Νίκη για την ισότητα στο γάμο, οι υποψηφιότητες της ταινίας Τα Παιδιά Είναι Εντάξει!
Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία Όσκαρ. Η σημαντική είδηση για την Ελλάδα είναι η υποψηφιότητα της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, Κυνόδοντας – μετά από 33 χρόνια η Ελλάδα εκπροσωπείται με υποψήφια ταινία στα Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Μεταξύ των υποψήφιων ταινιών είναι και η ταινία της ανοιχτά λεσβίας Lisa Cholodenko, Τα Παιδιά Είναι Εντάξει, η οποία απέσπασε τέσσερις υποψήφιοτητες για τα φετινά Όσκαρ.
Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται σε μια ομογονεϊκή οικογένεια με αφορμή την εμφάνιση του πατέρα – δωρητή σπέρματος. Τις δύο μητέρες υποδύονται η Annette Bening και η Julianne Moore, ενώ στον ρόλο του πατέρα εμφανίζεται ο Mark Ruffalo.
Συγκεκριμένα, η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Annette Bening, Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Mark Ruffalo και Πρωτότυπου Σεναρίου.
Ο Mark Ruffalo δήλωσε ότι οι υποψηφιότητες της ταινίας είναι μια νίκη για την ισότητα στο γάμο, ενώ η Lisa Cholodenko ανέφερε: “Είμαι ενθουσιασμένη που θα είμαι στο Kodak Theatre τον επόμενο μήνα μαζί με τον Stuart, τον Mark Ruffalo, την Annette Bening και τους άλλους παραγωγούς και τους συνεργάτες μου που δούλεψαν τόσο σκληρά για αυτή την ταινία.. Λυπάμαι μόνο που η Julianne Moore δεν πήρε την υποψηφιότητα, που άξιζε”.
Στη φωτογραφία, η σκηνοθέτις και η Julianne Moore ανταλλάσσουν ένα φιλί στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου.
Η σεξουαλική επανάσταση του ελληνικού σινεμά: Από τη Στέλλα στη Στρέλλα
Αιμομειξία, ομοφυλοφιλία, τρανσέξουαλ, αντρικό γυμνό, ερωτικό τρίο. Ποτέ μέχρι σήμερα, το ελληνικό σινεμά δεν στράφηκε τόσο ανοιχτά και απενοχοποιημένα στην εξερεύνηση της σεξουαλικότητας. Είναι ενδεικτικό πως στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τρεις ταινίες είχαν ως ηρωα έναν ομοφυλόφιλο.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι βέβαια η «Στρέλλα» του Π. Κούτρα: ο άρτι αποφυλακισμένος ήρωας «πέφτει» πάνω σε μια τρανσέξουαλ και όταν την ερωτεύεται μαθαίνει πως πρόκειται για τον γιο του. Θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας γκέι σαπουνόπερας. Ομως ο Κούτρας κατάφερε με χιούμορ, ευρηματικότητα και αφοπλιστική ανθρωπιά να μας πείσει. Και έφτασε μέχρι το Βερολίνο, βγάζοντας τη γλώσσα στον πρότερο «έντιμο βίο» τού καθωσπρέπει ελληνικού σινεμά.
«Μιλάμε πλέον μια νέα γλώσσα», επισημαίνει ο ίδιος. «Γιατί βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Φεύγουμε σιγά σιγά ως κοινωνία από τη μικροαστική ελληνορθόδοξη δικτατορία, ενώ ταυτόχρονα διανύουμε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα τρομερά πουριτανική και άκρως υποκριτική. Εχετε δει ποτέ κανέναν να βγαίνει στην τηλεόραση και να δηλώνει άθεος; Είναι τρελό, αλλά μάλλον έχουμε το μόνο Κομμουνιστικό Κόμμα που προσεύχεται!».
Αυτή η εμμονή των νέων ελλήνων κινηματογραφιστών στις ακραίες ερωτικές συμπεριφορές δεν κρύβει κάποια ηδονοβλεπτική διάθεση. Στην πλειονότητά τους κάνουν το δικό τους σχόλιο για την ελληνική οικογένεια. Εδώ η απογύμνωση ταυτίζεται με την απομυθοποίηση…
Στη «Χώρα προέλευσης» του Σ. Τζουμέρκα, που διατρέχει τρεις γενιές, η ηρωίδα έχει σχέση με τον θετό αδερφό της, που στην πραγματικότητα είναι ο ξάδερφός της. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται ερωτευμένος μαζί της και ο άλλος ξάδερφός της, ένα «αγρίμι» μεγαλωμένο με μια ψυχωτική μάνα. Και βέβαια, στον βραβευμένο στις Κάνες «Κυνόδοντα» του Γ. Λάνθιμου, ο έγκλειστος ήρωας συνευρίσκεται τακτικά με -αμειβόμενη από τον πατέρα του- επισκέπτρια από τον «έξω κόσμο». Γρήγορα την αντικαθιστά η αδερφή του…
Με το θέμα της αιμομειξίας στην επαρχία είχε καταπιαστεί νωρίτερα ο Κ. Ζάππας στις «Μικρές Ελευθερίες» (μια συμπαραγωγή του Λαρς Φον Τρίερ): ο πατέρας-αφέντης έχει σεξουαλικές σχέσεις με την κόρη του δημιουργώντας ένα τόσο νοσηρό κλίμα στα παιδιά του, ώστε, μοιραία, αυτά στρέφονται το ένα στο άλλο: τα βλέπουμε ολόγυμνα στο μπάνιο, αλλά η σκηνή είναι περισσότερο σπαρακτική παρά σοκαριστική. Στη νέα ταινία του Ζάππα, την «Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας», ήρωας είναι ένας πρώην τρομοκράτης που εκπορνεύεται και ντύνεται γυναίκα…
Σύμφωνα με τη Μαρία Κομνηνού, που διδάσκει ζητήματα φύλου στο σινεμά (Πανεπιστήμιο Αθηνών-Τμήμα Επικοινωνίας), «την τελευταία τριετία παρατηρήσαμε στο σινεμά μια στροφή στις πιο ακραίες εκφράσεις της κρίσης της δυσλειτουργικής οικογένειας που λειτουργεί ως μεταφορά για την ευρύτερη κρίση των θεσμών της ελληνικής κοινωνίας. Με τον ίδιο τρόπο που ο Σοφοκλής χρησιμοποιούσε τον μύθο του Οιδίποδα για να καταγγείλει την κρίση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας…».
Στο τέλος της «Στρέλλας», ο Κούτρας παρουσιάζει μια αντισυμβατική, «οικογενειακή» σύναξη με την τρανσέξουαλ ηρωίδα του, τον πατέρα-εραστή της, έναν πρώην συγκρατούμενό του, έναν μετανάστη κι ένα μωρό! «Σίγουρα ό,τι περιγράφω δεν είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Ομως μια οικογένεια δεν είναι πλέον αναγκαστικά το τυπικό μοντέλο».
Ενα άλλο στοιχείο που κυριαρχεί σε πολλές νέες ταινίες είναι η εσκεμμένη έλλειψη αισθησιασμού. Στον «Κυνόδοντα», το σεξ εμφανίζεται σαν μια εντελώς μηχανική διαδικασία σωματικής εκτόνωσης, που όμως μετατρέπεται σε βασανιστήριο όταν γίνεται αιμομεικτική. Αλλά και στο «Attenberg» της Α. Τσαγγάρη, που βραβεύτηκε στη Βενετία, ο τρόπος που η ηρωίδα μυείται από τη φίλη της στο σεξ θυμίζει τα ντοκιμαντέρ με ζώα που παρακολουθεί μανιωδώς η κοπέλα. Το «εκπαιδευτικό» φιλί μεταξύ των δύο ηρωίδων, η μετέπειτα κουβέντα τους με θέμα τις «πουτσιές» και οι πρώτες αδέξιες ερωτικές εμπειρίες του κοριτσιού αντιμετωπίζουν το σεξ με τρόπο εντελώς «κλινικό». Κι εδώ παρουσιάζεται ένα εντελώς αντισυμβατικό μοντέλο μονογονεϊκής οικογένειας: το κορίτσι μιλά ανοιχτά με τον ετοιμοθάνατο μπαμπά του για το σεξ.
Στο εικαστικά πανέμορφο παραμύθι εποχής «Μαύρο Λιβάδι» του Β. Μαρινάκη, η μοναχή προκύπτει μοναχός, αλλ’ αυτό δεν πτοεί τον γενίτσαρο που την ερωτεύεται. Γιατί όμως τέτοιες σεναριακές ακρότητες; «Για να επικοινωνήσεις πλέον με το κοινό», εξηγεί ο Β. Μαρινάκης, «χρειάζεται να το κάνεις με μια γροθιά. Είναι πια τέτοια η ροή πληροφοριών, συγκινήσεων και ιδεών που ο θεατής αναισθητοποιείται λίγο. Επιλέγουμε λοιπόν ακραία θέματα για να σπάσουμε το μπετόν. Πρόσφατα είδα την ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασεθακούλ: μια γυναίκα κάνει έρωτα με ένα ψάρι. Κι όμως είναι μια πολύ συγκινητική ταινία».
Παλιότερα γυρίζονταν περισσότερο κοινωνικές ή πολιτικές ταινίες. «Ναι, αλλά σήμερα οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει. Η μόνη θέση της γενιάς μας είναι η αντίδραση στα πάντα. Κι όταν ως νέος δεν ξέρεις πού να πατήσεις, φυσικό είναι να στραφείς στις βασικές αρχετυπικές επιθυμίες, στα ζωώδη ένστικτα. Σήμερα, επιδιώκουμε καριέρα, πάμε για καφέ αλλά έχουμε ξεχάσει να μυρίζουμε τον αέρα, να ορμάμε…»
«Γιατί επιτρέπεται να δείχνει η τηλεόραση να σφαγιάζεται κόσμος με πολυβόλο αλλά είναι ανάρμοστο να δείξεις ένα πέος;» αναρωτιέται. «Πόσω μάλλον που σήμερα τα πρότυπα του άνδρα και της γυναίκας έχουν κλονιστεί. Υπάρχει ένα ανακάτεμα».
Το «Μέσα στο δάσος» του Α. Φραντζή είναι άλλο ένα πανσεξουαλικό παραμύθι μέσα στη φύση, αλλά αυτό καταλήγει σε τρίο. Υπάρχει μάλιστα μια σκηνή όπου ένας γυμνός άνδρας αυτοϊκανοποιείται παρέα με έναν άλλο, μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο εκκλησάκι. Οπως μας είπε ο Φραντζής, δεν είχε στόχο να προκαλέσει την Εκκλησία, αλλά «να αντιπαραβάλει τη θρησκευτική έκσταση με την ερωτική έκσταση».
Η σχέση θρησκείας-σεξουαλικότητας θίγεται και αλλού. Το «Μαύρο Λιβάδι» διαδραματίζεται σε ένα μοναστήρι όπου ένα αγόρι εξαναγκάζεται με το ζόρι να μεγαλώσει σαν κορίτσι. Στην δε ταινία «Από θαύμα» του Κύπριου Μαρίνου Καρτίκκη που είδαμε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, πίστη και ομοφυλοφιλία πάνε μαζί: ο ήρωας είναι ένας νεαρός θεολόγος που διδάσκει σε σχολείο και προβληματίζεται για μια θαυματουργή εικόνα που υποτίθεται πως δακρύζει. Αλλά στον ελεύθερο χρόνο του «ψωνίζεται» στο πάρκο με άγνωστους…
Το μοτίβο αναζήτησης συντρόφων στο πάρκο από ομοφυλόφιλους άνδρες επανέρχεται σε δύο ακόμα ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ: στον «Ξεναγό» (φωτο) του Ζαχαρία Μαυροειδή και στο «Canal d’amour» του Κώστα Νταντινάκη. Ο ήρωας του τελευταίου απορρίπτει μια σχετική πρόταση («Τι; Σαν τα ζώα;») και βρίσκει έναν μέντορα στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου αμερικάνου γκέι -λάτρη του Καβάφη.
Οσο για τον ξεναγό ήρωα του Μαυροειδή, βγαίνει από μια μακροχρόνια σχέση με μια κοπέλα και δυσκολεύεται να παραδεχτεί τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Κι όταν καταλήγει με έναν άγνωστο σε ένα αυτοκίνητο, αδυνατεί να ανταποκριθεί. Αναζητά κάτι πιο ουσιαστικό. Μόνο που δεν ξέρει πού θα το βρει.
Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής δηλώνει γκέι ακτιβιστής -γράφει μάλιστα στο γκέι διαδικτυακό περιοδικό 10percent.gr. «Η γενιά πριν το Ιντερνετ συνήθιζε να απωθεί τις ομοφυλοφιλικές της τάσεις», λέει. «Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν: οι έφηβοι έχουν πρόσβαση σε έναν τεράστιο όγκο πληροφόρησης. Βλέπουν ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτούς. Το κράτος μας είναι πολύ ομοφοβικό», υποστηρίζει. «Πάρτε τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΣΡ για τη συνέντευξη με την τρανς της “Στρέλλας” η το φιλί του Παπακαλιάτη. Πιστεύετε πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα ασχολιόταν με την ταινία του Κούτρα, αν δεν είχε πάει στο Βερολίνο; Δεν υπάρχει σεξουαλική εκπαίδευση και οι παπάδες συνεχίζουν τα κηρύγματα μίσους χωρίς την επέμβαση του κράτους. Ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης που θεσμοθετήθηκε επί Ν.Δ. αναφέρει ρητά πως δεν συμπεριλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια».
Γιατί όμως, ειδικά σήμερα γίνονται τόσο πολλές τέτοιες ταινίες; «Κατ’ αρχήν είναι πιο εύκολο πια να κάνεις ταινίες με την ψηφιακή κάμερα. Οι νέοι σκηνοθέτες έχουν ταξιδέψει πιο πολύ, είναι πιο ανοιχτοί. Αλλά είναι πιά και πιο ανεκτική η κοινωνία: φεμινισμός, gender studies, queer studies. Εχει υπάρξει μια μεγάλη προβληματική γύρω από τα στερεότυπα του φύλου».
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΗ ΣΤΡΕΛΛΑ
ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στο παρελθόν, ο Πάνος Κούτρας ξεχωρίζει μόνο τη «Στέλλα» «ως ένα πρότυπο γυναικείας χειραφέτησης που απολαμβάνει την ελευθερία στο σεξ και θέλει να παραμείνει ελεύθερη. Φυσικά, στο τέλος τη σκοτώνουν…» Οσο για τον Δαλιανίδη, «ενώ ήταν γκέι δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτό. Οι ταινίες του είχαν μια τετριμμένη ηθική: η γυναίκα έπρεπε να φάει χαστούκι για να συνέλθει».
Σύμφωνα με τον ιστορικό κινηματογράφου Γιάννη Σολδάτο, «ανιχνεύοντας τη σχέση του ελληνικού σινεμά με τη σεξουαλικότητα, θα συναντήσουμε αρκετές τέτοιες ταινίες, μόνο που δεν αποτελούν το κύριο σώμα του κινηματογράφου μας, όπως πάει να γίνει τώρα λόγω των νέων συνθηκών. Στο “Δάφνις και Χλόη”, ο Ορέστης Λάσκος, στις αρχές του ’30, εμφάνισε ολόγυμνους ηθοποιούς, όταν, λίγο πριν, ο Πάγκαλος απαγόρευε τις φούστες που απήχαν περισσότερο από 30 εκατοστά από το έδαφος».
Ακολούθησαν αρκετά ακόμα παραδείγματα κόντρα στον συντηρητισμό της εποχής: «Από την “Στέλλα” του Κακογιάννη και τα ερωτικά τρίγωνα στις ταινίες του Κανελλόπουλου, μέχρι τον “Φόβο” του Κώστα Μανουσάκη το ’60, με τη συγκάλυψη της διαστροφής. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος στο “Προσοχή κίνδυνος”, παρουσιάζει ένα κρεσέντο αιμομειξίας πατέρα-κόρης. Οι ταινίες με ομοφυλόφιλους κάνουν έντονα την εμφάνισή τους το ’80: από τον “Αγγελο” του Κατακουζηνού, ώς τις ταινίες των Κόρρα και Βούπουρα, του Γιάνναρη και του Μακρή. Για να επέλθει τελικά μια πλήρης και άνευ όρων ενσωμάτωση του θέματος στο σώμα του ελληνικού κινηματογράφου…»
Με το θέμα «Διαφορετικότητα και ερωτισμός» έχει ασχοληθεί στο ομώνυμο βιβλίο του («Αιγόκερως») και ο Κωνσταντίνος Κυριακός, επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο των Πατρών, που μας θύμισε αρκετές ακόμα σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις: από το ζοφερό, γκέι «Οξυγόνο» μέχρι τις λεσβίες στις ταινίες «Deep end» και «Hardcore», και από «το τρυφερό γκέι ζευγάρι μεσήλικων διεφθαρμένων αστυνομικών» στο «Bank Bang», μέχρι τον «Καβάφη». Αλλά και τις τρανσέξουαλ και τους τραβεστί στις ταινίες «Ο γιος του Τσάρλι», «Γαλάζιο φόρεμα», «Οταν χορέψουμε μαζί». Υπήρξαν όμως και σημαντικές μικρού μήκους που καταπιάστηκαν με την ομοφυλοφιλία: από τον «Αμερικάνο» (1999) του Χρήστου Δήμα, μέχρι το προπέρσινο, σπαρταριστό «Ι am gay» του Νικόλα Κολοβού.
Ο Mickey Rourke θα υποδυθεί τον πρώτο ανοιχτά γκέι παίκτη ράγκμπι, Gareth Thomas
Ο Mickey Rourke πρόκειται να πρωταγωνιστήσει σε ταινία για την αληθινή ζωή του πρώην αρχηγού της Εθνικής Ουαλίας στο ράγκμπι, Gareth Thomas, ο οποίος, σε συνέντευξή του στην Daily Mail, τον Δεκέμβρη του 2009, αποκάλυψε ότι είναι γκέι.
Ο Gareth Thomas, ο οποίος είναι ο πρώτος παίκτης που έσπασε το φράγμα των 100 συμμετοχών με την Εθνική Ουαλίας, είχε παντρευτεί το 2002 και το 2006 ζήτησε διαζύγιο από τη σύζυγό του.
“Σχεδόν οδηγήθηκα στην αυτοκτονία.. τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλύψω την αλήθεια στον κόσμο – είμαι γκέι», δήλωσε τότε ο Thomas. «Είναι δύσκολο να είσαι ο μοναδικός παίκτης διεθνώς που είναι έτοιμος να σπάσει αυτό το ταμπού. Βλέπω τους αριθμούς, αποκλείεται να είμαι ο μοναδικός. Κι όμως, δεν γνωρίζω για άλλους εν ενεργεία γκέι παίκτες. Θα ήμουν ευτυχισμένος αναυτό το ζήτημα, σε ένα διάστημα 10 ετών, δεν απασχολούσε πια τον αθλητισμό. Θα ήμουν ευτυχισμένος αν ο κόσμος έλεγε: «Και λοιπόν;»”.
Ο Mickey Rourke δήλωσε, αφού διάβασε το σενάριο: “Είναι ένα από τα πιο σκληρά σπορ… και το να είσαι παίκτης ράγκμπι και γκέι, να το κρατάς μυστικό και να παίζεις τόσο καλά όσο έπαιζε ο Thomas, θέλει πολύ κουράγιο!”
Η πρώτη γκέι ταινία του Bollywood είναι γεγονός!
Όπως διαβάζουμε στη Lifo, η πρώτη γκέι ταινία του Bollywood είναι γεγονός! Oι καιροί αλλάζουν και ο ινδικός κινηματογράφος αλλάζει μαζί τους: μια νέα ταινία με τίτλο Dunno Y βγήκε προχτές στους κινηματογράφους της χώρας.
Το φιλμ έχει χαρακτηριστεί ως «Η απάντηση του Bollywood στο Brokeback Mountain» και εκτός απ’ την ομοερωτική υπόθεση περιλαμβάνει και ένα φιλί μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Οι κριτικές είναι καλές (στην αφίσα διακρίνουμε εκθειαστικές ατάκες από μεγάλες -όχι ινδικές- εφημερίδες, και βλέπουμε και καναδυό βραβεία) αλλά όπως ήταν αναμενόμενο οι θρησκευτικές ομάδες της Ινδίας αποφάσισαν να πολεμήσουν την ταινία με κάθε, ειρηνικό, μέσο.
Τότε που δεν υπήρχε queer cinema
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΛΜΗΡΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΗΣ «ΝΗΣΟΥ»
Το ευρύ κοινό έχει συνδέσει το όνομα του Χρήστου Δήμα με την κωμωδία «Νήσος», τη μεγάλη περσινή εμπορική επιτυχία. Αλλοι τον είχαν ξεχωρίσει από τους «Ακροβάτες του κήπου» (2001). Είναι βέβαια γνωστός και από την τηλεόραση και τα βιντεοκλίπ.
«Το γκέι σήμερα είναι λίγο ευκολία και της μόδας», λέει ο Χρήστος Δήμας Αυτοί που έχουν καλύτερη μνήμη, αλλά και σινεφιλικό ενδιαφέρον, γνωρίζουν ότι μπήκε με φόρα στον κόσμο του σινεμά με τέσσερις μικρού μήκους ταινίες (1995-1999), προκλητικές για την εποχή τους, χάρη στην γκέι θεματολογία τους, και πρωτοποριακές στο ύφος.
Το 2000 οι τέσσερις ταινιούλες κυκλοφόρησαν ως ενιαίο σώμα με τον τίτλο «Τέσσερα». Δέκα χρόνια μετά ξαναβγαίνουν στους κινηματογράφους (από σήμερα). Αυτό τον καιρό ο Χρήστος Δήμας ετοιμάζεται να μεταφέρει στο σινεμά το θεατρικό έργο της Ελένης Γκασούκα «Φουρκέτα» και το βιβλίο της Παυλίνας Νάσιουτζικ «Μαμάδες βορείων προαστίων». Στις πρόσφατες δουλειές του είναι και τα βίντεο για τη «Φρεναπάτη» του Μαυρίκιου στο Εθνικό.
Του ζητήσαμε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να θυμηθεί την εποχή που έκανε τις μικρού μήκους ταινίες…
«ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑ» (1995): «Εκείνο τον καιρό είχα ένα αίσθημα φόβου για το AIDS και την απώλεια. Πολλά από αυτά που λέγονται στην ταινία είναι πράγματα που είχα ψιθυρίσει ή δεν είχα μπορέσει να ψιθυρίσω σε ανθρώπους που αγαπούσα. Η σκηνή όπου η Ερση Μαλικένζου μιλάει on camera στον γιο της παραμένει το πιο ωραίο γύρισμα της ζωής μου».
«TENDER» (1997): «Ακολουθεί τη μοναξιά και την τρυφερότητα μιας τραβεστί, της Βίκυς, που αναζητά το παραμύθι, τον έρωτα και την ειρήνη με τον εαυτό της. Μέχρι τότε δεν είχαν γίνει ταινίες με τραβεστί. Μόνον η “Μπέτυ” του Σταύρακα. Δεν υπήρχε queer σινεμά, ούτε οι ταινίες του Κούτρα και του Γιάνναρη. Μόνον ο Αλέξης Μπίστικας είχε κάνει 2-3. Την γύρισα σε βίντεο -όλοι τραβούσαν σε super 16 ή 35mm-, που τότε το θεωρούσαμε φτηνό, με τα λεφτά που πήρα από μια μετεγγραφή στην ομάδα μπάσκετ της Ελευσίνας, με τρεις φίλους για συνεργείο, έναν Δεκαπενταύγουστο σε μια άδεια Αθήνα».
«ΑΝΑΣΑ» (1998). «Είναι η αγαπημένη μου. Εχει το πακέτο που χαρακτηρίζει την ουσία της τέχνης: απώλεια, παρουσία ή απουσία της μητέρας, αίσθηση του νερού, μοναξιά, ξενιτιά. Ζούσα στο Σαν Φρανσίσκο. Δούλευα με υποτροφία στο στούντιο του Τζορτζ Λούκας. Κάπως έτσι έμπλεξα με το ανεξάρτητο σινεμά του Σαν Φρανσίσκο, σε μια εποχή που το Φεστιβάλ του Σάντανς δεν είχε τη σημερινή απήχηση. Ηταν η καρδιά του ανεξάρτητου σινεμά, μαζί με τη Νέα Υόρκη και το Σιάτλ».
«ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ» (1999). «Πέρασα από οντισιόν τον… εαυτό μου για να υποδυθώ τον ρόλο. Παρ’ όλο που φαίνομαι γενναίος, είμαι δειλός. Ντρεπόμουν να ζητήσω από ηθοποιό να βγάλει τα ρούχα του. Ετσι “Ο Αμερικάνος” έγινε το alter ego μου. Επειδή παίζω, όλοι πιστεύουν ότι ήμουν coco dancer. Εχει την πλάκα του. Η ταινία είναι φόρος τιμής στην ξενιτιά. Το στοίχημα ήταν να φτιάξω ένα μιούζικαλ με θέμα έναν μετανάστη που βρίσκει τον δρόμο του στο αμερικανικό όνειρο. Τότε δούλευα full time σερβιτόρος στην πιτσαρία ενός υπέροχου Ζακυνθινού».
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. «Κοιτώ το “Τέσσερα” με τρυφερότητα. Αναγνωρίζω ότι έχει κάτι το πρωτόλειο, ερασιτεχνισμό και θυμό. Ισως αυτά υπήρξαν η δυναμική του. Ηταν ένα ταξίδι στα format, στις εποχές, στις χώρες. Ηταν η αφετηρία μου στο σινεμά, αλλά και η συναισθηματική μου ολοκλήρωση».
QUEER CINEMA. «Χάρηκα πολύ με την επιτυχία της “Στρέλλας”. Θα ξαναέκανα σήμερα μια ταινία αυτού του είδους, αρκεί να με συγκινεί η ιστορία. Βλέπεις, για παράδειγμα, το “Τα παιδιά είναι εντάξει” της Λίζα Τσολοντένκο, μια σύγχρονη ιστορία με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Θεωρείται queer cinema, αλλά είναι mainstream. Το γκέι σήμερα είναι λίγο ευκολία και της μόδας. Πάρτε, για παράδειγμα, πόσα θεατρικά με γκέι θεματολογία παίζονται τώρα στην Αθήνα».
πηγή Ελευθεροτυπία
35 χρόνια από τη δολοφονία του Pier Paolo Pasolini
Πριν 35 χρόνια, στις 2 Νοεμβρίου του 1975 βρέθηκε στην παραλία της Όστια, κοντά στη Ρώμη, άγρια δολοφονημένος ο Ιταλός σκηνοθέτης, ηθοποιός, ποιητής και δημοσιογράφος Pier Paolo Pasolini.
Συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, αριστερός, ανοιχτά γκέι, ο Pasolini σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το Ακατόνε, το 1961. Ακολουθούν οι ταινίες Μάμα Ρόμα, το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (1964), Οιδίπους Τύραννος (1967), Θεώρημα, Χοιροστάσιο, Μήδεια με τη Μαρία Κάλλας (1970), καθώς και η λεγόμενη τριλογία της ζωής: το Δεκαήμερο (1971), Οι Ιστορίες του Καντέρμπουρυ (1972) και Χίλιες και μια νύχτες (1974).
Το κύκνειο άσμα του, Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα, προκάλεσε φρίκη, ουρλιαχτά, βίαιες αντιδράσεις και εισαγγελικές παρεμβάσεις. Ο Pasolini, εμπνευσμένος από τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ, δημιουργεί ένα κινηματογραφικό έργο μη «παθητικό» και «υπνωτικό» αλλά «επιθετικό», όπως πίστευε ότι πρέπει να είναι η λειτουργία του κινηματογράφου. Στο έργο, τέσσερις εκπρόσωποι της φασιστικής εξουσίας απάγουν κορίτσια και αγόρια και τα υποβάλλουν σε σεξουαλικά όργια, βασανιστήρια και τελετές κοπρολαγνείας. Η ταινία προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις. «Μα αυτή ήταν η επιδίωξή μου. Να εξοργίσω, να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Ύστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας “σπρώχνει” στον ολοκληρωτικό αφανισμό», δήλωσε ο Pasolini σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.
Ο σκηνοθέτης βρέθηκε νεκρός τα ξημερώματα της 2ας Νοεμβρίου του 1975 στην παραλία της Όστια, έξω από τη Ρώμη. Το πτώμα έφερε σημάδια άγριας κακοποίησης: σχεδόν αποκομμένα αυτιά, σπασμένες οδοντοστοιχίες, συνθλιμμένα οστά θώρακα από το επανειλημμένο πέρασμα οχήματος από πάνω του. Για τον άγριο φόνο ομολόγησε και καταδικάστηκε ως ένοχος, σε φυλάκιση 9 ετών και 7 μηνών, ένας εκπορνευόμενος 17χρονος, ο Pino Pelosi.
Η αγριότητα ωστόσο της δολοφονίας είχε εξαρχής δημιουργήσει υποψίες ότι ο Πελόζι δεν ήταν ο μόνος δράστης του εγκλήματος. Πέρασαν 30 χρόνια ώσπου, το 2005, ο Pelosi απέσυρε την ομολογία του, δηλώνοντας πως πλέον ήταν νεκροί όλοι όσοι απειλούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του, κάτι που του επέτρεπε πλέον να πει την αλήθεια. Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε, αλλά και την έρευνα Σικελών δημοσιογράφων, η δολοφονία του Pasolini ήταν καθαρά πολιτικό, και όχι σεξουαλικό, έγκλημα.
Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, αιτία ήταν η γνώση του Pasolini για πρόσωπα της ιταλικής πολιτικής και τις διασυνδέσεις τους με τον κόσμο της Μαφίας. «Ξέρω τα ονόματα των υπευθύνων, όλων αυτών που χειραγωγούν τους νεοφασίστες, όλων αυτών των γνωστών αγνώστων που είναι υπεύθυνοι για τα πρόσφατα εγκλήματα» είχε δηλώσει ο Pasolini ένα χρόνο πριν από τη δολοφονία του. Το τελευταίο βιβλίο του, μάλιστα, με τίτλο «Πετρέλαιο» (στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Παρατηρητής» το 1993), με πρόφαση ιστορίες ερωτικών εμμονών προχώρησε σε αποκαλύψεις για τους εγκληματικούς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους της περιόδου της Δεύτερης Δημοκρατίας στην Ιταλία.
«Τον εκτέλεσαν. Ήταν πέντε. Του φώναζαν «βρωμόπουστα», «σκατοκομμούνι» και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Pasolini, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ» δήλωσε ο 51 ετών σήμερα Pelosi. Μεταξύ των πέντε εκτελεστών είχε αναγνωρίσει τους αδελφούς Μπορσελλίνο και δύο Σικελούς νεοφασίστες και ντίλερ. Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Pasolini άρχισε εκ νέου μετά την αναίρεση του Pelosi αλλά οι δικαστές αποφάσισαν ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να συνεχιστεί.
..Ο Pasolini ήταν άνθρωπος που πάντα αμφισβητούσε, που ποτέ δεν ανεχόταν την καταπίεση και τη βία και που απεχθανόταν την υποκρισία. Στη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής του, δεν απέφυγε να προσδώσει στις αμφισβητήσεις αυτές μορφή πολεμικής και διαστάσεις σκανδάλου. Η προσωπικότητά του διέγραψε μια τροχιά εκπληκτική που άγγιξε το δίχως άλλο τα όρια της μεγαλοφυΐας.
O Frederico Fellini είπε για αυτόν: “Η πνευματική μας ζωή έβρισκε σε αυτόν ένα συνεχές ερέθισμα για να σκέφτεται, να αλλάζει, να ανακουφίζεται. Πρόκειται για το πνίξιμο μιας ελεύθερης φωνής έξω από κοινωνικές συμβάσεις και σκοπιμότητες, την οποία η Ιταλία είχε ανάγκη”.
O Pier Paolo Pasolini μας αφορά ακόμα, τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, ο κινηματογράφος δεν είναι όπως τον άφησε, η λογοτεχνία δεν είναι όπως την γνώρισε, η σημερινή Ιταλία μοιάζει μια άλλη χώρα. Ακόμα και η “Alfa Romeo” δεν βγάζει πια εκείνα τα άγρια κουπέ, όπως η δική του “Veloce”. Ωστόσο, τα είχε δει όλα αυτά, τα είχε προφητέψει.
πηγή tvxs, Οδός Πανός
Πάνος Κούτρας: “Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για τους γκέι δημιουργούς”
από τη σημερινή Ελευθεροτυπία:
Ο Πάνος Κούτρας («Στρέλλα»), που στο παρελθόν δημιούργησε το ανατρεπτικό νεο-μιούζικαλ «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά», επισημαίνει μια πιο απρόοπτη πτυχή του έργου του Δαλιανίδη:
«Δεν ξέρω πόσο συνειδητά το έκανε, αλλά πιστεύω ότι με τις ταινίες του υπηρέτησε τον queer κινηματογράφο. Ολ’ αυτά τα πολύχρωμα μιούζικαλ με τα φτερά και τα πούπουλα βγάζουν ένα υπόγειο γκέι χιούμορ, μια ειρωνεία, ένα είδος κώδικα μεταξύ των γκέι: αυτό που σήμερα στο εξωτερικό ονομάζουν “camp χιούμορ”. Λαμβάνοντας υπόψη και την εποχή του, νιώθω πως συνεισέφερε στην γκέι κουλτούρα και εγώ προσωπικά απολαμβάνω πολύ το χιούμορ του. Δημιούργησε άλλωστε γκέι είδωλα όπως η Μαίρη Χρονοπούλου, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με τον ίδιο τρόπο που στο εξωτερικό αγαπήθηκαν ηθοποιοί όπως η Ντίτριχ και η Μινέλι».
«Κάποτε», υποστηρίζει, «πρέπει στην Ελλάδα να αναγνωρίσουμε την συνεισφορά ομοφυλόφιλων δημιουργών, όπως ο Τσαρούχης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, ο Δαλιανίδης, μιλώντας ανοιχτά για την ταυτότητά τους».
Ζευγάρι στη μεγάλη οθόνη Leonardo DiCaprio – Joaquin Phoenix;
Θα σταθεί αφορμή η νέα ταινία του Clint Eastwood, Hoover, να δούμε τον Leonardo DiCaprio και τον Joaquin Phoenix ως ζευγάρι στη μεγάλη οθόνη;
Η ταινία, το σενάριο της οποίας έχει γράψει ο Dustin Lance Black (κάτοχος Όσκαρ για το σενάριο του «Milk» του Gus Van Sant), θα αποτελεί βιογραφία του διαόβητου διευθυντή του FBI, J. Edgar Hoover, ενώ θα ρίχνει φως στην προσωπική του ζωή και συγκεκριμένα στη σχέση του με τον προστατευόμενό του, Clyde Tolson.
Ως βοηθός του Hoover από το 1947 ως το 1972, ο Tolson βρισκόταν σε καθημερινή επαφή μαζί του, η οποία δεν περιοριζόταν στον επαγγελματικό τους χώρο: οι δύο άντρες συχνά έβγαιναν μαζί για φαγητό, πραγματοποιούσαν κοινές εξόδους σε νυχτερινά κλαμπ, ενώ έκαναν μαζί ακόμα και διακοπές.
Παρόλο που η επίσημη εκδοχή του FBI σχετικά με τη σχέση των δύο αντρών ακόμα και σήμερα μιλάει για μια «αυστηρά φιλική σχέση», οι δύο άνδρες έκαναν τα πάντα μαζί : ο Clyde Tolson ήταν ο μοναδικός κληρονόμος της περιουσίας του Hoover, αλλά και της ασφάλειας ζωής του, ενώ ήταν και ο παραλήπτης της αμερικάνικης σημαίας που σκέπαζε το φέρετρό του όταν κηδεύτηκε. Σήμερα, δε, οι τάφοι των δύο αντρών απέχουν μόλις λίγα μέτρα.
Ο Leonardo DiCaprio φέρεται να έχει ήδη συμφωνήσει να υποδυθεί τον διευθυντή του FBI, ενώ αυτή την περίοδο ο Eastwood βρίσκεται σε συζητήσεις με τον Joaquin Phoenix για τον ρόλο του Tolson.
Οι LGBT ταινίες του 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας
Οι Νύχτες Πρεμιέρας, το φετινό 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας, ξεκίνησαν στις 15 Σεπτεμβρίου: με περισσότερες από 100 ταινίες στις 4 αίθουσες (Αττικόν, Απόλλων, Δαναός 1 και 2) θα διαρκέσει μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου, με 12 ταινίες στο Διεθνές Διαγωνιστικό, ειδικές προβολές, αφιερώματα, ντοκιμαντέρ και άλλα τμήματα, όπως κάθε χρόνο.
Το Στοπ Ομοφοβία ξεχώρισε τις LGBT ταινίες που θα προβληθούν στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας και σας τις παρουσιάζει:
Απόψε, στις 22.45 στην αίθουσα Δαναός 2, προβάλλεται το Presque Rien, μια ταινία του Σεμπαστιάν Λιφσίτς, γαλλικής παραγωγής, που βγήκε στις αίθουσες το 2000: Δυο αγόρια γνωρίζονται στην διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών και βυθίζονται στην ανακάλυψη της σεξουαλικότητας τους, του έρωτα και της δύναμης του σεξ, που τους παρασύρει με την ορμή ενός σαρωτικού κύματος. Oμως η μεθυστική επήρεια της μοιρασμένης απόλαυσης δεν είναι παρά μόνο η αρχή σε αυτή την ιστορία που μοιάζει να συλλαμβάνει κάθε έκφανση της εφηβικής επιθυμίας, των επιπλοκών της αγάπης και των εμποδίων που γεννιούνται στην προσπάθεια θεμελίωσης μιας σχέσης που βασίζεται σε κάτι παραπάνω από την ένωση δύο κορμιών.
Αύριο, Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, στις 17.30, προβάλλεται στο Δαναό 1, η ταινία της Λίσα Τσολοντένκο, The kids are all right: Η Τζόνι και ο Λέιζερ βρίσκονται στο τέλος της εφηβείας και μεγαλώνουν στο σπίτι μαζί με την οικογένειά τους. Αυτή η οικογένεια όμως διαφέρει απ’ τις υπόλοιπες καθώς έχει δύο μαμάδες, που μοιράζονται το κρεβάτι και τις ζωές τους, τις οποίες υποδύονται η Ανέτ Μπένινγκ και η Τζούλιαν Μουρ. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν τα δύο παιδιά αποφασίζουν να μάθουν την ταυτότητα του βιολογικού τους πατέρα και να τον βάλουν στην ζωή τους.
Μισή ώρα αργότερα, στις 18.00, στον Απόλλωνα, προβάλλεται η γαλλική ταινία L’ arbre et la foret: Όταν ο παππούς Μίλερ ανακοινώνει σε παιδιά και εγγόνια πως είναι γκέι, το κουβάρι των αποκαλύψεων αρχίζει να ξετυλίγεται χωρίς σταματημό. Μυστικά και ψέματα σε ένα συναρπαστικό φιλμ για τα γεγονότα της ευρωπαϊκής ιστορίας, όπως δεν θα καταγραφούν σε κανένα σχολικό εγχειρίδιο.
Στις 22.30, στον Δαναό 1, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ταινία Howl, η οποία περιγράφει την αληθινή ιστορία του ποιητή, συγγραφέα και ηγέτη της γενιάς των μπίτνικς, Αλεν Γκίνσμπεργκ. Το 1956, ο γοητευτικός Νεοϋορκέζος εκδίδει την περίφημη ποιητική συλλογή του «Howl And Other Poems». Αμέσως μετά τη δημοσίευσή της, ο ίδιος και ο εκδότης του, Λόρενς Φερλινγκέτι, κατηγορούνται για προσβολή των ηθών και το βιβλίο παίρνει το δρόμο προς τα δικαστήρια. Οι βραβευμένοι με Οσκαρ Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν επιχειρούν μια αποκαλυπτική περιήγηση στην ζωή του σπουδαίου ποιητή. Ξεκινώντας από την νεαρή του ηλικία, την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας του και τις καταχρήσεις, το φιλμ καταλήγει στην εξιστόρηση μιας δίκης που είχε τεράστια σημασία για τα όρια της ελευθερίας του λόγου και την εξέλιξη της τέχνης στις Η.Π.Α. Στη φωτο, ο πρωταγωνιστής Τζέιμς Φράνκο.
Και η μεταμεσονύχτια LGBT ταινία του Σαββάτου είναι το Kaboom, σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Αράκι: Το λατρεμένο παιδί του ανεξάρτητου αμερικάνικου queer σινεμά και βετεράνος πλέον των Φεστιβάλ επιστρέφει με διαθέσεις πιο άγριες από ποτέ. Γκέι, λεσβίες, bisexual, ρωμαϊκά πάρτι, μυστικές σέχτες, δολοφόνοι, πράκτορες της CIA και εξωγήινοι, όλοι οι καλοί και οι περίεργοι χωράνε σε αυτό το εξωφρενικό όργιο αναφορών. Πιστός σε μια γκέι, νεανική θεματολογία και φανατικός θιασώτης του εκκεντρικού, ο Αράκι εγκαταλείπει κάθε υποψία προσχήματος και φτιάνει μια ταινία απροκάλυπτα fun. Εξι χρόνια μετά το «Mysterious Skin» αδιαφορεί για το οποιοδήποτε πέρασμα στο mainstream και παραδίδει ένα ακόμη ακατέργαστο ύμνο στο σουρεαλισμό.
Παρουσία του σκηνοθέτη, Σεμπαστιάν Λιφσίτς (φωτο δεξιά), θα προβληθεί η ταινία Wild Side, την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου, στις 22.45 στο Αττικόν: Βραβευμένο με Teddy στο Φεστιβάλ Βερολίνου, το Wild Side είναι η παράδοξη αγάπη μιας τριάδας ανθρώπων που δεν ανήκουν πουθενά και που ανακαλύπτουν ο ένας στον άλλο την σταθερά και την ισορροπία που λείπει από την ζωή τους. Η Σιλβί μια όμορφη νεαρή τρανσέξουαλ, ο Τζαμέλ, ένας μετανάστης που πουλάει το κορμί του στις τουαλέτες του σταθμού των λεωφορείων και ο Μιχαήλ, ένας Ρώσος πρώην στρατιώτης σημαδεμένος από τον πόλεμο στην Τσετσενία βρίσκουν καταφύγιο ο ένας στον άλλο και νόημα στο κρεβάτι που μοιράζονται σε μια σπάνια και μαγική επίδειξη ισορροπίας.
Ο Σεμπαστιάν Λιφσίτς θα παραστεί και στην προβολή της τελευταίας του ταινίας, Plein Sud, την Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου, στις 20.15 στο Αττικόν: Ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο προς τον γαλλικό νότο. Τέσσερα νεαρά παιδιά καθ’ οδόν προς την ενηλικίωση, την ανακάλυψη του εαυτού τους, των επιθυμιών και των ορίων τους. Τα υλικά γι’ αυτό το φιλμ μπορεί να μοιάζουν γνώριμα, όπως σε κάθε ταινία του Λιφσίτς όμως, είναι η ματιά που κάνει τα πράγματα να δείχνουν καινούρια.
Οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας θα μας αποχαιρετήσουν την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, οπότε μεταξύ άλλων θα προβληθεί η ισπανική ταινία Room in Rome, του Χούλιο Μέντεμ: Η Αλμπα και η Νατάσα γνωρίζονται στην «Αιώνια Πόλη» όπου στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου εκμυστηρεύονται τα ανείπωτα μυστικά τους και απολαμβάνουν την ηδονή που τους χαρίζει η ένωση της σάρκας. Ο Χούλιο Μέντεμ («Το Σεξ και η Λουθία», «Εραστές Του Αρκτικού Κύκλου») στο ριμέικ της χιλιανής ταινίας «In Bed» αποφασίζει να παίξει για ακόμη μια φορά με τα χρηστά ήθη του ανυποψίαστου κοινού προσφέροντας μια ακαταμάχητη ωδή στο γυμνό γυναικείο και στη παντοδυναμία του ερωτικού πόθου.
Τέλος, το αφιέρωμα στον Σεμπαστιάν Λιφσιτς κλείνει με την προβολή των μεσαίου μήκους ταινιών του Les Terres Froides/ Les Corps Ouverts, όπου ο σκηνοθέτης ακολουθώντας την καθημερινότητα του νεαρού πρωταγωνιστή, συνθέτει ένα πορτρέτο που θυμίζει ντοκιμαντέρ στον απροσποίητο τρόπο του και καταφέρνει να σκιαγραφήσει με σαφήνεια την ζωή του νεαρού σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του. Ο Ρεμί, γιος Γαλλίδας μητέρας και Βορειοαφρικανού πατέρα είναι ένας τυπικός νεαρός Παριζιάνος. Σπουδάζει, προσπαθεί να είναι καλός γιος, δουλεύει στον ελεύθερο χρόνο του σε ένα μπακάλικο. Όταν απαντά σε μια αγγελία που ζητά νέους ηθοποιούς, καταλήγει στο κρεβάτι του υποψήφιου σκηνοθέτη του, αλλά και καθημερινά εξερευνά την σεξουαλικότητά του στα sex shop και τις τουαλέτες του Παρισιού -κι όχι μόνο με άντρες. Ο φακός του Λιφσίτς τον ακολουθεί κατά πόδας και – δίχως να παίρνει θέση – μετρά τα βήματα ενός ήρωα, μιας ηλικίας και μιας γενιάς που πάνω απ’ όλα κατορθώνει να παραμένει ανοιχτή στην ζωή που ανοίγεται μπροστά.
Προβολή ομοερωτικών ταινιών στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Λάρισας
Την Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου 2010, στις 8.00 το βράδυ θα προβληθούν ταινίες ομοερωτικού ενδιαφέροντος στα πλαίσια του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Λάρισας.
Οι προβολές θα γίνουν στο Πολιτιστικό Στέκι “para todos”, Θουκιδίδου 7 (τέρμα οδ. Παλαιστίνης), στη Λάρισα.
Θα προβληθούν οι ακόλουθες ταινίες Μικρού Μήκους (από το Διεθνές Φεστιβάλ Τ.Μ.Μ. Θεσσαλονίκης για την ομοφυλοφιλία -διαφυλικότητα):
- Ντοκιμαντέρ, Νότια Αφρική: η ζωή και δράση ομοφυλόφιλης ακτιβίστριας (8′)
- Μυθοπλασία, Ισραήλ: ο πρώτος έρωτας, η μητρική παρέμβαση, χωρισμός (17′)
- Ντοκιμαντέρ, Ισπανία: Οικογένειες από γονείς του ίδιου φύλου (27′)
- Ντοκιμαντέρ, Κύπρος/βόρεια εδάφη: συνεντεύξεις από ομοφυλόφιλες/ους και άλλους πολίτες (30′)
- Ντοκιμαντέρ, Νότια Αφρική: υιοθεσία παιδιού από ομοφυλόφιλο άνδρα (7′)
Θα ακολουθήσει συζήτηση για “το δικαίωμα στην ερωτική έκφραση” με τους
- Νίκο Χατζητρύφωνα, πρόεδρος Σύμπραξης Κατά της Ομοφυλοφοβίας
- Λίνα Παπαδοπούλου, επίκ. καθηγήτρια Τμ. Νομικής Ο.Π.Ε. Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκη
Για τους χρήστες του Facebook, ενημερωθείτε για την εκδήλωση πατώντας εδώ.
“Όταν οι γκέι ανέλαβαν τις ευθύνες τους, τους ακολουθησε και η κοινωνία”
Το “Ουρλιαχτό” ως γκέι μανιφέστο
Το τολμηρό ποίημα του Γκίνσμπεργκ φανερώνει και μια άλλη του πλευρά μέσα από την ταινία των Ρ. Επστάιν και Τζ. Φρίντμαν
«Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά, γυμνά και λιμασμένα, να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια αναγκαία δόση, χίπστερς με αγγελικά κεφάλια», απήγγελλε ο Αλεν Γκίνσμπεργκ το 1955, υψώνοντας μέσα από τους στίχους του «Ουρλιαχτού» τη φωνή των ποιητών μπίτνικ.
Το διάσημο και τολμηρό ποίημά του όμως ήταν και ένας ύμνος στην ελευθερία κι ένα μανιφέστο ομοφυλοφιλίας. Αυτό προσπάθησαν να αναδείξουν οι δύο αμερικανοί σκηνοθέτες Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν στην ταινία τους «Howl» (θα προβληθεί στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας-Conn Χ, 15 έως 26/9).
Με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Φράνκο έκαναν μια ταινία που συνδυάζει ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία και κινούμενα σχέδια, τα οποία μάλιστα επιμελήθηκε ο Ερικ Ντρούκερ, φίλος και συνεργάτης του Γκίνσμπεργκ. Σημαντικό τμήμα της ταινίας αποτελεί η περιβόητη δίκη, όπου ο εισαγγελέας είχε ζητήσει το 1957 την απαγόρευση του αιρετικού ποιήματος. Αξιοποιήθηκε επίσης μια συνέντευξη-ποταμός του Γκίνσμπεργκ, ενώ φωτίζεται η σχέση του με τους Τζακ Κέρουακ, Νιλ Κάσιντι, Πίτερ Ορλόφσκι. Συναντήσαμε τους δύο σκηνοθέτες και μας εξήγησαν πώς άρχισαν όλα:
-Τι σας ιντρίγκαρε περισσότερο στον Γκίνσμπεργκ ώστε να αποφασίσετε να κάνετε την ταινία;
Ρ.Ε.: «Ανέκαθεν “διαβάζαμε” το “Ουρλιαχτό” μέσα στο πλαίσιο ενός επαναστατικού λογοτεχνικού κινήματος που οδήγησε σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Αυτή η μικρή ομάδα νεαρών επαναστατών διανοουμένων, που ζούσαν στη Νέα Υόρκη ή το Σαν Φρανσίσκο, έβαλε τη δεκαετία του ’50 τα θεμέλια για όσα θα ακολουθούσαν».
Τζ.Φ.: «Η αρχική έμπνευσή μας πάντως ήταν το ίδιο το ποίημα. Και φυσικά η σημασία της δίκης. Ηταν η πρώτη φορά που τέθηκε δικαστικά το σκεπτικό ότι ένα έργο τέχνης είναι παράλογο αν συγκρούεται με κοινωνικές αξίες».
-Πιστεύτε ότι σήμερα θα μπορούσε να υπάρξει ένα ποίημα με τέτοια δυναμική;
Ρ.Ε.: «Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι τέτοιο. Αλλά αν συνέβαινε, νομίζω ότι θα ήταν με μία άλλη φόρμα, όπως είναι το ραπ. Αυτή είναι η εξέλιξη του slam poetry. Μέσα από τους στίχους της μουσικής μπορείς να κάνεις πολιτικές δηλώσεις».
-Διδάσκεται το «Ουρλιαχτό» στα σχολεία της Αμερικής;
Ρ.Ε.: «Στα προοδευτικά. Σίγουρα απουσιάζει από πολλές σχολικές βιβλιοθήκες. Μελετάται όμως στα πανεπιστήμια. Η δίκη έχει φοβερό κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Μπορεί να έγινε με αφορμή τις “βρόμικες” λέξεις που υπάρχουν στο κείμενο, αλλά έβραζαν άλλα θέματα, όπως η ομοφυλοφιλία, που δεν αναφέρθηκαν ανοιχτά».
Τζ.Φ.: «Ακόμα και σήμερα πολλοί νιώθουν άβολα με αυτό και αυτολογοκρίνονται».
Ερωτας και τέχνη
-Εχουν γίνει όμως σημαντικές αλλαγές από τη δεκαετία του ’50….
Τζ.Φ.: «Η μεγάλη αλλαγή είναι ότι μετά τη δεκαετία του ’70 συζητάμε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία μας. Είχαν ευθύνη και οι ίδιοι οι γκέι γιατί φοβόντουσαν να το δηλώσουν. Οταν ανέλαβαν τις ευθύνες τους, τους ακολούθησε και η κοινωνία».
Ρ.Ε.: «Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα φαινόμενα του “Ουρλιαχτού”. Ο Γκίνσμπεργκ έκανε δήλωση-μανιφέστο της ομοφυλοφιλίας του, όταν κανείς δεν τολμούσε. Προτού κάνουμε το ντοκιμαντέρ δεν είχαμε σκεφτεί ότι το “Ουρλιαχτό” είναι και ένα γκέι μανιφέστο. Ο Γκίνσμπεργκ εξηγεί πώς ο Τζακ Κέρουακ -με τον οποίο ήταν ερωτευμένος αλλά χωρίς ανταπόκριση- τον βοήθησε να βρει τον τρόπο να υψώσει τη φωνή του στην τέχνη».
-Με ποιον τρόπο τελικά τον επηρέασαν οι τρεις άντρες που αγάπησε: ο Κέρουακ, ο Νιλ Κάσιντι και ο Πίτερ Ορλόφσκι;
«Το γράψιμο του “Ουρλιαχτού” ήταν η χρυσή στιγμή του Γκίνσμπεργκ σε ηλικία 29 ετών. Μέχρι τότε δεν μπορούσε να γίνει ο συγγραφέας που ονειρευόταν. Το συναισθηματικό κλειδί ήταν η σχέση του με αυτούς. Με τον Κέρουακ είχε μια πνευματική σχέση που εξίταρε και τους δύο. Ο Κέρουακ αρνιόταν τη σωματική επαφή, χωρίς αυτό να χαλάσει τη φιλία τους. Ο Νιλ Κάσιντι ήταν εξαιρετικά σεξουαλικός άνθρωπος. Αυτός τον μύησε στις δυνατότητες του σαρκικού έρωτα. Ο Γκίνσμπεργκ βέβαια υπέφερε από τον χωρισμό τους. Οταν γνώρισε τον Πίτερ Ορλόφσκι, με τον οποίο έμειναν μαζί τριάντα χρόνια, έζησε την ολοκληρωμένη σχέση. Ο Γκίνσμπεργκ έχει πει ότι τότε ένιωσε ανοιχτός ως καλλιτέχνης».
H Julianne Moore υπέρ του γάμου ομόφυλων ζευγαριών
Η Julianne Moore ζητά την πλήρη ισότητα στο γάμο, στις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας τις εθνικές καμπάνιες, καθώς και αυτές της πόλης της, Νέας Υόρκης, για να αποκτήσουν δικαίωμα στο γάμο και τα ομόφυλα ζευγάρια.
Η ηθοποιός δήλωσε στο WENN.com: “Όλοι πρέπει να έχουν απολύτως ίσα δικαιώματα. Είναι ένα δικαίωμα, κανείς δε θα΄πρεπε να το στερείται”. Η Moore υποδύεται μια λεσβία στην ταινία “Τhe Kids Are All Right”, ενώ τη σύντροφό της ενσαρκώνει η Αnnette Bening.
Μια ακόμα νεοϋρκέζα σταρ, η Cynthia Nixon, η οποία πρωταγωνιστεί στο Sex and the City, υποστηρίζει το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, ελπίζοντας να παντρευτεί τη σύντροφό της Christine Marinioni. Η Νέα Υόρκη δεν επιτρέπει το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, αν και αναγνωρίζει γάμους που πραγματοποιούνται σε άλλες πολιτείες.
Ζευγάρι στη μεγάλη οθόνη Τζιμ Κάρεϊ – Γιούαν ΜακΓκρέγκορ
αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία
Ο απίθανος κύριος Ράσελ
Ο Στίβεν Τζέι Ράσελ ήταν αστυνομικός, καλός σύζυγος και πατέρας, μέχρι που μια μέρα αποφάσισε να παρατήσει το σώμα και την οικογένειά του και να ζήσει ως ομοφυλόφιλος.
Ηθελε όμως και πλούτη. Ετσι, έγινε εξπέρ στις πιο απίστευτες μεταμφιέσεις και πλαστογραφήσεις και εξελίχθηκε σε έναν ευφάνταστο απατεώνα, που έγινε γνωστός ως «King Con». Στη φυλακή γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο ενός συγκρατούμενού του και απέδρασε πολλάκις με μυθιστορηματικό τρόπο μόνο και μόνο για να τον ξαναδεί.
Η πραγματική αυτή ιστορία έγινε ταινία: το «Ι love you Phillip Morris» (από την Πέμπτη στα σινεμά). Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πως τον ρόλο του Ράσελ θα ενσάρκωνε ο κωμικός Τζιμ Κάρεϊ. Και πως τον ομοφυλόφιλο εραστή του θα δεχόταν να παίξει ο ζεν πρεμιέ Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Η αλήθεια είναι πως οι αμερικάνοι διανομείς δεν καλοβλέπουν τις γκέι ιστορίες -έστω και κωμωδίες, όπως αυτή. Το φιλμ δυσκολεύτηκε να βρει διανομή και κυκλοφόρησε πρώτα στην Ευρώπη.
«Είστε αρκετά “άντρες” ώστε να δείτε τη νέα μου ταινία;» προκάλεσε τους θαυμαστές του στο Twitter ο Κάρεϊ. Πράγματι, πολλοί από αυτούς θα εκπλαγούν βλέποντάς τον σε ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις. Την ανεξάρτητη αυτή παραγωγή (με εκτελεστή παραγωγό τον Λικ Μπεσόν) υπογράφουν οι Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα («Ο Αϊ-Βασίλης είναι λέρα»).
Ποιος είναι όμως ο πραγματικός Στίβεν Τζέι Ράσελ; Γεννήθηκε το 1957 και τον υιοθέτησε μια συντηρητική οικογένεια από τη Βιρτζίνια. Το ’70 έγινε αστυνομικός και έκανε οικογένεια. Για μεγάλο διάστημα αναζητούσε τη βιολογική του μητέρα, ψάχνοντας στην Εθνική Υπηρεσία Αστυνομικών Τηλεπικοινωνιών και το Εθνικό Κέντρο Πληροφοριών Δίωξης Εγκλήματος, οπότε έμαθε να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά αυτές τις βάσεις πληροφοριών.
Επικαλούμενος ψεύτικα πτυχία, ανέλαβε διευθυντής πωλήσεων σε μεγάλη εταιρεία τροφίμων. Οταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν ομοφυλόφιλος, απολύθηκε, αλλά ο Ράσελ εφάρμοσε το ίδιο κόλπο και με άλλες εταιρείες. Η αστυνομία τον συνέλαβε τελικά με την κατηγορία της προσβολής της δημόσιας αιδούς, σ’ ένα πάρκο στο Χιούστον.
Επί χρόνια, ο Ράσελ κυκλοφορούσε με τουλάχιστον 14 ψευδώνυμα και πλήθος πλαστών καρτών. Γρήγορα, άρχισε να μπαινοβγαίνει στις φυλακές της κοινότητας Χάρις στο Χιούστον του Τέξας. Εκεί, το 1995 γνώρισε κι ερωτεύτηκε τον Φίλιπ Μόρις.
Μετά την αποφυλάκισή τους, ο Ράσελ έπεισε μια ασφαλιστική εταιρεία να τον προσλάβει ως οικονομικό διευθυντή και καταχράστηκε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να μπορεί να απολαμβάνει με τον εραστή του μια άνετη ζωή. Συνελήφθη και πάλι. Ομως το 1996 ο Ράσελ προσποιήθηκε ότι ήταν… δικαστής και έδωσε εντολή για τη μείωση της εγγύησής του, από 900.000 δολάρια σε 45.000 δολάρια, τα οποία και πλήρωσε αμέσως. Συνελήφθη ξανά 10 μέρες αργότερα. Στο εξής κάθε απόδρασή του είχε έναν και μοναδικό σκοπό: να ξανασυναντήσει τον αγαπημένο του. Ετσι, μεταμφιέστηκε, μεταξύ άλλων, σε γιατρό, αστυνομικό και μάστορα.
Την ίδια χρονιά ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στη φυλακή. Σε κάθε μάθημα έκλεβε κι από έναν πράσινο μαρκαδόρο. Ετσι κατάφερε να βάψει πράσινη τη στολή του και να βγει από τη φυλακή μεταμφιεσμένος σε γιατρό!
Το 1998 άρχισε να παίρνει καθαρτικά για να έχει τα συμπτώματα του AIDS και κατασκεύασε ένα πλαστό πιστοποιητικό που δήλωνε πως πάσχει από την ασθένεια πείθοντας τους γιατρούς να τον μεταφέρουν εκτός φυλακής. Μεταμφιεσμένος και πάλι σε γιατρό, ενημέρωσε τη φυλακή ότι ο Ράσελ πέθανε από AIDS!
Λίγο αργότερα πήρε την ταυτότητα ενός υποτιθέμενου εκατομμυριούχου από τη Βιρτζίνια και προσπάθησε να πάρει ένα μεγάλο τραπεζικό δάνειο. Οταν οι υπάλληλοι της τράπεζας τον υποπτεύθηκαν, ο Ράσελ προσποιήθηκε ότι έπαθε ανακοπή στο περιπολικό. Το FBI τον έθεσε υπό επιτήρηση στο νοσοκομείο, αλλά εκείνος, μιμούμενος τον πράκτορα του FBI στο κινητό του, έπεισε τους αξιωματικούς που τον φρουρούσαν να φύγουν. Σήμερα εκτίει ποινή 143 ετών και φυλάσσεται επί 23 ώρες την ημέρα σε απομόνωση. Μόνο μία ώρα του επιτρέπεται να ασκηθεί και να κάνει ντους. Επιμένει πως ο λόγος που βρίσκεται εκεί είναι διότι ερωτεύθηκε τρελά… *
Η ΟΛΚΕ συμμετέχει στο Φεστιβάλ της Βαβυλωνίας
Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας συμμετέχει και φέτος στο Φεστιβάλ της Εφημερίδας Βαβυλωνία (στο χώρο της Σχολής Καλών Τεχνών, Πειραιώς 256 με ελεύθερη είσοδο) διοργανώνοντας το εργαστήριο “Κατασκευάζοντας το Φύλο” το Σάββατο 29 Μάη στις 19.00 το απόγευμα.
Βασική θεματική του εργαστηρίου είναι το φύλο, βιολογικό και κοινωνικό, η σχέση του με το σεξουαλικό προσανατολισμό, και οι συμβολές της πολιτικής και κοινωνικής θεωρίας πάνω στο ζήτημα. Σύντομη εισήγηση εκ μέρους της ΟΛΚΕ θα γίνει από το συντονιστή του εργαστηρίου Κωστή Σπηλιώτη, ενώ θα ακολουθήσουν αναλυτικότερες εισηγήσεις από το Μάρκο Χατζηπιέρα και από μέλος της ομάδας Gaypatras (με ειδική έμφαση στην εμπειρία της ταυτότητας φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού στην επαρχία). Η ΟΛΚΕ θα ήθελε να επισημάνει ότι έχει αναλάβει τη διοργάνωση και το συντονισμό του εργαστηρίου, άλλα δεν ταυτίζεται με τις εισηγήσεις που θα γίνουν, όπως από παραδρομή γράφτηκε στην αφίσα του Φεστιβάλ.
Τα μέλη, οι φίλες και οι φίλοι μας είναι πολύ πιθανό να ενδιαφέρονται επίσης για το εργαστήρι με τίτλο “Ηγεμονικές Αρρενωπότητες” την Πέμπτη 27 Μάη στις 19.00 το απόγευμα (με ομιλητή τον Άκη Γαβριηλίδη και εισήγηση από την ομάδα Losotras), όπως και για τις ακόλουθες προβολές στο χώρο του Φεστιβάλ, που διοργανώνονται από το B-Fest:
Tετάρτη 26 Μάη, 21.45-23.45 KISS OF THE SPIDER WOMAN,
Hector Babenco, Βραζιλία/ Η.Π.Α., 1985, 120′
Ο Luis Molina και ο Valentin Arregui βρίσκονται στη συγκρατούμενοι στη φυλακή στη Λατινική Αμερική για διαφορετικούς λόγους: ο πρώτος, ομοφυλόφιλος, για ανήθικη συμπεριφορά, ενώ ο δεύτερος είναι πολιτικός κρατούμενος και αντικαθεστωτικός.
Πέμπτη 27 Μάη, 22.30-23.45 SHE IS A BOY I KNEW,
Gwen Haworth, Καναδάς, 2007, 70′
Αυτοεθνογραφικό ντοκιμαντέρ για την μετάβαση της σκηνοθέτριας από άντρα σε γυναίκα και την καταγραφή των αντιδράσεων του στενού της κύκλου.
Παρασκευή 28 Μάη, 22.00-23.30 ITTY BITTY TITTY COMMITTEE,
Jamie Babbit, Η.Π.Α., 2007, 87′
Η Άννα είναι μια νεαρή λεσβία στις Η.Π.Α. του 21ου αιώνα. Είναι out αλλά ζει μία σχετικά συμβατική ζωή. Όλα αλλάζουν όταν έρχεται σε επαφή με μια ριζοσπαστική φεμινιστική ομάδα δράσης.
Κυριακή 30 Μάη, 20.00-22.00, ΣΤΡΕΛΛΑ, Πάνος Κούτρας, 2009, 111′
(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)
Ο Γιώργος αποφυλακίζεται ύστερα από 15 χρόνια, γνωρίζει τη Στρέλλα, μια νεαρή τρανσέξουαλ την οποία ερωτεύεται, ενώ παράλληλα αναζητά τα ίχνη του γιου του Λεωνίδα, τον οποίο έχει να δει από τότε που μπήκε φυλακή.
Ολόκληρο το πρόγραμμα του φεστιβάλ μπορείτε να το βρείτε εδώ:
http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.babylonia.gr%2Findex.php%3Foption%3Dcom_content%26view%3Darticle%26id%3D1183%253A-fest-antiauthoritarian-festival-26-30-may-2010-organization-babylonia-newspaper%26catid%3D62%253Aanakoinoseis%25E2%258C%25A9%253Del&h=bc19a
Φιλικά
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ
Β-FEST: AntiAuthoritarian Festival 26-30 May 2010 Organization: Babylonia Newspaper http://www.babylonia.gr
Β-FEST: Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ- 26-30 Μαΐου 2010 Διοργάνωση: Αντιεξουσιαστική Εφημερίδα Βαβυλωνία
Το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στη Μίνα Ορφανού για τη “Στρέλλα”
Η Μίνα Ορφανού κέρδισε απόψε το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στη “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα, στην απονομή των Βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Η τελετή απονομής των Βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2010 πραγματοποιήθηκε απόψε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: πρόκειται για την πρώτη απονομή που διοργάνωσε η Ακαδημία, στα πρότυπα αντίστοιχων διοργανώσεων στο εξωτερικό.
Η “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα συγκέντρωσε συνολικά 4 βραβεία:
Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου: Μίνα Ορφανού
Βραβείο Σκηνογραφίας: Πηνελόπη Βαλτή
Βραβείο Ενδυματολογίας: Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Βραβείο Μακιγιάζ: Apollonia B, Μαίρη Σταυρακάκη
Οι Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη απαντούν στο ΕΣΡ
Οι Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη απαντούν στο ΕΣΡ
Προς τον Πρόεδρο & το ΔΣ του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου
ΠΑΡΑΚΑΛOYME ΝΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ:
Κοινοποίηση: στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης
Κυρίες και κύριοι,
Το Ε.Σ.Ρ. αποφάσισε να εγκαλέσει: την εκπομπή των κ.κ. Φ.Σεργουλόπουλου – Μ.Μπακοδήμου επειδή φιλοξένησαν την κ. Μπέττυ Βακαλίδου, ηθοποιό της ταινίας «Στρέλλα», ταινίας που εκπροσώπησε τη χώρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου 2009, ένα από τα 3 μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ όλου του κόσμου και είναι υποψήφια για 11 κινηματογραφικά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και καθώς και τον τηλεοπτικό σταθμό Mega για την υπόθεση της προβολής της κινηματογραφικής ταινίας «Straight Story».
Θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε με τον πλέον έντονο τρόπο για αυτή την πρωτοβουλία σας καθώς:
- Αντί να εγκαλείτε τις επιχειρήσεις που κατέχουν και εκμεταλλεύονται δημόσιες συχνότητες για τη μέγιστη παρανομία της ίδιας της ύπαρξης τους,
- αντί να εγκαλέσετε επιτέλους τις ελληνικές κυβερνήσεις που επί δεκαετίες ανέχονται αυτήν την πειρατική συμπεριφορά, την ενθαρρύνουν και την καλλιεργούν,
- αντί να αναρωτηθείτε, όπως οφείλετε ως Ανεξάρτητη Αρχή, αν τηρείται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς έστω και κεραία από το πνεύμα του νόμων, του Ελληνικού Συντάγματος και η καλώς εννοούμενη ψυχαγωγία του κοινού,
- αντί να επιβάλλετε τα νόμιμα σε παρανομούσες επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν Ασφαλιστικά και επικουρικά ταμεία, περιφρονούν το νόμο που ορίζει ότι πρέπει να επενδύουν το 1,5% του ετήσιου κύκλου εργασιών τους στην παραγωγή κινηματογραφικού έργου,
ως μωραί παρθένοι, προσβάλλετε βάναυσα στο πρόσωπο της κας Βακαλίδου κάθε ομοφυλόφιλο με μία άνευ προηγουμένου φρασεολογία που θυμίζει λυκειάρχη στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών.
Παρακαλούμε θυμηθείτε, ότι εμείς οι φορολογούμενοι, πληρώνουμε τους μισθούς σας, για να εφαρμόζετε τους νόμους και το Σύνταγμα καθώς σύμφωνα με προεδρικό διάταγμα, το Ε.Σ.Ρ. «πρέπει να προστατεύει, μεταξύ άλλων, και τα άτομα με διαφορετικό γενετήσιο προσανατολισμό από μία δυσμενή προβολή». Περιμένουμε από σας να ζείτε εδώ, στη σύγχρονη Ελλάδα, όχι στο πολύπαθο Ιράν και να εναρμονίζεστε με το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Επιπλέον, περιμένουμε να σέβεστε προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι δηλαδή “η παρουσίαση ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό είναι απλά παρουσίαση μίας κοινωνικής πραγματικότητας”.
Αν έχετε τη την αντίληψη ότι η νομοθεσία που τοποθετεί την κ. Βακαλίδου σε θέση ισότιμου πολίτη, δεν σας ικανοποιεί, τότε σας καλούμε να παραιτηθείτε αμέσως.
Οι “Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη”
(ακολουθούν τα ονόματα) (more…)
Πρόστιμο με αφορμή τη “Στρέλλα” από το ΕΣΡ – Η απάντηση του Πάνου Κούτρα
Στην εκπομπή φιλοξενήθηκε η συγγραφέας και ηθοποιός Μπέττυ Βακαλίδου, η οποία είναι τρανσέξουαλ και πρωταγωνιστεί στην ταινία “Στρέλλα” του Πάνου Κούτρα, από την οποία και προβλήθηκαν σκηνές.
Αυτό, λοιπόν, η πλειοψηφία του ΕΣΡ θεώρησε ότι δεν έπρεπε να γίνει, καθώς υπήρχε στην εκπομπή λανθασμένη σήμανση “επιθυμητή η γονική συναίνεση”. Ο πρόεδρος του ΕΣΡ, Ι. Λασκαρίδης και το μέλος Κώστας Τσουράκης διαφώνησαν θεωρώντας ότι δεν έπρεπε να επιβληθεί καμία ποινή, ενώ η Ίριδα Αυδή (μέλος ΕΣΡ) πρότεινε απλή σύσταση. Με κάτι τέτοιες αποφάσεις όπως και με τις κρίσεις του για την ποιότητα εκπομπών το ΕΣΡ δημιουργεί αν μη τι άλλο αρνητική εικόνα για τον τρόπο λειτουργίας του.
Ο σκηνοθέτης της “Στρέλλας” Πάνος Χ. Κούτρας σε επιστολή του στο ΕΣΡ χαρκτηρίζει τη στάση του «ομοφοβική και προσβλητική απέναντι σε άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό».
Ακολουθεί η επιστολή:
Προς τον Πρόεδρο & το ΔΣ του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου
Περί ομοφοβίας (του ΕΣΡ) και άλλων δαιμονίων
Είναι θλιβερό, αλλά αποδεικνύεται καθημερινά πως τα βήματα της Ελλάδας προς την εναρμόνιση της με μία ευρωπαϊκή, πολιτισμένη και σύγχρονη πραγματικότητα πηγαίνουν σταθερά προς τα πίσω. Ο λόγος για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, το οποίο θέλει να φέρεται ως μια ανεξάρτητη αρχή αγνοώντας επιδεικτικά κάθε πιθανή έννοια ανεξαρτησίας, παραμένοντας μια «ανοιχτή πληγή» στην ευρύτερη καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι γνωστό (και αυτονόητο) πως το ΕΣΡ οφείλει να σέβεται τις αποφάσεις του Συμβουλίου Της Επικρατείας, όπως και τις θέσεις του Συνηγόρου του Πολίτη.
Στο παρελθόν, βάσει αποφάσεων του ΣτΕ, το ΕΣΡ αναγκάστηκε να συμμορφωθεί ως προς την ομοφοβική και προσβλητική του στάση απέναντι σε άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Ωστόσο για άλλη μια φορά δείχνει το σκληρό ομοφοβικό του πρόσωπο με τις πρόσφατες κλήσεις για την υπόθεση της προβολής της κινηματογραφικής ταινίας «Straight Story» και της φιλοξενία της συγγραφέως και ηθοποιού Κας Μπέττυς Βακαλίδου σε απογευματινή εκπομπή. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, με την δικαιολογία της «προστασίας ανηλίκων», το ΕΣΡ επέβαλλε κλήσεις στα αντίστοιχα τηλεοπτικά κανάλια με απαράδεκτες αιτιολογίες που αναδύουν την πωρωμένη και συνειδητή στόχευση του κατά οποιασδήποτε «διαφορετικότητας» αντιτίθεται στην κατά το ίδιο «φυσιολογική» τάξη των πραγμάτων.
Για άλλη μιά φορά, το ΕΣΡ προσβάλλει μία προστατευόμενη από το Σύνταγμα μειονότητα, αυτή των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, αποκαλώντας τους «άτομα με ιδιαιτερότητα», την ομοφυλοφιλία «μία κατάσταση που ξεφεύγει από το φυσιολογικό» κτλ.Επίσης, το ΕΣΡ αναλαμβάνει ρόλο παιδοψυχιάτρου υποστηρίζοντας πως η παρουσίαση και μόνο «τρανσέξουαλ ως φυσιολογικών ατόμων» μπορεί «να επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη της προσωπικότητας τους». Θέτει προς εξέταση δε, κατά πόσο η παρουσίαση ενός τέτοιου θέματος μπορεί να προκαλέσει «σύγχυση ως προς τον ερωτικό προσανατολισμό των εφήβων».Το ΕΣΡ θα έπρεπε πριν πάρει αποφάσεις και στείλει κλήσεις να είναι πιό ενημερωμένο γύρω από την παιδική και εφηβική ψυχολογία (αξίζει να σημειωθεί πως κανείς από την επιτροπή δεν φέρει ιδιότητα παιδοψυχιάτρου) και να λάβει υπ’όψη του έγκυρες παγκόσμια ψυχιατρικές μελέτες γύρω από το θέμα αυτό.
Επίσης θα έπρεπε να λάβει υπ’όψη την ίδια του την αρμοδιότητα σύμφωνα με προεδρικό διάταγμα, με την οποία πρέπει να προστατεύει, μεταξύ άλλων, και τα άτομα με διαφορετικό γενετήσιο προσανατολισμό από μία δυσμενή προβολή. Αυτό φυσικά όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά σε κάθε περίπτωση εξύβρισης και προσβλητικών ομοφοβικών σχολίων από καλεσμένους σε εκπομπές ή από δημοσιογράφους, το ΕΣΡ δεν επιβάλλει ποτέ πρόστιμα. Εν αντιθέσει όταν η προβολή των γκέι, λεσβιών ή τρανσεξουαλικών ατόμων (στην περίπτωση της κας Βακαλίδου) είναι θετική και σοβαρή (το παραδέχεται το ΕΣΡ στην ίδια κλήση!!!) φαίνεται πως είναι κάτι που δεν το αντέχει.
Και όλα αυτά εν έτει 2010 σε μία ευρωπαϊκή χώρα η οποία θα όφειλε να προστατεύει συνταγματικά μειονότητες μεταξύ άλλων και αυτής των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Έως πότε θα ανεχόμαστε την ομοφοβία μίας “ανεξάρτητης” αρχής η οποία διατηρείται με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών αυτής της χώρας μεταξύ των οποίων και αυτών με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, τους οποίους εξακολουθεί να προσβάλλει, να εξευτελίζει και να απαγορεύει την ορατότητα τους.
Με αγανάκτηση, Πάνος Χ. Κούτρας Σκηνοθέτης -Παραγωγός
Άρωμα διεθνούς υπερηφάνειας στην Αθήνα!
Πάνω από 400 άτομα βρέθηκαν την Πέμπτη το βράδυ στην κατάμεστη αίθουσα του Goethe Institut για να παρακολουθήσουν το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Bob Christie “Beyond Gay: The Politics of Pride”!
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία από το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας – Athens Pride, με την ευγενική υποστήριξη του Goethe Institut και της Πρεσβείας του Καναδά.
Σε μια υποδειγματική διοργάνωση, το ντοκιμαντέρ “Beyond Gay: The Politics of Pride” ταξίδεψε τους παρευρισκόμενους σε διάφορα σημεία του κόσμου, παρουσιάζοντας τις εκδηλώσεις Pride και τις κατά τόπους ιδιαιτερότητές τους. Ξεκινώντας από το συνέδριο του InterPride στη Ζυρίχη και με ενδιάμεσους σταθμούς τη Σρι Λάνκα, τη Βουδαπέστη και το απαγορευμένο Pride στη Μόσχα, το ντοκιμαντέρ καταλήγει στην Πορεία Υπερηφάνειας της Νέας Υόρκης, στο Pride του Σάο Πάολο, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο στον κόσμο, και τέλος στο Βανκούβερ.
Το κοινό υποδέχτηκε το ντοκιμαντέρ με ένα ένθερμο κι εγκάρδιο χειροκρότημα, ενώ μετά την προβολή ο σκηνοθέτης Bob Christie, μαζί με τον Nikolai Alekseev από το Moscow Pride και την Andrea Gilbert από το Athens Pride δέχθηκαν ερωτήσεις και τοποθετήσεις.
O Bob Christie επεσήμανε ότι οι εκδηλώσεις Pride παγκοσμίως συνδυάζουν την εορταστική διάθεση με μια διαρκή διεκδίκηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ ο Nikolai Alekseev περιέγραψε τις έντονες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ρώσοι ακτιβιστές στη διοργάνωση του Moscow Pride τα τελευταία χρόνια.
H Andrea Gilbert εκπρόσωπος του Athens Pride προλογίζει στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του Goethe Institut-Athen.
O Bob Christie, o Nikolai Alekseev και η Πρέσβης του Καναδά στην Ελλάδα, Renata Wielgosz.
O Δημήτρης Τσαμπρούνης, εκπρόσωπος του Athens Pride, απαντά στις ερωτήσεις του κοινού. Στο πάνελ, η Andrea Gilbert από το Athens Pride, o σκηνοθέτης Bob Christie και ο Nikolai Alekseev από το Moscow Pride.
Η απάντηση της ΟΛΚΕ στο ΕΣΡ
Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας
Μη κερδοσκοπικό σωματείο
Αρ. Απ. Πρωτοδ. : 4126/2004
Χαλκοκονδύλη 25, 10432 – Αθήνα
τηλ: 6947434353
http://www.olke.org – info@olke.org
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα, 23 Απριλίου 2010
ΘΕΜΑ: Το ΕΣΡ, η «προστασία ανηλίκων» και μια… ανατρεπτική κωμωδία
Είναι γνωστή η σχέση που έχει χρόνια τώρα το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης με την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, όπως είναι γνωστή και η στάση που κρατά απέναντι σε ό,τι έχει να κάνει με ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, ιδιαίτερα όταν αυτά θίγονται από τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές. Στάση που σχεδόν πάντα προσβάλει και λοιδορεί μια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού που αποτελεί, κατά την γνώμη των μελών του Συμβουλίου, ένα διαφορετικό και «απαράδεκτο» πρότυπο – αυτό των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών, διαφυλικών και διεμφυλικών (τρανς) προσώπων.
Ένα πρότυπο που θα πρέπει να «εξαφανιστεί» από κάθε τηλεοπτική έκθεση γιατί ξεφεύγει από την πεπατημένη νόρμα της ετεροκανονικότητας.
Πρόσφατο «θύμα» της ομοερωτοφοβίας του ΕΣΡ έπεσε η προβολή της ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας “Straight story” από το MEGA CHANNEL με το αιτιολογικό πως τίθεται ζήτημα «προστασίας των ανηλίκων» σύμφωνα με μια βασική αρχή του
ραδιοτηλεοπτικού δικαίου που προβλέπεται και από το άρθρο 15 του Συντάγματος. Για τον λόγο αυτό επέβαλε με την απόφαση 128/16.3.2010, όπως πληροφορηθήκαμε μετά λύπης μας από την ιστοσελίδα του ΕΣΡ, στο κανάλι καθώς και στην ιδιοκτήτρια αυτού εταιρία ΤΗΛΕΤΥΠΟ Α.Ε., την διοικητική κύρωση του προστίμου των 30.000 ευρώ!
Αυτό που πραγματικά μας αφήνει έκπληκτες και έκπληκτους είναι πώς μια κωμωδία αναστροφής ρόλων, όπως είναι η ταινία “Straight Story”, μπορεί να εκθέσει τα παιδιά σε «επικίνδυνα» πρότυπα απλά και μόνο γιατί δείχνει μια διαφορετική μορφή οικογένειας, όπου τους βασικούς ρόλους έχουν δύο άντρες και ο μεγάλος γιος τους.
Να θυμίσουμε στα αξιότιμα μέλη του Συμβουλίου πως τόσο τα ζευγάρια του ίδιου φύλου, όσο και οι οικογένειες που δημιουργούν, αποτελούν μια σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, κατωχυρωμένη σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Να θυμίσουμε, επίσης, πως στην Ελλάδα του σήμερα ζουν, υπάρχουν και δημιουργούν οικογένειες αρκετά ζευγάρια του ίδιου φύλου.
Να θυμίσουμε, τέλος, πως η δημιουργία οικογένειας είναι ανάγκη που δεν αναγνωρίζει διαφορετικά φύλα ούτε βασίζεται απαραίτητα στον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό των δύο γονέων. Είναι, αν μη τι άλλο, προσβλητικό να ακούμε και να διαβάζουμε ανυπόστατες υποθέσεις περί της «μη ικανότητας» μας ως γονείς λόγω ομοερωτικού σεξουαλικού προσανατολισμού.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ
ΣΤΟΠ ΟΜΟΦΟΒΙΑ 
leave a comment