Πρόεδρος Barack Obama συμμετέχει στο Project “Ιt Gets Better”, εκστρατεία στο Youtube για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τις αυτοκτονίες των γκέι εφήβων, στέλνοντας μήνυμα υποστήριξης στους LGBT νέους που έρχονται αντιμέτωποι με εκδηλώσεις βίας και εκφοβισμού.

Σημαντική νίκη για την LGBT κοινότητα: Eυρωκαταδίκη και πρόστιμο στη Ρωσία για την απαγόρευση του Moscow Gay Pride

Mε μια απόφαση – σταθμό το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δικαίωσε σήμερα την LGBT κοινότητα της Ρωσίας, ύστερα από την εκδίκαση των τριών προσφυγών του Nikolai Alekseev.

Ο γνωστός γκέι ακτιβιστής, ο οποίος βρέθηκε τον περασμένο Απρίλιο στην Αθήνα επίσημος προσκεκλημένος του Athens Pride, κατήγγειλε στο Δικαστήριο ότι η απαγόρευση της Πορείας Υπερηφάνειας στη Μόσχα το 2006, το 2007 και το 2008 παραβίαζε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το ΕΔΑΔ συμφώνησε και καταδίκασε τη Ρωσία, επιβάλλοντάς της πρόστιμο 27.510 ευρώ, τα οποία υποχρεώνεται να καταβάλλει στον Alekseev ως αποζημίωση.

Ο μέχρι πριν από λίγες μέρες δήμαχρος της Μόσχας, Yuri Luzhkov, είχε επανειλλημένα απαγορεύσει τη διεξαγωγή της Πορείας Υπερηφάνειας, αποκαλώντας τους γκέι και τις λεσβίες “σατανικούς”. Κάθε χρόνο, από το 2006, οι LGBT Ρώσοι ακτιβιστές με επικεφαλής τον Nikolai Alekseev επιχειρούν να πραγματοποιήσουν Πορείες Υπερηφάνειας και έρχονται αντιμέτωποι με την αστυνομική βία και καταστολή: το Μάιο του 2006 συνελήφθησαν παραπάνω από 120 άτομα, ενώ το 2007 τραυματίστηκε σοβαρά από νεοναζί ο Βρετανός γκέι ακτιβιστής Peter Tatchell.

Σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, “ο βασικός λόγος γα την απαγόρευση των γκέι πορειών ήταν η άρνηση των Αρχών να εγκρίνουν τις διαδηλώσεις που, σύμφωνα με την άποψή τους, προωθούν την ομοφυλοφιλία. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο δεν μπορεί να αγνοήσει τις σοβαρές προσωπικές απόψεις που εξέφρασε δημόσια ο δήμαρχος της Μόσχας και τη σχέση αυτών των δηλώσεων με τις απαγορεύσεις. Ως εκ τούτου το Δικαστήριο αποφάσισε ότι, αφού η κυβέρνηση δεν δικαιολόγησε τις απαγορεύσεις αυτές με τρόπο συμβατό με τις απαιτήσεις της Σύμβασης, ο κος Alekseev έπεσε θύμα διακρίσεων εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού”.

Μιλώντας σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Alekseev δήλωσε: “Αυτή η απόφαση είναι μια μεγαλειώδης νίκη για εμάς, γιατί κανένας δικαστής, κανένας δικηγόρος, κανένας πολιτικός δε θα μπορεί πια να μας πει ότι οι απαγορεύσεις των εκδηλώσεών μας είναι σύμφωνες με το νόμο.. Η 21η Οκτωβρίου θα γιορτάζεται στο μέλλον ως η Ημέρα της LGBT Ρωσικής Απελευθέρωσης”.

Υπενθυμίζεται ότ,ι τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Alekseev κατήγγειλε την απαγωγή του από Ρώσους πράκτορες, με στόχο τον εκφοβισμό του και την απόσυρση των καταγγελιών του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

“Σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου..”

Οι αυτοκτονίες των εφήβων στην LGBT κοινότητα των ΗΠΑ συνεχίζονται με ανησυχητικό ρυθμό. Σήμερα έγινε γνωστή μια ακόμα περίπτωση αυτοκτονίας εφήβου εξαιτίας oμοφοβικού εκφοβισμού (bullying).

Ο Terrel Williams (φωτο), ένας 17χρονος από το Beverly Hills, έδωσε τέλος στη ζωή του, την περασμένη εβδομάδα, στις 13 Οκτωβρίου, λίγες ώρες μετά την επίθεση που δέχτηκε από 5 συμμαθητές του, οι οποίοι τον προπηλάκισαν και τον χτύπησαν πετώντας τον σε ένα τοίχο. Η μητέρα του Terrel, Cheryl Williams, βρήκε το γιο της κρεμασμένο στη ντουλάπα της κρεβατοκάμαράς του.

To σημείωμα που άφησε ο Terrel έγραφε: “Ζητώ συγγνώμη από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά πιστεύω ότι το να αυτοκτονήσω είναι ο μόνος τρόπος να βγω από αυτό. Ένιωθα ότι το να κάνω coming out και να ζω ευτυχισμένος με τον Daric ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με οδηγήσει στο θάνατο τόσο νωρίς.. Σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου..”

Ο θάνατος του Terrel είναι η δεύτερη αυτοκτονία γκέι εφήβου που αναφέρεται αυτό το μήνα στις ΗΠΑ, και έρχεται να προστεθεί σε μία επιδημία LGBT αυτοκτονιών τις τελευταίες 6 εβδομάδες. Τον Σεπτέμβριο, τουλάχιστον έξι έφηβοι αφαίρεσαν τη ζωή τους εξαιτίας περιστατικών ομοφοβικού εκφοβισμού και βίας.

“Τα πράγματα θα φτιάξουν” για τους γκέι και τις λεσβίες στην εφηβεία..

Με το σύνθημα “Τα πράγματα θα φτιάξουν” ξεκίνησε στις ΗΠΑ μία συγκινητική εκστρατεία μέσω του YouTube για την υποστήριξη των ομοφυλόφιλων εφήβων που πέφτουν θύματα ομοφοβίας, μετά το κύμα αυτοκτονιών νεαρών ατόμων σε όλη τη χώρα.

Την εκστρατεία ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων στο Σιάτλ και έκτοτε, η ροή των βίντεο έχει αυξηθεί τόσο, που αριθμεί πλέον εκατοντάδες μαρτυρίες ή μηνύματα υποστήριξης μαθητών, φοιτητών, αλλά επίσης και από εργαζομένους στη Google ή αστέρια του Μπρόντγουεϊ, ακόμη και της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον:

“Φανείτε δυνατοί και ζητήστε βοήθεια. Η ζωή σας είναι εξαιρετικά σημαντική”, διαβεβαιώνει η υπουργός σε μήνυμά της που μεταδόθηκε την Τρίτη το βράδυ, παραμονή της ημέρας αφιερωμένης στους νέους-θύματα της ομοφοβίας στις ΗΠΑ.

Πρόσφατα στις ΗΠΑ σημειώθηκαν πολλά κρούσματα αυτοκτονιών εφήβων οι οποίοι επικρίθηκαν ή χλευάστηκαν από το περιβάλλον τους επειδή ήταν ή θεωρήθηκαν ομοφυλόφιλοι.

“Σας παρακαλώ, θυμηθείτε ότι η ζωή σας είναι πολύτιμη και ότι δεν είστε μόνοι”, συνεχίζει η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ήταν η πρώτη Πρώτη Κυρία της χώρας που συμμετείχε στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων Gay Pride, πριν από δέκα χρόνια.

Σύμφωνα με την οργάνωση The Trevor Project, η οποία καθιέρωσε 24ωρη ανοιχτή γραμμή βοήθειας, οι ομοφυλόφιλοι νέοι στις ΗΠΑ διατρέχουν τέσσερις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους, ενώ 9 στους 10 ομοφυλόφιλους νέους παρενοχλούνται στο λύκειο.

Στις αρχές Οκτωβρίου, δύο φοιτητές κρίθηκαν ένοχοι για “παραβίαση της ιδιωτικής ζωής” μετά την αυτοκτονία ενός συμφοιτητή τους, του 18χρονου Τάιλερ Κλεμέντι, ο οποίος έπεσε από μία γέφυρα στη Νέα Υόρκη. Οι δύο φοιτητές είχαν μαγνητοσκοπήσει και στη συνέχεια αναρτήσει στο διαδίκτυο τη συνάντηση του Κλεμέντι με έναν άλλο άντρα.

Ο Νταν Μπαέρ, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για ζητήματα Δημοκρατίας, επικρότησε χθες, Τετάρτη, το αυθόρμητο αυτό κίνημα των πολιτών, λέγοντας ότι είναι παράδειγμα θετικής δραστηριοποίησης της κοινωνίας.

πηγή: Σκάι

Μολότοφ και υπερηφάνεια

από την Athens Voice

Οι Σέρβοι στην πρώτη γραμμή της πορείας έκα­ναν τη διοργάνω­ση σημαντική

της Μάρως Ζήνα

Tο email από το «Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας» με ενημέρωνε ότι πρόκειται να στηρίξουν το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας 2010 του Βελιγραδίου και το πόσο σημαντική είναι η φετινή διοργάνωση, δεδομένης της ακύρωσης του 2009 λόγω απειλών ακροδεξιών οργανώσεων ότι θα λιντσάρουν τους συμμετέχοντες. Έχοντας παρελάσει αρκετές χρονιές στην Αθήνα και έχοντας παρουσιάσει το Athens Pride το καλοκαίρι του 2009, δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν θα βρεθώ κι εγώ εκεί.

Λίγες ώρες πριν ταξιδέψω ένα email προειδοποιεί ότι «δεν θα είναι ασφαλές για τους ξένους να κυκλοφορούν στο Βελιγράδι το Σάββατο και την Κυριακή» και θα πρέπει να παραμείνουμε κλεισμένοι στο ξενοδοχείο. Όμως, ο καλύτερος τρόπος να διαπιστώσεις τις διαθέσεις ενός λαού είναι με το να τον συναναστραφείς και όχι με το να τον αποφύγεις, κλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο, περιμένοντας μια παρέλαση κατά την οποία θα σε προστατεύουν 5.000 αστυνομικοί.

Φτάνοντας στο Βελιγράδι αισθάνθηκα περισσότερο ότι είμαι σε μια ευρωπαϊκή πόλη απ’ όσο το αισθάνομαι στην Αθήνα. Δεκάδες πάρκα, δυο ποτάμια, πανέμορφα κτίρια, καλοφτιαγμένοι δρόμοι, μια καινούργια γέφυρα που κατασκευάζεται και θα συνδέσει το παλιό και το νέο Βελιγράδι.

Το Σάββατο το μεσημέρι, στο κέντρο της πόλης πραγματοποιήθηκε μια πορεία με το όνομα “March For Family”, τα μέλη της οποίας φώναζαν anti-gay συνθήματα. Λίγες ώρες μετά, απεσταλμένοι της Διεθνούς Αμνηστίας μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο για να μας ενημερώσουν για τους κανόνες ασφαλείας. Η λίστα ήταν τεράστια. Ανάμεσά τους: μην απαντήσετε σε οποιαδήποτε λεκτική ή σωματική επίθεση. Η διαδικασία για να φτάσουμε από το ξενοδοχείο στο πάρκο, μια απόσταση 1 χλμ., ήταν πολύ αυστηρή και οι αστυνομικοί θα μας προφύλασσαν δημιουργώντας τρεις ζώνες γύρω μας, όπως ακριβώς και για τη Χίλαρι Κλίντον που θα επισκεπτόταν το Βελιγράδι λίγες μέρες μετά. Οι αστυνομικοί δεν ήταν χαρούμενοι, έκαναν όμως τη δουλειά τους.

Στις 10 το πρωί της Κυριακής περάσαμε τα πρώτα δύο check points, στο τρίτο μάς έψαξαν με ανιχνευτή μετάλλων. Είχαμε μπει επιτέλους στο πάρκο Manjez. Εκεί είχε στηθεί μια σκηνή, για τις ομιλίες πριν ξεκινήσει η παρέλαση. Με τα μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας φόρεσαμε τα ειδικά μπουφάν, τα φουλάρια, σήκωσαμε πανό και μπαλόνια και πήραμε τη θέση μας στο πλήθος. Ένα πλήθος που αποτελούνταν περισσότερο από επισκέπτες, πολιτικούς, δημοσιογράφους, μέλη οργανισμών και LGBT οργανώσεων και λιγότερο από ντόπιους. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή τους ίσως να σήμαινε μια δύσκολη επόμενη μέρα. Ο δήμαρχος Βελιγραδίου δήλωσε λίγο μετά: «Φοβάμαι για τους ανθρώπους που έλαβαν μέρος στην παρέλαση. Τα πράγματα δεν θα είναι καλύτερα για εκείνους. Φοβάμαι ότι θα είναι χειρότερα».

Παρ’ όλα αυτά, οι Σέρβοι που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της πορείας είναι εκείνοι που έκαναν αυτή τη διοργάνωση σημαντική. Περπατώντας, περάσαμε μπροστά από ένα μοναστήρι, παραταγμένοι στα κάγκελα ήταν μοναχές και ένας παπάς. Οι καμπάνες χτυπούσαν για πολλή ώρα. Αναρωτηθήκαμε αν προσπαθούσαν να μας εξαγνίσουν. Η παρέλαση-πορεία ολοκληρώθηκε μόλις 1,5 χλμ. από το πάρκο, στο Student Cultural Center. Το πάρτι τελείωσε μιάμιση ώρα νωρίτερα απ’ ό,τι ήταν προγραμματισμένο, καθώς οι εξελίξεις στο κέντρο του Βελιγραδίου μαρτυρούσαν ότι η παραμονή μας στο κτίριο δεν ήταν ασφαλής. Ακροδεξιές και νεοναζιστικές ομάδες προσπαθούσαν να σπάσουν τον κλοιό της αστυνομίας επί ώρες, πετώντας πέτρες και μολότοφ και φωνάζοντας «θάνατος στους ομοφυλόφιλους». Δεν τα κατάφεραν. Έσπασαν όμως και έκαψαν βιτρίνες καταστημάτων, αυτοκίνητα, τα γραφεία δύο πολιτικών κομμάτων, τραυμάτισαν περισσότερους από 100 αστυνομικούς, έκαναν ζημιές ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Η διάθεση όλων μας ήταν εξαρχής επηρεασμένη από όσα συνέβαιναν εκτός του αστυνομικού κλοιού. Το Belgrade Pride 2010 ήταν περισσότερο πορεία και λιγότερο παρέλαση. Ήταν μεν μια «νίκη» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Ήταν η σωστή στιγμή; Ήταν οι Σέρβοι έτοιμοι; Είναι δυνατόν να χρειάζεται τόση προστασία για να παρελάσει κανείς για κάτι που πιστεύει, υποστηρίζει ή για αυτό που είναι; Οι 700 συμμετέχοντες φυγαδεύτηκαν σε ομάδες των δώδεκα από το κέντρο μέσα σε κλούβες, ναι, από εκείνες που μεταφέρουν εγκληματίες. Η δική μας βρέθηκε έπειτα σε ένα αστυνομικό τμήμα. Στη διπλανή αίθουσα, από την οποία μας χώριζε μια τζαμαρία, βρίσκονταν τρία νεαρά αγόρια που νωρίτερα πετούσαν πέτρες και μολότοφ και μόλις είχαν συλληφθεί. Μας κοίταξαν αδιάφορα, ήταν προφανές ότι δεν κατάλαβαν πως όλοι μας παρελάσαμε λίγο πριν. Κι όμως μέσα τους έβραζαν από μίσος για εμάς. Λίγο μετά η ίδια κλούβα μάς μετέφερε έξω από το κέντρο, από όπου Σέρβοι φίλοι μου ήρθαν να με πάρουν. Ένιωσα και πάλι ασφαλής μετά από ώρες. Δεν είχαν θυμό, είχαν μία ερώτηση μόνο. Τι θα γίνει με τις ζημιές και τα δικά μας «ανθρώπινα δικαιώματα»;

Η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρειάζεται θυσίες και κερδίζεται στο δρόμο και όχι στα γραφεία των οργανισμών ή στα σαλόνια των τηλεοπτικών εκπομπών. Το ζήτημα είναι πόσο έτοιμος είσαι να τις κάνεις όταν δεν είσαι εσύ που τα διεκδικείς. Και όπως μου είπε το βράδυ της Δευτέρας ο Dan από τους Dsquared2, σοκαρισμένος από τα γεγονότα, “I don’t understand… Why do people hate?”.

“Οι γκέι ποδοσφαιριστές κρύβονται εξαιτίας εμπορικών πιέσεων”

Ενας στους τέσσερις βρετανούς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, προπονητές και διαιτητές ξέρουν προσωπικά τουλάχιστον ένα ομοφυλόφιλο παίκτη, σύμφωνα με μια έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας από τους Ελις Κάσμορ και Τζέιμι Κλέλαντ. Την ίδια ώρα, από το μισό εκατομμύριο επαγγελματιών ποδοσφαιριστών στον κόσμο, κανένας δεν έχει δηλώσει ανοιχτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

Ο Κάσμορ, καθηγητής πολιτισμού, μίντια και αθλητισμού στο Πανεπιστήμιο του Σταφορντσάιρ, τόνισε στο Reuters: “Από τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, προπονητές και διαιτητές , το 27% προσωπικά ξέρουν ομοφυλόφιλους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή, όμως κανένας από αυτούς (σ.σ. τους ποδοσφαιριστές) δεν έχει κάνει το βήμα να αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα.

“Υπάρχουν περίπου μισό εκατομμύριο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Κανένας από αυτούς δεν είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Φαίνεται ότι πίσω από αυτή τη μυστικότητα κρύβονται εμπορικές πιέσεις”.

Αυτή η έρευνα εκδόθηκε την ίδια ώρα, που μια ερασιτεχνική ομάδα από τη Γαλλία αρνήθηκε να γράψει μέλος της έναν ομοφυλόφιλο ποδοσφαιριστή, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις, ακόμα και από τη γαλλίδα υφυπουργό αθλητισμού, Ραμά Γιαντέ, η οποία ζήτησε να παρθούν μέτρα εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας.

Σύμφωνα με την έρευνα, βασική αιτία της μυστικότητας είναι η πίεση που ασκείται στους ποδοσφαιριστές από τους ατζέντηδές και τις ομάδες τους, παρά ο φόβος για αντιδράσεις από τους φιλάθλους.

“Η ανοιχτή σεξουαλική ταυτότητα δεν έχει προκαλέσει προβλήματα σε καριέρες ηθοποιών, μουσικών, ακόμα και πολιτικών κι ένα μεγάλο κομμάτι των φιλάθλων πιστεύει ότι δεν υπάρχει θέση για ομοφοβία στο ποδόσφαιρο”, συμπλήρωσε ο Κλέλαντ, λέκτορας κοινωνιολογίας και πρώην ποδοσφαιριστής της Κόβεντρι.

Μόλις ένας ποδοσφαιριστής είχε δηλώσει ανοιχτά τη σεξουαλική του ταυτότητα, ο Τζάστιν Φασάνου, πρώην παίκτης των Νόριτς, Νότιγχαμ και Μάντσεστερ Σίτι, ο οποίος το 1998, σε ηλικία 37 ετών, έδωσε τέλος στη ζωή του, μη αντέχοντας τη ρατσιστική κακοποίηση στον επαγγελματικό του χώρο.

πηγή: Sport.gr

Κρυφά Απογεύματα – από 7 Νοεμβρίου στο Θέατρο Χώρα

Η συγκλονιστική ιστορία των δύο ιρανών, που έκανε το γύρο του κόσμου και κινητοποίησε ανθρωπιστικές οργανώσεις από κάθε σημείο του πλανήτη, στάθηκε αφορμή για το νέο θεατρικό έργο του Δημήτρη Μωραΐτη.

Στο τρίτο του έργο ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Δημήτρης Μωραΐτης πραγματεύεται τον τρόπο που επιλέγουμε και αποφασίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αλλά και κατά πόσο η κοινωνία μας επηρεάζει και κατά συνέπεια μας απομακρύνει από τον πραγματικό μας στόχο.

Με αφορμή την αληθινή ιστορία δύο ιρανών έφηβων ομοφυλόφιλων, του Mahmoud Asgari και του Ayaz Marhoni, τους οποίους καταδίκασαν σε απαγχονισμό οι ιρανικές Αρχές, την άνοιξη του 2005, ο Μωραΐτης ξετυλίγει μια ιστορία που βασίζεται στο αναπόσπαστο ανθρώπινο δικαίωμα, αυτό της ελεύθερης επιλογής.

Το έργο

Δυο νέοι Ιρανοί ο Μαχμούτ και ο Τζαλίλ γνωρίζονται και ερωτεύονται μεταξύ τους σε μια χώρα όπου ο ομοφυλόφιλος έρωτας είναι έγκλημα και τιμωρείται με τη ποινή του θανάτου.
Ο Μαχμούτ αντιμετωπίζει με σεβασμό τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του και είναι έτοιμος να παλέψει γι’ αυτά, ενώ ο Τζαλίλ, πιο φοβισμένος, πιο αδύναμος και υπό το βάρος των θεσμών και μιας θεοκρατούμενης κοινωνίας, θα επιλέξει να εγκαταλείψει τις επιθυμίες του και να ζήσει κατά πως το επιθυμούν οι άλλοι.

Ο Μαχμούτ λίγο μετά θα γνωρίσει τον Αγιάζ, ένα νέο στην ηλικία του και θα ερωτευτούν. Πολύ σύντομα όμως θα τους συλλάβουν και θα τους κρεμάσουν δημόσια. Η επιλογή τους να ζήσουν τον έρωτα τους και να πεθάνουν γι αυτόν, σε μια κοινωνία που δε τους το επέτρεπε, τους έκανε ήρωες.

H δομή

Η δομή του έργου και της παράστασης, βασίζεται σε μια κινηματογραφική γλώσσα με τις σκηνές να εναλλάσσονται ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν με τη χρήση video. H κινηματογραφική αυτή προσέγγιση στο θέατρο δίνει, σύμφωνα με το σκηνοθέτη, τη δυνατότητα να εξελίσσονται παράλληλα δυο σημαντικές στιγμές στη ζωή των ηρώων, που όμως χρονικά έχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.

Σενάριο/Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μωραΐτης
Σκηνογράφος / Ενδυματολόγος: Μαρία Παλάτζα
Κίνηση / χορογραφίες: Νάνση Κοντονίκου
Σχεδιασμός φωτισμού / Ήχοι: Γιώργος Σπυλιόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Βουβάκης, Τάκης Παρασκευόπουλος, Ανέστης Χρυσάφης
Παραγωγή: Ανέστης Xρυσάφης/ No Frost Theatre Group

Ώρες και μέρες παραστάσεων: Σάββατο έως Δευτέρα, 21.00
Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό)

Θέατρο Χώρα – Σκηνή Μικρή Χώρα
(Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ.: 2108673945)

Έναρξη παραστάσεων: Κυριακή 7 Νοεμβρίου
Επίσημη πρεμιέρα: Δευτέρα 15 Νοεμβρίου.

Ο ανδροπρεπής κύριος Κακλαμάνης

αντιγράφουμε από την Καθημερινή:

Οι ανδροπρεπείς των Βαλκανίων

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet.gr

Η ανοχή απέναντι στον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί ίσως το πιο καθοριστικό κριτήριο για το επίπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας. Το δικαίωμα της ελευθερίας στον σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί κεκτημένο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ψηφίσει υπέρ της αναγνώρισης των ομοφυλικών γάμων προ εξαετίας. Ομως εδώ είναι Βαλκάνια. Η καθυστέρηση στο θέμα αυτό δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική καθυστέρηση.

Στις 30/6/2001 αποτολμήθηκε στο Βελιγράδι η πρώτη παρέλαση ομοφυλοφιλικής περηφάνιας (Gay Pride). Διαλύθηκε από οργισμένους ανδροπρεπείς με 15 τραυματίες. Μετά την εμπειρία αυτή, η δεύτερη απόπειρα έγινε μόλις πέρυσι. Είχε την υποστήριξη των πρεσβειών Ολλανδίας, Σουηδίας, Βρετανίας, Γερμανίας, καθώς και του ΟΑΣΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του ΟΗΕ. Ωστόσο, η αστυνομία έπεισε τους διοργανωτές να τη ματαιώσουν, αφού δεν εγγυήθηκε για την ασφάλειά τους από τον μαινόμενο όχλο. Η τρίτη απόπειρα έγινε πριν από δέκα μέρες. Στην παρέλαση συμμετείχαν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στη Σερβία, ο Ολλανδός πρέσβης, ο Γερμανός αναπληρωτής πρέσβης και διπλωμάτες της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Σουηδίας και της Βρετανίας. Η παρέλαση εξελίχθηκε στη χειρότερη σύγκρουση των τελευταίων ετών, με 141 τραυματίες, εκ των οποίων 121 αστυνομικοί. Οι ζημιές εκτιμήθηκαν σε ένα εκατ. ευρώ.

Στη χώρα μας, πέρασαν οι εποχές όπου δύο εξέχοντες δημοσιογράφοι, ο Τάκης Λαμπρίας και ο Γιάννης Λάμψας, έφαγαν ξύλο από τον τότε ανδροπρεπή της δικτατορίας Ιωάννη Λαδά, επειδή αναφέρθηκαν στην ομοφυλοφιλία ως γνώρισμα της αρχαίας Ελλάδας. Στη φετινή παρέλαση περηφάνιας, της 5ης Ιουνίου, οι ημέτεροι ανδροπρεπείς αντέδρασαν με πιο πολιτισμένο, αλλά όχι λιγότερο φοβικό τρόπο. Η παρέλαση αγνοήθηκε επιδεικτικά από όλα τα κανάλια και τις περισσότερες εφημερίδες. Ούτε 10 δευτερόλεπτα δεν της αφιέρωσαν οι γενικά τόσο φλύαρες τηλεοπτικές ειδήσεις. Σαν να ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε και για το οποίο δεν μιλάμε. Τα ελληνικά ΜΜΕ απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή από τη γερμανική κρατική τηλεόραση, που κάνει ζωντανή μετάδοση της παρέλασης του Βερολίνου σχεδόν όλη μέρα. Απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή και από το γαλλικό πρακτορείο, που μας πληροφόρησε ότι η πολύχρωμη παρέλαση της Αθήνας συγκέντρωσε τρεις χιλιάδες κόσμο και ότι το σύνθημα ήταν «Είμαστε παντού». Αυτό ειδικά το τελευταίο είχε ήδη μαθευτεί από ανακοίνωση της ανδροπρεπούς Χρυσής Αυγής, που θύμωσε και απειλούσε με ξύλο, επειδή το «παντού» περιελάμβανε και έναν τσολιά. Με τον τρόπο της βοήθησε η Χρυσή Αυγή να σπάσει η συνωμοσία σιωπής. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι διοργανωτές της παρέλασης περηφάνιας ζητούν από τον δήμαρχο Αθηναίων να τη θέσει υπό την αιγίδα του δήμου. Συναντούν την επίμονη άρνησή του, παρά τις κάποιες θετικές εισηγήσεις της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο. Ο κ. Κακλαμάνης απέδειξε ότι είναι πιο ανδροπρεπής π.χ. από τους προέδρους Κλίντον και Ομπάμα, που ανακήρυξαν τον μήνα Ιούνιο ως μήνα της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας. Κυρίως είναι πιο Βαλκάνιος.

Ανησυχητική αύξηση των δολοφονιών LGBT ατόμων στη Βραζιλία

Σημαντικά έχουν αυξηθεί οι δολοφονίες ομοφυλόφιλων, σύμφωνα με την οργάνωση Grupo Gay da Bahia. Το 2009 έφτασαν τις 198, ενώ σε σχέση με το 2007 η αύξηση φτάνει το 62%.

Οι αμβλώσεις, οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων και η ποινικοποίηση των εγκλημάτων κατά ομοφυλόφιλων έχουν φτάσει στο σημείο να είναι στο επίκεντρο των ομιλιών των υποψηφίων για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν στις 31 Οκτωβρίου, αλλά μόνο από τη θρησκευτική τους πλευρά και όχι από την κοινωνική, καταγγέλλει η οργάνωση μέσω της μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας Globo.

Το 2009 δολοφονήθηκαν στη Βραζιλία 198 ομοφυλόφιλοι (έναντι για παράδειγμα 35 στο Μεξικό) 11 περισσότεροι από το 2008 και 76 περισσότεροι από το 2007, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε η οργάνωση υπεράσπισης των ομοφυλόφιλων.

Από την ίδρυσή της, το 1980, η οργάνωση έχει καταγράψει μέχρι και πέρυσι, 3.196 δολοφονίες ομοφυλόφιλων δηλαδή περίπου 110 ετησίως κατά μέσο όρο.

Παρά τα στοιχεία αυτά που είναι πολύ ανησυχητικά, το σχέδιο νόμου που ποινικοποιεί την ομοφυλοφοβία αντιμετωπίζει τη σθεναρή αντίσταση των καθολικών ομάδων καθώς και αυτών των Ευαγγελιστών.

«Δυστυχώς η ομοφυλοφοβία αποτελεί μια από τις πολιτιστικές πλευρές της βραζιλιάνικης κοινωνίας που ωθεί τους ομοφυλόφιλους στην παρανομία. Όλοι (λεσβίες, γκέι κ.λπ.) δολοφονούνται με πολύ σκληρό τρόπο και συνήθως βρίσκονται με παραμορφωμένο πρόσωπο» ανέφερε ο Μαρσέλο Τσερκέιρα, πρόεδρος της GGB.

Από την πλευρά του ο ανθρωπολόγος Λουίζ Μότ πρώην πρόεδρος της GGB επιβεβαίωσε ότι η πλειονότητα των εγκλημάτων κατά λεσβιών, γκέι η τραβεστί υποκινούνται από «πολιτιστική ομοφυλοφοβία».

πηγή Ναυτεμπορική

Η κοινωνική επανάσταση του “Μετώπου Απελευθέρωσης Ομοφυλοφίλων” – του Peter Tatchell

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στον Guardian, με τον τίτλο The Gay Liberation Front’s social revolution. Το Stop Οmofovia το αναδημοσιεύει από το πολιτικό site ppol.gr, το οποίο το δημοσίευσε μεταφρασμένο:

Στις 13 Οκτωβρίου 1970, ιδρυόταν στη Βρετανία το «Μέτωπο Απελευθέρωσης Ομοφυλοφίλων» (GLF). Το δειλό ξεκίνημα πραγματοποιήθηκε από 19 ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν σε ένα υπόγειο στο «Λόντον σκουλ οφ εκονόμικς». Αλλά γρήγορα το GLF μαζικοποιήθηκε και μεταβλήθηκε σε ένα καθοριστικό και ιστορικό παράγοντα της ιστορίας των Βρετανών ομοφυλόφιλων. Από το 1970 κι έπειτα, χάρη στο GLF, ο τρόπος σκέψης της κοινότητας λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφιφυλόφιλων και διεμφυλικών (LGBT) άλλαξε δια παντός, τόσο για τα μέλη της, όσο και για τους αντιπάλους της.

Ήμουν τότε δεκαεννιάχρονος ακτιβιστής του GLF· είχα μακριά, σγουρά μαλλιά και ζούσα στο Σέφερντς Μπους με το δεκαεξάχρονο φίλο μου Πίτερ Σμιθ (Peter Smith). Εγώ ήμουν φοιτητής και εκείνος ανερχόμενος κιθαρίστας της τζαζ.

Το GLF ήταν ένα ενθουσιώδες, ένδοξο και ώρες-ώρες χαοτικό μείγμα αναρχικών, χίπηδων, αριστεριστών, φεμινιστριών, φιλελεύθερων και οπαδών της αντικουλτούρας. Παρά τις διαφορές μας, μοιραζόμαστε ένα ριζοσπαστικό ιδεαλισμό -ένα κοινό όραμα για το πώς θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι ο κόσμος: απελευθερωμένος όχι απλά από την ομοφυλοφοβία, αλλά από ολόκληρη την ενοχική σεξουαλική κουλτούρα, που καταπίεζε τους ετεροφυλόφιλους όσο και τους LGBT. Ήμαστε σεξουαλικοί απελευθερωτές και κοινωνικοί επαναστάτες, πανέτοιμοι να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.

Το GLF ασπάστηκε τη μη βία ως αξία και συμπεριφορά. Αμφισβήτησε το γάμο, τη μονογαμία και την ανδροκρατία, αλλά και τους πολέμους στο Βιετνάμ και την Ιρλανδία. Αν και εναντιωνόταν στις διακρίσεις κατά των ομοφυλοφίλων, στόχος του GLF ουδέποτε ήταν η εξομοίωση ομοφυλόφιλων-ετεροφυλόφιλων στο πλαίσιο του κατεστημένου. Θεωρούσαμε την κοινωνία μας ως θεμελιακά άδικη και θέλαμε να την αλλάξουμε, να τελειώνουμε με την καταπίεση όχι μόνο των LGBT, αλλά οποιουδήποτε άλλου.

Το GLF συμπαραστάθηκε στα κινήματα υποστήριξης των γυναικών, των εγχρώμων, των Ιρλανδών, των εργαζομένων και του απελευθερωτικού κινήματος του τρίτου κόσμου. Διαδηλώσαμε για να φύγει ο βρετανικός στρατός από την Ιρλανδία κι ενάντια στον αντεργατικό νόμο «περί εργασιακών σχέσεων». Αν κι επικρίναμε τον «ετεροφυλόφιλο τρόπο ζωής» -και συχνά κατηγορηθήκαμε γι’ αυτό από τους «στρέιτ»- ως επί το πλείστον αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας ως τμήμα ενός ευρύτερου αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που οδηγούσε στη χειραφέτηση της ανθρωπότητας.

Στα ιδεαλιστικά μας οράματα συμπεριλαμβανόταν η ίδρυση μια νέας σεξουαλικής δημοκρατίας, χωρίς ομοφυλοφοβία, μισογυνισμό, ρατσισμό και ταξικά προνόμια. Οι ενοχές και η ντροπή για τις σεξουαλικές πρακτικές θα καταργούνταν. Οι πάντες, γκέι, μπάι και στρέιτ, θα απολάμβαναν σεξουαλική ελευθερία. Σύνθημά μας ήταν το «ανανέωση, όχι προσαρμογή».

Η κριτική που άσκησε το GLF στην ετεροφυλόφιλη κοινωνία υπερέβη την καταδίκη της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων ή τις εκστρατείες για ίση μεταχείριση με τους ετεροφυλόφιλους. Οι στόχοι μας ήταν επαναστατικοί, όχι ρεφορμιστικοί. Στοχεύαμε να τερματιστεί «ο φαλλοκρατικός σοβινισμός» και το «έμφυλο κατεστημένο».

Θεωρούσαμε την καταπίεση των ομοφυλόφιλων ως συνέπεια, τουλάχιστο εν μέρει, του τρόπου με τον οποίο πολλοί LGBT απέκλιναν από τους κοινωνικά προδιαγεγραμμένους ρόλους της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας. Σύμφωνα με την ορθοφροσύνη χιλιετιών ολόκληρων, οι άνδρες όφειλαν να είναι αρρενωποί και να επιθυμούν γυναίκες. Και οι γυναίκες όφειλαν να είναι θηλυπρεπείς και να προσελκύονται από άνδρες. Αλλά εμείς οι «αδερφές» υπονομεύσαμε αυτό το συμβατικό «έμφυλο κατεστημένο». Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες αγαπούμε άλλους άνδρες -και μας επικρίνουν για ελλειμματική ανδροπρέπεια. Οι λεσβίες αγαπούν άλλες γυναίκες -και τείνουν να είναι λιγότεροι παθητικές και εξαρτημένες από τους άνδρες, σε σχέση με τις ετεροφυλόφιλες αδερφές τους. Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες δε χρειάζονται γυναίκες (όπως και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες δε χρειάζονται άνδρες) προκειμένου να ικανοποιήσουν τις συναισθηματικές και ερωτικές τους ανάγκες.

Αυτός είναι βασικά ο λόγος που καταδιωκόμαστε επί αιώνες. Η διαφορετικότητά μας απειλούσε το «έμφυλο κατεστημένο», που ιστορικά υπήρξε από τα βασικά στηρίγματα της κοινωνικής ηγεμονίας της μοσογυνίας και της ανδροπρεπούς ετεροφυλοφιλίας.

Το GLF επέδειξε με εορταστικό τρόπο την ομοφυλόφιλη απόκλιση. Λέγαμε πως η ιδιότητα του ομοφυλόφιλου εμπερικλείει το δικαίωμα του να μην υπακούει στους ετεροφυλόφιλους κανόνες συμπεριφοράς. Απορρίψαμε την επιθετική ετεροφυλόφιλη ανδροπρέπεια, μαζί με τη μακρά της ιστορία κυριαρχίας και άσκησης βίας, θεωρώντας την ως το βασικό καταπιεστή των LGBT και των γυναικών. Χωρίς να καταδικάζουμε όλους τους ετεροφυλόφιλους άνδρες, θεωρήσαμε τους σεξιστές, ομοφυλοφοβικούς, στρέιτ άνδρες ως το βασικό εμπόδιο για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Αυτός είναι ο λόγος που το GLF συμμάχησε με το γυναικείο κίνημα.

Η πολιτική του «ριζοσπαστικού διεμφυλισμού» (radical drag) και της «αρσενικοθήλυκης εμφάνισης» (gender-bender) αποθέωσε την ανδρική τρυφερότητα και υπονόμευσε τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους. Επρόκειτο περί μιας συνειδητής, παρά τις τυχόν υπερβολές της, απόπειρας να καταγγελθεί η καταπιεστικότητα και η ηγεμονία της παραδοσιακής ανδροπρέπειας και να υπονομευθεί η υποστηρικτική της λειτουργία στην κοινωνική υποταγή των γυναικών και των ομοφυλόφιλων ανδρών.

Τονίζαμε πως η αποσύνθεση της παραδοσιακής ετεροφυλόφιλης ανδροπρέπειας ήταν το κλειδί στην απελευθέρωση των γυναικών και των LGBT. Η πραγματική ανθρώπινη απελευθέρωση θα μπορούσε να αρχίσει μόνο από τη στιγμή που θα γκρεμιζόταν η ακαμψία του έμφυλου κατεστημένου -και θα έληγε η τυραννία του. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός ήταν αναγκαίος προκειμένου να μπορέσουν οι αποκλίνοντες από τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους άνθρωποι (γκέι και στρέιτ) να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς στιγματισμό ή καταισχύνη.

Σε αντίθεση με το κίνημα για νομική μεταρρύθμιση της ομοφυλοφιλίας, η στρατηγική του GLF για χειραφέτηση των ομοφυλόφιλων βασιζόταν στην αλλαγή των αξιών και των αποδεκτών κανόνων λειτουργίας της κοινωνίας, και όχι στην προσαρμογή σε αυτές. Επιδιώκαμε μια πολιτιστική επανάσταση που θα ανέτρεπε αιώνες ετεροφυλόφιλης ανδρικής καταπίεσης, επιτρέποντας έτσι την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και των γυναικών.

Μετά από 40 χρόνια, η μάχη του GLF έχει σε μεγάλο βαθμό κερδηθεί. Σήμερα οι ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας είναι πολύ πιο ευέλικτοι και λιγότερο προδιαγεγραμμένοι από ότι το 1970. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ρευστότητα και η έμφυλη ιδιαιτερότητα είναι πολύ πιο αποδεκτή. Οι «ανδροπρεπείς» γυναίκες και οι «θηλυπρεπείς» άνδρες (ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι) εξακολουθούν μεν να σπανίζουν, αλλά εξίσου σπανίζει και η δαιμονοποίηση -ή ο εξοστρακισμός τους.

Τα αγοροκόριτσα και τα «κουνιστά» αγόρια δεν κατακρεουργούνται πια τόσο εύκολα όσο παλιά. Συχνά τα παιδιά LGBT εκδηλώνονται από την ηλικία των 12-14 ετών. Αν και πολλά εξακολουθούν να γίνονται αντικείμενο κακοποίησης από τους συνομηλίκους τους, πολλά δε γίνονται. Η αποδοχή της έμφυλης διαφορετικότητας βρίσκεται σε άνοδο. Οι γυναίκες και οι άνδρες του GLF χάραξαν το δρόμο για μια κοινωνική επανάσταση. Τους αξίζουν συγχαρητήρια!

---

Ο Peter Tatchell είναι ακτιβιστής του κινήματος LGBT

 

Πίσω-μπρος για το σύμφωνο συμβίωσης

ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΛΕΝΔΕΣ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΕ ΓΚΕΪ, ΛΕΣΒΙΕΣ * ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΕΟ ΤΟ ΓΕΝΑΡΗ

Εχουν αποφασίσει να ενώσουν τις ζωές τους και μοιράζονται, εκτός από την ίδια στέγη, τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας. Ωστόσο ο νομοθέτης εξακολουθεί να εθελοτυφλεί και να αγνοεί επιδεικτικά την ύπαρξή τους…

Ο λόγος για τα δεκάδες χιλιάδες πλέον στη χώρα μας γκέι και λεσβιακά ζευγάρια, τα οποία αγνοεί ο νόμος 3718/2008 που ρυθμίζει το σύμφωνο συμβίωσης, με αποτέλεσμα να μην προστατεύεται κανένα δικαίωμά τους.

Ηδη από το 2005 το ΠΑΣΟΚ είχε δημοσιοποιήσει ένα νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο κατοχύρωνε τα δικαιώματα όλων των ζευγαριών, συμπεριλαμβανομένων των ομοερωτικών, και ρύθμιζε χωρίς διακρίσεις την ένωση ενηλίκων προσώπων. Το νομοσχέδιο κατατέθηκε με πρωτοβουλία του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή στις 4 Νοεμβρίου 2008. Το ίδιο νομοσχέδιο το ΠΑΣΟΚ περιέλαβε το 2009 στο πρόγραμμά του ως προεκλογική δέσμευση, ενώ βρίσκεται ακόμη αναρτημένο στην ιστοσελίδα του κόμματος. Στην εισηγητική του έκθεση αναφέρεται μεταξύ των άλλων ότι «Σκοπός της παρούσας πρωτοβουλίας είναι να θέσει τέρμα στις δυσμενείς διακρίσεις και να αποκαταστήσει την ισοπολιτεία στο πεδίο των ελεύθερων ενώσεων ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών».

Νέο νομοσχέδιο

Δεδομένων αυτών, έντονο προβληματισμό προκάλεσαν δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη σύμφωνα με τις οποίες νέο νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης, που θα αντικαταστήσει τον ισχύοντα νόμο 3718/2008, βρίσκεται υπό επεξεργασία στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή του υπουργείου.

Το ερώτημα είναι αν οι δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης αποτελούν πολιτική υπεκφυγή ή τακτική υποχώρηση από τις θέσεις και τις δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ και αν η καθυστέρηση και η εκ νέου επεξεργασία του νομοσχεδίου θα οδηγήσει στον περαιτέρω περιορισμό των προβλεπόμενων στο νομοσχέδιο δικαιωμάτων.

Προς το παρόν μοναδικό σημείο αναφοράς είναι η δέσμευση του υπουργού ότι στο τέλος Ιανουαρίου θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την αναθεώρηση της νομοθεσίας για το σύμφωνο συμβίωσης.

Σχετικά με το θέμα η ΜΚΟ «Λεσβίες για την Ισότητα» έχει στείλει δύο επιστολές στους αρμόδιους κυβερνητικούς φορείς, ζητώντας να γίνει νόμος το νομοσχέδιο που είχε καταθέσει το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή για το σύμφωνο συμβίωσης. Η οργάνωση κατέθεσε επίσης τις προτάσεις της για τη βελτίωση του νομοσχεδίου.

Τα 9 αιτήματα της κοινότητας

1. Να σταματήσουν οι διώξεις κατά των γάμων που έγιναν στην Τήλο.

2. Πρόσβαση στην υποβοηθούμενη γονιμοποίηση και δικαίωμα στην παιδοθεσία.

3. Επέκταση του 927 Ποιν. Κώδικα (αντιρατσιστικός νόμος), ώστε να περιλαμβάνει και το σεξουαλικό προσανατολισμό, καθώς επίσης και το λόγο μίσους.

4. Κοινό όριο ηλικίας συναίνεσης για σεξουαλική επαφή με τους ετεροφυλόφιλους. Ετεροφυλόφιλοι επιτρέπεται να κάνουν συναινετικό σεξ στην ηλικία των 16, λεσβίες και γκέι στα 18 (347 Π.Κ.).

5. Το Σύμφωνο Συμβίωσης να ισχύσει και για τα λεσβιακά, γκέι ζευγάρια.

6. Δημιουργία διακομματικής ομάδας που θα συνεργάζεται με τις LGBT οργανώσεις και θα τρέχει τα ζητήματα της κοινότητας στη Βουλή, ώστε να ψηφίζονται νομοσχέδια που θα ανταποκρίνονται στο πλαίσιο της ισονομίας του Συντάγματος όσο και στις οδηγίες, ψηφίσματα ή προτάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

7. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός να συμπεριληφθεί στο νόμο της ενδοοικογενειακής βίας, ώστε να προστατεύονται όσες και όσοι δέχονται βία από την οικογένεια λόγω της σεξουαλικής ταυτότητάς τους και όταν δέχονται βία μέσα στην ερωτική σχέση τους.

8. Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.

9. Δημιουργία παρατηρητηρίου παρακολούθησης του φαινομένου της LGBT φοβίας.

«Ο νόμος δεν εξασφαλίζει τα δικαιώματά μας»

Η Τζόνι και ο Λέιζερ είναι έφηβοι και μεγαλώνουν στο σπίτι μαζί με την οικογένειά τους. Ωστόσο αυτή η οικογένεια διαφέρει από τις περισσότερες, καθώς έχει δυο μαμάδες. Πρόκειται για το σενάριο της ταινίας της Λίζας Τσολοντένκο «Τα παιδιά είναι εντάξει» που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις αθηναϊκές αίθουσες

Με αφορμή την ταινία αλλά και την πρόσφατη απόφαση του εκπροσώπου του Γκέι Πράιντ Δημήτρη Τσαμπρούνη να λάβει μέρος στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο δημοτικό συνδυασμό «Δικαίωμα στην πόλη» του Γιώργου Καμίνη, μιλήσαμε με την Ευαγγελία Βλάμη που το καλοκαίρι του 2008 νυμφεύτηκε στην Τήλο με τη σύντροφό της…

Δυο παιδιά, δυο μαμάδες…. Ολη μαζί μια οικογένεια. Απιαστο όνειρο μοιάζει στην Ελλάδα η πραγματικότητα που περιγράφεται στην ταινία της Λίζας Τσολοντένκο…

«Δεν πρόκειται για άπιαστο όνειρο αλλά για ανομολόγητη πραγματικότητα. Εγώ έχω αρκετές φίλες που έχουν ήδη μεγαλώσει μαζί με τη σύντροφό τους παιδιά. Απλώς δεν ομολογείται διότι δεν υπάρχει νόμος να προστατεύει παρόμοιες οικογένειες. Βλέπετε, εμείς ως κοινωνία προχωράμε, ωστόσο ο νόμος δεν έρχεται να εξασφαλίσει τα δικαιώματά μας. Φανταστείτε δυο μητέρες που μεγαλώνουν μαζί ένα ή περισσότερα παιδιά, μόνο η μία, η βιολογική μητέρα έχει δικαιώματα, η άλλη έχει μόνο υποχρεώσεις».

Σύμφωνα με την εμπειρία σας τα παιδιά ομοερωτικών ζευγαριών αντιμετωπίζουν πρόσθετα προβλήματα;

«Τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τα άλλα. Το γεγονός επιβεβαιώνουν πολλές έρευνες στο εξωτερικό. Και εγώ όμως, που ζω πολλές τέτοιες οικογένειες, διαπίστωσα ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν ακριβώς όπως και τα άλλα. Εχουν τα ίδια προβλήματα: Μαμά δεν είμαι καλά, Μαμά με μάλωσε ο Πετράκης, Μαμά τσακώθηκα με τη Μαρία κ.λπ.».

Νυμφευτήκατε με τη σύντροφό σας το 2008 στην Τήλο και ο γάμος σας έχει ακυρωθεί από τα ελληνικά δικαστήρια. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;

«Ο γάμος δεν έχει στην ουσία ακυρωθεί. Εγώ και η σύζυγός μου κάνουμε κοινή φορολογική δήλωση. Πρόσφατα ζητήσαμε ως ζευγάρι δάνειο σε τράπεζα και το ενέκριναν κ.λπ. Το παράλογο είναι ότι τα δικαστήρια ισχυρίζονται ότι δεν ισχύει ο γάμος. Αναρωτιέμαι το γιατί. Είχαμε όλα τα προσόντα που απαιτεί ο νόμος. Ημασταν ενήλικες, άγαμες, συναινέσαμε στον γάμο. Τώρα πάντως περιμένουμε την τελεσίδικη απόφαση των δικαστηρίων…».

Εχετε σκεφτεί ποτέ να αποκτήσετε με τη σύζυγό σας παιδιά;

«Σε όλη μου τη ζωή δεν είχα σκεφτεί τίποτα σε σχέση με ένα παιδί. Θεωρούσα πολύ μεγάλη ευθύνη να μεγαλώνεις ένα παιδί και έλεγα “Μπα, εγώ δεν είμαι για τέτοια”. Μεγαλώνοντας όμως το ξανασκέφτηκα και θα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί και να του προσφέρω ό,τι μπορώ, μόρφωση, περιουσία κ.λπ. Ετσι, έχω αρχίσει να προβληματίζομαι… Βέβαια κανείς δεν θα μας δώσει στην Ελλάδα παιδί ως ζευγάρι. Και εγώ ως γυναίκα μόνη θα πρέπει να αποκρύψω ότι είμαι λεσβία για να έχω ελπίδες.

Αν τα καταφέρω δε η σύντροφός μου θα έχει όλες τις υποχρεώσεις απέναντι στο παιδί, θα ξενυχτάει, θα ταΐζει το παιδί μας, θα το πηγαίνει σχολείο κ.λπ. Αλλά αυτή η μητέρα, γιατί για μητέρα πρόκειται, δεν θα έχει καμία αναγνώριση. Δεν θα έχει τη χαρά να λέει “Εγώ με τη σύζυγό μου έχουμε ένα, δύο ή περισσότερα παιδιά, τα μεγαλώνουμε και περνάμε όμορφα”.

Παράνομα, βέβαια, όσες λεσβίες το επιθυμούν μπορούν να αποκτήσουν ακόμη και ένα φυσικό παιδί. Θα πρέπει ωστόσο να πάρουν σπέρμα από άλλη χώρα. Χωρίς ωστόσο καμία νομική εξασφάλιση για την καταλληλότητα του σπέρματος ή για την ικανότητα του γιατρού».

Μοιραστήκατε την εμπειρία της Τήλου με τον εκπρόσωπο του Γκέι Πράιντ Δημήτρη Τσαμπρούνη. Πώς βλέπετε την εκλογική του συνεργασία με τον Γ. Καμίνη;

«Βλέπω την υποψηφιότητά του πολύ θετικά. Ο Δημήτρης έχει δουλέψει ήδη με επιτυχία για την προώθηση των αιτημάτων της LGBT κοινότητας και θεωρώ ότι η συνεργασία του με τον Γ. Καμίνη θα αποδώσει σύντομα καρπούς».

πηγή: Ελευθεροτυπία

Παρελθόν το Don’t Ask Don’t Tell για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ

Τέλος στην πολιτική που απαγόρευε στους γκέι και τις λεσβίες ένστολους κι ένστολες στο στρατό των ΗΠΑ να δηλώνουν ανοιχτά τις προτιμήσεις τους έδωσε απόφαση ομοσπονδιακής δικαστού που έκρινε ότι ο νόμος που την προβλέπει είναι αντισυνταγματικός.

Στο σκεπτικό της η δικαστής σημειώνει ότι ο νόμος που προβλέπει τη σχετική απαγόρευση όχι μόνο δεν έχει θετική επίδραση για την ετοιμότητα του στρατού αλλά εμποδίζει τη δυνατότητα στρατολόγησης ικανού προσωπικού. Έκρινε επίσης ότι παραβιάζει το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση.

Η απόφαση, που ισχύει για τα αμερικανικά στρατεύματα σε όλο τον κόσμο, ήδη χαιρετίστηκε από τις οργανώσεις για τα LGBT δικαιώματα.

Σύμφωνα με την πολιτική που ήταν γνωστή σαν «don’t ask, don’t tell» («μην ρωτάτε, μην το αποκαλύπτετε»), οι αξιωματικοί δεν μπορούσαν να ρωτούν για τις σεξουαλικές προτιμήσεις άλλων στελεχών του στρατού. Με τη σειρά τους τα στελέχη δεν επιτρεπόταν να αποκαλύψουν ότι είναι γκέι, ενώ κινδύνευαν με απόταξη αν το έπρατταν.

Η πολιτική είχε τεθεί σε ισχύ από το 1993 από τη κυβέρνηση Κλίντον μετά από συμβιβασμό με τις ένοπλες δυνάμεις που ζητούσαν πλήρη απαγόρευση.

Τυπικά υπάρχει περιθώριο 60 ημερών για την άσκηση έφεσης από το υπουργείο Δικαιοσύνης αλλά η κυβέρνηση Ομπάμα είναι πιθανό να το αφήσει να παρέλθει. Πάντως ο πρόεδρος είχε δηλώσει την επιθυμία του να αποφασίσει το Κογκρέσο για την άρση ή μη του νόμου, και όχι ένα δικαστήριο.

Ωστόσο, λίγες εβδομάδες νωρίτερα το Κογκρέσο είχε αντιτεθεί σε μία προσπάθεια για κατάργηση του σχετικού νόμου. Αν οι Δημοκρατικοί, που γενικά την υποστηρίζουν, χάσουν έδρες στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, μία νέα πρωτοβουλία θα είναι πιο δύσκολο να υπερψηφιστεί.