2 έφηβοι στους 20-Εκθέσεις γκέι και λεσβιών νέων
αναδημοσιεύουμε την παρακάτω ανάρτηση, στην οποία παραουσιάστηκε το βιβλίο 2 έφηβοι στους 20-Εκθέσεις γκέι και λεσβιών νέων στο blog της Αικατερίνης Τεμπέλη και ευχαριστούμε για την θετική αναφορά – την οποία και ανταποδίδουμε!
Το βιβλίο για το οποίο θα γίνει λόγος εδώ σήμερα, στην πρώτη ανάρτηση της νέας χρονιάς, μου το έκανε δώρο -και τον ευχαριστώ πολύ-, ο καλός μου φίλος Γ. Κ., όταν διάβασε την ανάρτηση “Gay, Straight and the reason Why“. Κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις “Γοργώ“, έναν μικρό εκδοτικό οίκο με έδρα τη Θεσσαλονίκη και ο τίτλος του είναι: “2 έφηβοι στους 20-Εκθέσεις γκέι και λεσβιών νέων“. Δώδεκα χρόνια μετά τη συλλογή του “Ένας έφηβος στους δέκα” -του πρώτου βιβλίου ποτέ που επέτρεψε σε δεκάδες εφήβους να περιγράψουν πώς είνα να είσαι γκέι ή λεσβία- η Ann Heron (καθηγήτρια, σύμβουλος και μητέρα), ζήτησε ιστορίες από μια νεότερη γενιά.
Ανακάλυψε ότι η αίσθηση της απομόνωσης και της απελπισίας, είναι το ίδιο και απαράλλαχτα βαθιά για αυτή τη νεότερη ομάδα. Το βιβλίο “2 έφηβοι στους 20: Γραπτά από Γκέι και Λεσβίες Εφήβους“, συνδυάζει αυτές τις νέες φωνές με πολλές από τις εκθέσεις του πρώτου βιβλίου. Κάνει πιο εύκολο το δρόμο για τους εφήβους που τώρα φανερώνονται και για τους ενήλικες που αποζητούν να τους βοηθήσουν.
Η San Frascisco Chronichle Book Review έγραψε πως το βιβλίο αποτελεί: “Μια έξοχη πηγή για εφήβους, γκέι και στρέιτ, που έχουν ερωτήματα για τη δική τους σεξουαλικότητα ή γι αυτή των φίλων τους” και το Publishers Weekly συμπλήρωσε πως “Αυτή η σταθερά ενδιαφέρουσα και συχνά συγκινητική συλλογή καταγράφει νηφάλια τις καταστροφικές συνέπειες της ομοφοβίας που διεισδύει ακόμα και σε υποτιθέμενες διαφωτισμένες οικογένειες και σχολεία. Αυτές οι ιστορίες είναι συντριπτικά θετικές, κρατημένες στην επιφάνεια από τη νέα αυτοεκτίμηση των συγγραφέων και την αποφασιστικότητα να βρουν ένα χώρο γι αυτούς κι αυτές σε μια συχνά εχθρική χώρα“. Τα δικά μου σχόλια λοιπόν περιττεύουν.
Χαίρομαι πάντως που έστω και πολλά χρόνια μετά την αρχική του έκδοση στην Αμερική, μεταφράστηκε και στην Ελλάδα και μπορεί να βοηθήσει τους εφήβους που έχουν ερωτήματα για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό να αισθανθούν λιγότερο μόνοι και λιγότερο φοβισμένοι. Γιατί όπως σημειώνει στον πρόλογο της και η συγγραφέας που έχει εργαστεί με πολλούς εφήβους:
“Το ακριβές ποσοστό (του πληθυσμού των γκέι) δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εμείς, ως κοινωνία, αποτυγχάνουμε να παρέχουμε κρίσιμη πληροφόρηση και υποστήριξη σε νεαρά άτομα που αισθάνονται ότι ίσως αν είναι διαφορετικά. Αυτή η αποτυχία κραυγάζει σε κάθε αφήγηση στο βιβλίο αυτό. Αν είσαι ένας από αυτούς τους νέους ανθρώπους, ελπίζω οι αφηγήσεις αυτές να σου δείξουν ότι δεν είσαι μόνος. Κι άλλοι έφηβοι έχουν ζήσει εμπειρίες πολύ όμοιες με τις δικές σου. Αν είσαι ενήλικος, ελπίζω ότι, αφού διαβάσεις αυτό το βιβλίο, θα αναζητήσεις τρόπους για να παρέχεις την υποστήριξη που έχουν ανάγκη οι γκέι έφηβοι“.
Σε μια εποχή που οι έφηβοι αυτοκτονούν επειδή ανακαλύπτουν την διαφορετικότητα τους, θεωρώ λοιπόν πως είναι χρέος όλων μας να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας. Να παρέχουμε την υποστήριξη που χρειάζονται αυτά τα παιδιά. Επειδή ένας άνθρωπος γεννιέται ετεροφυλόφιλος ή μη. Δεν γίνεται στην πορεία της ζωής του. Και μάλιστα αυτό καθορίζεται πριν από τη γέννηση, όπως υποστηρίζει ο καταξιωμένος νευροεπιστήμονας Simon LeVay και σίγουρα υπάρχει και κατά τη διάρκεια της.
Δεν διανοούμαι λοιπόν, από ποια θέση και επικαλούμενοι ποιό δικαίωμα, θα βάλουμε έναν άνθρωπο, έφηβο ή μη, ν’ απολογηθεί γι’ αυτό που είναι. Κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος, που με κάνει να σας προτείνω αυτό το αξιόλογο βιβλίο και ξανά το blog “Ενάντια στην Ομοφοβία και στον Ομοαρνητισμό“ .
Καλή σας ανάγνωση.
«Οι δικές μου γυναίκες δεν είναι ροζ»
Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΗ Μαρία Σούμπερτ φύτεψε στη σημερινή ελληνική πεζογραφία τους σπόρους της κωμωδίας. Καλή η σπορά, καλός κι ο καρπός, εύγευστος, ζουμερός, και μας «χαμογελάει».
Το μυθιστόρημά της «Η συμμορία της Τήλας» (εκδόσεις Πάπυρος) είναι σαν ένα πορτοκάλι στη γλυκύτερή του ώρα, το οποίο δεν έχει χάσει τη μνήμη της ξινής καταγωγής του. Εξι γυναίκες βγαλμένες από το παραμύθι της ζωής, με ζωή που δεν είναι όμως παραμύθι αλλά αγώνας για επιβίωση, με ελάχιστα ιντερμέδια χαράς.
Η κεντρική ηρωίδα της Σούμπερτ, η υπέργηρη Τήλα, ιδιοσυγκρασιακά εξεγερμένη από τη δεκαετία τού ’50, αφού παντρευτεί και κάνει δύο γιους, θα τα γκρεμίσει όλα γιατί επιθυμεί να ζήσει ως λεσβία. Ο μυθιστορηματικός χρόνος κινείται από το παρελθόν στο παρόν και αντιστρόφως, ενώ ένα χιόνι κωμικού πέφτει απαλά και σκεπάζει τις πιο μαύρες τρύπες που άφησε η μοναξιά. Σε μια γωνιά καιροφυλακτεί το γηροκομείο, αυτός ο σωματικός και ψυχικός τάφος, από τον οποίο η Τήλα θα δραπετεύσει, τρομοκρατώντας τα γηρατειά της, γιατί νεάζει από καλοσύνη.
– Μέσα στη γενικευμένη κατήφεια και μαυρίλα της ελληνικής λογοτεχνίας, πώς αποφασίσατε να δοκιμάσετε την κωμωδία στην πιο υπερρεαλιστική της εκδοχή;
«Αυτή η κατήφεια και η μαυρίλα είναι που επιβάλλει την κωμωδία, παρ’ ότι συχνά κινδυνεύει να ρουφήξει τα πάντα γύρω της. Αναζητώ το χιούμορ στη λογοτεχνία και με κουράζει αφάνταστα η σοβαροφάνεια και η καταναγκαστική κατάθλιψη, που πολύ συχνά συνδέονται με την ποιότητα. Πιστεύω πως αυτή είναι και η παρανόηση που έχει δημιουργήσει την κατήφεια: το ότι δεν μπορεί να κάνει κανείς πλάκα μιλώντας -με σεβασμό πάντα- για πολύ σοβαρά θέματα. Είμαι ένας άνθρωπος που αρέσκεται στην -μαύρη κατά προτίμηση- κωμωδία, το σαρκασμό και τις κωμικοτραγικές καταστάσεις, γιατί με εκπλήσσουν κάθε φορά με την ιδιαιτερότητά τους, αλλά και τη βαθιά σοβαρότητά τους».
– Ποιο ήταν το ζωντανό πρότυπό σας, όταν δημιουργούσατε την ηλικιωμένη λεσβία Τήλα, που έκανε την επανάστασή της ήδη από τη δεκαετία του ’50;
«Δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο ζωντανό πρότυπο. Το όνομά της μόνο είναι το όνομα της γιαγιάς τής γιαγιάς μου. Η Τήλα είναι ένα μωσαϊκό γυναικών, υπαρκτών και μη, στις οποίες δεν χωρούσε -για λόγους που δεν γνωρίζω συνειδητά ούτε εγώ- η ανδρική παρουσία, όχι μόνο με την ερωτική της ιδιότητα, αλλά και σαν γενικευμένη οντότητα. Οι σεξουαλικές της προτιμήσεις προέκυψαν στη διάρκεια της γραφής, δεν είχαν προκαθοριστεί, αλλά ξεπετάχτηκαν από την ίδια την ηρωίδα».
– Γιατί όλες οι γυναίκες σας είναι αναποφάσιστες μεταξύ των παραδοσιακών αξιών και των επιταγών των νέων καιρών; Τι είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο;
«Ολοι μας δεν είμαστε συνεχώς αναποφάσιστοι ανάμεσα σε αυτό που ξέρουμε, σε αυτό που μας έχουν επιβάλει, σε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια και σε αυτό που πραγματικά θέλουμε; Αλλες φοβούνται μη ζήσουν για πάντα, άλλες φοβούνται μην πεθάνουν, άλλες το πώς θα ζήσουν από εδώ και στο εξής. Δεν ξέρω αν η ερώτηση θα έπρεπε να είναι τι φοβίζει εκείνες ή τι φόβισε εμένα όσο ήμουν εκείνες».
– Το φύλο σε ποιο βαθμό επηρέασε τη ματιά που ρίχνετε στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία; Το κίνημα τού φεμινισμού άφησε τα ίχνη του πάνω στις μυθοπλαστικές σας επιλογές;
«Αποφάσισα να μιλήσω για γυναίκες, προσπαθώντας να αποφύγω τα κλισέ και τη ροζ λογοτεχνία. Σίγουρα εκφράζομαι σαν γυναίκα, μόνο που μου πήρε αρκετό καιρό να το αποδεχτώ σε συγγραφικό επίπεδο, να το εκφράσω, αλλά και να το διασκεδάσω».
Με διπλή ταυτότητα
– Ανήκετε στη νέα γενιά συγγραφέων. Αισθάνεστε ότι συμμετέχετε σε μια συγγραφική κοινότητα με την οποία έχετε κοινά χαρακτηριστικά;
«Νομίζω πως το βασικό κοινό χαρακτηριστικό της νέας γενιάς είναι οι γρήγοροι ρυθμοί και η ταχύτητα που έχουν επιβληθεί από τις νέες τεχνολογίες. Από εκεί κι έπειτα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αφηγηματικές προσεγγίσεις, τις οποίες πλησιάζουν άλλοτε περισσότεροι και άλλοτε λιγότεροι συγγραφείς. Εγιναν προσπάθειες στο παρελθόν να αποτελέσουμε μια συγγραφική κοινότητα (π.χ. οι δράσεις που αναλάμβανε το περιοδικό “Να ένα μήλο”), από τις οποίες κάποιες σχέσεις προέκυψαν, κάποιες ανθοφόρησαν και κάποιες έμειναν στο επίπεδο της αλληλοαναγνώρισης και αποδοχής (ή μη αποδοχής -μας ξέρετε εμάς τους καλλιτέχνες, είμαστε και λίγο ζηλιάρηδες…)».
– Είστε μισή Γερμανίδα και μισή Ελληνίδα. Αυτή η διπλή ταυτότητα έχει επηρεάσει τον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο και κατ’ επέκταση την πεζογραφία σας;
«Μισή Γερμανίδα και μισή Πόντια! Η διπλή ταυτότητα -εφ’ όσον είναι έννομη- είναι πάντα χρήσιμη. Το να μεγαλώσει κανείς με δύο διαφορετικές κουλτούρες μπορεί να ανοίξει το οπτικό του πεδίο, να διευρύνει τους ορίζοντές του, να προσθέσει διεξόδους εκεί όπου στη μια ή την άλλη πραγματικότητα φαντάζει το αδιέξοδο. Από την άλλη όμως, μπορεί να προκαλέσει και τη μοναξιά τού “ποιος είναι ο τόπος μου και ποια η καταγωγή μου”. Είναι θέμα της ίδιας της οικογένειας αν αυτή η διπλή ταυτότητα θα λειτουργήσει υπέρ ή κατά σε έναν άνθρωπο και -καλά να ‘μαστε- εγώ προσωπικά τη διασκεδάζω απίστευτα!»
– Τι εκτιμάτε, η δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα θα γίνει αφορμή για να γραφτεί ένα μεγάλο μυθιστόρημα για τον εικοστό αιώνα;
«Η περίοδος που περνάμε είναι σίγουρα μια σημαντική αφορμή για να αλλάξουν πολλά πράγματα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν είμαι σίγουρη πως θα προκύψει ακόμα κάποια αλλαγή. Είναι πολύ νωρίς. Δεν έχει ζοριστεί πολύ ο κόσμος, σε επίπεδο πέραν του οικονομικού. Οταν γίνει αυτό -και πιστεύω πως θα γίνει- θα προκύψει και η ανάγκη που θα δημιουργήσει το μεγάλο μυθιστόρημα, όπως και τη μεγάλη ποίηση, τη φιλοσοφία, την τέχνη. Μέχρι τότε θα αρκεστείτε σε εμάς τους απλούς θνητούς που διασκεδάζουν, εκφράζονται και ονειροπολούν πως κάποτε θα δημιουργήσουν αυτό το μεγάλο στην τέχνη».
Nobody knows you when you are down and “out”
Η Bessie Smith είναι μια από τις μεγάλες LGBT προσωπικότητες που διδάσκονται στα πλαίσια ειδικού μαθήματος, για την συνεισφορά των γκέι και των λεσβιών στην παγκόσμια ιστορία, σε 200 σχολεία της Αγγλίας!
δανεισμένο από τη σελίδα της Κοινότητας LGBTQ Νέων Αθήνας Colour Youth στο Facebook
Καμπάνια κατά των “διορθωτικών βιασμών” λεσβιών στη Νότιο Αφρική
αναδημοσίευση από το αξιόλογο blog της Αικατερίνης Τεμπέλη – η είδηση έρχεται από το περιοδικό asante
Τη βάρβαρη πρακτική των “διορθωτικών βιασμών” προσπαθεί να αναδείξει μια μικρή ομάδα ακτιβιστριών από τη Νότιο Αφρική, που έχει καταφέρει να στρέψει τα βλέμματα χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Πρόκειται για ένα απάνθρωπο και άκρως διαδεδομένο φαινόμενο στη Ν. Αφρική, όπου αρκετοί άντρες βιάζουν ομοφυλόφιλες γυναίκες με σκοπό να τις “θεραπεύσουν” από την ομοφυλοφιλία.
“Το ξέρω πως είσαι λεσβία. Δεν είσαι άνδρας, νομίζεις πως είσαι, αλλά θα σου δείξω, είσαι γυναίκα” φέρεται πως είπε ο βιαστής της Millicent Gaika, τα μάτια της οποίας έχουν κρυφτεί πίσω από μεγάλες μελανιές, ενώ ο λαιμός της είναι γεμάτος κοψίματα και ουλές. Ο άντρας αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος στους δρόμους, καθώς πλήρωσε τα 10 δολάρια του προστίμου.
Η Luleki Sizwe είναι μια μικρή εθελοντική οργάνωση που εδρεύει στις φτωχογειτονιές του Κέιπ Τάουν και υπερασπίζεται τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας και των θυμάτων “διορθωτικού βιασμού”. Ο τίτλος της οργάνωσης αποτελείται από τα ονόματα δύο γυναικών που έχασαν τη ζωή τους όταν κάποιοι θέλησαν να τις “θεραπεύσουν”.
“Αυτά τα εγκλήματα συνεχίζονται εδώ και χρόνια. Δεν έχει γίνει τίποτα”, λέει η ακτιβίστρια της οργάνωσης Billi du Preez, “η υπόθεση της Millicent αναβάλλεται συνέχεια. Όταν ο δράστης, που κυκλοφορεί ελεύθερος, άρχισε να την απειλεί ξανά, είπα ‘αρκετά’”.
Έτσι, η Billi έγραψε ένα κείμενο και μαζί με την ανατριχιαστική φωτογραφία της Millicent, το έστειλε στη δημοφιλή πλατφόρμα κοινωνικής δράσης Change.org, με σκοπό να συλλέξει υπογραφές για να ανακηρυχθεί ο “διορθωτικός βιασμός” στην Ν. Αφρική έγκλημα μίσους. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το συγκεκριμένο ψήφισμα έχει αναδειχθεί στο πλέον δημοφιλές της ιστοσελίδας, συγκεντρώνοντας περισσότερες από 130.000 υπογραφές και δίνοντας ελπίδες πως η νοτιοαφρικανική κυβέρνηση θα ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα.
Ελπίζω να είστε κι εσείς, ανάμεσα στους ανθρώπους που θα κάνουν κλικ, θα δείτε την φωτογραφία της γυναίκας και θα υπογράψετε. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
Anarocks: ‘Ενας έρωτας
Οι Anarcocks, ή αλλιώς Black Sun Productions, είναι το μουσικό, εικαστικό και περφόρμανς καλλιτεχνικό σχήμα των “αρτ-ιβιστών” Μάσσιμο και Πηρς.
Ο Μάσσιμο και Πηρς ήταν ήδη γνωστοί καλλιτέχνες στην Ελβετία, αλλά το 2002 τράβηξαν τα φώτα της διεθνούς προσοχής, όταν η περφόρμανς τους Plastic Spider Thing, εντάχθηκε στην ευρωπαϊκή τουρνέ του industrial συγκροτήματος Coil.
Οι περφόρμανς τους έχουν συχνά χαρακτηριστεί αμφιλεγόμενες, καθώς περιέχουν τελετουργικές σεξουαλικές πράξεις, γύμνια, bondage και κατούρημα στη σκηνή. Το 2003 η αστυνομία της Ζυρίχης εισέβαλε στα γραφεία τους και κατέσχεσε υπολογιστές και αρχειακό υλικό τους.
To 2002 & 2005 δημιούργησαν και πρωταγωνίστησαν στις underground πορνό ταινίες Empire και Pirate Tape αντίστοιχα.
Το 2005 έβγαλαν το ΟperettAmorale, ως φόρο τιμής στον Μπέρτολτ Μπρεχτ, με cover τραγουδιών του από τους ίδιους και άλλους καλλιτέχνες.
Από το άλμπουμ ΟperettAmorale το κομμάτι Brothel Tango έντυσε το βίντεο, στο οποίο δείχνουν το σύμφωνο συμβίωσης που σύναψαν στο δημαρχείο. Είναι ένας γκέι γάμος που διαφέρει από τις lifestyle υπερπαραγωγές τύπου Elton John, που θέλουν να παρουσιάζουν τα ΜΜΕ ότι είναι το σήμα κατατεθέν όλων των γκέι.
Γαλλία: ‘Οχι του Συνταγματικού Δικαστηρίου στη νομιμοποίηση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια
Κλειστή κρατά την «πόρτα» της νομιμοποίησης των γάμων ομοφυλόφιλων το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας, κρίνοντας ότι η απαγόρευση είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα της χώρας και αναθέτοντας στους πολιτικούς την ευθύνη της απόφασης για ενδεχόμενη αλλαγή της νομοθεσίας.
Στο Συνταγματικό Δικαστήριο προσέφυγε ένα ζευγάρι γυναικών που ενώθηκαν με ένα PACS (πολιτικό σύμφωνο αλληλεγγύης, πολιτική ένωση ανοιχτή στους ομοφυλόφιλους) και οι οποίες αναζήτησαν μια μεγαλύτερη νομική κάλυψη για τα τέσσερα παιδιά τους (φωτο).
Οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων είναι νόμιμοι στην Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, την Ισλανδία, τον Καναδά, τη Νότια Αφρική, την Αργεντινή και σε ορισμένα κράτη της Αμερικής.
Στην απόφασή του, το Συνταγματικό Δικαστήριο τονίζει ότι τα αμφισβητούμενα άρθρα του αστικού κώδικα -75 και 144- είναι «σύμφωνα με το Σύνταγμα».
Στην απόφαση τονίζεται ότι από τα άρθρα αυτά προκύπτει «σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία, γάμος είναι η ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας» (όπως υπενθύμισε το Ακυρωτικό Δικαστήριο, το ανώτατο δικαστικό όργανο της Γαλλίας, ακυρώνοντας γάμο ομοφυλοφίλων που είχε τελεστεί το 2004).
Όσον αφορά την αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου, το Συμβούλιο «έριξε το μπαλάκι» στους πολιτικούς.
«Με βάση την αρχή ότι ένας γάμος είναι η ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ο νομοθέτης, έκρινε, εντός των ορίων της δικαιοδοσίας του, ότι η διαφορετικότητα της κατάστασης ανάμεσα στα ζευγάρια ιδίου φύλου και στα ζευγάρια διαφορετικού φύλου μπορεί να δικαιολογήσει μια διαφορετική μεταχείριση όσον αφορά τους κανόνες οικογενειακού δικαίου» υπογραμμίζεται στην απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
To InterPride για την αποτρόπαια δολοφονία του γκέι ακτιβιστή, David Kato
Οι διοργανωτές Φεστιβάλ Υπερηφάνειας και η LGBTI κοινότητα σε όλο τον Κόσμο είναι σοκαρισμένοι και τρομοκρατημένοι από τη δολοφονία του ακτιβιστή LGBTI δικαιωμάτων στην Ουγκάντα, David Kato (φωτο). Αφού δέχτηκε ομοφοβικές απειλές για τη ζωή του και αφού η εφημερίδα Rolling Stone της Ουγκάντας τον ονομάτισε και δημοσίευσε φωτογραφίες του, ο Kato βρέθηκε νεκρός στο σπίτι στις 26 Ιανουαρίου.
Οι συν-πρόεδροι του InterPride Mark Chapman και Trisha Clymore δήλωσαν: “Εμείς στο InterPride καταθέτουμε τα ειλικρινέστερα συλληπητήριά μας στην ομάδα Σεξουαλικών Μειονοτήτων Ουγκάντας (SMUG) και στην LGBTI κοινότητα της Ουγκάντας για αυτόν τον τραγικό και κτηνώδη θάνατο και ελπίζουμε ότι στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Κυβέρνηση της Ουγκάντας ότι υπάρχει ένα έσχατο τίμημα για οποιουδήποτε είδους μίσος”.
“Τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας σε όλο τον Κόσμο μεταφέρουν από τη φύση τους ένα παγκόσμιο μήνυμα, ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ να κρίνεις κάποιον για το σεξουαλικό του προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου του. Το περιστατικό στην Ουγκάντα φέρνει αυτό το μήνυμα με τον πιο τραγικό τρόπο”, πρόσθεσαν.
Το InterPride, μαζί με πολλούς άλλους ακτιβιστές και οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον Κόσμο, άσκησε πιέσεις στην κυβέρνηση της Ουγκάντας προκειμένου να αποσύρει το “σκοτώστε τους γκέι” Νομοσχέδιο Κατά της Ομοφυλοφιλίας, να αποποινικοποιήσει τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και να νομοθετήσει την προστασία των LGBTI ατόμων απέναντι σε διακρίσεις και εγκλήματα μίσους.
“Ενώ η LGBTI κοινότητα πενθεί τον θάνατο του Daviv Kato, ελπίζουμε ότι η απώλειά του θα λειτουργήσει ως αφυπνιστική έκκληση σε ΟΛΕΣ τις Κυβερνήσεις και τις χώρες σε όλο τον κόσμο να σταματήσουν τις διακρίσεις κάθε είδους, μιά για πάντα”, είπαν ο Chapman και η Clymore.
Η Ευρώπη συνεχίζει να αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα στους γκέι και τις λεσβίες – στην Ελλάδα συνεχίζονται οι υποσχέσεις..
Σε αναμονή της σημερινής απόφασης του Συνταγματικού Συμβουλίου σχετικά με το γάμο ομόφυλων ζευγαριών βρίσκεται σήμερα η Γαλλία. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει δημοσιεύσει σχετική έκθεση για την κατάσταση των γκέι δικαωμάτων στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή, επτά από τα σαρανταεπτά Κράτη Μέλη εγγυώνται την ίση πρόσβαση στο γάμο στα ομόφυλα ζευγάρια: το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Νορβηγία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ισλανδία και η Σουηδία.
Παράλληλα, δώδεκα Κράτη Μέλη παρόλο που δεν παρέχουν ίσα δικαιώματα στο γάμο, έχουν θεσπίσει κάποιου είδους νομοθεσία που επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια να κατοχυρώνουν τις σχέσεις τους. Τα Κράτη αυτά είναι τα εξής: Ανδόρα, Αυστρία, Τσεχία, Δανία, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Λουξεμβούργο, Σλοβενία, Ελβετία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Ακόμα, στην Ιρλανδία και το Λιχτενστάιν εκκρεμούν μεταρρυθμίσεις που πρόκειται να προσφέρουν πρόσβαση στα ομόφυλα ζευγάρια σε σύμφωνο συμβίωσης, ενώ στην Κροατία υπάρχει νόμος για Αστικές Ενώσεις Ίδιου Φύλου, ο οποίος αναγνωρίζει την συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών υπό προϋποθέσεις, αλλά δεν τους προσφέρει την δυνατότητα για κατοχύρωση.
Η Ελλάδα εξακολουθεί να ανήκει στις χώρες που αρνούνται να αναγνωρίσουν ίσα δικαιώματα στους γκέι και τις λεσβίες, μαζί με χώρες όπως η Αλβανία, η Ιταλία, η Ρουμανία, η Πολωνία και άλλες – κυρίως όσες ανήκουν στο πρώην κομμουνιστικό μπλοκ.
Οι σχετικές υποσχέσεις από το κυβερνητικό κόμμα εκκρεμούν εδώ και χρόνια και μάλιστα ανακινούνται κατά διαστήματα τόσο από τον υπουργό Δικαιοσύνης όσο και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ωστόσο, είναι σαφές πια ότι το όλο θέμα μένει σε εκκρεμότητα προκειμένου να μπορεί το ΠΑΣΟΚ να το εκμεταλλεύεται για κομματικά οφέλη, να έχει την LGBT κοινότητα της Ελλάδας στο περίμενε και να υπόσχεται σύμφωνο συμβίωσης κάθε φορά πριν τις εκλογές: η δικαιολογία ότι πρέπει πρώτα να αμβλυνθούν οι αντιδράσεις της κοινωνίας φαίνεται εξαιρετικά γελοία πια, όταν η κυβέρνηση εδώ κι ένα χρόνο έχει νομοθετήσει τα πλέον σκληρά μέτρα εις βάρος μισθωτών, εργατών, συνταξιούχων κι ελεύθερων επαγγελματιών εδώ και 35 χρόνια..
διαβάστε σχετικά:
Πίσω-μπρος για το σύμφωνο συμβίωσης
Σύμφωνο Συμβίωσης; Θα το συζητήσουμε… του χρόνου!
Ο Φώτης Σεργουλόπουλος μιλά ανοιχτά για το ότι είναι γκέι
Βαθιά προσωπικές αποκαλύψεις έκανε ο Φώτης Σεργουλόπουλος μιλώντας ανοικτά για τη gay σεξουαλικότητα του και τη ζωή του στην εκπομπή Βράδυ του Πέτρου Κωστόπουλου.
«Για την προσωπική μου ζωή και τις επιλογές μου δεν ήθελα ποτέ να πω ψέματα. Είχα συντρόφους στο παρελθόν, πάρα πολύ καλούς» είπε ο Φώτης Σεργουλόπουλος και ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν κρατήθηκε: «Το ‘πες», ψέλλισε αναφερόμενος στην παραδοχή του Φώτη Σεργουλόπουλου οτι είναι gay. Aλλά ο Φώτης είχε μόλις ξεκινήσει.
«Τους αγαπούσα. Δεν έχω στενοχωρήσει ποτέ κανέναν» συνέχισε ο Φώτης Σεργουλόπουλος. «Η ζωή είναι περίεργη, οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ελεύθεροι και πρέπει στη ζωή τους να αποφασίζουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν. Υπάρχει τίμημα, αν ακολουθήσεις από δω, υπάρχει τίμημα. Αν ακολουθήσεις από κει, υπάρχει τίμημα. Το θέμα είναι τι αντέχεις να πληρώσεις. Εγώ αυτό που αντέχω να πληρώσω είναι να αισθάνομαι εγώ άνετα με τον εαυτό μου. Και να είμαι κύριος του εαυτού μου. Να μην έρθει κανένας να μου πει, πρέπει να κάνεις έτσι γιατί κοινωνικά έτσι πρέπει να ‘σαι.»
Για το πως τον αντιμετωπίζει το περιβάλλον του, ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν αφοπλιστικός: «Κάνω μια δουλειά η οποία με εκθέτει στον κόσμο, με κάνει να είμαι ανοικτός και να ενδιαφέρονται για μένα. Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο μαρτύριο από το να κρύβομαι και να λέω ψέματα.» Για την οικογένεια του μίλησε με τα καλύτερα λόγια: «Οι γονείς μου, οι παρέες μου ήταν σε ένα κλίμα που με υποστήριζαν. Οι γονείς μου μ’ αγαπάνε πάρα πολύ. Δεν νομίζω οτι θα ‘θελα να ‘χα ζήσει τη ζωή μου διαφορετικά.»
Για τις κακίες που μπορούν να πουν γι’ αυτόν, ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν ξεκάθαρος: «Δεν με ενδιαφέρει αν ένας άνθρωπος πει καμιά βρωμοκουβέντα διότι δεν θα ‘κανα παρέα μαζί του. Να βγει ένας άνθρωπος άξεστος και να πει κάτι άσχημο, είμαι σίγουρος οτι το βράδυ θα τη χτυπάει τη γυναίκα του. Οπότε δεν με αφορά ο συγκεκριμένος άνθρωπος.»
Και τότε τα πήρε –ελαφρώς–: «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν μεγάλα δράματα για να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους. Όσο οι άνθρωποι είναι πιο ελεύθεροι, τόσο φοβούνται οι άλλοι οι οποίοι δεν θέλουν να είναι ο άνθρωπος ελεύθερος.»
Στο τέλος, ο Πέτρος Κωστόπουλος προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα λέγοντας στον Φώτη πως είναι από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους που έχει γνωρίσει. Gay, άλλωστε, σημαίνει «χαρούμενος». Τυχαίο;
Στην εξομολόγηση του Φώτη Σεργουλόπουλου σίγουρα δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Όμως το γεγονός οτι το παραδέχτηκε δημόσια, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο το έκανε, λένε πολλά. Και σίγουρα, ο Φώτης Σεργουλόπουλος αισθάνεται πια καλύτερα από ποτέ με τον εαυτό του.
Δείτε βίντεο με την εξομολόγηση Φώτη Σεργουλόπουλου οτι είναι gay:
Μια ιστορία αγάπης από το εργατικό Πέραμα
αναδημοσίευση από το qvzine#4
Μεσημέρι με χαλαρή δουλειά και ευχάριστη διάθεση, κάπου στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος. Ένας συνάδελφος μάς αφηγείται μια ιστορία από τα παλιά. «Είναι αργά το μεσημέρι. Εγώ δουλεύω στον τόρνο. Είμαι μόνος μου στο μαγαζί. Το καράβι έχει σχολάσει. Το μαγαζί πάνω είναι κλειστό. Έρχεται ο Γιαννάκης [1]. Κάθεται στο σκαλί, με κοιτάει και μου λέει: «Πότε θα μου τη βαρέσει καμιά ώρα, να σε αρχίσω στις τεμπέλικες;» [2] Κοιτάω γύρω γύρω, να δω αν είναι κανένας άλλος στο μαγαζί. Σ’ εμένα το λέει; «ούτε να γελάσω δεν μπορώ…» του απαντώ».
Η εξιστόρηση τέλειωσε έτσι αφηρημένα κι είχε στόχο να γελάσουμε. Μου άφησε όμως πολλές απορίες και έσπευσα να ρωτήσω: «Και τι έγινε μετά; Έτσι έληξε η ιστορία;». «Ναι, μου λέει, είναι δυνατόν να μπορέσει ο Γιαννάκης να μ’ αρχίσει στο ξύλο;». «Μα, αυτό ήταν μία έκφραση τρυφερότητας, δεν ήταν επίθεση», του απαντώ. Δεν πήρα καμία απάντηση. Κανένας από όσους παρακολούθησαν το διάλογο -ήμασταν επτά άτομα- δεν διαφώνησε, ούτε εξέφρασε κάποια ένσταση, παρόλο που πιστεύω με αρκετή βεβαιότητα ότι τέτοιες αναγνώσεις δεν είναι κοινός τόπος για τους εμπλεκόμενους.
Ακούγοντας τον Πέτρο να διηγείται την ιστορία και να περιγράφει τόσο γλαφυρά το σκηνικό, το μεσημέρι, τη μουτζούρα, την ησυχία –μια ησυχία γεμάτη από τον ήχο του τόρνου- το κλειδωμένο μαγαζί, την αίσθηση της απομόνωσης, τη δυναμική της συνεύρεσης, είχα καταλάβει ότι πρόκειται για μια απόλυτα ερωτική στιγμή. Το είχα καταλάβει πολύ πριν φτάσουμε στην ατάκα «πότε θα μου τη βαρέσει…» που επιβεβαίωσε τις υποψίες μου. Ήταν μια ομοερωτική σκηνή, από αυτές που συχνά μάλλον διαδραματίζονται στους χώρους κοινωνικής συνεύρεσης ατόμων εγγεγραμμένων στο ίδιο φύλο. Στην περίπτωσή μας, στο αντρικό.
Καθώς άκουγα την ιστορία, αλλά και καθώς παρατηρώ τις σχέσεις μεταξύ των αντρών εργαζομένων στην ζώνη του Περάματος, καταλαβαίνω ή προσπαθώ να καταλάβω τη σημειολογία αυτών των σχέσεων. Τη χρήση της επιθετικότητας ως τρόπου επικοινωνίας, την ανταλλαγή ύβρεων ως τρόπου έκφρασης συναισθημάτων, τις φωνές ως τρόπου επιβολής άποψης, τη διαπραγμάτευση μίας ταυτότητας φύλου που παλεύει ανάμεσα σε «μάτσο» και «καθωσπρέπει» ανδρισμό. Το «μάτσο», που τους προσφέρεται σαν επιλογή και το «καθωσπρέπει», που υπάρχει σαν ιδανικό, αλλά ανήκει σε άλλη ταξική κατηγορία.
Τους ακούω τόσο συχνά, σχεδόν σε κάθε χαιρετισμό τους, σε κάθε καλημέρα, σε κάθε «που είναι η τσιμπίδα;», να απευθύνονται ο ένας στον άλλο: «Μωρή κόρη, θα σε γαμήσω», «Τι θες; Να στον φορέσω;», «Τον γουστάρεις μωρή λούγκρα, ε;», «Άμα σε γαμήσω, τι θα πεις;» και διάφορες παραλλαγές αυτών. Ανταλλάσσουν μεταξύ τους αυτές τις κουβέντες σε βαθμό εμμονής. Και σκέφτομαι ότι εγώ είμαι εδώ λίγα χρόνια, ενώ αυτοί είναι εδώ από παλιά και καθημερινά δημιουργούν ξανά και ξανά την εικόνα του εαυτού τους να γαμάει άντρες, να γαμιέται από άντρες, την εικόνα του πούτσου τους να είναι πανταχού παρών και συνέχεια σε στύση. Και έτσι, σαν για να μην ξεχνιόμαστε, στον τοίχο του μηχανουργείου μια τσοντο-φωτογραφία: μια γυναίκα, ξανθιά, με ανοιχτά τα πόδια και το μουνί της να φαίνεται.
Κάθε φορά που τους παρακολουθώ, έχω στο μυαλό μου ένα έργο της Barbara Kruger, που δείχνει μια ομάδα αντρών, ανακατεμένων σαν κουβάρι, μία εικόνα που θυμίζει άντρες να τσακώνονται ή ίσως να παίζουν ράγκμπι ή απλά να γελάνε. Η φωτογραφία της Kruger συνοδεύεται από τη φράση: «Κατασκευάζεις περίπλοκες ιεροτελεστίες που σου επιτρέπουν να αγγίζεις το δέρμα των άλλων αντρών». Θυμάμαι την Kruger και προσπαθώ να διαβάζω τις συμπεριφορές τους σαν ιεροτελεστίες και να βλέπω τους τρόπους που μέσα από αυτές ακουμπάνε ο ένας τον άλλο.
[1] Ο Γιαννάκης είναι 40 χρονών, αλλά όταν άρχισε να δουλεύει στη ζώνη ήταν πολύ μικρός και το υποκοριστικό του έχει μείνει. Ακόμα και εγώ τον φωνάζω Γιαννάκη και ας είναι περίπου 15 χρόνια μεγαλύτερός μου.
[2] Στην γλώσσα του Περάματος, τουλάχιστον, υπάρχουν οι τεμπέλικες και οι γρήγορες. Έτσι διαχωρίζονται και κατηγοριοποιούνται οι κάθε τύπου βίαιες σωματικές ανταλλαγές.
Νότιος Αφρική: Κατακραυγή για τους “θεραπευτικούς βιασμούς” λεσβιών
ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ
Πώς «θεραπεύεις» μία λεσβία; Μα φυσικά …βιάζοντας την! Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύουν πολλοί Νοτιοαφρικανοί άνδρες,καθώς τουλάχιστον μια ομοφυλόφιλη γυναίκα βιάζεται κάθε ημέρα στο Κέιπ Τάουν για να «θεραπευτεί» και να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο.
Οι «θεραπευτικοί βιασμοί» έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας στη Νότια Αφρική όπου πολλοί πιστεύουν ότι το σεξουαλικό αυτό έγκλημα μπορεί να κάνει μια ομοφυλόφιλη γυναίκα να αλλάξει προσανατολισμό. Η πεποίθηση είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που μόνο πολύ πρόσφατα ξεκίνησε μια προσπάθεια από οργανώσεις πολιτών να πείσουν την κυβέρνηση να λάβει μέτρα.
Εκατόν σαράντα χιλιάδες υπογραφές έχει το κείμενο που ζητά από τον υπουργό Δικαιοσύνης Τζεφ Ραντέμπε και τον πρόεδρο Τζέικομπ Ζούμα να καταδικάσουν δημοσίως τους «θεραπευτικούς βιασμούς» και να ποινικοποιήσουν τα εγκλήματα μίσους. Ομως μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει καμία αντίδραση από την πλευρά της κυβέρνησης.
Μέχρι σήμερα κανένας «θεραπευτικός βιαστής» δεν έχει καταδικαστεί στη Νότια Αφρική, την παγκόσμια πρωτεύουσα των βιασμών, όπως αποκαλείται, όπου ακόμη και ο πρόεδρος Ζούμα, Ζουλού παραδοσιακών αρχών, έχει κατηγορηθεί και περάσει από δίκη για βιασμό. Μια Νοτιοαφρικανή που γεννιέται σήμερα έχει περισσότερες πιθανότητες να πέσει θύμα βιασμού παρά να μορφωθεί. Το ένα τέταρτο των κοριτσιών βιάζονται πριν κλείσουν τα 16 τους χρόνια.
Τα θύματα των «θεραπευτικών βιασμών» είναι συχνά μαύρες, φτωχές, ομοφυλόφιλες γυναίκες. Ούτε και ο ομαδικός βιασμός της Γιούντι Σιμελάνε (φωτο), εθνικής ηρωίδας και πρώην άσσου της εθνικής ομάδας γυναικείου ποδοσφαίρου της Νότιας Αφρικής, ο οποίος πήρε μεγάλη δημοσιότητα το 2008, δεν κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία.
Πρεμιέρα σήμερα για την τρίτη ετήσια έκθεση έργων σύχρονης τέχνης ARTISTS FOR ATHENS PRIDE III
Ξεκινά αύριο η τρίτη ετήσια έκθεση έργων σύγχρονης τέχνης ARTISTS FOR ATHENS PRIDE III στη Γκαλερί The Breeder, στο Μεταξουργείο.
Η έκθεση θα καταλήξει σε δημοπρασία από τη Θέμιδα Μπαζάκα το Σάββατο το βράδυ στις 8, τα έσοδα της οποίας θα δοθούν εξ ολοκλήρου για την υποστήριξη του Athens Pride (4 Ιουνίου 2011).
Η έκθεση-δημοπρασία Artists for Athens Pride, όπως και το φεστιβάλ που υποστηρίζει, έχει εξελιχτεί σε μια από τις πιο δημοφιλείς και πολυαναμενόμενες ετήσιες εκδηλώσεις της πόλης.
Η φετινή εκδοχή παρουσιάζει σημαντικά έργα δωρισμένα αφιλοκερδώς από 31 καλλιτέχνες οι οποίοι/ες ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Νέα Υόρκη, Παρίσι, Βερολίνο, Σόφια, Μελβούρνη, Λονδίνο).
Αυτή η χρονιά εστιάζει στη νεότερη γενιά, καθώς και σε καλλιτέχνες στην ακμή της καριέρες τους, αναδεικνύοντας έργα ιδιαίτερα φρέσκα και τολμηρά.
Τα τελευταία 2 χρόνια, τα έσοδα από τη δημοπρασία Artists for Athens Pride στηρίζουν οικονομικά το Athens Pride, κάνοντάς το μοναδικό, αφού είναι το μόνο Pride του κόσμου, το οποίο χρηματοδοτείται κυρίως από τον εικαστικό χώρο!
Cockoρομαχίες μεταξύ φύλων
«Γκέι, στρέιτ, λέξεις από τη δεκαετία του ’60. Ακούγονται τόσο παλιές και φριχτές… Γιατί μου λες πως το με τι φύλο κοιμάμαι, είναι πιο σημαντικό από το με ποιον άνθρωπο κοιμάμαι!».
Μπορεί το «Cock» (ελληνιστί, κοκόρι αλλά και ανδρικό μόριο) να είναι εκ προοιμίου ένας προκλητικός τίτλος, όμως το θεατρικό έργο του Μάικ Μπάρτλετ, που ανεβαίνει την Πέμπτη στο «Θησείον» (Τουρναβίτου 7) σε σκηνοθεσία και μετάφραση Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο βάθος, πίσω από το παράδοξο πρωταγωνιστικό τρίγωνο, που παραπαίει ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και την ετεροφυλοφιλία, βάζει τη «φιτιλιά» για έναν βαθύτερο πολιτικοκοινωνικό προβληματισμό.
Μήλον της Εριδος στο κέντρο ενός τριγώνου, που γίνεται το όχημα για μια σοβαρή συζήτηση για τις σχέσεις και τη συντροφικότητα σε ένα κόσμο χωρίς αξίες και ηθική, είναι ένας νέος άνδρας. Ο Τζον (Δημήτρης Μοθωναίος). Αντεραστές, από τη μία ο σταθερός εραστής του, ο Α (Μάκης Παπαδημητρίου) και, από την άλλη, μια γοητευτική νέα κοπέλα, η Γ (Ιωάννα Παππά) που, στα καλά καθούμενα, ο Τζον ερωτεύτηκε παράφορα.
Η «κοκορομαχία» κορυφώνεται στο δείπνο στο οποίο ο Α καλεί τη Γ για να λυθούν οι διαφορές και μαζί το μεγάλο… πρόβλημα. Ο αμφίθυμος, μπερδεμένος Τζον εκβιάζεται, με το όπλο στον κρόταφο και την επιστράτευση ακόμη και του πατέρα τού Α, του Π (Γιώργος Κοτανίδης), να αποφασίσει τι θέλει. Το κορίτσι και μια ζωή «κανονική» με γάμο και παιδιά; Ή τον άνδρα σε μια συμβίωση συντροφική; Ο ήρωας μπλέχτηκε για πρώτη φορά με μια γυναίκα επειδή περνά μια «κρίση αυτοπεποίθησης»; Επειδή ξαφνικά θέλησε «να γίνει πιο κανονικός»; Ή, τα πράγματα, είναι σοβαρότερα;
Στον λεκτικά ελλειπτικό μικρόκοσμο των ερωτευμένων και των απατημένων, που στήνει παραδειγματικά ο ταλαντούχος Μπάρτλετ, ο Π βάζει τις άμεσες πινελιές πολιτικής σκέψης, φέρνοντας μέσα στο ιδιωτικό δράμα, την τραγωδία τού έξω κόσμου: «Είδα στην τηλεόραση εκείνα τα παιδιά στο Μπαγκλαντές ή όπου ήταν η πλημμύρα. Ξέρεις, δεν έχουν φαΐ, ούτε νερό. Είναι καλό να θυμόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε», είναι το συμπέρασμα του ώριμου πατέρα, στο αμήχανο, ατυχέστατο τραπέζωμα, όπου οι σπόντες εκτοξεύονται σαν τα στιλέτα.
Ο προοδευτικός άλλωστε Π, που έχει ξεπεράσει προ πολλού την ομοφοβία του, για το χατίρι του γκέι γιόκα του, κάνει τα πάντα για να γύρει η πλάστιγγα υπέρ του παιδιού του. Σήμερα πια, όπως εκμυστηρεύεται στο τραπέζι, έχει εκτιμήσει «πόσο τυχερός» είναι ως γονιός που το παιδί του, αν και ομοφυλόφιλος είναι ευτυχισμένο.
Στο αιχμηρό έργο του Μπάρτλετ, που πρωτοανέβηκε το 2009 στο Royal Court Theatre, δημιουργώντας αίσθηση, τίθεται ευθέως το ερώτημα: «Κάποια πράγματα είναι στο DNA, όπως η φαλάκρα, το ύψος και οι σεξουαλικές προτιμήσεις;». Πολλή συζήτηση, πολλά επιχειρήματα.
Ενας συνειδητοποιημένος ομοφυλόφιλος
«Το έργο μιλά γι’ αυτό που είναι δίπλα μας. Αντικατοπτρίζει 100% τα προβλήματα των σημερινών σχέσεων», υποστηρίζει ο Μάκης Παπαδημητρίου που υποδύεται τον Α. «Ισως είναι ο καλύτερος ρόλος που έχω κάνει», εξομολογείται, έχοντας ήδη μια θητεία 7 ετών στη σκηνή, με «γαλόνια» υπέροχων χαρακτήρων. «Είναι ένας “φτιαγμένος” χρηματιστής, συνειδητοποιημένος γκέι και όχι μια ταραγμένη “αδελφή”. Η επιλογή του είναι συνειδητή. Εχει μια σχέση που προσπαθεί να στηρίξει στην ειλικρίνεια. Επειδή ο εραστής του είναι νεότερος, έχει μια ανασφάλεια. Οντως οι λέξεις γκέι και στρέιτ δημιουργήθηκαν για να διεκδικηθούν κάποια δικαιώματα. Ενώ το ζητούμενο είναι όχι με τι φύλο, αλλά με ποιον κοιμάσαι τελικά», τονίζει ο ηθοποιός.
Η μάχη του γκέι εναντίον μιας θηλυκής αντίζηλης είναι δυσκολότερη απ’ ό,τι θα ήταν εναντίον ενός άνδρα; «Το ίδιο ερώτημα τέθηκε και στις πρόβες. Αλλά κανένας μας δεν μπόρεσε να απαντήσει», παραδέχεται ο Μάκης Παπαδημητρίου.
Το κοινό περισσότερο θα γελάει ή θα προβληματίζεται; «Θα γελάει και θα κλαίει», απαντά. «Το “Cock” έχει κομμάτια πάρα πολύ αστεία και κομμάτια εξαιρετικά συγκινητικά. Αν έρθει να δει κάποιος τις τρελές “αδελφές” επί σκηνής, θα απογοητευτεί».
Αγγλία: Μάθημα στα σχολεία για τους μεγάλους γκέι και λεσβίες της Ιστορίας
αναδημοσίευση από το blog του Gay Super Hero
Εδώ και λίγο καιρό, ένα σχολείο στο βόρειο Λονδίνο υποστηρίζει ότι κατόρθωσε “να εξαλείψει όλα τα ομοφοβικά γκράφιτι από τους τοίχους του σχολείου” χάρη στο “Μήνα ΛΟΑΔ Ιστορίας” (LGBT History Month). Ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε το 2004 από την οργάνωση School’s Out και στο οποίο συμμετέχουν ήδη διακόσια σχολεία στην Αγγλία και την Ουαλία. Οι καθηγητές των σχολείων αυτών αφιερώνουν το μήνα Φεβρουάριο σε μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες που υπήρξαν ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι. Όπως δηλώνει μια καθηγήτρια που συμμετέχει στο πρόγραμμα “ένα μεγάλο μέρος της ομοφοβίας οφείλεται στην άγνοια. Με τη βοήθεια της παιδαγωγικής, οι νοοτροπίες μπορούν να αλλάξουν.”
Οι διοργανωτές δεν προσπαθούν να πετύχουν το στόχο τους με μεγαλεπήβολα κηρύγματα αλλά με μικρές χειρονομίες. Δεν υπάρχει κάποιος υποχρεωτικός τρόπος προσέγγισης. Κάποια σχολεία διοργανώνουν σεμινάρια που κρατάνε μία μέρα. Άλλα ζητάνε από κάθε καθηγητή να μιλήσει στους μαθητές για μια ιστορική προσωπικότητα που έχει σχέση με το μάθημά του, π.χ. τον Τσαϊκόφσκι στη μουσική ή τον Άλαν Τούρινγκ στην πληροφορική. “Ακόμα και μια σημαιούλα με το ουράνιο τόξο κάπου μέσα στην τάξη μπορεί να στείλει σε ένα μαθητή το μήνυμα ότι δεν είναι αόρατος”.
Η οργάνωση προσπαθεί να καταπολεμήσει την έλλειψη ορατότητας των ομοφυλόφιλων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με έναν εκπρόσωπό της “δεν μπορούμε να μιλάμε στα σχολεία εναντίον του ρατσισμού αλλά να μην αναφέρουμε τίποτα για τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό”. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχτεί ακόμα πιο χρήσιμο για τους γκέι μαθητές αφού “ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια μαύρη οικογένεια γνωρίζει ότι δεν είναι ο μοναδικός μαύρος στον κόσμο. Αντίθετα ένας γκέι έφηβος έχει μεγάλη πιθανότητα να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς ομοφυλόφιλους.”
Σκοπός των μαθημάτων είναι να προτείνουν στους μαθητές “ήρωες και πρότυπα”, όπως ο ανοιχτά γκέι παίκτης του ράγκμπι Γκάρετ Τόμας . Ο Τόμας αποφάσισε φέτος να συνεισφέρει μιλώντας σε σχολεία για τις δικές του εμπειρίες, καθώς το πρόγραμμα θέλει να εστιάσει στο χώρο του αθλητισμού εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Στόχος είναι να εξαλειφθεί η κληρονομιά της περιβόητης “Τροπολογίας αρ.28” με την οποία η κυβέρνηση Θάτσερ απαγόρευσε το 1988 κάθε συζήτηση για την ομοφυλοφιλία στα δημόσια σχολεία. Η τροπολογία καταργήθηκε από την κυβέρνηση των εργατικών το 2003.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του School’s Out “αν και η γλώσσα των μαθητών λύθηκε, οι καθηγητές παρέμεναν σιωπηλοί. Αυτός ήταν και ο λόγος που αναλάβαμε αυτή την πρωτοβουλία. Το σύνθημά μας είναι “διεκδικούμε το παρελθόν, γιορτάζουμε το παρόν και χτίζουμε το μέλλον”. Χρησιμοποιούμε το ρήμα “γιορτάζω” γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι μαθητές τη συνεισφορά των ομοφυλόφιλων στην παγκόσμια ιστορία.” Αν και δεν έλειψαν τα παράπονα ορισμένων γονέων καθώς και επιθέσεις στο συντηρητικό τύπο, η επιτυχία του προγράμματος έχει σχολιαστεί θετικά από την πλειοψηφία των βρετανικών εφημερίδων. Τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση των εργατικών όσο και η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας συντηρητικών-φιλελεύθερων στηρίζουν την πρωτοβουλία, ενώ το ενδιαφέρον τους έχουν εκφράσει οι υπεύθυνοι μέσης εκπαίδευσης στην Ιταλία, την Αυστραλία και τη Νορβηγία.
Ουγκάντα: Δολοφονήθηκε ο γκέι ακτιβιστής David Kato
Δολοφονήθηκε χθες ο ακτιβιστής γκέι δικαιωμάτων David Kato, στην πρωτεύουσα της Ουγκάντα, Καμπάλα.
Ο Κato είχε πρωτοστατήσει στις αντιδράσεις κατά της εφημερίδας, η οποία είχε δημοσιεύσει πέρσι φωτογραφίες, ονόματα και διευθύνσεις γκέι πολιτών στην Ουγκάντα με τον τίτλο – προτροπή “Κρεμάστε τους”, καταθέτοντας μήνυση εναντίον της.
Η αστυνομία ερευνά ακόμη τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρέθηκε νεκρός.
Σύμφωνα με το BBC, αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι είδαν έναν άντρα να μπαίνει στο σπίτι του Kato κοντά στην Καμπάλα και να τον χτυπάει πριν φύγει, ενώ το Human Rights Watch είπε ότι ο Kato άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.
Η εκπρόσωπος του HRW Maria Burnett δήλωσε: “Ο θάνατος του David Kato είναι μια τραγική απώλεια για την κοινότητα ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.
Ο Kato συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία της ομάδας Σεξουαλικών Μειονοτήτων Ουγκάντας (Smug) εναντίον του Νομοσχεδίου Κατά της Ομοφυλοφιλίας, στο οποίο υπήρχε ρύθμιση που έθετε εκτός νόμου την ομοφυλοφιλία και προέβλεπε μάλιστα θανατικές ποινές για τους «κατά συρροήν παραβάτες». Το νομοσχέδιο αποσύρθηκε αφού προκάλεσε διεθνή καταιγισμό κριτικής, το 2009.
Η τελευταία του προσφορά στον αγώνα για την υπεράσπιση των γκέι δικαιωμάτων ήταν όταν τον Νοέμβριο δικαστήριο, ύστερα από μήνυση του Kato και άλλων, καταδίκασε την εφημερίδα Rolling Stone εκδίδοντας απόφαση σύμφωνα με την οποία πρέπει να σταματήσει να δημοσιεύει φωτογραφίες ανθρώπων, λέγοντας ότι είναι γκέι.
Η ομοφυλοφιλία στην Ουγκάντα παραμένει παράνομη και τιμωρείται με 14 χρόνια φυλάκιση, ενώ ένας βουλευτής πρόσφαρα προσπάθησε να αλλάξει το νόμο, συμπεριλαμβάνοντας και την θανατική ποινή σε κάποιες περιπτώσεις..
“Ως οικογένεια μπορεί να ορισθεί οποιοσδήποτε συνδυασμός γονέων”, σύμφωνα με δικαστική απόφαση στην Αυστραλία
Αυστραλιανό δικαστήριο αποφάσισε πως αμφότεροι οι σύντροφοι ενός γκέι ζευγαριού έχουν πλήρη γονικά δικαιώματα επί των διδύμων κοριτσιών που απέκτησαν μέσω παρένθετης μητέρας στην Ινδία. Η σύλληψη των διδύμων έγινε δυνατή μέσω σπέρματος του ενός από τους δύο άνδρες και ενός ωαρίου από άγνωστη δότρια. Η παρένθετη μητέρα γέννησε τα δίδυμα τον περασμένο χρόνο, όπως μεταδίδει το αυστραλιανό δίκτυο ABC.
Το δικαστήριο Οικογενειακών Υποθέσεων της Μελβούρνης αποφάνθηκε χθες πως και ο σύντροφος του βιολογικού πατέρα των παιδιών έχει ίσα γονικά δικαιώματα επί αυτών. Η δικαστική απόφαση καταδεικνύει πως «ως οικογένεια μπορεί να ορισθεί οποιοσδήποτε συνδυασμός γονέων», τονίζει η δικηγόρος Κάρολαϊν Κάουνσελ, ειδική στο οικογενειακό δίκαιο.
«Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η κοινή γονική ευθύνη που έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι μεγαλώνουν παιδιά στην Αυστραλία», τόνισε η Κάουνσελ, η οποία είναι πρόεδρος του Νομικού Ινστιτούτου της Βικτόρια.
Ένας στους τρεις άστεγους νέους είναι Γκέι, Λεσβία, Αμφί ή Τρανς.
Το φαινόμενο των άστεγν νέων LGBT ατόμων είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς αποδεικνύονται πολύ πιο ευάλωτοι από τους στρέιτ συνομιλήκους τους: εκτός από τις οικογενειακές συγκρούσεις που τους οδηγούν στο δρόμο, αντιμετωπίζουν και διακρίσεις στην αναζήτησή τους για ένα νέο σπίτι.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε στοιχεία σχετικά, παρά μαθαίνουμε για περιπτώσεις από στόμα σε στόμα μιας και δεν υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες και δομές. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που αποκαλύπτει έρευνα του Center for American Progress και η οποία δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2010.
Σύμφωνα με αυτήν, οι άστεγοι νέοι/ες στις Ηνωμένες Πολιτείες υπολογίζονται μεταξύ 1.600.000 και 2.800.000, ενώ εκτιμήσεις προτείνουν ότι ο αριθμός των γκέι, λεσβιών, αμφί και τρανς άστεγων νέων είναι ανησυχητικά δυσανάλογος. Συγκεκριμένα, ενώ το ποσοστό των LGBT ατόμων στον γενικό πληθυσμό υπολογίζεται μεταξύ 5-10%, το αντίστοιχο ποσοστό στην ομάδα των νέων αστέγων ανεβαίνει κατακόρυφα, φτάνοντας τ0 20-40%.
Ακόμα, μια συντηρητική εκτίμηση για τους LGBT νέους/ες που θα αντιμετωπίσουν την απειλή να μείνουν άστεγοι/ες κάθε χρόνο στις ΗΠΑ ανεβάζει τον αριθμό τους μεταξύ 320.000 – 400.000, ενώ η μέση ηλικία που μένει άστεγος/η ένας γκέι ή μία λεσβία στην Νέα Υόρκη είναι τα 14.4, για τους/τις δε τρανς η ηλικία πέφτει στα 13.5.
Σύμφωνα με την έρευνα, οι άστεγοι LGBT νέοι/ες αντιμετωπίζουν σχεδόν διπλάσιες σεξουαλικές επιθέσεις από ότι οι στρέιτ, ενώ το 44% των άστεγων LGBT νέων αναφέρουν ότι, όσο βρίσκονταν στο δρόμο, τους ζητήθηκε να κάνουν σεξ με αντάλλαγμα λεφτά, φαγητό, ναρκωτικά, καταφύγιο ή ρούχα, σε σχέση με το 26% των στρέιτ άστεγων νέων.
Τέλος, η απόρριψη και οι διακρίσεις στο σπίτι φαίνεται να οδηγούν σε σοβαρά προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα, με το 62% των άστεγων LGBT νέων να αντιμετωπίζουν διακρίσεις από τις οικογένειές τους, σε σχεση με το 30% των στρέιτ συνομιλήκων τους, ενώ το ίδιο ποσοστό αναφέρει ότι αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, σε αντίθεση με τους στρέιτ που πέφτει στο 29%.
Ένα πρώτο βήμα είναι να σπάσει η σιωπή για τους έφηβους και νέους που βρίσκονται άστεγοι, εξαιτίας της ομοφοβίας και της απόρριψης λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Ας μιλήσουμε, ας μάθουμε για τους ανθρώπους δίπλα μας που αναγκάζονται να βρεθούν στο δρόμο, ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον και μαζί ας διεκδικήσουμε.
Η Judith Butler υπογράφει κατά της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα
Μήνυση εναντίον των αστυνομικών των μονάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ καθώς και των επικεφαλής διοικητών τους εν υπηρεσία, αλλά και κατά παντός υπευθύνου, με κατηγορίες για απόπειρα ανθρωποκτονίας, άσκηση παράνομης βίας από κοινού και κατ’εξακολούθηση, παράβαση καθήκοντος αλλά και κατάχρηση εξουσίας κατέθεσε σήμερα η Αμερικανίδα υπήκοος B.P. που δέχτηκε απρόκλητη επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις στις 15 Νοεμβρίου 2010. Η μήνυση υποστηρίζεται από καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων καθώς και από ιατρικές γνωματεύσεις.
Στη μηνυτήρια κατάθεση συμπεριλαμβάνεται κείμενο που υπογράφεται από 151 δικηγόρους, δημοσιογράφους, πτυχιακούς φοιτητές, και προσωπικότητες της Αμερικανικής ακαδημαϊκής κοινότητας . Το κείμενο μεταξύ άλλων επιφανών καθηγητών, όπως ο Noam Chomsky, υπογράφει και η Judith Butler, η διασημότερη ίσως θεωρητικός του queer κινήματος.
Η Βutler μίλησε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τον Δεκέμβριο του 2009, περιγράφοντας ένα queer κίνημα που θα εναντιώνεται εξίσου στην ομοφοβία, στην ξενοφοβία, στη φτώχεια, στο ρατσισμό και στην επισφάλεια, ανεξάρτητα από την «ταυτότητα».
Οι υπογράφοντες το κείμενο χαρακτηρίζουν την επίθεση δολοφονική, απαιτώντας τη πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, από ανεξάρτητη ερεύνα, για τον εντοπισμό και την καταδίκη των υπευθύνων.
Τα γεγονότα είναι γνωστά και έχουν ως εξής: Στις 15 Νοεμβρίου 2010, κατά τον τριήμερο εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, λίγο πριν το τέλος πορείας- συλλαλητηρίου που καλούσαν φοιτητικοί σύλλογοι, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ) ενάντια στα υπό ψήφιση οικονομικά και πολιτικά μέτρα της ελληνική Κυβέρνησης και ενάντια στο πρόγραμμα του μνημονίου που συνυπέγραψε με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., αστυνομικοί των μηχανοκίνητων δυνάμεων (ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ) επιτέθηκαν στην Αμερικανίδα υπήκοο,που συμμετείχε στην πορεία. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες η 27χρονη Αμερικανίδα, βάρους 48 κιλών, χτυπήθηκε με γκλοπ και κλωτσιές κατ’ επανάληψη στο κεφάλι ενώ ήδη ήταν αναίσθητη και αιμοραγούσε. Ο ξυλοδαρμός συνεχίσθηκε σε παρακείμενο πεζοδρόμιο στο οποίο σύρθηκε από τους αστυνομικούς όπου και εγκαταλείφθηκε εξαιτίας της κατάστασης της. Μεταφέρθηκε στα επείγοντα του Ερυθρού Σταυρού και νοσηλεύτηκε για τρεις μέρες με πολλαπλά τραύματα στο κεφάλι, στη πλάτη , τους ώμους, τον αυχένα και την κοιλιακή χώρα ενώ διαγνώστηκε κάταγμα στο κεφάλι και μόνιμη βλάβη του εσωτερικού του αυτιού, από τα οποία υποφέρει μέχρι και τώρα. Η Β.P. είναι ακόμη ζωντανή από καθαρή τύχη.
Αυτή η συμπεριφορά των μηχανοκίνητων δυνάμεων δεν είναι μεμονωμένη αλλά συστηματική. Το περιστατικό έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας και απρόκλητης και αλόγιστης χρήσης θανατηφόρας βίας από αστυνομικούς που έχουν επανηλειμένως καταγγελθεί μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Επισυνάπτονται φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη μεταφορά της Αμερικανίδας υπηκόου στον Ερυθρό Σταυρό, μετάφραση από τα Αγγλικά του κειμένου της Διεθνούς Πρωτοβουλίας Ενάντια Στην Αστυνομική Καταστολή.
Οι υπογραφές μπορούν να βρεθούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.ipetitions.com/petition/opposegreekpolicerepression/signatures?page=1
Δήλωση
Εμείς, οι υπογράφοντες/ουσες, είμαστε διδάσκοντες/ουσες, φοιτητές/τριες, δικηγόροι και δημοσιογράφοι από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη που πιστεύουμε πως όλοι οι άνθρωποι ανά την υφήλιο θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν μειοψηφικές απόψεις και να διαδηλώσουν για την κοινωνική αλλαγή. Ενημερωθήκαμε πως η Ομάδα “Δέλτα” στην Ελλάδα στερεί από τους διαδηλωτές τα δικαιώματα αυτά ασκώντας σωματική βία σε βάρος τους. Καλούμε σε μια ενδελεχή έρευνα και απόδοση ευθυνών σε όσους ευθύνονται για τα κρούσματα αστυνομικής βίας.
Στις 15 Νοεμβρίου 2010, κατά τη διάρκεια πορείας που είχε καλεστεί από εργατικά συνδικάτα και αριστερές οργανώσεις ενάντια στη παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα, οι δυνάμεις Δέλτα της αστυνομίας επιτέθηκαν σε μέλος της διεθνούς κοινότητας σχεδόν δολοφονικά – μια Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέα βάρους 48 κιλών η οποία χτυπήθηκε μέχρι να πέσει αναίσθητη με αιχμηρό αντικείμενο και στη συνέχεια κλωτσήθηκε και χτυπήθηκε στο κεφάλι, το λαιμό, την πλάτη και την κοιλιακή χώρα. Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν τη χρήση βίας από αρκετούς αστυνομικούς για μεγάλο χρονικό διάστημα και ενώσω η διαδηλώτρια ήταν ήδη αναίσθητη, πεσμένη στο έδαφος και με αίμα να τρέχει από το κεφάλι της. Μεταξύ των πολλαπλών της τραυματισμών περιλαμβάνονται η εγκεφαλική αιμορραγία, διάσειση κρανίου και μόνιμη βλάβη στην ακοή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ομάδα Δέλτα πραγματοποιεί μια τόσο βίαια επίθεση ενάντια σε διαδηλωτές στην Αθήνα – χαρακτηριστικά, η ομάδα
“Δικαίωμα” κατέθεσε μήνυση εναντίον της ομάδας Δέλτα την προηγούμενη εβδομάδα για την προσπάθειά της να διαλύσει πορεία με την επίθεση εναντίον του μπλοκ αυτής κατά τη διάρκεια της Γενικής Απεργίας της 15ης Δεκέμβρη 2010. Μήνυση έχει επίσης καταθέσει η καθηγήτρια κα. Αγγελική Κουτσουμπού, η οποία τραυματίστηκε σοβαρά όταν άνδρες της Ομάδας Δέλτα την χτύπησαν με τις μηχανές τους κατά τη διάρκεια της πορείας της 6ης Δεκέμβρη 2009.
Τα μέλη της ομάδας Δέλτα δύνανται να δράσουν με ατιμωρησία ενάντια σε διαδηλωτές και είναι δύσκολο να εντοπιστούν, καθώς δεν έχουν εμφανώς αριθμούς ή ονόματα στις στολές τους.
Είναι απαράδεκτο το γεγονός πως η Ελληνική κυβέρνηση, τη στιγμή αυτή της όξυνσης της κρίσης και της διεθνούς αστάθειας, επιλέγει να στρέψει τις αστυνομικές της δυνάμεις εναντίον της νόμιμης εκφοράς πολιτικού λόγου, χτυπώντας και παρενοχλώντας διαδηλωτές.
Εμείς, οι υπογράφοντες/ ουσες, απαιτούμε την πλήρη δημοσίευση των στοιχείων της Ομάδας Δέλτα που είναι υπεύθυνη για την επίθεση της 15ης Νοέμβρη. Οι αστυνομικοί που πραγματοποίησαν και που έδωσαν εντολή για την επίθεση αυτή πρέπει να τιμωρηθούν και πρέπει να παρθούν αποτελεσματικά μέτρα ώστε να σταματήσει η ατιμωρισία που απολαμβάνει η Oμάδα δέλτα, ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω βία.
Νίκη για την ισότητα στο γάμο, οι υποψηφιότητες της ταινίας Τα Παιδιά Είναι Εντάξει!
Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία Όσκαρ. Η σημαντική είδηση για την Ελλάδα είναι η υποψηφιότητα της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, Κυνόδοντας – μετά από 33 χρόνια η Ελλάδα εκπροσωπείται με υποψήφια ταινία στα Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Μεταξύ των υποψήφιων ταινιών είναι και η ταινία της ανοιχτά λεσβίας Lisa Cholodenko, Τα Παιδιά Είναι Εντάξει, η οποία απέσπασε τέσσερις υποψήφιοτητες για τα φετινά Όσκαρ.
Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται σε μια ομογονεϊκή οικογένεια με αφορμή την εμφάνιση του πατέρα – δωρητή σπέρματος. Τις δύο μητέρες υποδύονται η Annette Bening και η Julianne Moore, ενώ στον ρόλο του πατέρα εμφανίζεται ο Mark Ruffalo.
Συγκεκριμένα, η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Annette Bening, Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Mark Ruffalo και Πρωτότυπου Σεναρίου.
Ο Mark Ruffalo δήλωσε ότι οι υποψηφιότητες της ταινίας είναι μια νίκη για την ισότητα στο γάμο, ενώ η Lisa Cholodenko ανέφερε: “Είμαι ενθουσιασμένη που θα είμαι στο Kodak Theatre τον επόμενο μήνα μαζί με τον Stuart, τον Mark Ruffalo, την Annette Bening και τους άλλους παραγωγούς και τους συνεργάτες μου που δούλεψαν τόσο σκληρά για αυτή την ταινία.. Λυπάμαι μόνο που η Julianne Moore δεν πήρε την υποψηφιότητα, που άξιζε”.
Στη φωτογραφία, η σκηνοθέτις και η Julianne Moore ανταλλάσσουν ένα φιλί στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου.
Η ψυχική υγεία των LGBT νέων απειλείται από την απόρριψη της οικογένειάς τους
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Academy of Pediatrics, η γονεϊκή απόρριψη είναι ένας σημαντικός δείκτης για καταστροφικές επιπτώσεις στην υγεία LGBT παιδιών.
Συγκεκριμένα, οι LGBT νέοι που βιώνουν έντονη απόρριψη από την οικογένειά τους είναι :
- 8,4 φορές πιο πιθανό να αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν,
- 5,9 φορές πιο πιθανό να εμφανίσουν υψηλά επίπεδα κατάθλιψης,
- 3,4 φορές πιο πιθανό να κάνουν χρήση παράνομων ουσιών και
- 3,4 φορές πιο πιθανό να κάνουν σεξ χωρίς προφυλάξεις,
σε σχέση με τους συνομήλικούς τους, οι οποίοι δεν ανέφεραν ότι βίωσαν απόρριψη από τις οικογένειές του.
Όταν μιλάμε για γονεϊκή απόρριψη, σύμφωνα με τη μελέτη, δεν αναφερόμαστε μόνο στις ακραίες περιπτώσεις, όπου οι γονείς διώχνουν τα LGBT παιδιά τους από το σπίτι – αν και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: ένας στους τρεις άστεγους νέους είναι γκέι, λεσβία, αμφί ή τρανς.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες που υπογράφουν τη μελέτη, οι νέοι ή οι έφηβοι βιώνουν συναισθήματα απόρριψης και όταν οι γονείς τους υποστηρίζουν ότι τα ίδια τα παιδιά τους προκαλούν αντιδράσεις εκφοβισμού ή εξευτελισμού εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού ή και όταν οι γονείς εκφράζουν την απογοήτευσή τους που τα παιδιά τους δεν είναι στρέιτ. Ακόμα, η απόρριψη μπορεί και να εκφραστεί με το να εμποδίζουν οι γονείς τα παιδιά τους από το να μαθαίνουν πράγματα σχετικά μετον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας είναι ιδιαίτερα σημαντικά, κυρίως γιατί χτυπούν ένα καμπανάκι σχετικά με τις αντιδράσεις των γονιών. Όπως φαίνεται από την έρευνα, η ανοχή δεν αρκεί: για την υγιή ψυχική ανάπτυξη των εφήβων και των νέων είναι απαραίτητη η αποδοχή των γονιών.
ΣΤΟΠ ΟΜΟΦΟΒΙΑ 
leave a comment