Στιβ Ντέιβις: “Είμαι γκέι” – Coming Out για τον Βρετανό αθλητή του κρίκετ

O Στιβ Ντέιβις, ένας από τους πιο γνωστούς Βρετανούς αθλητές του κρίκετ ανακοίνωσε τη Δευτέρα ότι είναι γκέι, γεγονός που προκάλεσε αίσθηση στην συντηρητική κοινωνία της Μεγάλης Βρετανίας. Ο 24χρονος αθλητής ανακοίνωσε τις σεξουαλικές προτιμήσεις του, τις οποίες ωστόσο οι συμπαίκτες του γνώριζαν εδώ και περίπου έναν χρόνο, σε συνέντευξή του στην Daily Telegraph.

Η απόφαση του Ντέιβις, να προβεί σε αυτήν την αποκάλυψη, η οποία θα του αλλάξει τη ζωή, (προς το καλύτερο ή το χειρότερο η ιστορία θα το κρίνει) έγινε τη Δευτέρα, ωστόσο οι συναθλητές του γνώριζαν για τα προσωπικά του εδώ και ένα χρόνο.

Ο 24χρονος γνωστοποίησε τα του …οίκου του στους συμπαίκτες του πέρυσι, όταν κλήθηκε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να λάβει μέρος στο τουρνουά Αshes στην Αυστραλία. Τότε, ο Ντέιβις τους ζήτησε να το κρατήσουν μυστικό κάτι που σεβάστηκαν απόλυτα άπαντες.

Ο λόγος που αποφάσισε να το κάνει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν διότι όπως παραδέχτηκε του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κρύβεται ειδικά στις αποστολές, περιγράφοντας ως τεράστια ανακούφιση το συναίσθημα που αισθάνθηκε όταν μοιράστηκε με τους συμπαίκτες του το μεγάλο του μυστικό.

Ο Ντέιβις είναι ο πρώτος επαγγελματίας αθλητής του κρίκετ που βγαίνει από την ντουλάπα.

“Είναι κάτι με το οποίο ζω εδώ και πολύ καιρό. Έτσι, ένιωσα ότι είχε έρθει η σωστή στιγμή. Νιώθω αγχωμένος που το αποκάλυψα, αλλά ποιος δεν θα ένιωθε; Είναι η πιο μεγάλη απόφαση έχω πάρει ποτέ και σίγουρα η πιο δύσκολη. Πιο δύσκολη ακόμη και από το να αντιμετωπίζει τον Μπρετ Λι στο κέντρο”, αποφάνθηκε με χιούμορ ο διάσημος αθλητής και πρόσθεσε:

“Οι δύο εβδομάδες (σ.σ.: στην Αυστραλία) έμοιαζαν δύο χρόνια για μένα. Ήταν σίγουρα δύσκολο. Το κρίκετ ήταν η απόδραση μου. Όταν έπαιζα κρίκετ ήμουν πολύ χαρούμενος, αφού το μόνο για το οποίο είχα να ανησυχώ ήταν η μπάλα”.

Ο αθλητής δεν κλήθηκε στην εθνική ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, αφού τη θέση του πήρε ο Ματ Πράιορ, ωστόσο ο ίδιος δεν θέλει να είναι κακοπροαίρετος και να πιστέψει ότι αυτό συνέβη λόγω των όσων είπε δημόσια για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

“Πικράθηκα. Αρρώστησα, αλλά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα στοίχιζε τη θέση μου στην εθνική ομάδα. Σκέφτηκα ότι δυστυχώς για μένα, ο Ματ ήταν πιο κατάλληλος από εμένα”, είπε ο Ντέιβις, ο οποίος δεν είχε αποκαλύψει τίποτα στους γονείς του Μάικ, Λιν και την μεγαλύτερη αδελφή του, Τζέμα, έως τα 19 του.

“Η υποστήριξη που μου παρείχαν ήταν απίστευτη. Και δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί”, επεσήμανε ο αθλητής που εθεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερη ταλέντα που έχουν περάσει από το άθλημα κατά τη θητεία στην εθνική ομάδα κάτω των 20 ετών.

Σίγουρα η τόλμη του Ντέιβις είναι κληρονομικό χάρισμα αν λάβει κανείς τις δηλώσεις των γονιών του: “Είμαστε υπερήφανοι για εκείνον και τον αγαπάμε σαν γιο μας, σαν έναν επιτυχημένο αθλητή και ελπίζουμε και ως ένα πρότυπο για τους νέους ανθρώπους που παραδέχονται τη σεξουαλικότητα τους”.

Ο Στιβ Ντέιβις, ακολούθησε το παράδειγμα της πλέον εμβληματικής μορφής του ράγκμπι, του πρώην αρχηγού της κοινής ομάδας ράγκμπι Ουαλίας και Βρετανίας, Γκάρεθ Τόμας, ο οποίος όταν το 2009 είχε αποδεχτεί τη σεξουαλικότητα του δημόσια είχε προκαλέσει έκπληξη, αφήνοντας άπαντες άφωνους.

Ο λόγος ήταν ότι υπήρξε παντρεμένος με την Τζέμμα από το 2001 έως και το 2007, διάστημα στο οποίο είχαν προσπαθήσει χωρίς επιτυχία να κάνουν παιδιά, με τη σύζυγο του να αποβάλει τρεις φορές. Τότε, ο Τόμας είχε τονίσει: “Δεν θέλω να μείνω γνωστός ως γκέι παίκτης του ράγκμπι. Θέλω να μείνω γνωστός ως παίκτης του ράγκμπι και πρώτα απ’ όλα ως άνδρας”.

Το θάρρος του θηριώδους, Τόμας ήταν αυτό που έδωσε δύναμη στον Στιβ Ντέιβις να ξεστομίσει τις δύο λέξεις, που θα αποτελέσουν σταθμό στη ζωή του: “Η ιστορία του Γκάρεθ Τόμας με βοήθησε, αφού που έδειξε ότι μπορώ να το κάνω κι εγώ. Ήταν αρκετά γενναίος που ύψωσε το ανάστημα του και είπε ποιος ήταν. Επομένως, θα ήταν υπέροχο αν μπορούσα να βοηθήσω οποιονδήποτε, όπως βοήθησε και εκείνος εμένα”.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Τόμας, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο ανδρισμού λόγω της εμφάνισης του, είχε την αμέριστη συμπαράσταση των ανθρώπων του ράγκμπι, δήλωσε ότι στο εξής θα έχει υπό την αιγίδα του τον Ντέιβις:

“Η Ομοσπονδία του Κρίκετ θα πρέπει να στείλει ένα σαφές μήνυμα σεβασμού προς τον Στίβεν, έτσι θα αποφευχθούν φαινόμενα αποδοκιμασιών και προσβολής του. Εφόσον δεν υπάρχει καμία ανοχή από την ομοσπονδία στα θέματα ρατσισμού, γιατί να υπάρχει σε οποιοδήποτε είδος διαφορετικότητας. Στην περίπτωση μου υπήρξε ένα περιστατικό στο πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας για το πρωτάθλημα (σ.σ.: μετά την αποκάλυψη), όπου οι οπαδοί της Κάστλφορντ φώναζα υβριστικά συνθήματα εναντίον μου. Όμως, υποδείχθηκαν από άλλους οπαδούς της Κάστλφορντ και η ομοσπονδία τους απέκλεισε, επιβάλλοντας χρηματική ποινή στο σύλλογο, ξεκαθαρίζοντας έτσι ότι το ράγκμπι είναι ένας άθλημα για όλους”.

Το θέμα σχολίασε και ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, Αντι Φλάουερ, ο οποίος σημείωσε: “Είναι κάτι το οποίο ο Στιβ μοιράστηκε με εμένα και τους συμπαίκτες του καιρό πριν. Θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι ο Στιβ είναι ένας ταλαντούχος αθλητής του κρίκετ και ένα άξιο μέλος της εθνικής ομάδας. Η προσωπική του ζωή αφορά τον ίδιο και δεν επηρεάζει την ικανότητα του να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο σε διεθνές επίπεδο στο άθλημα. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσει να δουλεύει σκληρά για να κερδίσει ξανά τη θέση του στην εθνική ομάδα. Ο Στιβ είχε και θα συνεχίσει να έχει τον απόλυτο σεβασμό όλης της ομάδας και οποιουδήποτε σχετίζεται με το αγγλικό κρίκετ”.

Για το θέμα τοποθετήθηκε και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Βίκραμ Σολάνκι, ο οποίος εξέφρασε τη συμπαράσταση του, οπότε, ας ελπίζουμε ότι άπαντες δεν θα μείνουν μόνο στα λόγια.

πηγή

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος μιλά ανοιχτά για το ότι είναι γκέι

Βαθιά προσωπικές αποκαλύψεις έκανε ο Φώτης Σεργουλόπουλος μιλώντας ανοικτά για τη gay σεξουαλικότητα του και τη ζωή του στην εκπομπή Βράδυ του Πέτρου Κωστόπουλου.

«Για την προσωπική μου ζωή και τις επιλογές μου δεν ήθελα ποτέ να πω ψέματα. Είχα συντρόφους στο παρελθόν, πάρα πολύ καλούς» είπε ο Φώτης Σεργουλόπουλος και ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν κρατήθηκε: «Το ‘πες», ψέλλισε αναφερόμενος στην παραδοχή του Φώτη Σεργουλόπουλου οτι είναι gay. Aλλά ο Φώτης είχε μόλις ξεκινήσει.

«Τους αγαπούσα. Δεν έχω στενοχωρήσει ποτέ κανέναν» συνέχισε ο Φώτης Σεργουλόπουλος. «Η ζωή είναι περίεργη, οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ελεύθεροι και πρέπει στη ζωή τους να αποφασίζουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν. Υπάρχει τίμημα, αν ακολουθήσεις από δω, υπάρχει τίμημα. Αν ακολουθήσεις από κει, υπάρχει τίμημα. Το θέμα είναι τι αντέχεις να πληρώσεις. Εγώ αυτό που αντέχω να πληρώσω είναι να αισθάνομαι εγώ άνετα με τον εαυτό μου. Και να είμαι κύριος του εαυτού μου. Να μην έρθει κανένας να μου πει, πρέπει να κάνεις έτσι γιατί κοινωνικά έτσι πρέπει να ‘σαι.»

Για το πως τον αντιμετωπίζει το περιβάλλον του, ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν αφοπλιστικός: «Κάνω μια δουλειά η οποία με εκθέτει στον κόσμο, με κάνει να είμαι ανοικτός και να ενδιαφέρονται για μένα. Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο μαρτύριο από το να κρύβομαι και να λέω ψέματα.» Για την οικογένεια του μίλησε με τα καλύτερα λόγια: «Οι γονείς μου, οι παρέες μου ήταν σε ένα κλίμα που με υποστήριζαν. Οι γονείς μου μ’ αγαπάνε πάρα πολύ. Δεν νομίζω οτι θα ‘θελα να ‘χα ζήσει τη ζωή μου διαφορετικά.»

Για τις κακίες που μπορούν να πουν γι’ αυτόν, ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν ξεκάθαρος: «Δεν με ενδιαφέρει αν ένας άνθρωπος πει καμιά βρωμοκουβέντα διότι δεν θα ‘κανα παρέα μαζί του. Να βγει ένας άνθρωπος άξεστος και να πει κάτι άσχημο, είμαι σίγουρος οτι το βράδυ θα τη χτυπάει τη γυναίκα του. Οπότε δεν με αφορά ο συγκεκριμένος άνθρωπος.»

Και τότε τα πήρε –ελαφρώς–: «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν μεγάλα δράματα για να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους. Όσο οι άνθρωποι είναι πιο ελεύθεροι, τόσο φοβούνται οι άλλοι οι οποίοι δεν θέλουν να είναι ο άνθρωπος ελεύθερος.»

Στο τέλος, ο Πέτρος Κωστόπουλος προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα λέγοντας στον Φώτη πως είναι από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους που έχει γνωρίσει. Gay, άλλωστε, σημαίνει «χαρούμενος». Τυχαίο;

Στην εξομολόγηση του Φώτη Σεργουλόπουλου σίγουρα δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Όμως το γεγονός οτι το παραδέχτηκε δημόσια, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο το έκανε, λένε πολλά. Και σίγουρα, ο Φώτης Σεργουλόπουλος αισθάνεται πια καλύτερα από ποτέ με τον εαυτό του.

Δείτε βίντεο με την εξομολόγηση Φώτη Σεργουλόπουλου οτι είναι gay:

πηγή

Ο Mickey Rourke θα υποδυθεί τον πρώτο ανοιχτά γκέι παίκτη ράγκμπι, Gareth Thomas

Ο Mickey Rourke πρόκειται να πρωταγωνιστήσει σε ταινία για την αληθινή ζωή του πρώην αρχηγού της Εθνικής Ουαλίας στο ράγκμπι, Gareth Thomas, ο οποίος, σε συνέντευξή του στην Daily Mail, τον Δεκέμβρη του 2009, αποκάλυψε ότι είναι γκέι.

Ο Gareth Thomas, ο οποίος είναι ο πρώτος παίκτης που έσπασε το φράγμα των 100 συμμετοχών με την Εθνική Ουαλίας, είχε παντρευτεί το 2002 και το 2006 ζήτησε διαζύγιο από τη σύζυγό του.

“Σχεδόν οδηγήθηκα στην αυτοκτονία.. τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλύψω την αλήθεια στον κόσμο – είμαι γκέι», δήλωσε τότε ο Thomas. «Είναι δύσκολο να είσαι ο μοναδικός παίκτης διεθνώς  που είναι έτοιμος να σπάσει αυτό το ταμπού. Βλέπω τους αριθμούς, αποκλείεται να είμαι ο μοναδικός. Κι όμως, δεν γνωρίζω για άλλους εν ενεργεία γκέι παίκτες. Θα ήμουν ευτυχισμένος αναυτό το ζήτημα, σε ένα διάστημα 10 ετών, δεν απασχολούσε πια τον αθλητισμό.  Θα ήμουν ευτυχισμένος αν ο κόσμος έλεγε: «Και λοιπόν;»”.

Ο Mickey Rourke δήλωσε, αφού διάβασε το σενάριο: “Είναι ένα από τα πιο σκληρά σπορ… και το να είσαι παίκτης ράγκμπι και γκέι, να το κρατάς μυστικό και να παίζεις τόσο καλά όσο έπαιζε ο Thomas, θέλει πολύ κουράγιο!”

Η αποδοχή των LGBT εφήβων από την οικογένειά τους μπορεί να τους γλυτώσει από την αυτοκτονία

Οι γονείς, που αποδέχονται και υπερασπίζονται τα LGBT παιδιά τους στην εφηβεία. μπορούν να τα προστατεύουν από την κατάθλιψη ως ενήλικες, σύμφωνα με νέα έρευνα σε οικογένειες με λεσβίες, γκέι, αμφί και τρανς παιδιά. Σύμφωνα με τους ερευνητές, όπως διαβάζουμε στο τεύχος Νοεμβρίου του the Journal of Child and Adolescent Psychiatric Nursing, συγκεκριμένες συμπεριφορές των γονιών, όπως το να υπερασπίζονται τα παιδιά τους όταν πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης εξαιτίας της LGBT ταυτότητάς τους και το να στηρίζουν την έκφραση του φύλου τους, συνδέεται με χαμηλότερες πιθανότητες κατάθλιψης, χρήσης ουσιών, αυτοκτονικές σκέψεις και απόπειρες αυτοκτονίας στη νεαρή ενήλικη ζωή.

Μια άλλη έρευνα, στο επικείμενο τεύχος Ιανουαρίου του Pediatrics, υποστηρίζει ότι οι γκέι, λεσβίες και αμφί έφηβοι/ες είναι πιο πιθανό να είναι θύματα κακομεταχείρισης με τη μορφή τιμωρίας από τους καθηγητές, την αστυνομία και τα δικαστήρια. Παλαιότερες έρευνες, δε, έχουν δείξει ότι οι λεσβίες και οι γκέι έφηβοι/ες είναι πιο πιθανό να πέσουν θύματα σχολικού εκφοβισμού (bullying) σε σχέση με τους συνομήλικους τους.

Όπως αναφέρει η ερευνήτρια δρ Caitlin Ryan, διευθύντρια του Family Acceptance Project, στο San Francisco State University, «τα ευρήματα της συγκεκριμένης έρευνας, αντί απλά να επισημαίνουν τα αρνητικά βιώματα που ζουν κάποιοι από τους LGBT νέους, μπορούν να προσφέρουν ένα δρόμο προς την ελπίδα για τους LGBT νέους και τις οικογένειές τους, που παλεύουν να ισορροπήσουν τις βαθιά ριζωμένες θρησκευτικές και προσωπικές τους αξίες με την αγάπη για τα LGBT παιδιά τους». Η Ryan και οι συνεργάτες της ανέλυσαν δεδομένα που συνέλεξαν από 245 λευκούς και λατίνους LGBT νέους και νέες από 21 ως 25 ετών, οι οποίοι είχαν αποκαλύψει τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό τουλάχιστον σε έναν από τους γονείς τους. Οι συμμετέχοντες αξιολόγησαν πόσο συχνά έχουν βιώσει κάθε μία από 55 θετικές συμπεριφορές σε μία κλίμακα που κυμαινόταν από το «ποτέ» μέχρι το «πολλές φορές».

Μεταξύ αυτών των θετικών συμπεριφορών συμπεριλαμβάνονταν οι παρακάτω ερωτήσεις:

• Πόσο συχνά κάποιος από τους γονείς σου σου μιλάει ανοιχτά για τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό;

• Πόσο συχνά προσκαλούνται οι ανοιχτά LGBT φίλοι σου να συμμετάσχουν σε οικογενειακές δραστηριότητες;

• Πόσο συχνά κάποιος από τους γονείς σου σε πήγε σε μία LGBT οργάνωση για νέους ή κάποια τέτοια εκδήλωση;

• Πόσο συχνά κάποιος από τους γονείς επιδοκίμασε το ντύσιμο ή το κούρεμά σου, ακόμα κι αν δεν ήταν χαρακτηριστικό του (βιολογικού σου) φύλου;

Από τα αποτελέσματα, φάνηκε ότι οι συμμετέχοντες στην έρευνα χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: χαμηλής, μέσης και υψηλής αποδοχής. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι LGBT νέοι με οικογένειες που χαρακτηρίζονται «υψηλής αποδοχής» έχουν πολύ υψηλότερα επίπεδα αυτοεκτίμησης και κοινωνικής στήριξης στη νεαρή ενήλικη ζωή τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 38,3% όσων συμμετεχόντων προέρχονται από οικογένειες χαμηλής αποδοχής αναφέρουν ότι είχαν σκέψεις αυτοκτονίας, στις οικογένειες υψηλής αποδοχής το ποσοστό αυτό πέφτει στο μισό (18,5%). Το ίδιο φαίνεται και στο δείκτη για τις απόπειρες αυτοκτονίας: το 57% όσων ανήκουν σε οικογένειες χαμηλής αποδοχής αναφέρουν ότι έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, με το ποσοστό αυτό να πέφτει στο 31% για άτομα, οι οικογένειες των οποίων χαρακτηρίζονται υψηλής αποδοχής.

Οι συμμετέχοντες που ανέφεραν χαμηλή αποδοχή από την οικογένειά τους ως έφηβοι έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να αναφέρουν τόσο σκέψεις όσο και απόπειρες αυτοκτονίας, σε σύγκριση με όσους αναφέρουν υψηλά επίπεδα αποδοχής από τους γονείς τους. Ακόμα, οι οικογένειες που έδειξαν να έχουν υψηλή σχέση με τη θρησκεία ήταν πιο πιθανό να δείχνουν χαμηλή αποδοχή στα LGBT παιδιά τους. Οι ερευνητές σημειώνουν ότι ακριβώς επειδή τα LGBT άτομα είναι κατά κάποιο τρόπο ένας κρυμμένος πληθυσμός, δεν μπορούν να είναι σίγουροι για την αντιπροσωπευτικότητα του δείγματός τους στον γενικό πληθυσμό.

Σύμφωνα με τον Stephen Russell, εκλεγμένο πρόεδρο του Society for Research on Adolescence και σύμβουλος του Family Acceptance Project, «όλο και περισσότερες οικογένειες θέλουν να δείξουν αποδοχή στα παιδιά τους. Ωστόσο, πολλές οικογένειες θα παλέψουν όταν το παιδί τους κάνει coming out ως LGBT.. Είναι απαραίτητο να πραγματοποιούνται έρευνες όπως αυτή, για να καταλάβουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε τους τρόπους με τους οποίους οι οικογένειες δείχνουν την αποδοχή τους, ώστε να μπορέσουμε με τη σειρά μας να ανακαλύψουμε πώς να στηρίξουμε τις οικογένειες».

Σύμφωνα με το Project, οι συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται υποστηρικτικές συμπεριλαμβάνουν:

• να εκφράζεσαι με στοργή όταν το παιδί σου σου ανακοινώνει ή όταν μαθαίνεις ότι είναι γκέι, λεσβία αμφί ή τρανς

• να ζητάς τον σεβασμό απέναντι στο LGBT παιδί σου από τα άλλα μέλη της οικογένειας

• να στηρίζεις την LGBT ταυτότητα του παιδιού σου ακόμα κι όταν δεν νιώθεις άνετα με αυτό

• να καλωσορίζεις τους LGBT φίλους και συντρόφους του παιδιού σου στο σπίτι σου

• να στηρίζεις την έκφραση του φύλου από το παιδί σου

Λύο Καλοβυρνάς: “Οι περισσότεροι έλληνες ομοφυλόφιλοι δεν έχουν πειστεί ότι αξίζουν ίσα δικαιώματα”

Ο Λύο Καλοβυρνάς μιλά στον blogger the elf at bay για όλους και για όλα: για τον ακτιβισμό, για το coming out, για το αν το Athens Pride είναι πολιτική εκδήλωση ή πανηγύρι, τη μονογαμία, το aids, τον γάμο και την υιοθεσία, τους πολιτικούς, το διάβασμα, τη μετάφραση..:

Ο πρόλογος

Τον Λύο τον είχα ακουστά από διάφορους φίλους. Διακρίνεται για το πνεύμα του, την ζωτικότητά του, το αίσθημα συναδελφικότητας. Ήμουν πολύ περίεργος για αυτήν την συνέντευξη δεδομένου ότι είχα κάποιες αιρετικές απορίες γύρω από την ομοφυλοφιλία κι ό,τι την διέπει.

Το κυρίως θέμα

Αποκαλείστε gay activist. Ασχολείστε με θέματα που άπτονται της ομοφυλοφιλίας. Ρατσισμός, περιθωριοποίηση, 10%, hiv.gr. Αυτή η ενασχόληση δεν είναι ολίγον τι αποκλειστική και περιορισμένη, εντάσσοντάς σας σε μία επαγγελματική προβλεψιμότητα;

Είμαι γκέι ακτιβιστής με την έννοια του κοινωνικά ενεργού πολίτη, αλλά η ενασχόληση με τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι επάγγελμα. Βεβαίως, η ενασχόληση αυτή επηρεάζει άλλες πτυχές της ζωής μου, μία από τις οποίες είναι η επαγγελματική, με την έννοια ότι ως μεταφραστής επιδεικνύω ευαισθησία ως προς την ορθή γλωσσική και υφολογική απόδοση κειμένων που π.χ. μεριμνούν να μην είναι σεξιστικά ή ομοφοβικά. Το ίδιο ισχύει και στο επάγγελμά μου ως συμβούλου ψυχικής υγείας: η εμβάθυνση στην κοινωνική καταπίεση με καθιστά ικανό να φωτίζω πτυχές των προσωπικών θεμάτων του κάθε συμβουλευόμενου και από αυτή την πλευρά. Ως προς το πρώτο σκέλος, αν είναι αποκλειστική και περιορισμένη, νομίζω ότι αν θέλεις να κάνεις σωστή δουλειά αναγκαστικά περιορίζεις ως ένα βαθμό το πεδίο δράσης, ειδάλλως κινείσαι στην επιφάνεια. Δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με όλα τα κοινωνικά ζητήματα που με καίνε. Παρόλ’ αυτά, οι αρχικές μου βάσεις και παιδεία είναι ο φεμινισμός, όχι τα γκέι δικαιώματα.

Πιστεύετε ότι η ομοφυλοφιλία πρέπει να διατρανώνεται μέσω μιας ομολογίας; Αν ναι σε τι αποσκοπεί αυτό; Διαβάζω και ακούω ανθρώπους να υποστηρίζουν την επιβεβλημένη δήλωση της διαφορετικής σεξουαλικής ταυτότητας. Η πραγματική απελευθέρωση ολοκληρώνεται μέσα από μια τέτοια δήλωση;

A rose by any other name would smell as sweet, αλλά τα λόγια έχουν τεράστια δύναμη. Αρκεί να σκεφτούμε πόσο μας νοιάζει ένα «σ’ αγαπώ» όταν αρθρώνεται ή δεν αρθρώνεται – σχεδόν καθιστά το συναίσθημα υπαρκτό, σαν να μην υπήρχε πριν από την άρθρωσή του. Θα ήταν υπεραπλούστευση να ισχυριστούμε ότι «δημόσια δήλωση ομοφυλοφιλίας = απελευθέρωση». Περισσότερο ισχύει ότι το να δηλώσουμε δημόσια την ομοφυλοφιλία μας είναι ένα κομμάτι της απελευθέρωσης, μια μεγάλη δρασκελιά προς τα εκεί. Σε τι αποσκοπεί; Εξ ορισμού πάντα κρύβουμε όσα αισθανόμαστε ότι πρέπει να κρυφτούν: κάτι το κακό, κάτι που προκαλεί ντροπή, τύψεις, ενοχές. Ποτέ δεν κρύβουμε κάτι το καλό. Η απόκρυψη της ομοφυλοφιλίας μας είναι μια υποσυνείδητη, έμμεση παραδοχή ότι η ομοφυλοφιλία είναι κακό πράγμα. Ας μη γελιόμαστε, έτσι έχουμε μεγαλώσει όλοι μας. Είναι δύσκολο ν’ αποτινάξουμε αυτή τη βαθιά ριζωμένη άποψη που μας έχουν ενσταλάξει από τα γεννοφάσκια μας. Γι’ αυτό έχει τεράστια απελευθερωτική δύναμη η δημόσια παραδοχή. Από την άλλη, μπορεί να είναι το Α αλλά σίγουρα δεν είναι το Ω.

Οι άνθρωποι που θεωρούν την ομοφυλοφιλία κάτι ξένο, ειδεχθές και τερατώδες γιατί πρέπει να θεωρούνται οπισθοδρομικοί και συντηρητικοί; Εσείς πώς το αντιμετωπίζετε αυτό;

Χμ… οι άνθρωποι που θεωρούν τις γυναίκες πνευματικά λιγότερο αναπτυγμένες από τους άντρες, ανίκανες για θέσεις μεγάλης ευθύνης και υπερβολικά συναισθηματικές για να επιτρέπεται να ψηφίζουν γιατί πρέπει να θεωρούνται οπισθοδρομικοί και συντηρητικοί; Πώς αντιμετωπίζω τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που θέλουν να παραμείνουμε σ’ έναν κοινωνικό μεσαίωνα; Ανάλογα την περίπτωση: συνήθως με επιχειρηματολογημένο διάλογο και όταν αυτός αποδεικνύεται άτοπος, με διακωμώδηση και υπονόμευση των τραγικών θέσεών τους.

Με έχει απασχολήσει η αισθητική αλλά και η ποιότητα των gay εκδηλώσεων εν Ελλάδι. Προσωπικά θεωρώ όλο αυτό το πανηγύρι του gay parade μία απεγνωσμένη κραυγή για προσοχή, μία εμπορική συναλλαγή, ένα ψεύτικο κατασκεύασμα που προκαλεί μόνο γέλιο και οίκτο για τα πραγματικά κίνητρα μίας τέτοιας εκδήλωσης, μια ύστατη προσπάθεια για ένταξη στο κοινωνικό σύνολο ασχέτως της διαφημιζόμενης, προβεβλημένης και ‘άνετης’ διαφορετικότητας. Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο;

Ότι μπερδεύουμε τη συσκευασία (και μάλιστα μία συγκεκριμένη συσκευασία) με το περιεχόμενο. Το μήνυμα είναι βέβαια το μέσο, όπως έχει πει ο ΜακΛούαν, αλλά το πρόβλημα είναι ότι πολύς κόσμος εμμένει μόνο σε μία από τις πολυάριθμες και πολυποίκιλες συσκευασίες των γκέι. Η γκέι παρέλαση δεν είναι πανηγύρι ούτε εμπορική συναλλαγή, κι αυτό καθίσταται αμέσως προφανές σε όποια παρευρίσκεται με ελάχιστη καλή προαίρεση και χωρίς προκατασκευασμένες πεποιθήσεις. Ας μη συγχέουμε το gay parade της Κολωνίας με αυτό του Βελιγραδίου ή της Αθήνας. Το καθένα εξυπηρετεί άλλες ανάγκες και χρονικά στάδια στην πορεία της γκέι απελευθέρωσης. Κατά τη γνώμη μου, δυστυχώς πολλοί γκέι προσπαθούν να πάνε στο πανεπιστήμιο της queer διανόησης χωρίς να περάσουν από το δημοτικό της γκέι περηφάνιας. Είναι ειρωνικό ότι το γκέι πράιντ δέχεται πυρά τόσο από τους δεξιούς όσο και από τους αριστερούς· οι πρώτοι το κατηγορούν ως «γκετοποίηση» ή «υπερβολικά πολιτικοποιημένο», οι δεύτεροι ως «πουλημένο στο κεφάλαιο και το λάιφστάιλ και όχι αρκετά πολιτικοποιημένο». Το Athens Pride είναι μια βαθύτατα πολιτική εκδήλωση, η συμμετοχή είναι μια ισχυρότατη πολιτική πράξη. Όποιος δε θέλει να πειστεί ας ακολουθήσει το δικό του δρόμο, αρκεί να είναι ένας δρόμος δράσης και όχι του καναπέ.

Από ό,τι γνωρίζω έχετε ζήσει στο εξωτερικό. Ποια η διαφορά στην καθημερινότητα ενός gay άντρα από την Ελλάδα;

Ποιο εξωτερικό ακριβώς; Ακόμη και στο εξωτερικό –στη Γερμανία λόγου χάρη– η καθημερινότητα ενός Βερολινέζου διαφέρει πολύ από αυτή ενός κατοίκου του Ρόστοκ. Αν συγκρίνουμε μεγάλες πόλεις, η βασική διαφορά είναι ότι ο μέσος γκέι άντρας στην Κοπεγχάγη, το Βερολίνο ή το Λονδίνο δεν κρύβεται στην καθημερινότητά του. Δε σκέφτεται: να το πω ή να μην το πω, τι θα νομίσει ο άλλος για μένα, για τον ανδρισμό μου, την αρρενωπότητά μου, αν τον παίρνω ή αν τον δίνω. Ζει μια πιο γκέι ζωή ακριβώς επειδή το γκέι είναι λιγότερο παρόν στη ζωή του. Εμείς στην Ελλάδα κάνουμε το θέμα της ομοφυλοφιλίας τεράστιο με το να το μικραίνουμε: «δεν τον νοιάζει τον άλλον τι κάνω στο κρεβάτι μου». Αυτό είναι μια υπεκφυγή, μια υπερβολή προς τα κάτω. Συγχέουμε τη σεξουαλικότητα –το κρεβάτι μας– με τον σεξουαλικό προσανατολισμό μας, που ισχύει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Προσωπικά θεωρώ υποκριτικό και άρρωστο να δηλώνεις δεσμευμένος αλλά παράλληλα να γαμιέσαι στα πάρκα ή να γνωρίζεις άντρες στα site κοινωνικής δικτύωσης. Στο μεγαλύτερο ποσοστό πράττεται αυτή η τακτική. Το αστείο είναι ότι όταν ο άλλος μετά το γαμήσι σε βρει ενδιαφέρων και σου ζητήσει να ξαναβγείτε, εσύ απαντάς: Έχω σχέση!! Δεν είναι παθογενές όλο αυτό το σκηνικό; Δεν είναι αναπηρία;

Η δέσμευση ως έννοια και πρακτική δεν είναι κάτι το παγιωμένο και αναλλοίωτο· μεταβάλλεται από εποχή σε εποχή και κοινωνία σε κοινωνία. Αλλιώς την εννοούσαν οι παππούδες μας, αλλιώς εμείς. Κατά πόσο η μονογαμία ή η πολυγαμία είναι καλύτερος τρόπος ζωής είναι ένα ζήτημα που η καθεμία καλείται να το απαντήσει μόνη της. Έρευνες που έγιναν πρόσφατα στην Καλιφόρνια έδειξαν ότι η πολυγαμία δε φαίνεται να βλάπτει τις γκέι μακρόχρονες σχέσεις. Προσωπικά δεν πιστεύω στη μονογαμία· νομίζω ότι είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που δύσκολα συντηρείται, εξυπηρετούσε άλλες ιστορικές ανάγκες και μάλλον δεν έχει λόγο ύπαρξης πλέον. Ταυτόχρονα πολυγαμία δε σημαίνει να πηδιέσαι αριστερά και δεξιά όλη την ώρα ερήμην του συντρόφου σου. Προτιμώ τον όρο «συναινετική μη-μονογαμία», όπως εξηγείται στο βιβλίο Το ηθικό τσουλί. Πιστεύω πάρα πολύ στο σεβασμό και στη συναισθηματική πίστη μέσα σε μια σχέση. Το να μην πηδιέται ο σύντροφός μου με άλλους δε λέει τίποτα ούτε για το αν με σέβεται ούτε αν μου είναι συναισθηματικά πιστός. Όσον αφορά το φαινόμενο που αναφέρεις, πολλοί γκέι άντρες μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι το μόνο που μπορούν να περιμένουν στη ζωή είναι σεξ, αφού οι γκέι σχέσεις δεν στεριώνουν, δυο άντρες δε γίνεται να φτιάξουν κάτι το σοβαρό και σταθερό κ.ο.κ. Αν πειστείς, λειτουργείς ανάλογα. Ο μόνος λόγος που οι γκέι πιθανώς ξενοπηδιούνται περισσότερο από τους στρέιτ είναι επειδή έχουν περισσότερες ευκαιρίες και μικρότερο κοινωνικό κόστος. Το γκέι σεξ, σε αντίθεση με το στρέιτ, είναι ένα παιχνίδι μη μηδενικού αθροίσματος· το κόστος και το κέρδος των συμμετεχόντων είναι ίσο, σε αντίθεση με τους στρέιτ, όπου για κοινωνικοθρησκευτικούς λόγους υπάρχουν, ακόμη, χαμένοι και κερδισμένοι. Παραπέμπω στο αφιέρωμα του 10% στη μονογαμία: http://www.10percent.gr/old/issues/200604/index.html

Ποια η άποψή σας για την Μαρία Παπαγιαννίδου και τις απόψεις της περί HIV και AIDS; Πιστεύετε ότι επηρεάζονται άνθρωποι από δηλώσεις της ή είναι απλά μια γραφική φιγούρα που λέει απλά τα δικά της;

Οι αρνητές του AIDS είναι μια θλιβερή ιστορία παγκοσμίως. Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν ανάγκη από απλές, ευκολοχώνευτες, μαγικές λύσεις, και αυτό ακριβώς προτείνουν οι συνομωσιολόγοι όπως η Παπαγιαννίδου: το AIDS δεν υπάρχει, είναι μια συνομωσία των φαρμακευτικών, χαλαρώστε. Εννοείται πως πολύς κόσμος επηρεάζεται. Γνωρίζω προσωπικά οροθετικούς που σταμάτησαν τα φάρμακά τους και ορισμένοι φυσικά πέθαναν, όπως έχουν πεθάνει οι περισσότεροι αρνητές του AIDS από AIDS. Δεν αρκεί να την αποκαλέσουμε γραφική, διότι η συγκεκριμένη γυναίκα βλάπτει το κοινωνικό σύνολο χαϊδεύοντας τα αυτιά του κόσμου και λέγοντας πράγματα ανακριβή και εξαιρετικά επικίνδυνα. Παραπέμπω στο αφιέρωμα του 10% στο AIDS, όπου υπάρχουν αναλυτικά άρθρα για το φαινόμενο των αρνητών παγκοσμίως και ειδικά για την Παπαγιαννίδου: http://92.51.132.35/periodiko/teyxos21.html

Από όσο γνωρίζω η Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν κατοχυρώνει το δικαίωμα γάμου μεταξύ ομοφύλων και κάθε κράτος είναι ελεύθερο να νομοθετεί όπως επιθυμεί για το θέμα αυτό. Στην Ελλάδα του 2010 τι μέριμνα έχει γίνει; Νομικά τι κινήσεις έχουν γίνει πάνω σε αυτό το θέμα που φαντάζομαι θα ενδιαφέρει πολλούς έλληνες ομοφυλόφιλους; Ειδικότερα αναπτύξτε μας ό,τι έχει να κάνει και με την υιοθεσία παιδιών.

Στην Ελλάδα έχουν γίνει ελάχιστα. Τον Αύγουστο 2010 ο Γενικός Γραμματέας της Γραμματείας Νέας Γενιάς έκανε ένα γύρο τηλεφωνημάτων σε γκέι ακτιβιστές, ζητώντας τη γνώμη μας για την πρόταση νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης που είχε καταθέσει το ΠΑΣΟΚ το 2008, με την προοπτική να κατατεθεί ως νομοσχέδιο στο Β΄ θερινό τμήμα της βουλής. Τίποτα από αυτά δεν έγινε τελικά και το θέμα παραπέμφθηκε σε μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή, για τις αρχές του 2011. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης, διότι περί αυτού πρόκειται, είναι αισχρή και κοινωνικά ανεύθυνη. Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρεται περισσότερο από την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία ήταν μια από τις πιο ομοφοβικές και αντιδραστικές όλων των εποχών στη χώρα μας, αλλά εξίσου σίγουρα δε χολοσκάει ιδιαίτερα για το θέμα. Αυτά για την κυβέρνηση. Εμείς τι κάνουμε; Δε βλέπω πολλούς γκέι άντρες και γυναίκες να νοιάζονται να στηρίξουν τις γκέι οργανώσεις, ώστε να δυναμώσουν και να πολεμήσουν καλύτερα για τα δικαιώματά μας. Έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν. Οπότε μάλλον διαφωνώ με την ερώτηση: το θέμα δεν ενδιαφέρει τόσο πολλούς έλληνες ομοφυλόφιλους, επειδή δυστυχώς οι περισσότεροι δεν έχουν πειστεί ότι αξίζουν ίσα δικαιώματα.

Μιλήστε μας λίγο για την συγγραφή. Έχετε εκδώσει αρκετά βιβλία ενώ το μεταφραστικό σας έργο είναι αξιοζήλευτο. Πόση πειθαρχία χρειάζεται από πριν για να βγει ένα βιβλίο στην αγορά;

Έχω εκδώσει εφτά βιβλία, τέσσερα μυθιστορήματα (Πέφτω, Αστάρτη – Οικογενειακή γεωγραφία, Στα Πρόθυρα γραμματικής κλίσης και το τελευταίο, τον Ιούνιο 2010, Love Forever – Ωχ!) τα δύο λεξικά με λέξεις που δεν υπάρχουν (Πλαθολόγιο λέξεων και Πλαθολόγιο Η απουστειρωμένη έκδοση), και, τέλος, το Θεϊκό συνταγολόγιο – Συνταγές για να φτιάξετε το δικό σας Θεό. Την άνοιξη 2011 θα κυκλοφορήσει μια συλλογή διηγημάτων, Εκεί που σκάει το κύμα, καθώς και το Ανάμεσα στο τικ και το τακ, μια συλλογή με παραμύθια για ανθρώπους που δε χωράνε. Αυτό τον καιρό γράφω ένα μυθιστόρημα που μιλά για τη γονιμότητα και την έκτρωση, μεταξύ άλλων. Είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού. Το γράψιμο είναι μια συναρπαστική αλλά και επίπονη διαδικασία, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, δεδομένου ότι δε ζω από αυτό. Πρόσφατα έκλεψα δύο μήνες από το πρόγραμμά μου και απομονώθηκα σε μια ξένη πόλη, ώστε να ξεκινήσω ένα νέο μυθιστόρημα χωρίς περισπασμούς. Ήταν μεγάλη πολυτέλεια. Τον υπόλοιπο χρόνο δε γράφω τόσο όσο θέλω. Θα συμφωνήσω με πολλούς πριν από μένα ότι η συγγραφή είναι περισσότερο perspiration παρά inspiration. Απαιτείται πειθαρχεία, γιατί η ζωή πάντα σε καλεί να κάνεις κάτι πιο διασκεδαστικό από το να κλείνεσαι μέσα μόνος και να γράφεις. Όσον αφορά την κυκλοφορία ενός βιβλίου, ειδικά στην Ελλάδα αυτό είναι πολύ πονεμένη ιστορία, γιατί ο συγγραφέας αναγκάζεται εκτός από δημιουργός να είναι και προαγωγός του εαυτού του, αφού δεν έχουμε ατζέντηδες.

Η καθημερινότητά σας από τι απαρτίζεται; Όταν δεν έχετε υποχρεώσεις τι κάνετε; Μιλήστε μας για το everyday life in Athens!

Υπάρχει everyday life in Athens; Δεν έχει ο καθένας μας τη δική του; Η δική μου καθημερινότητα συνήθως περιέχει μετάφραση, γράψιμο ή διόρθωση άρθρων και κριτικών, πολλή ώρα στο τηλέφωνο και στο διαδίκτυο, τζόγκινγκ ή κολυμβητήριο 3-4 φορές την εβδομάδα, και τα βράδια παρέα με φίλους, συνήθως σπίτι, για παιχνίδια ή ντιβιντί, ή σε ταβέρνες. Ποτέ δεν ήμουν πολύ των μπαρ· για μη καπνιστές είναι σκέτη φρίκη. Του χορού ναι, αλλά στην Ελλάδα ο κόσμος σπάνια χορεύει. Κατά τα άλλα, μου αρέσουν οι μεγάλοι περίπατοι, ειδικά στη φύση, το mountain-biking και οι παρασκευιάτικες ποδηλατάδες του free-day, το σινεμά και το θέατρο. Το διάβασμα δεν το αναφέρω γιατί θα ήταν σαν να αναφέρω ότι αναπνέω. Π.χ. ποτέ δεν τρώω αν δεν έχω κάτι να διαβάσω.

Πιστεύετε ότι κάποτε θα γίνουμε μάρτυρες μιας άλλης Αθήνας; Απαλλαγμένης από ρατσισμό, ξενοφοβία και ομοφοβία;

Ως δια μαγείας φυσικά όχι. Δυστυχώς η τελευταία κυβέρνηση, και απ’ ό,τι φαίνεται και η παρούσα, άφησαν τους πολίτες να βγάλουν τα χειρότερα ανθρώπινα ένστικτά τους: το φόβο μπροστά στο ξένο. Για μένα το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας μας, ξεχωριστά, στην προσωπική του ζωή, και αμέσως μετά συλλογικά, συσπειρωμένα. Δεν μπορώ να ζητήσω από την κυβέρνηση να υποκαταστήσει τις δικές μου ατομικές ευθύνες. Δεν είμαι αντικρατιστής –κάθε άλλο– αλλά κατά τη γνώμη μου οι Έλληνες δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα, με την έννοια ότι ασχολούνται με το σπιτάκι τους και όχι με τη χώρα ως σύνολο. Το να δραστηριοποιηθώ σε μια κοινωνική δράση με καθιστά συμμέτοχο των λύσεων. Η καναπεδίστικη κριτική ως εθνικό σπορ δεν είναι πολιτική στάση.

Ο επίλογος

Έπειτα από αυτήν την εποικοδομητική κατάθεση του Λύο κτίστηκε κάτι ξεχωριστό από πλευράς μου. Διάφορα ζητήματα που αναφέρθηκαν και αναλύθηκαν με τρομερή ενάργεια από τον Λύο βάζουν τα θεμέλια για μια πιο ολοκληρωμένη και ουσιαστική θέαση. Έχουμε πιστεύω όλο τον καιρό μπροστά μας ούτως ώστε με μικρά ή μεγάλα βήματα να επαναπροσδιορίσουμε πράγματα και καταστάσεις τα οποία καλώς ή κακώς μας έχουν προβληματίσει και ίσως μας έχουν κάνει να τα παρατηρούμε από λάθος οπτική γωνία.

“Αν οι γκέι ποδοσφαιριστές κάνουν coming out, θα παίζουν και πιο απελευθερωμένα”

 

Ο Γερμανός επιθετικός της Μπάγερν Μονάχου, Mario Gomez (φωτο), προέτρεψε τους γκέι ποδοσφαιριστές να σταματήσουν να κρύβονται.

O Gomez, δήλωσε στο περιοδικό Bunte ότι αν οι γκέι ποδοσφαιριστές αποκαλύψουν τον ερωτικό τους προσανατολισμό δημόσια, τότε “θα μπορούν να παίζουν πιο απελευθερωμένα”, ενώ πρόσθεσε “το να είσαι γκέι δεν είναι πια ταμπού”.

Ο άσος της Μπάγερν Μονάχου συμβούλεψε τους ποδοσφαιριστές που είναι κρυμμένοι στη ντουλάπα, επικαλούμενος παραδείγματα από την πολιτική ζωήτ της χώρας του: «Στη Γερμανία έχουμε τον υπουργό Εξωτερικών και τον δήμαρχο του Βερολίνου οι οποίοι είναι γκέι, οπότε οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές μπορούν να παραδεχθούν ότι είναι», ήταν τα λόγια του 25χρονου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μόνος Γερμανός ποδοσφαιριστής που έχει κάνει coming out μέχρι σήμερα είναι ο Marcus Urban, κι αυτό μόνο αφού ολοκλήρωσε την καριέρα του το 2007.

Εσύ σε ποια ηλικία έκανες coming out;

Θετικά στοιχεία σχετικά με την ηλικία στην οποία οι γκέι, αμφί και λεσβίες στη Βρετανία αποκαλύπτουν τον ερωτικό τους προσανατολισμό μεταφέρει έρευνα του Stonewall.

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, στην οποία απάντησαν 1.500 άτομα που είναι ήδη out, ο μέσος όρος της ηλικίας του coming out έχει πέσει τα τελευταία 40 χρόνια: Συγκεκριμένα, οι σημερινοί 60άρηδες έκαναν coming out κατά μέσο όρο στην ηλικία των 37. Αντίθετα, οι 3οάρηδες αποκάλυψαν τον ερωτικό τους προσανατολισμό κατά μέσο όρο στα 21 τους, ενώ για όσους βρίσκονται στην ηλικιακή ομάδα 18-24, η ηλικία του coming out πέφτει στα 17.

Στην έρευνα, που πραγματοποιήθηκε μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, δεν απάντησαν άτομα που δεν έχουν κάνει coming out, το Stonewall όμως ανέφερε ότι  τα στοιχεία αποκαλύπτουν μία συμπεριφορά όσων έχουν την αυτοπεποίθηση να κάνουν coming out νωρίτερα. Μεταξύ των 33 ατόμων που απάντησαν στην έρευνα και είναι πάνω από 60 ετών, μόνο πέντε είχαν κάνει coming out σε ηλικία μικρότερη των 18, ενώ ήταν αρκετοί αυτοί που μίλησαν για τον ερωτικό τους προσανατολισμό μόλις τα τελευταία 10 χρόνια.

Η Ruth Hunt, στέλεχος του Stonewall, δήλωσε στον Guardian: “Οι άνθρωποι κάνουν coming out όλο και νεώτεροι. Φυσικά, ο καθένας από εμάς πρέπει να αποκαλύπτει τον ερωτικό του προσανατολισμό όταν νιώθει έτοιμος και σίγουρος, αλλά αυτά τα στοιχεία δείχνουν μια ενθαρρυντική τάση και στέλνουν ένα θετικό μήνυμα σε οποιονδήποτε δεν είναι ακόμα out: Δεν χρειάζεται να περιμένεις. Η Βρετανία είναι πλέον μια πιο δίκαιη χώρα από ότι ήταν ως τώρα, μπορείς να βρεις την υποστήριξη που χρειάζεσαι”.

Η Ruth Hunt απέδωσε την αλλαγή που καταγράφει η έρευνα στο γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι σήμερα έχουν πρόσβαση σε πολύ περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη σεξουαλικότητα, ενώ την ίδια στιγμή είναι πιο πιθανό από ότι παλιότερα να βλέπουν γκέι και λεσβίες στη δημόσια ζωή, στα τηλεοπτικά προγράμματα, κλπ., η εικόνα των οποίων τους βοηθά να ταυτοποιήσουν συναισθήματα που μπορεί να έχουν και οι ίδιοι. “Αυτό που βλέπουμε είναι μία έκρηξη των μοντέλων των ρόλων.. οι άνθρωποι πια μιλάνε για το ότι είναι γκέι, επομένως μπορούν ευκολότερα να συσχετίσουν αυτό που νιώθουν με κάτι που μπορούν να δουν”. Πρόσθεσε, ωστόσο, ότι παρόλο που σήμερα τα σχολεία έχουν βελτιωθεί ως περιβάλλον για τους νέους, υπάρχουν ακόμα δάσκαλοι και γονείς που συμβάλλουν στην οπισθοδρόμηση και την καθυστέρηση της συζήτησης για θέματα σεξουαλικότητας.

“Σήμερα, οι νέοι άνθρωποι αποκαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους στα σχολεία σε όλη τη Βρετανία”, δηλώνει η Hunt. “Μιας και οι γκέι, αμφί και λεσβίες μαθητές και μαθήτριες είναι πιο ορατοί/ές από ότι ήταν ως τώρα, είναι απαραίτητο τα σχολεία να βελτιώνουν την κατάσταση για αυτούς. Κάποιοι δάσκαλοι ακόμα πιστεύουν ότι ο ερωτικός προσανατολισμός είναι κάτι προσωπικό και δεν θα έπρεπε να συζητιέται, το ίδιο πιστεύουν και κάποιοι γονείς. Δεν προχωράμε όλοι με την ίδια ταχύτητα”.

Το coming out είναι μια πολύ προσωπική διεργασία, ο καθένας και η καθεμία από εμάς μπορεί να ανακινήσει το θέμα του ερωτικού του προσανατολισμού σε διαφορετική φάση της ζωής του. Εσύ σε ποια ηλικία αποκάλυψες στους φίλους και την οικογένειά σου ότι είσαι γκέι, αμφί ή λεσβία; Τι σε έκανε να είσαι ανοιχτός με τον ερωτικό σου προσανατολισμό; Ήταν εύκολο ή τραυματικό; Χαίρεσαι που έκανες coming out σε αυτή την ηλικία ή όχι;

Οι ανοιχτά γκέι δήμαρχοι της Ευρώπης ψηφίζουν Γιώργο Καμίνη

Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, ο δήμαρχος του Παρισιού, Bertrand Delanoë έστειλε μήνυμα στήριξης στην υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη για το δήμο της Αθήνας. “Η Αθήνα, είμαι πεπεισμένος, έχει ανάγκη από ένα δήμαρχο τέτοιου βεληνεκούς. Έχει ανάγκη από ένα δήμαρχο ο οποίος θα μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της σημερινής Αθήνας έτσι ώστε η Αθήνα να γίνει και πάλι μία σύγχρονη, διεθνής μητρόπολη, με σεβασμό στο περιβάλλον”, ανέφερε στο μήνυμά του ο Delanoë.

Ο Delanoë εκλέχτηκε πρώτη φορά δήμαρχος το 2001, ενώ είχε ήδη κάνει coming out τρία χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια τηλεοπικής συνέντευξής το 1998. Επανεξελέγη πανηγυρικά το 2008, με ποσοστό 58%. Μάλιστα, ο Delanoë παρελαύνει κάθε χρόνο ως επικεφαλής της Παρέλασης του Gay Pride στο Παρίσι. Στην Ελλάδα, αντίστοιχα, ο δήμαχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης αρνείται πεισματικά να παράσχει την αιγίδα του Δήμου στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας – Athens Pride, χωρίς καν να εξηγεί τους λόγους για αυτή του στάση.

Την υποστήριξή του στην υποψηφιότητα Καμίνη έχει ήδη εκφράσει στο παρελθόν και ο δήμαρχος του Βερολίνου, Klaus Wowereit, ο οποίος αποκάλυψε τον ερωτικό του προσανατολισμό κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με την φράση: «Είμαι πούστης… και είναι εντάξει!»

Πριβέ ζωές – δημόσιες ευθύνες, του Λύο Καλοβυρνά

Η γνώμη του 10% – του Λύο Καλοβυρνά

Βλάβη προκαλώ είτε πράττοντας είτε μην πράττοντας. Γι’ αυτή την αμαρτία παράλειψης θαρραλέων πράξεων εγκαλώ τους διανοητές και τους πολιτικούς της Ελλάδας.

Στο τελευταίο W/E της Ελευθεροτυπίας η Αθηνά Γκόρου παίρνει συνέντευξη από τον Νικήτα Κακλαμάνη χωρίς να μασά τα λόγια της:

Μια κι εσείς, όπως ισχυρίζεστε, δεν είστε ψευτοδημοκράτης και ψευτοαστός, θα ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: Προ καιρού δύο ομοφυλόφιλοι πολιτικοί από τη Γερμανία παντρεύτηκαν, ενώ και στη Βρετανία και τη βόρεια Ευρώπη πολλοί πολιτικοί παραδέχονται δημοσίως ότι είναι γκέι. Σας βρίσκουν σύμφωνο η δημοσιοποίηση και ο γάμος;

«Οι ενήλικοι είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τον τρόπο ζωής τους. Το τυπικό δεν με ενδιαφέρει, ούτε ασχολήθηκα ποτέ.»

Γιατί κανείς έλληνας πολιτικός δεν έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος; Όλοι στρέιτ είναι στο κοινοβούλιο;

«Να πάτε να τους ρωτήσετε.»

Εσείς θα το δηλώνατε δημόσια;

Δεν ασχολούμαι με την προσωπική ζωή του διπλανού μου, ούτε καν αυτού στο διπλανό διαμέρισμα. Δεν αφορά κανέναν».

Τον τελευταίο μήνα σημειώθηκαν πολλές αυτοκτονίες γκέι εφήβων στις ΗΠΑ. Πιθανότατα και στην Ελλάδα να συμβαίνουν τέτοιες αυτοκτονίες, αλλά αφενός οι αυτοκτονίες υποαναφέρονται στη χώρα μας, λόγω του κοινωνικού στιγματισμού, αφετέρου είναι λιγότερο πιθανό να αναφερθεί η ομοφυλοφιλία ως αιτία. Πάντως το ότι τα γκέι παιδιά περνάνε δυσκολότερη εφηβεία, με υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών, έχει αποδειχθεί μέσα από επιστημονικές έρευνες σε πολλές χώρες.

Οι αυτοκτονίες οδήγησαν ένα φίλο μου ν’ αναρωτηθεί στον τοίχο του: «Πόσοι έφηβοι/ες γκέι και λεσβίες πρέπει να αυτοκτονήσουν ακόμη για να κάνουν coming out οι άνθρωποι του πνεύματος; Ο [τάδε διάσημος και καταξιωμένος Έλληνας συγγραφέας] τι περιμένει;» Στη συζήτηση που ακολούθησε πολλοί τον επέκριναν που ξεμπρόστιασε τον συγγραφέα (σιγά το νέο) επικαλούμενοι το απαραβίαστο της προσωπικής ζωής. Άλλοι πάλι του έδωσαν δίκιο, επειδή τα δημόσια πρόσωπα έχουν και δημόσιες ευθύνες. Ή έστω ηθικές υποχρεώσεις. Έχουν;

Το τι κάνω στην προσωπική μου ζωή δεν αφορά κανέναν, ακούμε συχνά. Ισχύει όμως; Δεν επηρεάζει η «προσωπική» ζωή ενός δημόσιου προσώπου τη δημόσια εικόνα του; Και με τη σειρά της, η δημόσια εικόνα δεν ασκεί επιρροές στην κοινωνία γενικότερα;

Το πόσο ιδιωτική είναι η «προσωπική ζωή» είναι συζητήσιμο ακόμη και νομικά, ειδικά όταν μιλάμε για πολιτικά πρόσωπα. Θ’ αφήσω όμως τη νομική πλευρά κατά μέρος και θα πιάσω την ηθική. Είναι κοινός τόπος ότι γινόμαστε αυτοί που είμαστε μέσα από τη μίμηση και τον παραδειγματισμό. Γι’ αυτό κόπτονται όλοι οι συντηρητικοί ταγοί για τα «κακά πρότυπα» από τα οποία «κινδυνεύουν» τα παιδιά μας. Επηρεαζόμαστε λοιπόν από πρότυπα και στερεότυπα από τα γεννοφάσκια μας.

Ricky Martin: “Θέλω οι γιοι μου να είναι περήφανοι για τον μπαμπά τους”

Για την ευτυχία που βιώνει στη συντροφική του σχέση μίλησε ο Ricky Martin, στην πρώτη συνέντευξή του μετά τη δημόσια δήλωσή του ότι είναι γκέι. Ο 38χρονος τραγουδιστής από το Puerto Rico, στη συνέντευξη-χείμαρρο που παραχώρησε στην εκπομπή της Oprah Winfrey, έδειχνε πιο ευτυχισμένος από πότε όταν μιλούσε για τη νέα του αγάπη και τη ζωή του με τα δίδυμα παιδιά του, Matteo και Valentino.

«Αυτή την εποχή έχω σχέση και είναι καταπληκτικά. Είμαι σε μια πολύ όμορφη σχέση. Η αγάπη έρχεται όταν δεν την περιμένεις. Δεν την έψαχνα με κανέναν τρόπο, σχήμα ή μορφή. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος έτσι όπως ήμουν, αλλά στα ξαφνικά είναι εκεί και σε κάνει να αισθάνεσαι πράγματα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αγαπά τα παιδιά μου και αυτά τον αγαπούν. Δεν μπορώ να είμαι καλύτερα».

Ο Martin μίλησε παράλληλα και για τον απελπισμένο αγώνα του ενάντια στον ερωτικό του προσανατολισμό και περιέγραψε πώς η δημόσια δήλωσή του, τον προηγούμενο Μάρτιο, ότι είναι γκέι, τον έκανε να νιώσει ελεύθερος. “Ξέσπασα σε δάκρυα λίγα λεπτά αφού ανέβασα το μήνυμα στην ιστοσελίδα μου. Έκλαιγα επειδή αισθανόμουν ελεύθερος, απελευθερωμένος. Μπορούσα επιτέλους να πω ότι αγαπώ εντελώς τον εαυτό μου”.

Αναφερόμενος στους δύο γιους που απέκτησε πριν 4 χρόνια με παρένθετη μητέρα, είπε ότι αυτοί υπήρξαν ο λόγος που ένιωσε την ανάγκη να πει την αλήθεια για τη σεξουαλικότητά του: “Δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο. Ήταν πολύ επώδυνο.. Τα παιδιά μου μού έδωσαν όλο το σθένος για να μιλήσω ανοιχτά… Δεν θέλω η οικογένειά μου να βασίζεται σε ψέματα. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος απέναντί τους, θέλω να είναι περήφανοι για τον μπαμπά τους, την οικογένειά τους”.

Το Athens Pride γιορτάζει την Ημέρα Coming Out!

11 Οκτωβρίου, Ημέρα Coming Out

Tο Athens Pride, με την Πορεία Υπερηφάνειας που  διοργανώνει κάθε Ιούνιο τα τελευταία 6 χρόνια, αγωνίζεται για την ορατότητα  των λεσβιών, γκέι, αμφί και τρανς  στην ελληνική κοινωνία: μια κοινωνία, που ακόμα φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους, που συχνά ζει σε καθεστώς φόβου και ενοχής, που αναπαράγει στερεότυπα και διακρίσεις.

Με αφορμή τη σημερινή Ημέρα Coming Out, επιλέγουμε φέτος να γιορτάσουμε την 11η Οκτωβρίου για πρώτη φορά και στην Ελλάδα, γιατί θέλουμε:

• να ζήσουμε μια ανοιχτή ζωή
• να αποκτήσουμε στενές, αυθεντικές σχέσεις
• να μας αγαπούν για αυτό που είμαστε
• να μην έχουμε άγχος να κρύβουμε την ταυτότητά μας
• να έρθουμε σε επαφή και με άλλα LGBT άτομα
• να σπάσουμε τα στερεότυπα
• να βοηθήσουμε τα νεώτερα LGBT άτομα να κάνουν το δικό τους βήμα στην ορατότητα

Για να τιμήσει και έμπρακτα τη σημερινή Ημέρα Coming Out, το Athens Pride δημοσιοποιεί έναν Οδηγό για το Coming Out: ένα “σύντροφο” στο προσωπικό ταξίδι της καθεμίας/του καθενός μας προς την ορατότητακαι την υπερηφάνεια.

Γιατί η Υπερηφάνεια είναι καθημερινή υπόθεση.

Πατήστε εδώ, για να διαβάσετε τον Οδηγό!

Αόρατοι/ες οι γκέι και οι λεσβίες στον αθλητισμό, σύμφωνα με έρευνα

Ενας στους τέσσερις βρετανούς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, προπονητές και διαιτητές ξέρουν προσωπικά τουλάχιστον ένα ομοφυλόφιλο παίκτη, σύμφωνα με μια έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας από τους Ελις Κάσμορ και Τζέιμι Κλέλαντ. Την ίδια ώρα, από το μισό εκατομμύριο επαγγελματιών ποδοσφαιριστών στον κόσμο, κανένας δεν έχει δηλώσει ανοιχτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

Ο Κάσμορ, καθηγητής πολιτισμού, μίντια και αθλητισμού στο Πανεπιστήμιο του Σταφορντσάιρ, τόνισε στο Reuters: “Από τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, προπονητές και διαιτητές , το 27% προσωπικά ξέρουν ομοφυλόφιλους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή, όμως κανένας από αυτούς (σ.σ. τους ποδοσφαιριστές) δεν έχει κάνει το βήμα να αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα.

“Υπάρχουν περίπου μισό εκατομμύριο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Κανένας από αυτούς δεν είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Φαίνεται ότι πίσω από αυτή τη μυστικότητα κρύβονται εμπορικές πιέσεις”.

Αυτή η έρευνα εκδόθηκε την ίδια ώρα, που μια ερασιτεχνική ομάδα από τη Γαλλία αρνήθηκε να γράψει μέλος της έναν ομοφυλόφιλο ποδοσφαιριστή, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις, ακόμα και από τη γαλλίδα υφυπουργό αθλητισμού, Ραμά Γιαντέ, η οποία ζήτησε να παρθούν μέτρα εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας.

Σύμφωνα με την έρευνα, βασική αιτία της μυστικότητας είναι η πίεση που ασκείται στους ποδοσφαιριστές από τους ατζέντηδές και τις ομάδες τους, παρά ο φόβος για αντιδράσεις από τους φιλάθλους.

“Η ανοιχτή σεξουαλική ταυτότητα δεν έχει προκαλέσει προβλήματα σε καριέρες ηθοποιών, μουσικών, ακόμα και πολιτικών κι ένα μεγάλο κομμάτι των φιλάθλων πιστεύει ότι δεν υπάρχει θέση για ομοφοβία στο ποδόσφαιρο”, συμπλήρωσε ο Κλέλαντ, λέκτορας κοινωνιολογίας και πρώην ποδοσφαιριστής της Κόβεντρι.

Μόλις ένας ποδοσφαιριστής είχε δηλώσει ανοιχτά τη σεξουαλική του ταυτότητα, ο Τζάστιν Φασάνου, πρώην παίκτης των Νόριτς, Νότιγχαμ και Μάντσεστερ Σίτι, ο οποίος το 1998, σε ηλικία 37 ετών, έδωσε τέλος στη ζωή του, μη αντέχοντας τη ρατσιστική κακοποίηση στον επαγγελματικό του χώρο.

πηγή

Γκέι στην εφηβεία

αναδημοσίευση από το Screw

του Λύο Καλοβυρνά, σύμβουλου ψυχικής υγείας

Η κοινωνία ανέκαθεν καθόριζε τι είναι σωστό και αποδεκτό με πολύ στενά κριτήρια. Ήδη πριν μπει ένα παιδί στην εφηβεία γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι θεωρείται «φυσιολογικό» από την κοινωνία και τι όχι· ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι οι κανόνες στην οικογένειά του και στα πλαίσια όπου κινείται (σχολείο, γειτονιά, κ.τ.λ.). Ξέρει επίσης, σημαντικότερο, τι απαιτείται από εκείνο προκειμένου να γίνει αποδεκτό σε αυτά τα πλαίσια. Καθώς το παιδί φεύγει από την ασφάλεια της παιδικής ηλικίας και προσπαθεί να βρει τον δρόμο του προς την ανεξαρτησία και την υπευθυνότητα της ενηλικίωσης, είναι ζωτικό να έχει μια αίσθηση ότι «ανήκει» κάπου, ώστε να συνδεθεί με το περιβάλλον του. Αν υποψιάζεται ότι «διαφέρει» από τους άλλους που το περιστοιχίζουν και ειδικά αν αυτή η διαφορά αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, η προσπάθειά του να δομήσει την ταυτότητά του αντιμετωπίζει σοβαρά εμπόδια.

Ο αόρατος γκέι έφηβος

Στην εφηβεία το παιδί αναζητά μια ταυτότητα, επιθυμεί να νιώσει ότι υπάρχει ως ξεχωριστό άτομο. Όλες μας θυμόμαστε πώς ήταν όταν δοκιμάζαμε ιδέες και απόψεις, ρούχα, μουσικές, παρέες, γούστα – σε μια προσπάθεια να «είμαστε» κάτι· να γίνουμε κάποιος, που θα είναι ταυτόχρονα ξεχωριστός αλλά και θα ανήκει κάπου. Μια προτεραιότητα που έχει ένα παιδί στην εφηβεία (προεφηβικά και μετεφηβικά, 10-21 χρονών) ώστε να αναπτυχθεί σωστά ως άτομο (εξατομίκευση) είναι να πάψει να ταυτίζεται απόλυτα με τους γονείς του, προκειμένου να αναπτύξει τη δική του ώριμη, διακριτή ταυτότητα (Crespi & Sabatelli 1993). Η συμβιωτική, απόλυτη ταύτιση παιδιού-γονέα κατά την παιδική ηλικία μετασχηματίζεται σε μια αλληλοεξαρτόμενη, συμμετρική σχέση γονέα-παιδιού, η οποία επιτρέπει στο παιδί να κάνει τις επιλογές του, να αναλαμβάνει ευθύνη για τις πράξεις του και να μην ταυτίζεται με τον κηδεμόνα του (Anderson & Sabatelli 1990).

Αν το παιδί είναι γκέι, ωστόσο, οι επιθυμίες του θεωρούνται άκυρες ή μη πραγματικές. Το παιδί νιώθει αόρατο. Μάλιστα καθίσταται αόρατο ακόμα και «επιστημονικά». Η αορατότητα των γκέι εφήβων στη βιβλιογραφία για την ψυχολογία της παιδικής ανάπτυξης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην «επιστημονική» εικασία ότι οι έφηβοι είναι υπερβολικά νέοι για να έχουν σταθερή, σχηματισμένη γκέι σεξουαλική ταυτότητα. Αυτή η άποψη ωστόσο καταρρίπτεται μέσα από έρευνες· πολλοί έφηβοι αυτοπροσδιορίζονται ως γκέι από μικρή ηλικία (Martin, 1982·Hetrick and Martin, 1988· Herdt and Boxer, 1993).

Οι γονείς είναι αυτοί που συνήθως το μαθαίνουν αργότερα, στην εφηβεία, όταν τα παιδιά νιώθουν την ανάγκη να δείξουν προς τα έξω αυτό που αισθάνονται μέσα τους από μικροί. Κι έτσι καταλήγουμε να θεωρούμε ότι όλα τα παιδιά είναι ετεροφυλόφιλα, μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου. Ακόμη και όταν τα παιδιά δηλώνουν ξεκάθαρα ότι νιώθουν ομοφυλόφιλα, και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία, αρκετοί ψυχοθεραπευτές επιμένουν ότι πρόκειται για «φάση», προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στην αυτοπεποίθηση, αυτοεικόνα και κριτική ματιά του παιδιού, αφού αφενός μεν ακυρώνουν το βίωμά του, αφετέρου δε εμμέσως του δηλώνουν ότι είναι καλύτερο να συμμορφωθεί με τα ετεροφυλόφιλα, «φυσιολογικά» στάνταρ. Οι θεραπευτές με τέτοια στάση δεν είναι σπάνιοι. Η απροθυμία τους να πιστέψουν τους γκέι εφήβους στηρίζεται σε πολλές αναπόδεικτες θεωρητικές εικασίες, ενώ τροφοδοτείται επίσης από τη ρητή ή άρρητη επιθυμία των γονιών να «θεραπευτεί» το παιδί τους. Οι θεραπευτές που χαϊδεύουν τα αυτιά των γονιών με τέτοια αιτήματα διαψεύδουν τις πλέον βασικές αρχές για την ανάπτυξη της παιδικής σεξουαλικότητας. Φυσικά υπάρχουν έφηβοι που εκδηλώνουν κάποια στιγμή στη ζωή τους ενδιαφέρον για ομοφυλοφιλικές επαφές ίσως δε και να πειραματιστούν, χωρίς όμως αυτό να οδηγήσει απαραίτητα σε μια γκέι ταυτότητα στην ενήλικη ζωή τους. Αυτοί οι πειραματισμοί κάποιων εφήβων, όμως, δεν ακυρώνουν το γεγονός ότι υπάρχουν έφηβοι/ες που είναι απολύτως βέβαιοι για τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Για την ακρίβεια, αυτή η βεβαιότητα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν το βίωμά τους υποστηριζόταν και δεν κατακρινόταν, με αποτέλεσμα πολλά γκέι παιδιά να εύχονται αυτό που νιώθουν να μην είναι αλήθεια για αρκετά χρόνια.

Μαθαίνοντας το φύλο μας

Όλα τα παιδιά, γκέι ή στρέιτ, από πάρα πολύ μικρή ηλικία διδάσκονται ποιες είναι οι σωστές συμπεριφορές για κάθε φύλο: έτσι φέρονται τα αγόρια, έτσι τα κορίτσια. Στη δική μας κοινωνία, λόγου χάρη, τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε, τα κορίτσια δεν πρέπει να είναι άγρια (Maccoby 1980). Και τα αγόρια και τα κορίτσια εισπράττουν μεγάλη αποδοκιμασία όταν δεν τηρούν τον «σωστό», αναμενόμενο ρόλο τους και φέρονται όπως το άλλο φύλο ή προτιμούν δραστηριότητες που παραδοσιακά ανήκουν στο άλλο φύλο. Τα παιδιά μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία ότι όλη η ανθρώπινη συμπεριφορά κατατάσσεται σε ένα δίπολο, δύο μόνο κατηγορίες: ή αντρικό ή γυναικείο. Όταν οι κοινωνικά επιβεβλημένες έμφυλες ταμπέλες είναι πολύ άκαμπτες και αυστηρές, προκαλούν προβλήματα στους εφήβους, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν αυτές τις ταμπέλες τα γκέι παιδιά διαφέρει από τον τρόπο που τις βιώνουν τα στρέιτ παιδιά.

Μία βασική διαφορά είναι ότι το ετερόφυλο σεξουαλικό ενδιαφέρον των μελλοντικών ετεροφυλόφιλων θεωρείται φυσικό, δεδομένο, αναμενόμενο. Ακόμη κι όταν είναι πρόωρο –π.χ. σε πολύ μικρή ηλικία– αποθαρρύνεται μεν αλλά δεν καταδικάζεται. Αντιθέτως τα γκέι παιδιά που έχουν ομόφυλα σεξουαλικά συναισθήματα παίρνουν αποκλειστικά μηνύματα ντροπής και κατακραυγής για το πώς αισθάνονται. Ένας γκέι άντρας μιλάει για το πώς ήταν όταν ήταν παιδί: «Είχα μια αίσθηση διαφορετικότητας χωρίς να ξέρω ακριβώς σε τι διέφερα. Θυμάμαι ότι είχα πολύ μεγάλη σεξουαλική περιέργεια για άλλους άντρες, για το σώμα τους, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ενοχή γι’ αυτό. Και μόνο να αναφερόταν το θέμα της σεξουαλικότητας με άντρες ή αγόρια αισθανόμουν έναν κόμπο στο στομάχι, μια αίσθηση ότι ήταν κακό πράγμα, παρόλο που κανείς δεν μου το είχε πει. Δεν ξέρω από πού το είχα μάθει. Μεγαλώνοντας αυτό το συναίσθημα δεν έφυγε, και σταδιακά κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι που πρέπει να κρατάω κρυφό, ελπίζοντας ότι θα εξαφανιζόταν μια μέρα από μόνο του. Μου έλεγα να μην το σκέφτομαι ή ότι μεγαλώνοντας θα άρχιζα να βρίσκω ελκυστικές τις γυναίκες. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 12 όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αυτή η έλξη δεν θα έφευγε ποτέ. Ήμουν ένας από αυτούς. Ήμουν κι εγώ ομοφυλόφιλος».

Η αίσθηση διαφορετικότητας σίγουρα δεν είναι αποκλειστικότητα των γκέι εφήβων. Ένα παιδί μπορεί να οδηγηθεί να νιώσει διαφορετικό από τους γύρω του εξαιτίας πολλών παραγόντων και όχι μόνο λόγω σεξουαλικότητας ή κοινωνικού φύλου (σωματότυπος, καταγωγή κ.τ.λ). Στους γκέι η αίσθηση διαφορετικότητας οφείλεται στη σεξουαλική τους ταυτότητα και μπορεί να επιδεινωθεί και από άλλες διαφορές, πραγματικές ή «κατασκευασμένες». Όταν το παιδί βάλλεται από παντού ως διαφορετικό, μπορεί να αναπτύξει διάφορους τρόπους άμυνας. Μερικές φορές η διαφορετικότητα γίνεται οχυρό πίσω από το οποίο ένα γκέι παιδί κρύβεται και προφυλάσσεται από την κατακραυγή και τις αποδοκιμασίες. Για να αντέξει λοιπόν αυτή την απομόνωση μπορεί να εμφανίσει διάφορες συμπεριφορές:

• Αυτοκαταστροφικές τάσεις, όπως χρήση ουσιών, αυτοτραυματισμοί, κατάθλιψη, αυτοκτονικοί ιδεασμοί.

• Αντιστάθμιση του υποβιβασμού που του επιβάλλεται μέσω ανάδειξης σε άλλους τομείς, π.χ. σχολικές επιδόσεις, αρίστευση σε κάποιο σπορ, τέχνη κ.τ.λ.

• Αντιστροφή της διαφοράς λόγω ελαττώματος σε διαφορά λόγω υπερτέρησης: «διαφέρω απ’ τους άλλους αλλά όχι επειδή είμαι χειρότερος αλλά επειδή είμαι ο καλύτερος».

• Εσωστρέφεια, αντικοινωνική συμπεριφορά, αποφυγή επαφών ή και πλήρη κοινωνική απομόνωση.

• Συγκάλυψη της διαφοράς και προσπάθεια να ενταχθεί στους «φυσιολογικούς» υιοθετώντας πολύ τυποποιημένες έμφυλες συμπεριφορές, ώστε να «αποδείξει» ότι είναι σαν τα άλλα παιδιά του φύλου του.

Τα παιδιά προγραμματίζονται από πάρα πολύ μικρή ηλικία στις δυαδικές κατηγοριοποιήσεις, π.χ. μεγάλο/μικρό, αντρικό/γυναικείο, καλό/κακό, όμορφο/άσχημο. Σύμφωνα με τον Kohlberg (1966), η πρώτη έννοια που μαθαίνουν τα παιδιά είναι το μεγάλο/μικρό και ύστερα το αντρικό/γυναικείο. Τα παιδιά δημιουργούν έννοιες αφαιρετικά και σε αυτή την ηλικία οι έννοιες είναι χονδροειδώς υπερβολικά γενικευμένες και στερεοτυπικές. Όταν ρωτάς ένα δίχρονο να σου πει σε τι διαφέρει ένα αγόρι από ένα κορίτσι, θ’ ακούσεις κατά κανόνα διαχωρισμούς όπως: τα κορίτσια φοράνε φορέματα ή έχουν μακριά μαλλιά και τα αγόρια παντελόνια ή τσακώνονται (Kuhn, Nash, and Brucken, 1978). Οι βασικές υποκατηγορίες στο γενικό σύνολο αγόρι/κορίτσι είναι η εξωτερική εμφάνιση (μαλλιά, ρούχα) και η επιθετικότητα (τσακωμός). «Τα αγόρια τσακώνονται» είναι ένα στερεότυπο που τα παιδιά μαθαίνουν από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Αποκαλυπτικά για το πώς δομείται η συμπεριφορά των παιδιών είναι τα ευρήματα των Fagot και Leinbach (1993): όσο περισσότερο αναπτύσσουν τα μικρά κορίτσια την ικανότητα να ταξινομούν με βάση το φύλο, τόσο περισσότερο μειώνεται η επιθετικότητά τους (Coates and Wolfe, 1995).

Λάθος φύλο ή λάθος διδαχές;

«Στην Ελλάδα παραμένουν σιωπηλοί»

αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία

Ταμπού, πολιτική και ομοφυλοφιλία

Με απλότητα, χωρίς τελετές, κουφέτα και κουμπάρους, αποφάσισε να παντρευτεί την επί πολλά χρόνια σύντροφο της ζωής της. Η είδηση του γάμου της ωστόσο έκανε το γύρο του κόσμου και σχολιάστηκε ευρέως από τα διεθνή ΜΜΕ. Πρωταγωνίστρια αυτής της ερωτικής ιστορίας είναι η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ η οποία, την πρώτη μέρα που τέθηκε σε ισχύ στη χώρα της ο νόμος για τους γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αποφάσισε να επισημοποιήσει τη σχέση της με την εκλεκτή της καρδιάς της Γιονίνα Λεοσντόλτιρ. Πρόκειται για την πρώτη αρχηγό κράτους που παντρεύεται άτομο του ίδιου φύλου τη στιγμή που ήδη σε αρκετές χώρες της Ευρώπης όπως Νορβηγία, Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ισπανία και Πορτογαλία προβλέπεται ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Φαντάζεστε, όμως, κάτι τέτοιο να συνέβαινε στην Ελλάδα; Δεν θα μπορούσε, βέβαια, καθώς δεν προβλέπονται γάμοι ομοφυλοφίλων στα μέρη μας. Αλλά, ας πούμε ότι ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ας πούμε…

Ο εκπρόσωπος του Athens Pride Δημήτρης Τσαμπρούνης παντρεύτηκε τον Ιούνιο του 2008 στην Τήλο με πρόσωπο του ίδιου φύλου, αλλά ο γάμος ακυρώθηκε λίγους μήνες μετά και το ζευγάρι περιμένει τώρα την ετυμηγορία του Εφετείου της Ρόδου…

Ο εκπρόσωπος του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθηνών έχει δικαιολογημένα τη δική του πίκρα: «Η Ισλανδία εμπιστεύτηκε την έξοδο από τη δική της οικονομική καταστροφή σε μια λεσβία. Ο γάμος της απασχόλησε τον διεθνή Τύπο περισσότερο από την ίδια της τη χώρα, καθότι η σχέση της ήταν ήδη γνωστή, και απλά προέβη στην ενίσχυση ενός θεσμού που η ίδια στήριξε. Στην Ελλάδα, οι λεσβίες και οι γκέι πολιτικοί πρώτης γραμμής εξακολουθούν να κρύβονται. Οταν εξαπολύονται επιθέσεις ομοφοβίας, παραμένουν σιωπηλοί. Υπάρχει ένα παράδειγμα Ελληνα πολιτικού που μπορεί να ζητά την εμπιστοσύνη μας, αλλά ο ίδιος ακυρώνει την ίδια του τη ζωή. Ξέρουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομική· είναι και κρίση αλήθειας σε όλους τους τομείς. Ας την ανατρέψουμε. Και η Πολιτεία, δικαστική και νομοθετική, ας θεσμοθετήσει επιτέλους την ισότητα, ξεκινώντας από την αναγνώριση των γάμων ομόφυλων ζευγαριών».

Ομοφοβία και γυναικείος αθλητισμός

αναδημοσίευση από το Womba Magazine

Τι είναι η ομοφοβία;

Ομοφοβία: «οποιοδήποτε σύστημα πεποιθήσεων, που στηρίζει αρνητικά στερεότυπα για τα ομοφυλόφιλα άτομα». Οι ομοφοβικοί πιστεύουν ότι οι γκέι και οι λεσβίες είναι «άρρωστοι, ανήθικοι, ή κατώτεροι από τους ετεροφυλόφιλους». Η εχθρότητα, η αποδοκιμασία ακόμα και το μίσος συγκαταλέγονται συχνά στα συναισθήματα των ομοφοβικών, τα οποία εκδηλώνονται με λεκτική βία αλλά και εγκλήματα μίσους, όπως επιθέσεις, άσκηση σωματικής βίας, ακόμα και φόνους.

Μία σημαντική αιτία της ομοφοβίας είναι η ΑΓΝΟΙΑ: Όσο τα άτομα δεν έρχονται σε επαφή και δεν γνωρίζουν γκέι και λεσβίες, τόσο ενισχύονται οι ομοφοβικές πεποιθήσεις και συμπεριφορές.

Η ομοφοβία έχει ένα βαθύ, αρνητικό αντίκτυπο στον ψυχισμό των γκέι και των λεσβιών:

• παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση
• νιώθουν ότι δεν αξίζουν
• εμφανίζουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά
• τους/τις αποτρέπει από το να αξιοποιήσουν το μέγιστο των ικανοτήτων τους
• τους/τις οδηγεί στην κατάθλιψη, την κατάχρηση αλκοόλ ή/και ουσιών και
• είναι μια από τις βασικές αιτίες αυτοκτονίας γκέι εφήβων

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας ήταν αφιερωμένη στην Ομοφοβία στον Αθλητισμό.

Υπάρχει ομοφοβία στον αθλητισμό;

Η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Θεμελιώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα σε Έκθεσή της επισημαίνει ότι η ομοφοβία είναι κυρίαρχη στον αθλητισμό τόσο στην κουλτούρα των οπαδών όσο και μεταξύ των αθλητών, και χρησιμοποιείται για να χλευασθούν οι αντίπαλοι ή οι διαιτητές, με ομοφοβικά υβριστικά συνθήματα.

Η – για 15 χρόνια – διευθύντρια του Women’s Sports Foundation, Donna Lopiano δηλώνει: «Τόσο ο αντρικός όσο και ο γυναικείος αθλητισμός είναι εξαιρετικά ομοφοβικοί. Υπάρχει μεγάλος φόβος στους γκέι και τις λεσβίες ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός θα έχει αρνητική επίδραση στο θέμα των χορηγών».

Σύμφωνα με την Sherri Murrell (φωτο δεξιά), προπονήτρια της ομάδας του Portland State University, η οποία έχει δηλώσει ανοιχτά ότι είναι λεσβία, οι διακρίσεις είναι έντονες στο γυναικείο μπάσκετ: «Μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, εξαιτίας όλων αυτών που λένε “μην πας σε αυτό το πρόγραμμα γιατί η προπονήτρια είναι λεσβία” και μετά το πρόγραμμα πηγαίνει άπατο και χάνεις τη δουλειά σου γιατί το πρόγραμμα δεν είναι πετυχημένο».

Ο Σύνδεσμος Προπονητών Γυναικείου Μπάσκετ (Women’s Basketball Coaches Association) στις ΗΠΑ απαγόρευση την προβολή του ντοκιμαντέρ Training Rules της Pat Griffin κατά τη διάρκεια συνεδρίου του. Το ντοκιμαντέρ αφορούσε την ομοφοβία στον αθλητισμό, παρουσιάζοντας την περίπτωση της Jen Harris, η οποία κατήγγειλε ότι εκδιώχθηκε από την ομάδα μπάσκετ του Penn State University to 2005 επειδή είναι λεσβία, παρόλο που ήταν η πρώτη σκόρερ της ομάδας.

Παίκτριες Μπάσκετ και Coming Out

Σε ένα τόσο ομοφοβικό περιβάλλον, όσο ο αθλητισμός και μάλιστα ο γυναικείος, οι περιπτώσεις των αθλητριών που επιλέγουν να μιλήσουν ανοιχτά για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό αποκτά μεγαλύτερη σημασία – μιας και είναι ο πιο δραστικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο ρατσισμός και η ομοφοβία.

Μία από τις πρώτες παίκτριες μπάσκετ του WNBA που μίλησε για το σεξουαλικό της προσανατολισμό ήταν η Sue Wicks: «Είναι πολύ σημαντικό να λέει κανείς “να, μία παίκτρια με τον άντρα και το παιδί της”, αλλά θέλω να δω και το προφίλ ενός ζευγαριού γυναικών, ειδικά αν έχουν μία σταθερή κι όμορφη σχέση, για να προβληθεί κάτι τέτοιο και με θετικό τρόπο».

Η, γνωστή και στην Ελλάδα από τη θητεία της στον Παναθηναϊκό το 1999, Michele Van Gorp (φωτο αριστερά) δήλωσε ανοιχτά ότι είναι λεσβία, λέγοντας: «Είναι μια προσωπική επιλογή για τον καθένα, κι αν δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου να είσαι out, τότε μην το κάνεις. Αλλά μη φοβάσαι να είσαι out. Υπάρχει πολύς κόσμος που είναι στρέιτ και επίσης πολύς κόσμος που είναι γκέι. Έτσι είναι η ζωή». Μιλώντας για την περίοδο που έπαιζε στην Liberty της Νέας Υόρκης, αναφέρει: «Ήταν ταμπού στην ομάδα, και ήταν δύσκολο για μένα.. Δεν προσπαθώ να πιέσω κανέναν, αλλά δεν θα ζήσω τη ζωή μου διαφορετικά επειδή κάποιοι φοβούνται τι θα πει η κοινωνία».

Η Sheryl Swoopes, τρεις φορές χρυσή ολυμπιονίκης και άλλες τόσες MVP στο WNBA, που φέτος αγωνίστηκε στις Εσπερίδες, το 2005 δήλωσε ότι είναι λεσβία, λέγοντας: «Αυτό δεν αλλάζει το ποια είμαι. Δεν μπορώ να ελέγξω ποια θα ερωτευτώ. Κανείς δεν μπορεί.. Δεν βγήκα από τη ντουλάπα για να γίνω ηρωίδα… Έχω βαρεθεί να κρύβω τα συναισθήματα μου για τον άνθρωπο που αγαπώ και να παριστάνω κάποια που δεν είμαι».

του Απόστολου Σαμπαζιώτη, ψυχολόγου

sabaziotis@gmail.com

Πώς να αποδεχτείς την ομοφυλοφιλία σου

Αυστραλός ολυμπιονίκης δηλώνει ανοιχτά και περήφανα ότι είναι γκέι

O Αυστραλός ολυμπιονίκης Daniel Kowalski έγινε χθες ο τρίτος αθλητής της χώρας που δήλωσε ανοιχτά ότι είναι γκέι.

Ο 34χρονος Kowalski, ο οποίος έχει κερδίσει τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα The Sunday Age δήλωσε ότι βαρέθηκε να ζει σε ένα ψέμα και ότι ελπίζει με τη στάση του να εμπνεύσει κι άλλους ομοφυλόφιλους.

Παρόλο που στην Αυστραλία ήδη υπάρχουν υπουργοί, διπλωμάτες, δικαστές και θρησκευτικοί ηγέτες που δηλώνουν ανοιχτά και περηφανα πως είναι γκέι, δύο μόνο επαγγελματίες αθλητές είχαν κάνει το ίδιο ως τώρα: ο παίκτης του ράγκμπι Ian Roberts και ο Matthew Mitcham (φωτ. δεξιά), ο οποίος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στις καταδύσεις. Ο 22χρονος Mitcham είναι και ο μόνος ανοιχτά γκέι εν ενεργεία Αυστραλός αθλητής, αυτή τη στιγμή.

“Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, επειδή είναι πάρα πολύ σκληρό να ζεις μια ζωή στα κρυφά”, είπε ο Kowalski, ο οποίος στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, το 1996, έγινε ο πρώτος κολυμβητής, ύστερα από 92 χρόνια, που κατέκτησε μετάλλια και στις τρεις αποστάσεις του ελεύθερου.

Ο Kowalski αποκάλυψε στην οικογένεια και τους φίλους του ότι είναι γκέι το 2006, τρία χρόνια ύστερα από το τέλος της καριέρας του στις πισίνες

“Συχνά αναρωτιέμαι, αν η έλλειψη αυτοπεποίθησης και ταυτότητας με εμπόδισαν με διάφορους τρόπους να πετύχω τους στόχους μου”. Ο Kowalski ενθάρρυνε τους γκέι αθλητές να είναι ειλικρινείς: “Θα υπάρξουν και δύσκολες στιγμές, αλλά θα έχεις δίπλα σου σπουδαίους, υποστηρικτικούς ανθρώπους που θα σε αγαπάνε για αυτό που είσαι και θα είσαι μια χαρά”, είπε.

“Ανυπομονώ να ζήσω όλα αυτά που ζουν και οι ετεροφυλόφιλοι. Θέλω να ερωτευτώ και να είμαι ευτυχισμένος και να είμαι περήφανος για αυτό που είμαι!”

πηγή

Οι γκέι και λεσβίες πολιτικοί στην Ευρώπη είναι περήφανοι – στην Ελλάδα..;

Οι ομοφοβικές δηλώσεις του Παναγιώτη Ψωμιάδη, με τις οποίες υποστήριξε ότι δε νοείται εκλογή ομοφυλόφιλων πολιτών σε δημόσια αξιώματα, όπως αυτό του αντιπεριφερειάρχη, φέρνουν στην επικαιρότητα το θέμα του coming out των πολιτικών.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις πλέον ομοφοβικές ευρωπαϊκές χώρες, καθώς στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας μας κανείς/καμία πολιτικός δεν έχει δηλώσει ανοιχτά ότι είναι γκέι/λεσβία.

Για την ιστορία, οι υποψηφιότητες μελών της LGBT Κοινότητας στη χώρα μας ξεκίνησαν με την τραβεστί Πάολα, η οποία στις εκλογές του 1990, για λίγες ψήφους δεν εξελέγη βουλευτής με τους Οικολόγους Εναλλακτικούς.

Το 1998, η LGBT Κοινότητα απέκτησε τις πρώτες της υποψηφιότητες σε δημοτικές εκλογές, με τους Β. Γιαννέλο, Ν. Χατζητρύφωνα, Μ. Μπετχαβά να στελεχώνουν τους συνδυασμούς της Μαρίας Δαμανάκη στην Αθήνα και του Σπύρου Βούγια στη Θεσσαλονίκη.

Οκτώ χρόνια μετά, στις δημοτικές εκλογές του 2006, η Ευαγγελία Βλάμη ήταν υποψήφια με το συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη.

Στις τελευταίες εκλογές του 2009, το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων είχε στα ψηφοδέλτιά του δύο ανοιχτά gay υποψήφιους: τοn Νίκο Μυλωνά (Α΄Αθηνών) και τη Σοφία Σκουλίδη (Β’ Θεσσαλονίκης).

Αυτή τη στιγμή, τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο όσο και στα κοινοβούλια πολλών ευρωπαϊκών κρατών κάθονται δεκάδες ανοιχτά γκέι, λεσβίες, αμφί και τρανς πολιτικοί.

Αρκετοί είναι όμως και οι ανοιχτά LGBT υπουργοί και δήμαρχοι – καθώς και μία πρωθυπουργός. Μερικά παραδείγματα:

Γερμανία:

Στη Γερμανία, ο ανοιχτά γκέι Guido Westerwelle, αρχηγός του Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP), στις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσε απρόσμενα το εντυπωσιακό ποσοστό των 14, 4% μονάδων και  συμμετέχει στην κυβέρνηση ως αντικαγκελάριος και Υπουργός Εξωτερικών.  Ο Westerwelle, ο οποίος είναι ανοιχτά γκέι από το 2004, προσήλθε στο πάρτι των 50ών γενεθλίων της Μέρκελ με τον αγαπημένο του Μichael Mronz στο πλευρό του (φωτ. αριστερά).

Η Γερμανία έχει ακόμα δύο ανοιχτά γκέι δημάρχους σε δύο από τις μεγαλύτερες πόλεις: τον Klaus Wowereit, ο οποίος είναι δήμαρχος Βερολίνου από το 2001 και τον Ole von Beust, δήμαρχο Αμβούργου επίσης από το 2001. Ο, εξαιρετικά δημοφιλής, Wowereit αποκάλυψε τον ερωτικό του προσανατολισμό κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με την φράση: «Είμαι πούστης… και είναι εντάξει!». Με το τέλος της ομιλίας του, ύστερα από ελάχιστα δευτερόλεπτα αμηχανίας, οι σύνεδροι τον καταχειροκρότησαν εγκάρδια κι ένθερμα.

Γαλλία:

Στη Γαλλία, ξεχωρίζει ο σοσιαλιστής δήμαρχος του Παρισιού Bertrand Delanoë. Ο Delanoë εκλέχτηκε πρώτη φορά δήμαρχος το 2001, ενώ είχε ήδη κάνει το coming out του τρία χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια τηλεοπικής συνέντευξής το 1998. Επανεξελέγη πανηγυρικά το 2008, με ποσοστό 58%, ενώ φέρεται ως ένας από τους επικρατέστερους υποψήφιους για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία το 2012. Μάλιστα, ο Delanoë (φωτ. δεξιά) παρελαύνει κάθε χρόνο ως επικεφαλής της Παρέλασης του Gay Pride στο Παρίσι (στην Ελλάδα, αντίστοιχα, ο δήμαχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης αρνείται πεισματικά να παράσχει την αιγίδα του Δήμου στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας – Athens Pride, χωρίς καν να εξηγεί τους λόγους για αυτή του στάση).

Στη γαλλική κυβέρνηση, συμμετέχει ως υπουργός Πολιτισμού, ο Frédéric Mitterrand, ο οποίος έχει δηλώσει ανοιχτά ότι είναι αμφισεξουαλικός, ενώ ο ανοιχτά γκέι πρώην υπουργός Roger Karoutchi, εκπροσωπεί τη χώρα στον ΟΟΣΑ.

Ισλανδία:

Τον Φεβρουάριο του 2009, η Ισλανδή πολιτικός Jóhanna Sigurðardóttir  (φωτ. αριστερά) έγινε η πρώτη ανοιχτά λεσβία πρωθυπουργός στον κόσμο. Η Sigurðardóttir είναι η μακροβιότερη βουλευτής της Ισλανδίας και υπήρξε υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων για συνολικά 9 χρόνια. Από το 2002, έχει υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης με τη σύντροφό της, Jónína Leósdóttir.

Ελβετία:

H Ζυρίχη έχει εδώ και ένα χρόνο την πρώτη γυναίκα αλλά και ανοιχτά λεσβία δήμαρχο, την Corine Mauch, η οποία εξελέγη με το 58% των ψήφων, τον Μάρτιο του 2009.

Σουηδία:

Ακόμα, στο υπουργικό συμβούλιο της Σουηδίας, συμμετέχουν δύο ανοιχτά γκέι πολιτικοί: ο Andreas Carlgren, ως υπουργός Περιβάλλοντος και o Tobias Billström, ως υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής.

Μεγάλη Βρετανία:

Τέλος, στη Μεγάλη Βρετανία, ο Chris Smith (φωτ. δεξιά) ήταν ο πρώτος άγγλος ανοιχτά γκέι βουλευτής, μιας και αποκάλυψε ότι είναι γκέι το 1984. Υπήρξε και ο πρώτος γκέι υπουργός, ως υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση του Tony Blair.  Ο Smith “χτύπησε” κι άλλη μια πρωτιά, όταν το 2005 ανακοίνωσε ότι είναι οροθετικός. H εφημερίδα Observer κυκλοφόρησε τότε με τίτλο: “Ο πρωτοπόρος που άλλαξε τη ζωή των γκέι”.

Σήμερα, η κυβέρνηση των Εργατικών διαθέτει δύο ανοιχτά γκέι υπουργούς, τον Ben Bradshaw, υπουργό Πολιτισμού και τον Peter Mandelson, ο οποίος είναι ένας από τους  πλέον ισχυρούς πολιτικούς του κόμματος των Εργατικών, έχοντας υπηρετήσει σε πολλές και σημαντικές δημόσιες θέσεις.

Ελλάδα:

Η εσωτερικευμένη ομοφοβία των Ελλήνων και των Ελληνίδων πολιτικών δεν τους έχει επιτρέψει ως τώρα να δηλώσουν δημόσια και περήφανα τον ερωτικό τους προσανατολισμό, όπως κάνουν οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους, πολλές φορές με το επιχείρημα ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη ακόμα.

Αποφεύγουν να δουν, όμως, ότι δική τους είναι πρώτα από όλα η ευθύνη να ετοιμάσουν την κοινωνία, τόσο ως LGBT άτομα όσο και ως πολιτικά πρόσωπα. Αναπαράγουν έτσι την ομοφοβία και την έλλειψη ορατότητας των γκέι και των λεσβιών στην κοινωνία, δίνοντας παραπάνω επιχειρήματα στη ρητορικη μίσους που ακούγεται από Ψωμιάδηδες και παπάδες.

Η επιστολή του Ricky Martin: “Με υπερηφάνεια ανακοινώνω ότι είμαι ένας τυχερός ομοφυλόφιλος άντρας”

Ο Ricky Martin με ανακοίνωσή του στην επίσημη ιστοσελίδα του δηλώνει ότι είναι γκέι και περήφανος για αυτό!

Με μια συγκινητική και γενναία επιστολή στα ισπανικά και τα αγγλικά, ο Martin αναφέρεται στα χρόνια που έζησε στη σιωπή και το φόβο, με αποτέλεσμα, όπως λέει, να σαμποτάρει τον εαυτό του. Με θάρρος λέει ότι δεν φοβάται πια τη δική του αλήθεια κι ότι κατάλαβε πως η αποδοχή ξεκινάει από τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο δημοφιλής τραγουδιστής της pop καταλήγει, αναφέροντας ότι το να μιλήσει ανοιχτά για την ταυτότητά του αποτελεί ένα στέρεο βήμα προς την εσωτερική του γαλήνη καθώς και ένα ζωτικό κομμάτι της προσωπικής του εξέλιξης.

Ο 38χρονος Μartin έχει δύο γιούς, τον Matteo και τον Valentino, τους οποίους απέκτησε το 2008 από παρένθετη μητέρα.

διαβάστε την επιστολή του Ricky Martin:

“Πριν λίγους μήνες αποφάσισα να γράψω τα απομνημονεύματά μου, ένα σχέδιο που ήξερα ότι θα με έφερνε πιο κοντά σε ένα καταπληκτικό κομβικό σημείο της ζωής μου. Από τη στιγμή που έγραψα την πρώτη φράση ήμουν σίγουρος ότι το βιβλίο αυτό θα ήταν το εργαλείο που θα με έκανε να απελευθερωθώ από πράγματα που κουβαλούσα μέσα μου για πολύ καιρό. Πράγματα, που ήταν βαριά για να τα κρατάω μέσα μου. Γράφοντας τον απολογισμό της ζωής μου, ήρθα πολύ κοντά στην αλήθεια. Κι αυτό είναι κάτι που αξίζει να το γιορτάσω.