«Να σταματήσουν να κρύβονται οι gay ιερείς»

Οι ιερείς δεν θα πρέπει να κάνουν διπλή ζωή ανακοίνωσε η ρωμαιοκαθολική επισκοπή στη Ρώμη, εκφράζοντας ταυτόχρονα οργή και πόνο για το άρθρο του περιοδικού «Πανοράμα» που δημοσιοποιήθηκε σήμερα και αφορά στην παρουσία ιερέων σε καταστήματα όπου συχνάζουν ομοφυλόφιλοι.

«Τα άτομα αυτά δεν κατάλαβαν, ούτε κατά διάνοια, τι σημαίνει ποιμαντική αποστολή και δεν έπρεπε να ζητήσουν να χειροτονηθούν», επισημαίνει η Επισκοπή που ωστόσο τονίζει ότι στόχος του άρθρου ήταν η δυσφήμηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Οι ομοφυλόφιλοι ιερείς πρέπει «να επιδείξουν συνέπεια (προς τον ρόλο τους) και να πάψουν να
κρύβονται. Κανείς δεν τους αναγκάζει να παραμείνουν ιερείς, εκμεταλλευόμενοι μόνο τα οφέλη που τους προσφέρει η κατάσταση αυτή», προσθέτει η Επισκοπή στην ανακοίνωσή της.

Σύμφωνα με την έρευνα του περιοδικού, καθολικοί ιερείς επισκέπτονται νυχτερινά κλαμπ, συχνάζουν σε gay μαγαζιά της Ρώμης και ορισμένες φορές συναναστρέφονται «συνοδούς επί πληρωμή».

Ο ρεπόρτερ του περιοδικού, χρησιμοποίησε κρυφή κάμερα με την οποία κατέγραψε σκηνές της νυχτερινής ζωής της ιταλικής πρωτεύουσας με τη βοήθεια του συνεργάτη του που γνώριζε ομοφυλόφιλους ιερείς.

Ο πρώην πρόεδρος της οργάνωσης Arcigay- που εντάσσεται στην gay κοινότητα της Ιταλίας- Αουρέλιο Μανκούζο, είπε: «Είναι γνωστό ότι πολλοί ιερείς πηγαίνουν σε ντίσκο, μπαρ και άλλα μαγαζιά. Όχι μόνον για γνωριμίες σεξουαλικού είδους, αλλά και για να μιλήσουν, απλώς, για να μοιρασθούν ανησυχίες και ιδέες με νέους ανθρώπους». Ο Μανκούζο αποκάλυψε ότι συναναστράφηκε, στο παρελθόν, υψηλόβαθμους κληρικούς του Βατικανού, μεταξύ των οποίων και ένας επίσκοπος.

Σχολιαστές αναφέρουν ότι έρευνες, σαν και αυτή του περιοδικού «Πανοράμα», «δεν πρέπει να γίνουν αφορμή για να ξεκινήσει ένα ύπουλο και αναχρονιστικό κυνήγι μαγισσών» και «ότι χρειάζεται ένας γενικότερος προβληματισμός για τη σχέση της θρησκευτικής πραγματικότητας με τη σεξουαλικότητα».

πηγή

ΕΔΑΔ: Η συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών εμπίπτει στην έννοια της οικογενειακής ζωής

Στις 22 Ιουλίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εξέδωσε την απόφασή του, στην υπόθεση P.B. και J.S. κατά Αυστρίας. Σύμφωνα με την απόφαση, το δικαστήριο γνωμοδότησε ότι η Αυστρία παραβίασε την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όταν αρνήθηκε σε ζευγάρι ομοφύλων ασφαλιστική κάλυψη.

Το σημαντικό της απόφασης αυτής, είναι, επιβεβαιώνοντας για δεύτερη σκεπτικό προηγούμενης αποφάσης, ότι θεωρείται πως οι σχέσεις ομόφυλων ζευγαριών εμπίπτουν στην έννοια της οικογενειακής ζωής.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, η Αυστρία παραβίασε το Άρθρο 14 της Συνθήκης (απαγόρευση των διακρίσεων) σε συνδιασμό με το Άρθρο 8 (δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή) όταν το θέμα της ασφαλιστικής κάλυψης ζευγαριών δεν επεκτάθηκε από τα συμβιούντα ζευγάρια διαφορετικού φύλου και σε αυτά του ιδίου φύλου με πλήρη τρόπο.

Η υπόθεση έχει ως εξής: ο P.B. είναι εθνικότητας Ουγγρικής και ο J.S. Αυστριακής. Γεννήθηκαν το 1959 και 1963 αντιστοίχως, ζούν στην Βιέννη και διατηρούν ομοφυλοφιλική σχέση. Το ζεύγος προσέφυγε στην δικαιοσύνη λόγω της μή δυνατότητας του νόμου να καλύψει ασφαλιστικά τον σύντροφο του J.S. για λόγους ασθένειας ή ατυχήματος.

Συγκεκριμένα ο J.S. είναι δημόσιος υπάλληλος και ο σύντροφός του P.B. ήταν άνεργος, όταν τον Ιούλιο του 1997 ο P.B. αιτήθηκε στις ασφαλιστικές αρχές να καλύπτεται και ο σύντροφός του για λόγους ασθένειας ή ατυχήματος, ως προστατευόμενο μέλος. Οι ασφαλιστικές αρχές απέρριψαν το αίτημά του τον Ιανουάριο του 1998, με το αιτιολογικό ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν το ζευγάρι ήταν διαφορετικού φύλου. Το αίτημα απερρίφθη εκ νέου τον Οκτώβριο του 2001 όταν το ζευγάρι προσέφυγε δικαστικά.

Τον Αύγουστο του 2006, η Αυστρία τροποποίησε διατάξεις του ασφαλιστικού, όσον αφορά τα ομόφυλα ζευγάρια κατά τρόπο που η ασφάλεια του ενός μπορούσε να καλύπτει και τον άλλον σύντροφο, μόνο εάν μεγαλώνουν μαζί παιδί. Το δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα ότι τούτο παραβιάζει το άρθρο 14 σε συνδιασμό με το άρθρο 8 μεταξύ Αυγούστου του 2007 έως τον Αύγουστο του 2007 (όσο και πριν του 2006 βεβαίως).

Τον Ιούλιο του 2007, με νέα τροποποίηση η ασφαλιστική κάλυψη αναφερόταν στον σεξουαλικό προσανατολισμό των συμβιούντων με ουδέτερο τρόπο. Έτσι το δικαστήριο αποφάσισε πάλι ομόφωνα ότι το ζεύγος των P.B. και J.S. δεν υπόκειτο πλέον σε διακριτική μεταχείριση, και επομένως από τον Ιούλιο του 2007 και μετά δεν υπήρξε παραβίαση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τ’ Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Για την υπόθεση επιδικάστηκε ποσό αποζημίωσης, 10.000 ευρώ προς το ζεύγος.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που το Ευρωπαϊκό Διαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιβεβαιώνει με απόφασή του ότι τα συμβιούντα ομόφυλα ζευγάρια εμπίπτουν στο Άρθρο 8 της Συνθήκης που ομιλεί για “οικογενειακή ζωή” (βλέπε υπόθεση Schalk και Kopf κατά Αυστρίας).

Μπορείτε να διαβάσετε το δελτίο τύπου της απόφασης πιέζοντας εδώ.

πηγή

Ένα γκέι ζευγάρι από τη Βρετανία για τη ζωή στη Σύμη..

Λονδίνο – Σύμη χωρίς επιστροφή

Εγκατέλειψαν Αγγλία και την καριέρα τους για να εγκατασταθούν στην ακριτική Σύμη. Παρά την οικονομική κρίση, ούτε ο συγγραφέας Τζέιμς ούτε ο φωτογράφος Νιλ σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Αντιθέτως, ετοιμάζουν μια ταινία α λα «Μamma Μia!» για να τονώσουν την τουριστική κίνηση του νησιού.

Σεπτέμβριος του 2002. Δυο Βρετανοί φτάνουν από το Μπράιτον στην ακριτική Σύμη. Οι ντόπιοι δεν δίνουν και πολλή σημασία. Αλλοι δυο τουρίστες που κάνουν καθυστερημένα τις διακοπές του. Δεν ήξεραν όμως πως δεν είχαν εισιτήριο επιστροφής. Χρειάστηκε να περάσουν μερικές εβδομάδες για να συνειδητοποιήσουν πως οι δυο ξένοι ήρθαν για να μείνουν.

Οκτώ χρόνια μετά ο Τζέιμς Κόλινς και ο Νιλ Γκόσλινγκ έχουν στεριώσει στη Σύμη. Εχουν στήσει τη δική τους επιχείρηση- φωτογραφείο και γκαλερί- «βιοπορίζονται από τη γραφειοκρατία», μαθαίνουν ελληνικά, χορεύουν στα πανηγύρια, έχουν αποκτήσει βαφτισιμιό, ακούν στο παρατσούκλι «τα παιδιά» (κι ας έχουν περάσει τα 40) και ετοιμάζουν ταινία στο στυλ του «Μamma Μia!» για να προσελκύσουν τουρίστες στο νησί.

«Πάντα είχαμε στο μυαλό μας ότι θα θέλαμε να ζήσουμε στο εξωτερικό και δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε μια μέρα και να έχουμε χάσει την ευκαιρία», λέει στα «ΝΕΑ» ο Τζέιμς. «Κανονίσαμε λοιπόν τις υποχρεώσεις μας στην Αγγλία και βγάλαμε εισιτήρια χωρίς επιστροφή για την Αθήνα. Φτάσαμε με ένα σακίδιο ο καθένας και ένα λαπ τοπ. Η Ελλάδα άλλωστε ήταν πάντα η πρώτη μας επιλογή για διακοπές και η Σύμη το αγαπημένο μας νησί», συνεχίζει ο Τζέιμς που έκανε για πρώτη φορά διακοπές στο νησί το 1996.

Οι γκέι γάμοι θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για την οικονομία της Ελλάδας και ειδικά για τα νησιά, υποστηρίζουν ο συγγραφέας Τζέιμς Κόλινς και ο φωτογράφος Νιλ Γκόσλινγκ.

Γιατί επιλέξατε τη Σύμη;

Εχει κάτι το ελκυστικό, σαν τις Σειρήνες που παράσερναν τους ναυτικούς στα βράχια. Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί συμβαίνει αυτό. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι και η αρχιτεκτονική. Αυτά τα βρίσκεις και σε άλλα νησιά. Είναι το χωριό, η ιστορία, τα μονοπάτια, το τοπίο, το φως, τόσα πολλά… Εμείς πλέον νιώσαμε πως εδώ τροφοδοτείται η δημιουργικότητά μας. Η Ελλάδα είναι ένας τόπος που εμπνέει τους ανθρώπους εδώ και αιώνες. Να σκεφτείτε πως το πρώτο μου μυθιστόρημα το έγραψα εδώ, το 1996. (σ.σ. έχει εκδώσει δύο βιβλία).

Δεν ήταν δύσκολο να αφήσετε μια καριέρα στην Αγγλία για ένα αβέβαιο μέλλον στην Ελλάδα;

Ηταν μέρος της περιπέτειας. Πού ξέρεις τι θα βρεις στρίβοντας στη γωνία; Οταν φύγαμε η δουλειά μας βρισκόταν στο απόγειό της. Είχαμε μια μικρή θεατρική εταιρεία όπου γράφαμε και ανεβάζαμε μιούζικαλ, ενώ εγώ δούλευα παράλληλα ως φωτογράφος και ο Τζέιμς εργαζόταν σε καμπαρέ και έγραφε και για άλλες θεατρικές ομάδες. Νιώθαμε όμως πως θα καταπιεστούμε δημιουργικά αν συνεχίσουμε τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής, κυνηγώντας το χρήμα. Δεν ήταν λοιπόν και τόσο δύσκολο τελικά να τα αφήσουμε όλα πίσω μας.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη ώρα που ζήσατε στο νησί;

Ηταν το 2008 όταν ο Νιλ έσπασε το πόδι του και πέρασε μια εβδομάδα στο νοσοκομείο της Ρόδου και για τρεις μήνες έπρεπε να μείνει στο σπίτι. Αναγκαστήκαμε να κλείσουμε το μαγαζί και παρά το γεγονός ότι τα νοσήλια καλύφθηκαν από το ΤΕΒΕ στριμωχτήκαμε οικονομικά καθώς έπρεπε να πληρώσουμε και ξενοδοχείο για μια εβδομάδα στη Ρόδο. Οπως δεν ήταν εύκολο να φτάσει κάποιος με 14 καρφιά στο πόδι από τον Γιαλό στο χωριό μέσα από στενά μονοπάτια και πολλά σκαλιά. Ομως έτσι ζήσαμε και ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές όταν διαπιστώσαμε πως υπήρχαν πολλοί φίλοι που μας συμπαραστάθηκαν.

Στα οκτώ χρόνια που πέρασαν ο 42χρονος Νιλ και ο 47χρονος Τζέιμς έμαθαν να μαγειρεύουν ελληνικές λιχουδιές- με τον Νιλ να διεκδικεί τον τίτλο του σεφ. Να λατρεύουν τα πανηγύρια- ο Νιλ χορεύει, ο Τζέιμς παρακολουθεί. Να ακούνε Μάνο Χατζιδάκι. Να τα βγάζουν πέρα με τη γραφειοκρατία- τα έχουν αναθέσει όλα σε έναν καλό λογιστή. Και όταν δεν τα βγάζουν πέρα; «Προσποιούμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Αλλωστε εμείς από μια μεριά “χρωστάμε” στη γραφειοκρατία, διότι απαιτεί πολλά χαρτιά και μικρές φωτογραφίες, κι έτσι έχουμε δουλειά».

Οσο για τα ελληνικά; «Καταλαβαίνουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να πούμε και διαβάζουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να γράψουμε», εξηγούν. Οχι χωρίς εκπλήξεις… «Τον πρώτο χρόνο έμαθα τη φράση “Καλό μήνα” και την είπα και στον Νιλ. Μπαίνουμε στο σούπερ μάρκετ, γεμάτο γιαγιάδες. Ο Νιλ χαρούμενος άρχισε να λέει την καινούργια φράση που είχε μάθει σε όλους. Μόνο που έλεγε “Καλό μ..νί. Ξαφνικά έπεσε νεκρική σιωπή. Ψιθύρισα στον Νιλ τι είχε πει κι εκείνος έβαλε το χέρι στο στόμα και κοκκίνισε. Οι γιαγιάδες άρχισαν να γελάνε και να τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και συνέχισαν τα ψώνια».

Πρόβλημα δεν αντιμετώπισαν όμως ούτε ως γκέι ζευγάρι. «Ισως επειδή η Σύμη είναι και προορισμός διακοπών για πολλά γκέι ζευγάρια. Πάντως ποτέ δεν διαπιστώσαμε ομοφοβικά σημάδια. Αν και πολλοί γνωρίζουν πως είμαστε ζευγάρι, κάποιοι θα έχουν μπερδευτεί καθώς στην αρχή του χρόνου ο Νιλ απέκτησε εγγόνι και η κόρη του ήρθε να μείνει μαζί μας», λέει ο Τζέιμς. Το ενδεχόμενο του γάμου πάντως δεδομένου πως η Τήλος είναι κοντά δεν φαίνεται να τους απασχολεί. «Δεν σκοπεύουμε να παντρευτούμε αν και έχουμε πάρει την ευλογία ενός σαμάνα στο Περού…».

Μήπως τώρα λόγω της οικονομικής κρίσης είναι η στιγμή να φύγετε;

Τώρα είναι η ώρα να βάλουμε τα κεφάλια μέσα και να δουλέψουμε. Το ξέραμε όταν ήρθαμε εδώ πως θα έρχονταν δύσκολες μέρες. Είμαστε όμως τυχεροί. Το μαγαζί μας εξυπηρετεί την τοπική κοινωνία όλο τον χρόνο κι έτσι δεν βασιζόμαστε μόνο στην καλοκαιρινή περίοδο. Δεν έχουμε οικογένεια να συντηρήσουμε ούτε δάνεια να πληρώσουμε. Είμαστε τυχεροί δε και για έναν άλλο λόγο ακόμη. Ναι, θα μπορούσαμε να πάμε κάπου αλλού αν το θέλαμε ή αν έπρεπε, ενώ πολλοί φίλοι μας εδώ δεν μπορούν. Τυχεροί ή όχι ξέρουμε πως πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

πηγή

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου απορρίπτει προσφυγή ομόφυλου ζευγαριού

Κάτι τέτοια συμβαίνουν στην Κύπρο και αναρωτίομαστε αν ζούμε στο μεσαίωνα ή στο 2010. Ο λόγος για την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να απορρίψει προσφυγή ζευγαριού ομοφύλων.

Η προσπάθεια Ελληνοκυπρίου να αναγνωριστεί, έστω και εμμέσως, ο γάμος που τέλεσε με Καναδό υπήκοο, έπεσε στο κενό.

Όταν ήρθε στην Κύπρο το ομόφυλο ζευγάρι υποβλήθηκε αίτημα στο τμήμα Μετανάστευσης από τον Κύπριο σύζυγο, ο οποίος ζητούσε να παραχωρηθεί στον Καναδό σύζυγό του μακρόχρονη άδεια παραμονής καθώς και άδεια εργασίας, αφού το καθεστώς του προσωρινού επισκέπτη δεν του επιτρέπει να εργαστεί.

Το αίτημα απορρίφθηκε και η υπόθεση οδηγήθηκε ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο, αν και έκρινε πως θα μπορούσε να απορριφθεί η προσφυγή και προδικαστικώς, εντούτοις, εξέτασε και την ουσία του όλου θέματος.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Πολίτης”, ο δικαστής του Ανωτάτου κ. Στέλιος Ναθαναήλ, ο οποίος επιλήφθηκε της προσφυγής, παρέπεμψε στη σχετική Νομοθεσία περί Γάμου, υποδεικνύοντας ότι “δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για σύναψη γάμου μεταξύ ομόφυλων ατόμων. Ο νόμος προνοεί ότι γάμος σημαίνει τη συμφωνία για ένωση που συνάπτεται μεταξύ γυναικός και ανδρός από λειτουργό τέλεσης γάμου, εάν πρόκειται για πολιτικό γάμο, ή με βάση τους κανόνες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ή των δογμάτων των θρησκευτικών ομάδων που αναγνωρίζονται από το κυπριακό Σύνταγμα. Περαιτέρω, η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έχει σταδιακά δεχθεί την απόρροια δικαιωμάτων οικονομικής και περιουσιακής υφής από τη σχέση μεταξύ ομοφύλων που διαβιούν μαζί για σειρά ετών, έχοντας δεχθεί ότι η έννοια της οικογένειας και του γάμου δεν είναι στατικές”.

Ωστόσο, ο δικαστής τόνισε στην απόφασή του ότι “το ΕΔΑΔ δεν έχει προχωρήσει μέχρι του σημείου να αναγνωρίζει ευθέως ότι παραβιάζεται οποιοδήποτε δικαίωμα, και ιδιαίτερα αυτό που αφορά στην οικογενειακή ζωή και την ιδιωτική ζωή, με τη μη αναγνώριση της νομιμότητας γάμου μεταξύ ομοφύλων. Αντίθετα, οι αποφάσεις έχουν αναγνωρίσει ότι το δικαίωμα σύναψης γάμου και η ρύθμιση της δυνατότητας γάμου μεταξύ ομοφύλων εμπίπτει στα όρια της διακριτικής ευχέρειας του κάθε κράτους μέλους, το οποίο δύναται να αποφασίζει, με βάση τις δικές του νομοθεσίες και κοινωνικές αντιλήψεις, την έννοια του γάμου”.

Στην απόφασή του ο δικαστής κ. Στέλιος Ναθαναήλ σημείωσε επίσης ότι “εάν κράτη μέλη αποφασίζουν να επεκτείνουν το δικαίωμα σύναψης γάμου και μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, αυτό αντικατοπτρίζει τις δικές τους αντιλήψεις για το ρόλο του γάμου στις κοινωνίες τους και δεν εκπηγάζει εξ αυτής της επέκτασης οποιαδήποτε αρχή δικαίου ή τέτοια ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που να επηρεάζει την παραδοσιακή έννοια του γάμου”.

Κατάληξη του δικαστηρίου ήταν ότι “εφόσον και η νομολογία του ΕΔΑΔ επιτρέπει στα κράτη μέλη να μεταχειριστούν το θέμα του γάμου κατά το δικό τους δίκαιο, χωρίς ταυτόχρονα να έχει αναδυθεί μέχρι στιγμής οποιαδήποτε διαφορετική συγκλίνουσα αρχή δικαίου, το αίτημα των αιτητών είναι και επί της ουσίας αβάσιμο”.

πηγή

Πολύχρωμη Παρέλαση Υπερηφάνειας στην καθολική Πολωνία

Χιλιάδες κόσμου στην Παρέλαση Υπερηφάνειας ομοφυλοφιλικών οργανώσεων που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το Σάββατο στη βαθιά καθολική Πολωνία και συνολικά στην ανατολική Ευρώπη. Οι δρόμοι της Βαρσοβίας γέμισαν με χρώμα και φωνές για τερματισμό των διακρίσεων κατά των ομοφυλόφιλων.

Η πολύχρωμη παρέλαση άρχισε με τον ήχο τυμπάνων και της βουβουζέλας. Αρματα ντυμένα με σημαίες στα χρώματα του ουράνιου τόξου και μπαλόνια μετέφεραν πολίτες και πολιτικούς από την Πολωνία και από όλη την Ευρώπη.

Μικρότερες αντι-διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα σημεία της πολωνικής πρωτεύουσας με τους παριστάμενους να πετούν αυγά και να εξυβρίζουν τους συμμετέχοντες στην Παρέλαση Υπερηφάνειας.

Για τους ομοφυλόφιλους στην Πολωνία είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους. Η Η Εκκλησία και οι πολιτικοί στην βαθιά καθολική χώρα βάζουν διαρκώς στο στόχαστρο την ομοφυλοφιλία.

Οι διοργανωτές του EuroPride στην Πολωνία δηλώνουν ότι θέλουν να στείλουν μήνυμα κατά των διακρίσεων και να προωθήσουν έναν διάλογο σχετικά με τη νομιοποίηση των σχέσεων μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών.

Η συμμετοχή ήταν πάντως μικρότερη του αναμενόμενου. Οι διοργανωτές ήλπιζαν σε 20.000 άνθρωποι από όλοι την Ευρώπη θα έδιναν το παρών, ωστόσο η εκτίμηση της αστυνομίας είναι πως συμμετείχαν μερικές χιλιάδες.

πηγή

Η Βαρσοβία γιορτάζει το EuroPride!

πηγή

Μήνα του μέλιτος προσφέρει το Μεξικό για τον πρώτο αργεντινό γάμο ομοφύλων

Δωρεάν μήνα του μέλιτος προσφέρει η Πόλη του Μεξικού στο πρώτο ζευγάρι ομοφύλων που θα παντρευτεί στην Αργεντινή, την πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που προχώρησε στη νομιμοποίηση του γάμου ζευγαριών του ιδίου φύλου.

Οι νεόνυμφοι θα έχουν όλα τα έξοδά τους πληρωμένα για διαμονή στη μεξικανική πρωτεύουσα και στο θέρετρο του Κανκούν, όπως δήλωσε ο υπουργός Τουρισμού του Μεξικού Αλεχάντρο Ρόχας.

Η Αργεντινή έγινε την Πέμπτη η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής και η δέκατη στον κόσμο που νομιμοποίησε τους γάμους ομοφυλοφίλων.

Η Πόλη του Μεξικού έχει νομιμοποιήσει τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών από το 2009, επιτρέποντας επίσης την υιοθεσία παιδιών. Η πρόταση για δωρεάν μήνα του μέλιτος στους Αργεντινούς στοχεύει στην προώθηση του τουρισμού από ζευγάρια ομοφύλων στο Μεξικό.

πηγή

Τα δικαιώματα των γκέι και λεσβιών στη Λατινική Αμερική

Ο χάρτης της ILGA για τα δικαιώματα των γκέι και των λεσβιών στη Λατινική Αμερική, μετά την απόφαση της Αργεντινής για τη νομιμοποίηση των γάμων ομόφυλων ζευγαριών:

Γκέι στην εφηβεία

αναδημοσίευση από το Screw

του Λύο Καλοβυρνά, σύμβουλου ψυχικής υγείας

Η κοινωνία ανέκαθεν καθόριζε τι είναι σωστό και αποδεκτό με πολύ στενά κριτήρια. Ήδη πριν μπει ένα παιδί στην εφηβεία γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι θεωρείται «φυσιολογικό» από την κοινωνία και τι όχι· ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι οι κανόνες στην οικογένειά του και στα πλαίσια όπου κινείται (σχολείο, γειτονιά, κ.τ.λ.). Ξέρει επίσης, σημαντικότερο, τι απαιτείται από εκείνο προκειμένου να γίνει αποδεκτό σε αυτά τα πλαίσια. Καθώς το παιδί φεύγει από την ασφάλεια της παιδικής ηλικίας και προσπαθεί να βρει τον δρόμο του προς την ανεξαρτησία και την υπευθυνότητα της ενηλικίωσης, είναι ζωτικό να έχει μια αίσθηση ότι «ανήκει» κάπου, ώστε να συνδεθεί με το περιβάλλον του. Αν υποψιάζεται ότι «διαφέρει» από τους άλλους που το περιστοιχίζουν και ειδικά αν αυτή η διαφορά αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, η προσπάθειά του να δομήσει την ταυτότητά του αντιμετωπίζει σοβαρά εμπόδια.

Ο αόρατος γκέι έφηβος

Στην εφηβεία το παιδί αναζητά μια ταυτότητα, επιθυμεί να νιώσει ότι υπάρχει ως ξεχωριστό άτομο. Όλες μας θυμόμαστε πώς ήταν όταν δοκιμάζαμε ιδέες και απόψεις, ρούχα, μουσικές, παρέες, γούστα – σε μια προσπάθεια να «είμαστε» κάτι· να γίνουμε κάποιος, που θα είναι ταυτόχρονα ξεχωριστός αλλά και θα ανήκει κάπου. Μια προτεραιότητα που έχει ένα παιδί στην εφηβεία (προεφηβικά και μετεφηβικά, 10-21 χρονών) ώστε να αναπτυχθεί σωστά ως άτομο (εξατομίκευση) είναι να πάψει να ταυτίζεται απόλυτα με τους γονείς του, προκειμένου να αναπτύξει τη δική του ώριμη, διακριτή ταυτότητα (Crespi & Sabatelli 1993). Η συμβιωτική, απόλυτη ταύτιση παιδιού-γονέα κατά την παιδική ηλικία μετασχηματίζεται σε μια αλληλοεξαρτόμενη, συμμετρική σχέση γονέα-παιδιού, η οποία επιτρέπει στο παιδί να κάνει τις επιλογές του, να αναλαμβάνει ευθύνη για τις πράξεις του και να μην ταυτίζεται με τον κηδεμόνα του (Anderson & Sabatelli 1990).

Αν το παιδί είναι γκέι, ωστόσο, οι επιθυμίες του θεωρούνται άκυρες ή μη πραγματικές. Το παιδί νιώθει αόρατο. Μάλιστα καθίσταται αόρατο ακόμα και «επιστημονικά». Η αορατότητα των γκέι εφήβων στη βιβλιογραφία για την ψυχολογία της παιδικής ανάπτυξης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην «επιστημονική» εικασία ότι οι έφηβοι είναι υπερβολικά νέοι για να έχουν σταθερή, σχηματισμένη γκέι σεξουαλική ταυτότητα. Αυτή η άποψη ωστόσο καταρρίπτεται μέσα από έρευνες· πολλοί έφηβοι αυτοπροσδιορίζονται ως γκέι από μικρή ηλικία (Martin, 1982·Hetrick and Martin, 1988· Herdt and Boxer, 1993).

Οι γονείς είναι αυτοί που συνήθως το μαθαίνουν αργότερα, στην εφηβεία, όταν τα παιδιά νιώθουν την ανάγκη να δείξουν προς τα έξω αυτό που αισθάνονται μέσα τους από μικροί. Κι έτσι καταλήγουμε να θεωρούμε ότι όλα τα παιδιά είναι ετεροφυλόφιλα, μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου. Ακόμη και όταν τα παιδιά δηλώνουν ξεκάθαρα ότι νιώθουν ομοφυλόφιλα, και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία, αρκετοί ψυχοθεραπευτές επιμένουν ότι πρόκειται για «φάση», προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στην αυτοπεποίθηση, αυτοεικόνα και κριτική ματιά του παιδιού, αφού αφενός μεν ακυρώνουν το βίωμά του, αφετέρου δε εμμέσως του δηλώνουν ότι είναι καλύτερο να συμμορφωθεί με τα ετεροφυλόφιλα, «φυσιολογικά» στάνταρ. Οι θεραπευτές με τέτοια στάση δεν είναι σπάνιοι. Η απροθυμία τους να πιστέψουν τους γκέι εφήβους στηρίζεται σε πολλές αναπόδεικτες θεωρητικές εικασίες, ενώ τροφοδοτείται επίσης από τη ρητή ή άρρητη επιθυμία των γονιών να «θεραπευτεί» το παιδί τους. Οι θεραπευτές που χαϊδεύουν τα αυτιά των γονιών με τέτοια αιτήματα διαψεύδουν τις πλέον βασικές αρχές για την ανάπτυξη της παιδικής σεξουαλικότητας. Φυσικά υπάρχουν έφηβοι που εκδηλώνουν κάποια στιγμή στη ζωή τους ενδιαφέρον για ομοφυλοφιλικές επαφές ίσως δε και να πειραματιστούν, χωρίς όμως αυτό να οδηγήσει απαραίτητα σε μια γκέι ταυτότητα στην ενήλικη ζωή τους. Αυτοί οι πειραματισμοί κάποιων εφήβων, όμως, δεν ακυρώνουν το γεγονός ότι υπάρχουν έφηβοι/ες που είναι απολύτως βέβαιοι για τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Για την ακρίβεια, αυτή η βεβαιότητα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν το βίωμά τους υποστηριζόταν και δεν κατακρινόταν, με αποτέλεσμα πολλά γκέι παιδιά να εύχονται αυτό που νιώθουν να μην είναι αλήθεια για αρκετά χρόνια.

Μαθαίνοντας το φύλο μας

Όλα τα παιδιά, γκέι ή στρέιτ, από πάρα πολύ μικρή ηλικία διδάσκονται ποιες είναι οι σωστές συμπεριφορές για κάθε φύλο: έτσι φέρονται τα αγόρια, έτσι τα κορίτσια. Στη δική μας κοινωνία, λόγου χάρη, τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε, τα κορίτσια δεν πρέπει να είναι άγρια (Maccoby 1980). Και τα αγόρια και τα κορίτσια εισπράττουν μεγάλη αποδοκιμασία όταν δεν τηρούν τον «σωστό», αναμενόμενο ρόλο τους και φέρονται όπως το άλλο φύλο ή προτιμούν δραστηριότητες που παραδοσιακά ανήκουν στο άλλο φύλο. Τα παιδιά μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία ότι όλη η ανθρώπινη συμπεριφορά κατατάσσεται σε ένα δίπολο, δύο μόνο κατηγορίες: ή αντρικό ή γυναικείο. Όταν οι κοινωνικά επιβεβλημένες έμφυλες ταμπέλες είναι πολύ άκαμπτες και αυστηρές, προκαλούν προβλήματα στους εφήβους, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν αυτές τις ταμπέλες τα γκέι παιδιά διαφέρει από τον τρόπο που τις βιώνουν τα στρέιτ παιδιά.

Μία βασική διαφορά είναι ότι το ετερόφυλο σεξουαλικό ενδιαφέρον των μελλοντικών ετεροφυλόφιλων θεωρείται φυσικό, δεδομένο, αναμενόμενο. Ακόμη κι όταν είναι πρόωρο –π.χ. σε πολύ μικρή ηλικία– αποθαρρύνεται μεν αλλά δεν καταδικάζεται. Αντιθέτως τα γκέι παιδιά που έχουν ομόφυλα σεξουαλικά συναισθήματα παίρνουν αποκλειστικά μηνύματα ντροπής και κατακραυγής για το πώς αισθάνονται. Ένας γκέι άντρας μιλάει για το πώς ήταν όταν ήταν παιδί: «Είχα μια αίσθηση διαφορετικότητας χωρίς να ξέρω ακριβώς σε τι διέφερα. Θυμάμαι ότι είχα πολύ μεγάλη σεξουαλική περιέργεια για άλλους άντρες, για το σώμα τους, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ενοχή γι’ αυτό. Και μόνο να αναφερόταν το θέμα της σεξουαλικότητας με άντρες ή αγόρια αισθανόμουν έναν κόμπο στο στομάχι, μια αίσθηση ότι ήταν κακό πράγμα, παρόλο που κανείς δεν μου το είχε πει. Δεν ξέρω από πού το είχα μάθει. Μεγαλώνοντας αυτό το συναίσθημα δεν έφυγε, και σταδιακά κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι που πρέπει να κρατάω κρυφό, ελπίζοντας ότι θα εξαφανιζόταν μια μέρα από μόνο του. Μου έλεγα να μην το σκέφτομαι ή ότι μεγαλώνοντας θα άρχιζα να βρίσκω ελκυστικές τις γυναίκες. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 12 όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αυτή η έλξη δεν θα έφευγε ποτέ. Ήμουν ένας από αυτούς. Ήμουν κι εγώ ομοφυλόφιλος».

Η αίσθηση διαφορετικότητας σίγουρα δεν είναι αποκλειστικότητα των γκέι εφήβων. Ένα παιδί μπορεί να οδηγηθεί να νιώσει διαφορετικό από τους γύρω του εξαιτίας πολλών παραγόντων και όχι μόνο λόγω σεξουαλικότητας ή κοινωνικού φύλου (σωματότυπος, καταγωγή κ.τ.λ). Στους γκέι η αίσθηση διαφορετικότητας οφείλεται στη σεξουαλική τους ταυτότητα και μπορεί να επιδεινωθεί και από άλλες διαφορές, πραγματικές ή «κατασκευασμένες». Όταν το παιδί βάλλεται από παντού ως διαφορετικό, μπορεί να αναπτύξει διάφορους τρόπους άμυνας. Μερικές φορές η διαφορετικότητα γίνεται οχυρό πίσω από το οποίο ένα γκέι παιδί κρύβεται και προφυλάσσεται από την κατακραυγή και τις αποδοκιμασίες. Για να αντέξει λοιπόν αυτή την απομόνωση μπορεί να εμφανίσει διάφορες συμπεριφορές:

• Αυτοκαταστροφικές τάσεις, όπως χρήση ουσιών, αυτοτραυματισμοί, κατάθλιψη, αυτοκτονικοί ιδεασμοί.

• Αντιστάθμιση του υποβιβασμού που του επιβάλλεται μέσω ανάδειξης σε άλλους τομείς, π.χ. σχολικές επιδόσεις, αρίστευση σε κάποιο σπορ, τέχνη κ.τ.λ.

• Αντιστροφή της διαφοράς λόγω ελαττώματος σε διαφορά λόγω υπερτέρησης: «διαφέρω απ’ τους άλλους αλλά όχι επειδή είμαι χειρότερος αλλά επειδή είμαι ο καλύτερος».

• Εσωστρέφεια, αντικοινωνική συμπεριφορά, αποφυγή επαφών ή και πλήρη κοινωνική απομόνωση.

• Συγκάλυψη της διαφοράς και προσπάθεια να ενταχθεί στους «φυσιολογικούς» υιοθετώντας πολύ τυποποιημένες έμφυλες συμπεριφορές, ώστε να «αποδείξει» ότι είναι σαν τα άλλα παιδιά του φύλου του.

Τα παιδιά προγραμματίζονται από πάρα πολύ μικρή ηλικία στις δυαδικές κατηγοριοποιήσεις, π.χ. μεγάλο/μικρό, αντρικό/γυναικείο, καλό/κακό, όμορφο/άσχημο. Σύμφωνα με τον Kohlberg (1966), η πρώτη έννοια που μαθαίνουν τα παιδιά είναι το μεγάλο/μικρό και ύστερα το αντρικό/γυναικείο. Τα παιδιά δημιουργούν έννοιες αφαιρετικά και σε αυτή την ηλικία οι έννοιες είναι χονδροειδώς υπερβολικά γενικευμένες και στερεοτυπικές. Όταν ρωτάς ένα δίχρονο να σου πει σε τι διαφέρει ένα αγόρι από ένα κορίτσι, θ’ ακούσεις κατά κανόνα διαχωρισμούς όπως: τα κορίτσια φοράνε φορέματα ή έχουν μακριά μαλλιά και τα αγόρια παντελόνια ή τσακώνονται (Kuhn, Nash, and Brucken, 1978). Οι βασικές υποκατηγορίες στο γενικό σύνολο αγόρι/κορίτσι είναι η εξωτερική εμφάνιση (μαλλιά, ρούχα) και η επιθετικότητα (τσακωμός). «Τα αγόρια τσακώνονται» είναι ένα στερεότυπο που τα παιδιά μαθαίνουν από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Αποκαλυπτικά για το πώς δομείται η συμπεριφορά των παιδιών είναι τα ευρήματα των Fagot και Leinbach (1993): όσο περισσότερο αναπτύσσουν τα μικρά κορίτσια την ικανότητα να ταξινομούν με βάση το φύλο, τόσο περισσότερο μειώνεται η επιθετικότητά τους (Coates and Wolfe, 1995).

Λάθος φύλο ή λάθος διδαχές;

Οι “Κυρίες της Αυλής” μιλούν για την ομοφοβία

Μια ιδαίτερα ενδιαφέρουσα εκδήλωση για την ομοφοβία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 13ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από τη νεοσύστατη ομάδα μαθητριών λυκείου “Κυρίες της Αυλής”.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή βίντεο με ερωτήσεις σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου σχετικά με την ομοφυλοφιλία και την ομοφοβία και ακολούθησε σχολιασμός από 4 μέλη της ομάδας:

Η Μελίνα Αζούδη σχολίασε όσα ειπώθηκαν σχετικά με το σχολείο και τους καθηγητές με έμφαση στην απουσία μαθήματος σεξουαλικής αγωγής και τις αρνητικές συνέπειες της κάλυψης αυτού του κενού από τα ΜΜΕ.

Η Κατερίνα Αντωνοπούλου-Wiedenmayer μίλησε περισσότερο “πολιτικά” με τη στενή έννοια, τοποθετώντας την ομοφοβία στο κοινωνικό πλαίσιο και τονίζοντας ότι ο ρατσιστμός απέναντι στους ομοφυλόφιλους είναι μία από τις όψεις του φόβου του διαφορετικού.

Συνέχισε η Αλίκη Κάραλη, μιλώντας για το πώς βίωσε η ίδια μέσα κι έξω από το σχολείο το ρατσισμό και τον περιορισμό λόγω του ότι είναι λεσβία.

Η Ιωάννα Μπαρτσίδη μίλησε για το μάθημα της λογοτεχνίας και το πώς διδάσκονται οι ομοφυλόφιλοι καλλιτέχνες στο σχολείο, στο πλαίσιο μιας ανταλλακτικής λογικής όπου κανείς παίρνει από αυτούς το “μεγαλείο” της τέχνης τους και απλά ανέχεται χωρίς να αποδέχεται την ομοφυλοφιλία τους, εάν πάντα γίνει το βήμα να διδαχθούν τα έργα τους.

Ακολούθησε έντονη συζήτηση και δεν έλειψαν συγκρούσεις και διαφωνίες αλλά οι διοργανώτριες έμειναν πολύ ευχαριστημένες από το αποτέλεσμα.

Συγχαρητήρια στα μέλη της ομάδας για την αξιόλογη πρωτοβουλία τους!

Αργεντινή: Ναι στο γάμο ομόφυλων ζευγαριών

Χρειάστηκαν 15 ώρες συζητήσεων στη Γερουσία για να επικυρωθεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης της Αργεντινής που νομιμοποιεί τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών.

Τελικά, υπέρ του νόμου ψήφισαν οι 33 περονιστές γερουσιαστές, ενώ κατά οι 27 της αντιπολίτευσης. Τρεις ακόμα γερουσιαστές προτίμησαν την αποχή.

Ο νόμος είχε ήδη εγκριθεί από τη Βουλή με 132 ψήφους υπέρ, έναντι 110 κατά. Η συζήτηση στη Βουλή είχε διαρκέσει 12 ώρες…

Η χώρα έγινε η πρώτη στη Λατινική Αμερική (και η δέκατη στον κόσμο) που επιτρέπει τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών.

Το ζήτημα πάντως δίχασε και εξακολουθεί να διχάζει την κοινωνία, όπου το 91% δηλώνει ότι ασπάζεται τον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις υπέρ και κατά του νομοσχεδίου: από τη μία οι οργανώσεις της Καθολικής Εκκλησίας (σε συμμαχία με τους Ευαγγελιστές), και από την άλλη οι οργανώσεις προάσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.

Η ίδια η πρόεδρος της Αργεντινής, η οποία απουσίαζε τις ημέρες της συζήτησης στην Κίνα, τάχθηκε υπέρ του νομοσχεδίου, καλώντας με τον τρόπο αυτό τους γερουσιαστές των Περονιστών να το υπερψηφίσουν.

Ωστόσο, ουδείς μπορούσε μέχρι την τελευταία στιγμή να προβλέψει το αποτέλεσμα, καθώς οι πιέσεις που ασκούνταν στα μέλη της Γερουσίας ήταν -σε αρκετές περιπτώσεις- αφόρητες.

πηγή

Η κρεβατοκάμαρα του Καβάφη

αναδημοσίευση από το σας κλείνουμε το μ@τι

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,

Μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.»

Κ.Π. Καβάφης, «Τείχη», 1896

Την τελευταία ημέρα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 27 Ιουνίου 2010, στο εργαστήριο της ομάδας «Οι Κυρίες της Αυλής» παρουσιάστηκε ένα βίντεο με αποσπάσματα από μαγνητοσκοπημένες απαντήσεις μαθητών στους οποίους υποβλήθηκαν ερωτήματα σχετικά με την ομοφυλοφιλία και την ομοφοβία. Μια από αυτές τις ερωτήσεις ήταν και η εξής: «Γνωρίζετε ότι ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος; Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να διδασκόμαστε τα ερωτικά του ποιήματα του στο σχολείο;»

«Δεν μας ενδιαφέρει τι έκανε ο Καβάφης στο κρεβάτι του, έτσι κι αλλιώς ήταν μέγιστος» ειπώθηκε πολλές φορές. Μπορούμε να πούμε ότι και μόνο αυτή η φράση αντανακλά μια στάση, μια στάση που ίσως να ονομάζαμε την στάση της «καλής πρόθεσης».

Γιατί αυτός που παίρνει αυτή τη στάση έχει μάθει ότι δεν πρέπει να είναι ρατσιστής και έχει την πρόθεση να απαντήσει «μη ρατσιστικά». Απαντά με βάση αυτό που πιστεύει ότι είναι ρατσισμός.

Έχει φοιτήσει στο ελληνικό σχολείο από τα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα και μετά, σε ένα σχολείο δηλαδή που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να είναι πολιτικά ορθό, που έχει κολλημένες στους διαδρόμους του αφίσες με αγκαλιασμένα λευκά και μαύρα παιδάκια και που σε μαθαίνει ότι «δεν κρίνουμε τον άλλο γι’ αυτό που είναι». Τι σημαίνει όμως δεν κρίνουμε τον άλλο για αυτό που είναι; Αυτή είναι κατά την γνώμη μου μια εντελώς κενή φράση, μια φράση πάνω στην οποία θεμελιώνεται ένας δεύτερης γενιάς ρατσισμός, ένας ρατσισμός της ανεκτικότητας αλλά της μη αποδοχής.

Και αυτό φαίνεται στην περίπτωση Καβάφη. Δεν κρίνουμε λοιπόν τον Καβάφη για αυτό που είναι. Μας ενδιαφέρει τι έκανε στο γραφείο του και όχι στην κρεβατοκάμαρά του. Θέλουμε να μπούμε στο σπίτι του Καβάφη από το παράθυρο του γραφείου χωρίς να περάσουμε καθόλου από την κρεβατοκάμαρα. Θέλουμε να προσπεράσουμε, να ανεχτούμε και όχι να αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλία του, λόγω και μόνο λόγω της αξίας του ποιητικού του έργου. Προτείνουμε δηλαδή στον Καβάφη μια ανταλλαγή, μας δίνει τις «Θερμοπύλες» ή την «Ιθάκη» και εμείς ανεχόμαστε την ομοφυλοφιλία του σαν ένα είδος ποιητικής άδειας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που αναφέρονται σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Αν και εφόσον συζητηθεί το θέμα, αυτό γίνεται πάντα με διευκρίνιση όπως: «οι αρχαίοι έλληνες ήταν μεγάλοι κι ας είχαν αυτά τα γούστα.» Τι θα πει «κι ας είχαν αυτά τα γούστα»;

Ό,τι θα πει και δεν κρίνουμε τον άλλο «γι’ αυτό που είναι». Εγκαθιδρύουμε μια ανταλλακτική σχέση. Παίρνουμε από τον Πλάτωνα αυτό που θέλουμε να μας δώσει, το επονομαζόμενο «μεγαλείο» και σε αντάλλαγμα ανεχόμαστε τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, τα επονομαζόμενα «γούστα».

Τι μας μαθαίνουν αυτές οι ανταλλαγές; Μας μαθαίνουν μόνο να προεκτείνουμε αυτήν την λογική πέρα από την λογοτεχνία. Μικρές χιλιάδες ανταλλαγές, μικρές χιλιάδες προϋποθέσεις για να είσαι αυτό που είσαι και για να το δέχομαι. Και η στάση της καλής πρόθεσης γίνεται στάση της ανταλλαγής.

Ποτέ όμως καμία ανταλλακτική λογική δεν οδήγησε στην πραγματική γνώση. Δεν γνωρίζεις έτσι ολόκληρη την ποίηση ενός ολόκληρου ανθρώπου, ούτε την ιδιαιτερότητα μιας «μεγαλειώδους» εποχής.

«Τα ποιήματα που διδάσκονται στο σχολείο πρέπει να είναι καθαρά εκπαιδευτικού περιεχομένου» λέει κατηγορηματικά στην κάμερα ένας μαθητής. Κι ας μην ήθελε να πει αυτό, θα εκμεταλλευτώ τα λόγια του. Πρέπει να είναι εκπαιδευτικού περιεχομένου, άρα να μας παρέχουν παιδεία. Να μας μαθαίνουν τον κόσμο ενός ποιητή, το πνεύμα μιας εποχής. Να κρίνουν τον άλλο για αυτό που είναι. Για όλο αυτό που είναι. Πρέπει δηλαδή να μας βάζουν στο σπίτι του Καβάφη και όχι μόνο στο γραφείο του.

Ιωάννα Μπαρτσίδη

Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΔΙΕΜΦΥΛΙΚΩΝ
(Αρ. Κατ. Πρωτ. 2862/2010).

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θέμα: ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΑΣ 2010

Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ.), θα συμμετάσχει στο 15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας που θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 9, 10 και 11 Ιουλίου στο δάσος Γουδή (είσοδος από Κατεχάκη).

Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, θα διανέμεται ενημερωτικό υλικό από μέλη μας στο περίπτερο του Σ.Υ.Δ., καθώς και ερωτηματολόγιο που σκοπό έχει την διεξαγωγή έρευνας που έχει ήδη ξεκινήσει από το Σωματείο μας από τον Ιούνιο του 2010, για τα διεμφυλικά άτομα.

Για περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα του Φεστιβάλ μπορείτε να δείτε την ιστοσελίδα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ: http://www.antiracistfestival.gr/

Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΉ

Η ΟΛΚΕ στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

όπως κάθε χρόνο θα βρείτε την ΟΛΚΕ και φέτος στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, που γίνεται από τις 9 ως τις 11 Ιούλη στο Άλσος Γουδή (πολύ κοντά στο Μετρό Κατεχάκη, περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.antiracistfestival.gr/prosvasi).

Στο φετινό Φεστιβάλ όμως η ΟΛΚΕ διοργανώνει επιπλέον και την εκδήλωση – συζήτηση με θέμα “Για ένα μέτωπο ενάντια στις διακρίσεις: φύλο, μετανάστευση, αναπηρία, μειονότητες και σεξουαλικός προσανατολισμός” την Παρασκευή 9 Ιούλη στις 19.30, με εισηγήτριες τις:

– Andrea Gilbert (Athens Pride, Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι)

– Μέλος της Γυναικείας Ομάδας ΟΚΔΕ – Σπάρτακος

– Λέα Καλαϊτζή (πτυχιούχοw Σπουδών Κώφωσης)

– Ήλια Μιγκάρδου (“Πίσω Θρανία”: πρωτοβουλία δασκάλων για την εκμάθηση ελληνικών σε μετανάστες και πρόσφυγες) και

συντονίστρια της εκδήλωσης την Κυριακή Κλοκίτη (Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα).

Στη συγκεκριμένη εκδήλωση – συζήτηση θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε ποικίλες πλευρές των κοινωνικών διακρίσεων και να δείξουμε πώς συνδέονται τόσο μεταξύ τους όσο και με την λεσβιακή, γκέι, αμφί, τρανς και κουήρ πολιτική ατζέντα.

Θα χαρούμε πολύ να συζητήσουμε μαζί σας είτε στην εκδήλωση της Παρασκευής, είτε κάθε απόγευμα και βράδυ στο τραπεζάκι της ΟΛΚΕ.

[Το συνολικό πρόγραμμα του 15ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://antiracistfestival.gr/festival/15o_program_day]

Φιλικά
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ

Βρετανία: Χορήγηση ασύλου σε ομοφυλόφιλους που καταπιέζονται στις χώρες τους

Χορήγηση του δικαιώματος ασύλου σε ομοφυλόφιλους που δεν μπορούν να εκφράζουν ανοιχτά τη σεξουαλικότητά τους στις χώρες τους χωρίς να φοβούνται ότι θα διωχθούν ποινικά, αποφάσισε σήμερα το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας.

Η δικαστική αυτή αρχή που αποτελεί το τελευταίο σώμα προσφυγής στο βρετανικό νομικό σύστημα έκρινε ότι κατώτερο δικαστήριο της χώρας δεν θα έπρεπε να έχει απορρίψει την προσφυγή για τη χορήγηση ασύλου δύο εναγόντων από το Καμερούν και το Ιράν αντίστοιχα και ότι οι δύο αυτές περιπτώσεις θα πρέπει να επανεξεταστούν.

Οι βρετανικές αρχές αρνήθηκαν τη χορήγηση ασύλου στους δύο άνδρες, που δεν κατονομάζονται για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων, παρότι και οι δύο είχαν ξυλοκοπηθεί στις χώρες τους, καθώς έκριναν ότι θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να συμπεριφέρονται με διακριτικότητα ώστε να αποφύγουν τη θυματοποίησή τους.

Η εκδήλωση ομοφυλοφιλικών συμπεριφορών τιμωρείται στο Ιράν με δημόσιο μαστίγωμα ή εκτέλεση, ενώ στο Καμερούν θεωρείται επίσης παράνομη, αλλά τιμωρείται με ποινές φυλάκισης.

«Το να αναγκάσεις έναν ομοφυλόφιλο να προσποιείται ότι δεν υπάρχει η σεξουαλικότητά του ή να καταπιέζει τη συμπεριφορά με την οποία εκφράζεται ισοδυναμεί με το να του αρνηθείς το θεμελιώδες δικαίωμά του να είναι ο εαυτός του» δήλωσε ο αναπληρωτής πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου, Λόρδος Χόουπ του Κρέγκχεντ.

«Οι ομοφυλόφιλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι με άλλα άτομα που έχουν τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό με τους ετεροφυλόφιλους» σημείωσε.

Στην απόφασή του το δικαστήριο καταλήγει λέγοντας ότι το τεστ που εφάρμοσε το κατώτερο δικαστήριο για να αποφασίσει αν οι συνθήκες σε άλλες χώρες είναι υποφερτές θα πρέπει να καταργηθεί καθώς δεν είναι σύμφωνο με το πνεύμα της Σύμβασης του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

πηγή

Πόσο αξίζει η ζωή ενός γκέι;

αναδημοσίευση από το 10%

Για μερικούς γονείς το να έχουν καλό όνομα στην κοινωνία μετρά περισσότερο από τη ζωή του παιδιού τους. Η δολοφονία του 23χρονου Τούρκου Άχμεντ Γιλντίζ από τον πατέρα του ξετυλίγεται σε μια συνέντευξη με τον σύντροφό του, Ίμπο Καν.

συνέντευξη στον Λύο Καλοβυρνά

Ο Ίμπο Καν είναι ήπιων τόνων, με πρόσχαρο πρόσωπο. Ποτέ δεν περίμενε ότι μια μέρα θα αγωνιζόταν για τα γκέι δικαιώματα. Όπως ποτέ δεν περίμενε ότι μια μέρα θα έβλεπε τον σύντροφό του να δολοφονείται.

Σήμερα, ο τουρκικής καταγωγής και γερμανικής υπηκοότητας Ίμπο, έχει βάλει στόχο της ζωής του ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη και αγωνίζεται για να εξαλειφθούν στην Τουρκία τα εγκλήματα τιμής με θύματα γκέι άντρες και γυναίκες. Το 10% του μίλησε και του ζήτησε να ξετυλίξει τον μίτο μιας άγριας υπόθεσης. Άρχισε να μας μιλά για τον σύντροφό του, τον Άχμεντ Γιλντίζ, έναν 23χρονο τελειόφοιτο Φυσικής, που ήταν το καμάρι της οικογένειάς του, μιας πλούσιας οικογένειας Κούρδων από τη Νοτιανατολική Τουρκία. Μέχρι που έμαθαν ότι ο Άχμεντ ήταν γκέι.

«Γνωριστήκαμε με τον Άχμεντ το καλοκαίρι του 2007 σε μια ντισκοτέκ στην Κωνσταντινούπολη και κάναμε σχέση. Ο Άχμεντ τότε ήταν 23 χρονών, στο τελευταίο έτος της Φυσικής, και έμενε με την αδελφή του. Ήθελε να φύγει από το σπίτι της για να ζήσουμε μαζί. Είπε στην αδελφή του ότι είναι γκέι και ότι μια μέρα θα το έλεγε στον πατέρα τους. Τον συμβούλεψα να μην το πει, αλλά οι γονείς του ήδη το υποψιάζονταν. Η μητέρα του έφτασε στο σημείο να προσλάβει έναν τεχνικό να παρακολουθήσει τον υπολογιστή του. Βρήκαν φωτογραφίες και ημέιλ.

Ο Άχμεντ αναγκάστηκε να το πει στον πατέρα του. Οι γονείς του δεν το δέχτηκαν. Θέλησαν να τον στείλουν σε γιατρούς και βρήκαν έναν που ισχυριζόταν ότι μπορεί να γιάνει τους ομοφυλόφιλους. Ο Άχμεντ τους είπε ότι δεν είναι άρρωστος, ότι θέλει ν’ αγαπάει άντρες.

Για οχτώ μήνες, του έκαναν πόλεμο. Τον απειλούσαν ότι θα τον σκοτώσουν αν δεν πάει στον γιατρό, αν δεν γιατρευτεί, αν δεν παντρευτεί με το ζόρι. Tου τηλεφωνούσαν, του έστελναν μηνύματα, τον κατηγορούσαν για ό,τι στραβό συνέβαινε: αν έπαιρνε κακούς βαθμούς η αδελφή του στο σχολείο, έφταιγε η ομοφυλοφιλία του Άχμεντ• αν πήγαινε άσχημα η δουλειά του πατέρα του, το ίδιο. Έβαλαν τη μικρότερη αδελφή του να του στείλει sms: «Εξαιτίας σου με χτυπάνε στο σχολείο και με κοροϊδεύουν επειδή έχω αδελφό γκέι». Έφτασαν στο σημείο να του τηλεφωνήσει ο θείος του και να του πει ψέματα ότι εξαιτίας του χώρισαν οι γονείς του.

Ο Άχμεντ ήταν ανένδοτος, αλλά άρχισε να επηρεάζεται ψυχολογικά, να βλέπει εφιάλτες. Παρόλ’ αυτά, ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά το ενδεχόμενο ότι θα τον δολοφονούσαν. Στο κάτω κάτω ήταν το αγαπημένο παιδί της οικογένειας. Δεν περίμενε ότι θα έφταναν στον φόνο. Εγώ από τη μεριά μου, πήγα στον εισαγγελέα της Κωνσταντινούπολης και υπέβαλα μήνυση για τις απειλές κατά της ζωής του. Δυστυχώς, η εισαγγελία δεν πήρε σοβαρά τη μήνυση. Αν είχε δραστηριοποιηθεί, ο Άχμεντ θα ζούσε σήμερα.

Ο φόνος

Στις 16 Ιουνίου 2008 ήταν προγραμματισμένες οι τελικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο για το πτυχίο του Άχμεντ. Tην προηγουμένη την πέρασε κλεισμένος στο σπίτι, μελετώντας. Ήμουν κι εγώ μαζί του.

Λίγο πριν τις 11 το βράδυ, μου είπε ότι ήθελε να πάρει λίγο αέρα και ν’ αγοράσει παγωτό. Έκανε ζέστη και τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Τον άκουγα καθαρά να βγαίνει στο δρόμο, να περπατά στο πεζοδρόμιο, να μπαίνει στο αυτοκίνητο, να κλείνει την πόρτα και να βάζει μπροστά. Ξαφνικά, πυροβολισμοί. Έτρεξα στο παράθυρο. Ένα αυτοκίνητο έφευγε βολίδα στην αριστερή πλευρά. Το αυτοκίνητο του Άχμεντ ήταν με την όπισθεν και έτσι έπεσε στο πίσω αμάξι.

Κατέβηκα τρέχοντας. Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου. Ήταν πεσμένος πάνω στο τιμόνι, αλλά ζωντανός. Τον κράτησα στα χέρια μου. Με κοίταξε στα μάτια. Ύστερα τα έκλεισε. Με αποχαιρέτησε με την τέλευταία του πνοή. Και έσβησε.

Μια ανώνυμη κηδεία

Μαζεύτηκε κόσμος, ένας αστυνομικός με πολιτικά, ασθενοφόρο. Πήγαμε στην αστυνομία, τους είπα ποιος είμαι και τι έγινε. Είμαι Γερμανός πολίτης και τηλεφώνησα στο γερμανικό προξενείο. Ο πρόξενος ενδιαφέρθηκε και άσκησε πιέσεις στην αστυνομία και την εισαγγελία, κι έτσι η εισαγγελία πήρε κατάθεση.

Ζήτησα να πάρω εγώ τη σορό, επειδή η οικογένεια δεν θα ενδιαφερόταν. Αλλά η αστυνομία μου το απαγόρευσε, γιατί δεν ήμουν συγγενής του. Το μόνο που μπορούσα ήταν να δώσω κατάθεση και να φύγω. Ζήτησα αστυνομική προστασία και έφυγα με το πρώτο αεροπλάνο για Ευρώπη.

Xρειαζόμουν ηρεμιστικά, ήμουν συντετριμμένος. Διάβασα στην εφημερίδα ότι μια από τις σφαίρες χτύπησε μια γυναίκα που καθόταν στο καφενείο παραδίπλα.

Η οικογένεια δεν παρέλαβε τη σορό ούτε έκανε κηδεία. Την κηδεία την οργάνωσε ανώνυμα και μυστικά ένας θείος και δεν παραβρέθηκε κανείς. Χρειάστηκαν δυο μήνες έρευνα να μάθω πού είναι θαμμένος.

Όταν είδα αυτή τη συμπεριφορά, κάτι άλλαξε μέσα μου. Αποφάσισα ότι αυτό το έγκλημα δεν πρέπει να μείνει κρυφό. Άρχισα να δίνω συνεντεύξεις όπου μπορούσα. Eίπα το όνομά μου, έδειξα το πρόσωπό μου και ασχολήθηκα με την υπόθεση ενεργά, γιατί η πολιτεία απέτυχε παντελώς να προστατέψει τον Άχμεντ.

To θέμα πήρε δημοσιότητα, προκάλεσε την παρέμβαση της Human Rights Watch και πήρε διεθνείς διαστάσεις, κι έτσι η υπόθεση έφτασε στη δικαιοσύνη. Διαφορετικά δεν θα γινόταν ποτέ δίκη, θα τα είχαν κουκουλώσει όλα, θα τα ξεχνούσαν σαν να μη συνέβη τίποτα. Έχουν ξαναγίνει εγκλήματα τιμής εναντίον γκέι, αλλά ποτέ δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη. Γι’ αυτό αυτή εδώ η δίκη είναι ορόσημο.

Η δίκη

Η δίκη ήταν ανοιχτή στο κοινό, αλλά ο δικαστής ήθελε να γίνει κεκλεισμένων των θυρών. Στη δεύτερη συνεδρίαση του δικαστηρίου, που έγινε την 1η Απριλίου του 2010, με εμένα μάρτυρα, δεν άφησε να μπουν στην αίθουσα το Lamda Kaos και τα ΜΜΕ. Απειλήθηκε κατάληψη των δικαστηρίων και τελικά επιτράπηκε η είσοδος μόνο στα ΜΜΕ. Παραβρέθηκαν δεκαπέντε ΜΜΕ και τελικά μπήκαν στην αίθουσα ως παρατηρητές εκπρόσωποι οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που εφοδιάστηκαν με ταυτότητες δημοσιογράφων.

Το δικαστήριο μας δημιούργησε πολλά προβλήματα. Δεν ήθελε να καταγραφεί στα πρακτικά η καταγγελία μου ότι για τη δολοφονία του Άχμεντ ευθυνόταν η αδράνεια της πολιτείας και της αστυνομίας. Ο δικαστής κατηγορούσε συνέχεια τους γκέι κι έλεγε ότι δεν πρέπει να αφήσουν να μπει κανένας γκέι στο δικαστήριο. Δεν ήθελε να αναφερθεί καθόλου η ομοφυλοφιλία, αν και αναγκάστηκε να επιτρέψει να καταγραφεί στα πρακτικά η καταγγελία μου ότι ο Άχμεντ δολοφονήθηκε επειδή ήταν γκέι και ότι το κίνητρο του εγκλήματος ήταν η ομοφυλοφιλία του. Πρώτη φορά αναφερόταν κάτι τέτοιο σε τουρκικό δικαστήριο.

Ένας φίλος της οικογένειας του Άχμεντ κατέθεσε ότι ο πατέρας του Άχμεντ τού ανέθεσε να ψάξει το αυτοκίνητο του Άχμεντ και να βρει τους κάλυκες. Ο εν λόγω μάρτυρας έχει κληθεί δύο φορές αλλά δεν έχει εμφανιστεί. Αν δεν παρουσιαστεί και στην Τρίτη συνεδρίαση της δίκης, που έχει προγραμματιστεί για τις 30 Ιουνίου, θα συλληφθεί.

H μοναδική από τη γειτονιά που δέχεται να καταθέσει είναι η Ummuhan Darama, η γυναίκα που τραυματίστηκε από μια σφαίρα κατά την επίθεση, ενώ καθόταν στο διπλανό καφενείο. Μάλιστα άσκησε μήνυση στον πατέρα του Άχμεντ και είπε ότι την επισκέφτηκε η αστυνομία στο νοσοκομείο μετά το επεισόδιο και την πίεσε να αποσύρει τη μήνυση, γιατί επρόκειτο για «βρώμικο έγκλημα». Μπορεί η ίδια να είναι θρησκευόμενη, αλλά δηλώνει: «Η αστυνομία και οι τοπικοί ιμάμηδες θέλουν να προστατέψουν τον φονιά επειδή θεωρούν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία. Μόνο που στο Ισλάμ ο φόνος είναι ακόμα μεγαλύτερη αμαρτία και κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει εκτός απ’ τον Αλλάχ. Ο Άμχεντ ήταν καλό και ευγενικό παιδί και δεν άξιζε να φύγει έτσι».

Με τον Άχμεντ ζήσαμε μαζί ένα χρόνο στην Κωνσταντινούπολη. Μόλις τελείωνε τις σπουδές του, σκοπεύαμε να έρθουμε να ζήσουμε στη Γερμανία και να παντρευτούμε εδώ.

Η δική μου ζωή έχει αλλάξει τελείως. Ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω τη δολοφονία. Έγινα κι εγώ γκέι ακτιβιστής από το πουθενά. Μέχρι τότε, ζούσα ήσυχα και μαζεμένα. Τώρα αγωνίζομαι για οποιονδήποτε αδικημένο. Θέλω ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη και να μη ξανασυμβεί κάτι τέτοιο σε άλλους. Αν καταδικαστούν οι ένοχοι, όσοι γονείς σκέφτονται να δολοφονήσουν τα παιδιά τους στο όνομα της τιμής τους, θα διστάσουν. Ο Άχμεντ πρέπει να γίνει σύμβολο».

Τα Gay Prides στην Ευρώπη

Φαντασμαγορικά τα gay pride του Λονδίνου, της Βιέννης και της Ρώμης

Με περίτεχνα «καρναβαλικά» κοστούμια ή φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα ολοκληρώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου οι παρελάσεις των gay pride στο Λονδίνο, τη Βιέννη, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη.

Περίπου 110.000 υπολογίζονται οι συμμετέχοντες στην αυστριακή πρωτεύουσα, όπου το θέμα ήταν φέτος η οικογένεια, με τους ομοφυλόφιλους να επιθυμούν την απόκτηση των ίδιων δικαιωμάτων με τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Μεγάλο μέρος του κέντρου της Βιέννης ήταν αποκλεισμένο από τα άρματα και το πλήθος του παραδοσιακά μεγαλύτερου gay pride της Ευρώπης, λίγες εβδομάδες πριν το ετήσιο Life Ball, φιλανθρωπικό γκαλά για τη συγκέντρωση  χρημάτων για ασθενείς με AIDS.

Στη Ρώμη, το πολύχρωμα πλήθος διαδήλωσε υπό τους ήχους της δυνατής μουσικής, ενώ ένα από τα πανό έγραφε: «Κάθε φιλί είναι μία επανάσταση». «Αυτό που μας λείπει στην Ιταλία είναι η πιθανότητα να ζήσουμε με φυσικότητα και με ησυχία την συναισθηματικότητα μας» δήλωσε ο πρόεδρος της Arcigay Ρώμης, Φαμπρίτσιο Μαράτσο, υπενθυμίζοντας ότι στην Ρώμη αρκετοί άνθρωποι έχουν δεχτεί επίθεση επειδή φιλήθηκαν δημοσίως.

Στο Λονδίνο, η παρέλαση κατέληξε στην Πλατεία Τραφάλγκαρ, όπου οι συμμετέχοντες συνέρρεαν πεζοί ή σε άρματα που έμοιαζαν με ροζ λεωφορεία. «Ειδική» υποδοχή επιφυλάχθηκε στις ομάδες συμμετεχόντων με στολές του Βασιλικού Ναυτικού, της Αεροπορίας και της Αστυνομίας αλλά και στις ομάδες ποδοσφαιριστών και κολυμβητών. Στην κεφαλή της παρέλασης ήταν ο δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον.

πηγή

O δήμαρχος Λονδίνου υπέρ του γάμου ομόφυλων ζευγαριών

Ο δήμαρχος του Λονδίνου Boris Johnson δήλωνει τη συμπαράστασή του στο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Ο συντηρητικός πολιτικός και δημοσιογράφος στήριξε τον gay γάμο, κατά τη διάρκεια συζήτησης για τα σχέδια του Λονδίνου να φιλοξενήσει το  Worldpride το 2012, λέγοντας ότι θα είναι “η μεγαλύτερη εκδήλωση μέχρι τώρα”.

“Αφού οι Συντηρητικοί και οι Φιλελεύθεροι μπορούν να συνεργαστούν σε μια εθνική συμμαχία και να διευθετήσουν τις διαφορές τους, δεν βλέπω γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών”, ανέφερε.

Ο Johnson, ο οποίος συμμετείχε στην παρέλαση του London Pride, απάντησε έτσι σε ένα πλακάτ που κρατούσε στην παρέλαση του London Pride ο ακτιβιστής Peter Tatchell. Ο Tatchell δήλωσε στο PinkNews.uk: “Είμαι πολύ ευχαριστημένος. (Ο δήμαρχος) έριξε μια ματιά στο πλακάτ και είπε “γιατί όχι;” Είμαι σίγουρος ότι η υποστήριξή του θα δώσει περισσότερη πίεση στο αίτημα για ισότητα στο γάμο”.

Ο Johnson είναι το πιο υψηλόβαθμο στέλεχος των Τόρρυς που στηρίζει την ισότητα στο γάμο.

πηγή

«Στην Ελλάδα παραμένουν σιωπηλοί»

αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία

Ταμπού, πολιτική και ομοφυλοφιλία

Με απλότητα, χωρίς τελετές, κουφέτα και κουμπάρους, αποφάσισε να παντρευτεί την επί πολλά χρόνια σύντροφο της ζωής της. Η είδηση του γάμου της ωστόσο έκανε το γύρο του κόσμου και σχολιάστηκε ευρέως από τα διεθνή ΜΜΕ. Πρωταγωνίστρια αυτής της ερωτικής ιστορίας είναι η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ η οποία, την πρώτη μέρα που τέθηκε σε ισχύ στη χώρα της ο νόμος για τους γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αποφάσισε να επισημοποιήσει τη σχέση της με την εκλεκτή της καρδιάς της Γιονίνα Λεοσντόλτιρ. Πρόκειται για την πρώτη αρχηγό κράτους που παντρεύεται άτομο του ίδιου φύλου τη στιγμή που ήδη σε αρκετές χώρες της Ευρώπης όπως Νορβηγία, Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ισπανία και Πορτογαλία προβλέπεται ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Φαντάζεστε, όμως, κάτι τέτοιο να συνέβαινε στην Ελλάδα; Δεν θα μπορούσε, βέβαια, καθώς δεν προβλέπονται γάμοι ομοφυλοφίλων στα μέρη μας. Αλλά, ας πούμε ότι ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ας πούμε…

Ο εκπρόσωπος του Athens Pride Δημήτρης Τσαμπρούνης παντρεύτηκε τον Ιούνιο του 2008 στην Τήλο με πρόσωπο του ίδιου φύλου, αλλά ο γάμος ακυρώθηκε λίγους μήνες μετά και το ζευγάρι περιμένει τώρα την ετυμηγορία του Εφετείου της Ρόδου…

Ο εκπρόσωπος του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθηνών έχει δικαιολογημένα τη δική του πίκρα: «Η Ισλανδία εμπιστεύτηκε την έξοδο από τη δική της οικονομική καταστροφή σε μια λεσβία. Ο γάμος της απασχόλησε τον διεθνή Τύπο περισσότερο από την ίδια της τη χώρα, καθότι η σχέση της ήταν ήδη γνωστή, και απλά προέβη στην ενίσχυση ενός θεσμού που η ίδια στήριξε. Στην Ελλάδα, οι λεσβίες και οι γκέι πολιτικοί πρώτης γραμμής εξακολουθούν να κρύβονται. Οταν εξαπολύονται επιθέσεις ομοφοβίας, παραμένουν σιωπηλοί. Υπάρχει ένα παράδειγμα Ελληνα πολιτικού που μπορεί να ζητά την εμπιστοσύνη μας, αλλά ο ίδιος ακυρώνει την ίδια του τη ζωή. Ξέρουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομική· είναι και κρίση αλήθειας σε όλους τους τομείς. Ας την ανατρέψουμε. Και η Πολιτεία, δικαστική και νομοθετική, ας θεσμοθετήσει επιτέλους την ισότητα, ξεκινώντας από την αναγνώριση των γάμων ομόφυλων ζευγαριών».

H Julianne Moore υπέρ του γάμου ομόφυλων ζευγαριών

Η Julianne Moore ζητά την πλήρη ισότητα στο γάμο, στις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας τις εθνικές καμπάνιες, καθώς και αυτές της πόλης της, Νέας Υόρκης, για να αποκτήσουν δικαίωμα στο γάμο και τα ομόφυλα ζευγάρια.

Η ηθοποιός δήλωσε στο WENN.com: “Όλοι πρέπει να έχουν απολύτως ίσα δικαιώματα. Είναι ένα δικαίωμα, κανείς δε θα΄πρεπε να το στερείται”. Η Moore υποδύεται μια λεσβία στην ταινία “Τhe Kids Are All Right”, ενώ τη σύντροφό της ενσαρκώνει η Αnnette Bening.

Μια ακόμα νεοϋρκέζα σταρ, η Cynthia Nixon, η οποία πρωταγωνιστεί στο Sex and the City, υποστηρίζει το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, ελπίζοντας να παντρευτεί τη σύντροφό της Christine Marinioni. Η Νέα Υόρκη δεν επιτρέπει το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, αν και αναγνωρίζει γάμους που πραγματοποιούνται σε άλλες πολιτείες.

πηγή